Ζωή, όπως λέμε Ιστορία

Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν πολλές ιστορικές περιόδους. Ο Μανώλης Γλέζος έζησε ένα μεγάλο μέρος της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αλλά και κάτι παραπάνω: Αλληλεπέδρασε με όλες τις πτυχές της και έβαλε επάνω τους τη σφραγίδα της δράσης και της σκέψης του. Μέλος του ΕΑΜ και αργότερα της ΕΔΑ, αντιστασιακός κατά την διάρκεια της Δικτατορίας, αργότερα συντάχθηκε με την «Αλλαγή», αντιτάχθηκε με μένος στα Μνημόνια της πρόσφατης κρίσης, πολιτεύτηκε και εξελέγη ευρωβουλευτής με τον Σύριζα, ενώ τάχθηκε κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.

Η ιστορία δεν είναι βιογραφία, λέει σωστά ο Ιστορικός Αντώνης Λιάκος. Το να ταυτίζουμε μια εποχή με οποιοδήποτε πρόσωπο είναι προβληματικό και δεν μας δίνει την αναγκαία προοπτική των πραγμάτων. Μεγεθύνει τον ρόλο των «αγαπημένων της Ιστορίας», αυτών που έχουν πρόσβαση στη λήψη αποφάσεων, εις βάρος των ανώνυμων μαζών. Αυτά είναι γνωστά.   

Μέσα από τόσο εμβληματικές προσωπικότητες όμως όσο στάθηκε ο Μανώλης Γλέζος, όχι μόνο για τον χώρο της αριστεράς, όπως ακούστηκε, μπορεί ο ιστορικός να μιλήσει για το επιφανειακό, το προφανές νόημα των πραγμάτων, αλλά και για το άλλο, το πολλές φορές κρυμμένο. Αυτό που δείχνει πώς διαγράφονται οι τροχιές απλών ανθρώπων που δημιουργούν τη μοίρα τους και, συχνά, την μοίρα των άλλων.

Υ.Γ. Καταλαβαίνω την ανάγκη να δούμε ό,τι συμβαίνει μέσα από το πρίσμα της δικής μας επικαιρότητας- πολλώ μάλλον που δεν είναι και ευχάριστη ή εύκολα διαχειρίσιμη επικαιρότητα. Ωστόσο βρήκα γραφικά τα σχόλια που επιχείρησαν να συνδέσουν «τις μάχες του έδωσε ο Μανώλης Γλέζος» με «τις μάχες που δίνουμε εμείς σήμερα» και που πρέπει να μας δώσουν κουράγιο και λοιπά. Με το να τα ανακατεύουμε όλα σε ένα καζάνι χάνουμε τα νοήματα.