Οι Ινδαρέ και οι άλλοι
Το κράξιμο για την υπόθεση Ινδαρέ ανάγκασε σε εισαγγελική έρευνα. Ανάγκασε όμως και πολύ κόσμο να σκεφτεί και κάτι ακόμη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η αντίληψη της νέας διακυβέρνησης για τα όρια του επιτρεπτού στην αστυνομική παρέμβαση θέτει τη συγκεκριμένη συζήτηση ψηλά στην πολιτική ατζέντα. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού το θέμα του πώς διαχειρίζεται το κράτος το «προνόμιο της βίας» που εκ των πραγμάτων έχει δεν παύει ποτέ να είναι στην επικαιρότητα.
Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο ένας ολόκληρος κόσμος ενεργοποιήθηκε γύρω από την οικογένεια Ινδαρέ και την κακοποίησή της. Η κοινή λογική κυριάρχησε και το κράξιμο ανάγκασε την Εισαγγελεία να παραγγείλει έρευνα (γιατί άραγε αν πράγματι υπήρχε εξ αρχής παρουσία εισαγγελικού λειτουργού στην επέμβαση;).
Με αφορμή το ποστ ενός φίλου αναρωτήθηκα πόσοι από τους ανώνυμους που κακοποιούνται από τα κρατικά όργανα ανά τους καιρούς έχουν πρόσβαση σε τέτοια δίκτυα υποστήριξης. Πόσοι πρόσφυγες και πόσοι γενικά μη ανήκοντες σε έναν πολιτιστικά ή πολιτικά προνομιούχο χώρο τυγχάνουν τέτοιας προβολής; Νομίζω η απάντηση είναι «κανείς».
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ τις μικρές ή μεγαλύτερες ταπεινώσεις που περνούν οι οποίες χαράζουν στο μυαλό τους αυτό που όλοι οι υπόλοιποι νιώθουμε και ξέρουμε: όχι μόνο για το κράτος αλλά και για εμάς- και αυτό είναι το σημαντικό- είναι δεύτερης κατηγορίας. Δεν θα ξεκινήσουμε χαμό για την κακομεταχείρισή τους, η είδηση για την παράτυπη σύλληψή τους μάλλον δεν θα γίνει ποτέ μεγάλο θέμα, εκτός και αν υπάρξει απώλεια ζωής. Και πάλι δηλαδή…
Εν ολίγοις η υπόθεση της οικογένειας Ινδαρέ υπογραμμίζει τις δύο ταχύτητες που έχουμε ως κοινή γνώμη αλλά και την καλυμμένη ευθύνη όσον εξαγριώνονται με την αντιμετώπιση «ενός από εμάς» εκ μέρους του κράτους, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουμε ιδέα για τις συνθήκες διαβίωσης και περιορισμού εκείνων των «άλλων».
Ας μην παρεξηγηθώ: θεωρώ καθήκον κάθε σκεπτόμενου πολίτη, αν μη τι άλλο, σε περίπτωση που πέσει πάνω σε κάτι τόσο θορυβώδες όσο η σύλληψη του πατέρα και των δύο γιών του, να αναρωτηθεί για το αν τα πράγματα γίνονται σύννομα και να διαμαρτυρηθεί αν αντιληφθεί ότι εκεί γίνονται εκπτώσεις. Σταματά όμως εκεί το «πρέπει» μας;
Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο ένας ολόκληρος κόσμος ενεργοποιήθηκε γύρω από την οικογένεια Ινδαρέ και την κακοποίησή της. Η κοινή λογική κυριάρχησε και το κράξιμο ανάγκασε την Εισαγγελεία να παραγγείλει έρευνα (γιατί άραγε αν πράγματι υπήρχε εξ αρχής παρουσία εισαγγελικού λειτουργού στην επέμβαση;).
Με αφορμή το ποστ ενός φίλου αναρωτήθηκα πόσοι από τους ανώνυμους που κακοποιούνται από τα κρατικά όργανα ανά τους καιρούς έχουν πρόσβαση σε τέτοια δίκτυα υποστήριξης. Πόσοι πρόσφυγες και πόσοι γενικά μη ανήκοντες σε έναν πολιτιστικά ή πολιτικά προνομιούχο χώρο τυγχάνουν τέτοιας προβολής; Νομίζω η απάντηση είναι «κανείς».
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ τις μικρές ή μεγαλύτερες ταπεινώσεις που περνούν οι οποίες χαράζουν στο μυαλό τους αυτό που όλοι οι υπόλοιποι νιώθουμε και ξέρουμε: όχι μόνο για το κράτος αλλά και για εμάς- και αυτό είναι το σημαντικό- είναι δεύτερης κατηγορίας. Δεν θα ξεκινήσουμε χαμό για την κακομεταχείρισή τους, η είδηση για την παράτυπη σύλληψή τους μάλλον δεν θα γίνει ποτέ μεγάλο θέμα, εκτός και αν υπάρξει απώλεια ζωής. Και πάλι δηλαδή…
Εν ολίγοις η υπόθεση της οικογένειας Ινδαρέ υπογραμμίζει τις δύο ταχύτητες που έχουμε ως κοινή γνώμη αλλά και την καλυμμένη ευθύνη όσον εξαγριώνονται με την αντιμετώπιση «ενός από εμάς» εκ μέρους του κράτους, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουμε ιδέα για τις συνθήκες διαβίωσης και περιορισμού εκείνων των «άλλων».
Ας μην παρεξηγηθώ: θεωρώ καθήκον κάθε σκεπτόμενου πολίτη, αν μη τι άλλο, σε περίπτωση που πέσει πάνω σε κάτι τόσο θορυβώδες όσο η σύλληψη του πατέρα και των δύο γιών του, να αναρωτηθεί για το αν τα πράγματα γίνονται σύννομα και να διαμαρτυρηθεί αν αντιληφθεί ότι εκεί γίνονται εκπτώσεις. Σταματά όμως εκεί το «πρέπει» μας;
