Λέτε στα πίσω-πίσω να αγαπήσουμε το κράτος;
Τι χρειάζεται για να αγαπήσεις το κράτος σου; Να σε προστατεύει και σε βοηθάει.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Άκουσα την Παρασκευή στο ραδιόφωνο μια ενδιαφέρουσα άποψη του γλωσσολόγου Γ. Μπαμπινιώτη. Είναι ευκαιρία τώρα με τον ιό, έλεγε ο διάσημος γλωσσολόγος, να «καθαρίσουμε» ως Έλληνες τη σχέση μας με το κράτος. Να αποφασίσουμε δηλαδή ότι το κράτος υπάρχει υπέρ μας και όχι εναντίον μας. Όπερ μεθερμηνευόμενον, μια από τις θεωρούμενες κακοδαιμονίες της πατρίδας μας, το ότι οι πολίτες της τσακώνονται με το κράτος τους, θα μπορούσε μετά τον κορωνοϊό να αναθεωρηθεί.
Γενικώς οι άνωθεν συμφορές, εκείνες στις οποίες δεν μπορεί καμία Κυβέρνηση να κάνει κάτι ουσιαστικό για να τις αποτρέψει, τείνουν να ευνοούν την τρέχουσα διακυβέρνηση, λέει ένα παλιό ρητό του πολιτικού μάρκετινγκ. Οι πολίτες νιώθουν την ανάγκη να εμπιστευθούν κάποιον και το σύστημα που τους περιβάλλει γίνεται αποκούμπι- όπως και αυτός που το «τρέχει».
Συγκριτικά με ό,τι άλλο επικρατεί στον κόσμο και με δεδομένες τις οικονομικές μας δυνατότητες, οι επιδόσεις της Ελλάδας στο θέμα της αντιμετώπισης του ιού είναι πολύ καλές, και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται ευρέως. Είναι όμως αυτή η επίδοση από μόνη της αρκετή για να μας κάνει να αγαπήσουμε και να εμπιστευτούμε το κράτος μας;
Στη συνείδηση των περισσότερων, το κράτος υπάρχει για να μας προστατεύει (πόλεμοι, καταλήψεις εδάφους και λοιπά), και για να βοηθάει τους ασθενέστερους από εμάς. Η πρώτη είναι η πρωταρχική σημασία του κράτους, αυτή που γεννήθηκε πρώτη, ενώ η δεύτερη αναπτύχθηκε με την πρόοδο των κοινωνιών και κυρίως τον 20 αιώνα.
Η (περιορισμένη)… εθνική ανάταση την οποία υπονόησε ο κ. Μπαμπινιώτης ότι βιώνουμε, προσιδιάζει στην πρώτη λειτουργία του κράτους, αυτή που μας προστατεύει από έναν εξωτερικό κίνδυνο. Το κράτος- ασπίδα όμως μοιάζει αυτονόητο και όχι μια ιδιαίτερη παροχή προς τους πολίτες του. Το κράτος αρωγός είναι που δημιουργεί την σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στα δύο μέρη. Και αυτή- λυπάμαι που το λέω- αλλά δεν κρατεί καλά. Μπορεί ο κορωνοϊός να είναι μια ευκαιρία ακόμη και σε αυτή την κατεύθυνση, για ένα νέο ξεκίνημα; Ναι, θα μπορούσε.
Αλλά αυτό χρειάζεται διάρκεια και πολιτική βούληση. Και τα βλέπω δύσκολα και τα δύο.
Γενικώς οι άνωθεν συμφορές, εκείνες στις οποίες δεν μπορεί καμία Κυβέρνηση να κάνει κάτι ουσιαστικό για να τις αποτρέψει, τείνουν να ευνοούν την τρέχουσα διακυβέρνηση, λέει ένα παλιό ρητό του πολιτικού μάρκετινγκ. Οι πολίτες νιώθουν την ανάγκη να εμπιστευθούν κάποιον και το σύστημα που τους περιβάλλει γίνεται αποκούμπι- όπως και αυτός που το «τρέχει».
Συγκριτικά με ό,τι άλλο επικρατεί στον κόσμο και με δεδομένες τις οικονομικές μας δυνατότητες, οι επιδόσεις της Ελλάδας στο θέμα της αντιμετώπισης του ιού είναι πολύ καλές, και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται ευρέως. Είναι όμως αυτή η επίδοση από μόνη της αρκετή για να μας κάνει να αγαπήσουμε και να εμπιστευτούμε το κράτος μας;
Στη συνείδηση των περισσότερων, το κράτος υπάρχει για να μας προστατεύει (πόλεμοι, καταλήψεις εδάφους και λοιπά), και για να βοηθάει τους ασθενέστερους από εμάς. Η πρώτη είναι η πρωταρχική σημασία του κράτους, αυτή που γεννήθηκε πρώτη, ενώ η δεύτερη αναπτύχθηκε με την πρόοδο των κοινωνιών και κυρίως τον 20 αιώνα.
Η (περιορισμένη)… εθνική ανάταση την οποία υπονόησε ο κ. Μπαμπινιώτης ότι βιώνουμε, προσιδιάζει στην πρώτη λειτουργία του κράτους, αυτή που μας προστατεύει από έναν εξωτερικό κίνδυνο. Το κράτος- ασπίδα όμως μοιάζει αυτονόητο και όχι μια ιδιαίτερη παροχή προς τους πολίτες του. Το κράτος αρωγός είναι που δημιουργεί την σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στα δύο μέρη. Και αυτή- λυπάμαι που το λέω- αλλά δεν κρατεί καλά. Μπορεί ο κορωνοϊός να είναι μια ευκαιρία ακόμη και σε αυτή την κατεύθυνση, για ένα νέο ξεκίνημα; Ναι, θα μπορούσε.
Αλλά αυτό χρειάζεται διάρκεια και πολιτική βούληση. Και τα βλέπω δύσκολα και τα δύο.
