Ένα μικρούτσικο λαθάκι
Ο Χρήστος Χωμενίδης έκανε ένα σφάλμα. Όχι ότι έγραψε την άποψή του, αλλά το ότι θεωρεί σόλοικο που αυτή δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις και ο ίδιος επιθέσεις.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο θάνατος του Θάνου Μικρούτσικου αποτέλεσε ένα μεγάλο πολιτισμικό γεγονός, το οποίο εξέπληξε κάποιους από εμάς. Όχι τόσο γιατί ο ίδιος ο θάνατος ενός σπουδαίου μουσικού δεν είναι γεγονός, αλλά για τον πολιτικό «κυματισμό» που πυροδότησε η απώλεια.
Μνημονεύοντας τα πεπραγμένα του θανόντος, αναδύθηκαν οι πολιτικές πτυχές της ζωής του- οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Από αυτές ξεχώρισε η παραγωγή των “Πολιτικών τραγουδιών” και των τραγουδιών της Μακρονήσου, αλλά και η ίδια η στράτευση του Θάνου Μικρούτσικου στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά- αν δεν κάνω λάθος στο ΕΚΚΕ.
Ένας από αυτούς που μάλλον, όπως εγώ, ξαφνιάστηκαν με το πόσους ανθρώπους κινητοποίησε πολιτικά η απώλεια Μικρούτσικου ήταν ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. Με φόρα από τον τρόπο ανεύρεσης ύλης για την στήλη του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Χωμενίδης χρησιμοποίησε ως πρώτη ύλη τον βίο του Θάνου Μικρούτσικου με μάλλον ατυχή αποτελέσματα.
«Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας», ανέφερε, μεταξύ άλλων, στο επίμαχο κείμενο.
Η ιδέα να συνδυαστεί ο καταναλωτισμός των Ελλήνων στην δεκαετία του ’80 και η συλλήβδην τρυφηλότητα της διαβίωσης με τον Θάνο Μικρούτσικο- που δεν ήταν δα και ο Ανδρέας Παπανδρέου!- είναι που φανερώνει την αμηχανία του γράφοντος μπροστά στη «λευκή σελίδα». Επειδή όμως ξέρει να γράφει, φάνηκε κάτι πολύ πιο «κατασταλαγμένο» μέσα του από ό,τι πραγματικά ήταν.
Ουκ ολίγοι σχολίασαν τους ατυχείς χαρακτηρισμούς του Χωμενίδη με προσωπικές επιθέσεις, κλιμακώνοντας την πολιτική αναγωγή που ο ίδιος ξεκίνησε- ανάμεσα στους πολέμιους και η Έλενα Ακρίτα, η οποία επειδή επίσης γράφει καλά, τον… λιάνισε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο Χρήστος Χωμενίδης έθεσε το ζήτημα του «διαδικτυακού bullying», όπως αυτό το οποίο υπέστη, προτείνοντας στην ουσία έναν άλλο τρόπο λειτουργίας για τις κοινότητες των social media.
Μάταια, φυσικά.
Δεν ωφελεί όταν αρχίζουν να σε πετροβολούν να θυμηθείς ότι ο νόμος είναι πολύ αυστηρός και η κοινωνία άτεγκτη και λοιπά δακρύβρεχτα. Τότε, κάθεσαι και τρως τις πέτρες με stiff upper lip- που έλεγε και ο Αντώνης Πανούτσος πριν αμβλύνει την οξεία ματιά του με τις πολιτικές επιδιώξεις του. Τρως τις πέτρες και σκέφτεσαι ότι αυτό είναι το τίμημα του να ψωμίζεσαι από την ιδιότητά σου ως δημόσιο πρόσωπο. Το να μην συνειδητοποιείς αυτό είναι που αποτελεί σφάλμα και όχι το να εκφράζεις την άποψή σου.
Μνημονεύοντας τα πεπραγμένα του θανόντος, αναδύθηκαν οι πολιτικές πτυχές της ζωής του- οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Από αυτές ξεχώρισε η παραγωγή των “Πολιτικών τραγουδιών” και των τραγουδιών της Μακρονήσου, αλλά και η ίδια η στράτευση του Θάνου Μικρούτσικου στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά- αν δεν κάνω λάθος στο ΕΚΚΕ.
Ένας από αυτούς που μάλλον, όπως εγώ, ξαφνιάστηκαν με το πόσους ανθρώπους κινητοποίησε πολιτικά η απώλεια Μικρούτσικου ήταν ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. Με φόρα από τον τρόπο ανεύρεσης ύλης για την στήλη του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Χωμενίδης χρησιμοποίησε ως πρώτη ύλη τον βίο του Θάνου Μικρούτσικου με μάλλον ατυχή αποτελέσματα.
«Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας», ανέφερε, μεταξύ άλλων, στο επίμαχο κείμενο.
Η ιδέα να συνδυαστεί ο καταναλωτισμός των Ελλήνων στην δεκαετία του ’80 και η συλλήβδην τρυφηλότητα της διαβίωσης με τον Θάνο Μικρούτσικο- που δεν ήταν δα και ο Ανδρέας Παπανδρέου!- είναι που φανερώνει την αμηχανία του γράφοντος μπροστά στη «λευκή σελίδα». Επειδή όμως ξέρει να γράφει, φάνηκε κάτι πολύ πιο «κατασταλαγμένο» μέσα του από ό,τι πραγματικά ήταν.
Ουκ ολίγοι σχολίασαν τους ατυχείς χαρακτηρισμούς του Χωμενίδη με προσωπικές επιθέσεις, κλιμακώνοντας την πολιτική αναγωγή που ο ίδιος ξεκίνησε- ανάμεσα στους πολέμιους και η Έλενα Ακρίτα, η οποία επειδή επίσης γράφει καλά, τον… λιάνισε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο Χρήστος Χωμενίδης έθεσε το ζήτημα του «διαδικτυακού bullying», όπως αυτό το οποίο υπέστη, προτείνοντας στην ουσία έναν άλλο τρόπο λειτουργίας για τις κοινότητες των social media.
Μάταια, φυσικά.
Δεν ωφελεί όταν αρχίζουν να σε πετροβολούν να θυμηθείς ότι ο νόμος είναι πολύ αυστηρός και η κοινωνία άτεγκτη και λοιπά δακρύβρεχτα. Τότε, κάθεσαι και τρως τις πέτρες με stiff upper lip- που έλεγε και ο Αντώνης Πανούτσος πριν αμβλύνει την οξεία ματιά του με τις πολιτικές επιδιώξεις του. Τρως τις πέτρες και σκέφτεσαι ότι αυτό είναι το τίμημα του να ψωμίζεσαι από την ιδιότητά σου ως δημόσιο πρόσωπο. Το να μην συνειδητοποιείς αυτό είναι που αποτελεί σφάλμα και όχι το να εκφράζεις την άποψή σου.
