Οι Τρεις Ιεράρχες είναι μια χαμένη ευκαιρία
Καλώς ξανασκεφτήκαμε την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, αλλά κακώς αποφασίσαμε να επιβάλουμε τον θρησκευτικό εορτασμό.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Προφανώς και όταν πήγαινα σχολείο απολάμβανα την αργία των Τριών Ιεραρχών, χωρίς βέβαια να την καταλαβαίνω, να την νιώθω ως γιορτή είτε δική μου, είτε- έστω- της χριστιανοσύνης. Δεν την έβλεπα διαφορετικά από ό,τι όλες τις άλλες αργίες ή απεργίες. Έτσι σκέφτονται τα πιτσιρίκια και, αν δεν κάνω λάθος, οι περισσότεροι καθηγητές- δάσκαλοι.
Η κινητικότητα στο υπουργείο Παιδείας γύρω από την αναμόρφωση της συγκεκριμένης αργίας είναι ίσως η… λαμπρότερη στιγμή που γνώρισαν οι τρεις Ιεράρχες από την εποχή της αναγνώρισης της θυσίας τους και της καθιέρωσης της γιορτής τους- κάπου εκεί στον 11ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τη γνώμη μου η επανεξέταση του τι γιορτάζουμε στην γιορτή αυτή και πώς το γιορτάζουμε, είναι σωστή. Είναι δηλαδή αναρώτηση που ταιριάζει σε ένα σύγχρονο σχολείο. Για ην ακρίβεια θα το πήγαινα λίγο παρακάτω, επισημαίνοντας αρνητικά την επιβίωση μιας θρησκευτικής γιορτής που σταματά την ροή των μαθημάτων (ελπίζω ο παιδικός μου εαυτός να μην με βλέπει από κάπου εκεί ψηλά) για να γιορτάσουμε τι ακριβώς;
Η εγκύκλιος του υπουργείου που πήγε στα σχολεία αν και επανεξετάζει την γιορτή και φαίνεται να τής δίνει ένα νόημα, κάθε άλλο παρά θεραπεύει το ελάττωμα του αναχρονιστικού θρησκευτικού εορτασμού ορίζοντας υποχρεωτικό εκκλησιασμό για την ημέρα εκείνη.
Δεν θα ήταν πιο σωστό- και πιο ταιριαστό στη μνήμη των ιεραρχών του πνεύματος και της εκπαίδευσης- την ημέρα εκείνη να αναζητούνταν ένας εκπαιδευτικός περίπατος, να εύρισκε κάθε σχολείο μια μη εκπαιδευτική ιδέα διαφορετική- όχι αναγκαστικά το μουσείο, ή την πινακοθήκη. Θα μπορούσαν να διοργανώνονται, ας πούμε συναντήσεις με διάφορους επιστήμονες που θα συζητούν με τα παιδιά για τον τομέα τους, τον τρόπο που κατορθώνει την επιστημονικότητά του, αλλά και τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που δίνει.
«Όχι εορτασμός θρησκευτικής γιορτής, ε; Τότε να καταργήσουμε και τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα» μου είπε φίλη που της ανέλυα το σκεπτικό μου. Οι διακοπές των Χριοστουγέννων και του Πάσχα, πέρα από τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα, (ο οποίος δεν μας έρχεται στο μυαλό αυτόματα- και αυτό δεν είναι τυχαίο), επιτελούν και έναν ακόμη, και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου ρόλο: Δίνουν στα πιτσιρίκια ανάπαυλες στη μέση της χρονιάς ώστε να ξεκουράσουν το μυαλό τους και να βάλουν σε μια τάξη ό,τι έχουν μάθει έως εκεί. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μάλιστα, όπου δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διακοπές, υπάρχουν στη θέση τους τέσσερις έως πέντε εμβόλιμες διακοπές, οι οποίες διαρκούν μια εβδομάδα και είναι διασκορπισμένες στο σχολικό έτος.
Η κινητικότητα στο υπουργείο Παιδείας γύρω από την αναμόρφωση της συγκεκριμένης αργίας είναι ίσως η… λαμπρότερη στιγμή που γνώρισαν οι τρεις Ιεράρχες από την εποχή της αναγνώρισης της θυσίας τους και της καθιέρωσης της γιορτής τους- κάπου εκεί στον 11ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τη γνώμη μου η επανεξέταση του τι γιορτάζουμε στην γιορτή αυτή και πώς το γιορτάζουμε, είναι σωστή. Είναι δηλαδή αναρώτηση που ταιριάζει σε ένα σύγχρονο σχολείο. Για ην ακρίβεια θα το πήγαινα λίγο παρακάτω, επισημαίνοντας αρνητικά την επιβίωση μιας θρησκευτικής γιορτής που σταματά την ροή των μαθημάτων (ελπίζω ο παιδικός μου εαυτός να μην με βλέπει από κάπου εκεί ψηλά) για να γιορτάσουμε τι ακριβώς;
Η εγκύκλιος του υπουργείου που πήγε στα σχολεία αν και επανεξετάζει την γιορτή και φαίνεται να τής δίνει ένα νόημα, κάθε άλλο παρά θεραπεύει το ελάττωμα του αναχρονιστικού θρησκευτικού εορτασμού ορίζοντας υποχρεωτικό εκκλησιασμό για την ημέρα εκείνη.
Δεν θα ήταν πιο σωστό- και πιο ταιριαστό στη μνήμη των ιεραρχών του πνεύματος και της εκπαίδευσης- την ημέρα εκείνη να αναζητούνταν ένας εκπαιδευτικός περίπατος, να εύρισκε κάθε σχολείο μια μη εκπαιδευτική ιδέα διαφορετική- όχι αναγκαστικά το μουσείο, ή την πινακοθήκη. Θα μπορούσαν να διοργανώνονται, ας πούμε συναντήσεις με διάφορους επιστήμονες που θα συζητούν με τα παιδιά για τον τομέα τους, τον τρόπο που κατορθώνει την επιστημονικότητά του, αλλά και τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που δίνει.
«Όχι εορτασμός θρησκευτικής γιορτής, ε; Τότε να καταργήσουμε και τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα» μου είπε φίλη που της ανέλυα το σκεπτικό μου. Οι διακοπές των Χριοστουγέννων και του Πάσχα, πέρα από τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα, (ο οποίος δεν μας έρχεται στο μυαλό αυτόματα- και αυτό δεν είναι τυχαίο), επιτελούν και έναν ακόμη, και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου ρόλο: Δίνουν στα πιτσιρίκια ανάπαυλες στη μέση της χρονιάς ώστε να ξεκουράσουν το μυαλό τους και να βάλουν σε μια τάξη ό,τι έχουν μάθει έως εκεί. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μάλιστα, όπου δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διακοπές, υπάρχουν στη θέση τους τέσσερις έως πέντε εμβόλιμες διακοπές, οι οποίες διαρκούν μια εβδομάδα και είναι διασκορπισμένες στο σχολικό έτος.
