Τα αντισυστημικά ποταμάκια να φοβάσαι
Η αντισυστημικότητα του "Ποταμιού" είναι ίσως ο βασικός λόγος για να απογοητευτούν οι φίλοι του.
Η όποια απέχθεια έναντι της υποψηφιότητας του Σταύρου Θεοδωράκη μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι «τηλεοπτική» μου θυμίζει την απέχθεια των περισσότερων καλλιεργημένων ανθρώπων για το πλαστικό ως υλικό. Όπως όμως η επί σαράντα και βάλε χρόνια συμβίωσή μας με το πλαστικό συνέβαλε στο να υπάρχουν πλέον και καλόγουστα πλαστικά αντικείμενα, το ίδιο προφανώς συμβαίνει και με την τηλεόραση και τους ανθρώπους της. Είναι ανοησία να δαιμονοποιούνται και να μπαίνουν όλοι σε ένα τσουβάλι.
Αν και είναι σίγουρο ότι δεν θα ψηφίσω το ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, θεωρώ ότι η ύπαρξή του μπορεί να είναι χρήσιμη: Είναι πολύ πιθανό να φανεί «αντισυστημική πολιτική πρόταση» στον μέσο μπούφο που σήμερα νομίζει ότι αντισυστημική είναι μόνο η Χρυσή Αυγή και που πιστεύει πως αν θέλει να αλλάξουν τα πράγματα και να δει κάτι τελείως διαφορετικό, η άκρα δεξιά είναι η μόνη λύση. Στην περίπτωση αυτή, το «Ποτάμι» και παρόμοιες κινήσεις είναι μια καλή εξέλιξη.
Πως επιλέγει το βασικό μέρος του εκλογικού σώματος ενώπιον της κάλπης; Ψιλοεκδίκηση, ψιλοσυμπάθεια, ψιλοπεριέργεια, για ορισμένους ένα «νοικοκύρικο» comme il faut ή ένα διοριστήριο βόλεμα και για ακόμη λιγότερους αυθεντική ιδεολογική επιλογή. Αυτό είναι το κριτήριο όσων ψηφίζουν και για αυτό τα φλου μορφώματα έχουν πια περισσότερο γκελ από τα συντεταγμένα πολιτικά κόμματα. Είναι για κακό; Κατά τη γνώμη μου όχι. Οτιδήποτε στην κατεύθυνση του λιγότερου κόμματος και της λιγότερης πολιτικής οργάνωσης με βρίσκει σύμφωνο.
Μεσάνυχτα Τρίτης στην Βασιλίσσης Σοφίας και έχει μποτιλιάρισμα. Όχι δεν έχει γίνει κάτι και δεν είναι κάποια αργία, αλλά έχει μποτιλιάρισμα. Μεταξύ άλλων αυτό είναι που μας δένει με αυτή την πόλη: Αν ήταν τύπος που έπινε κάπου ένα ποτό θα ήταν πολύ συμπαθής. Εξωστρεφής, κοινωνικός, λίγο ποζεράς και λίγο λαμόγιο, αλλά έξω καρδιά.
Σκέφτομαι: Δύο Ελλάδες. Η μία που πονοκεφαλιάζει μετά τις 20 του μήνα που τελειώνουν τα λεφτά και η άλλη που δεν σταματά να κυκλοφορεί και να κάνει βόλτες και ας χαλάει λιγότερα. Το παράξενο είναι ότι αυτοί που ανήκουν στις δύο Ελλάδες είναι περίπου οι ίδιοι. Αυτοί που πότε βαρυγκομούν και πότε ξεχνιούνται.
Όταν ξεκινούσε η κρίση φάνηκε ότι το «Lifestyle» όπως εφευρέθηκε στην Ελλάδα, θα γίνει μουσειακό είδος. Τέσσερα χρόνια μετά το σύστημα του lifestyle δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά αναγκαστικά μιλά για κάτι πιο ρεαλιστικό και σαφώς πιο χρηστικό. Από οδηγίες για το πώς θα αυξηθεί το status σου αν ξοδέψεις «σωστά» τα χρήματα που δεν έχεις (Μύκονος, χειροποίητα παπούτσια, ακριβά αυτοκίνητα) μεταμορφώθηκε σε προσεκτικά επιλεγμένες προτάσεις πραγματικής διασκέδασης με βασικό γνώμονα την τιμή. Έτσι, ακόμη και αυτοί που έπαιρναν γραμμή από τα περιοδικά τώρα είναι αναγκασμένοι να έχουν δική τους άποψη για το που θα πάνε και το πόσο θα το ευχαριστηθούν. Η σημερινή αυτή κατάσταση για όσους συνήθισαν στα δεδομένα του ‘80 και του ’90, είναι άλλη μια αντισυστημικότητα.
Το «συστημικός» και το «αντισυστημικός» είναι ο νέος μοδάτος διαχωρισμός που ταιριάζει γάντι στην κουλτούρα του «κάθε- social- media- account- και- ένας- ερασιτέχνης- δημοσιογράφος». Αν και τα πεδία της πνευματικής αυτής εναλλακτικότητας ποικίλουν από την πολιτική έως την διασκέδαση και την ενημέρωση, ένα θεωρώ βέβαιο: Όταν ο αντισυστημισμός θα φτάσει να πουλάει πολύ, θα γίνει μια χαρά μέρος του νέου συστήματος και το παιχνίδι θα αρχίσει πάλι από την αρχή. Ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε η τελευταία.
Αυτοί που ίσως στεναχωρηθούν είναι όσοι κάποτε πίστεψαν ότι με την επιλογή τους θα αλλάξουν τα πράγματα.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Αν και είναι σίγουρο ότι δεν θα ψηφίσω το ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, θεωρώ ότι η ύπαρξή του μπορεί να είναι χρήσιμη: Είναι πολύ πιθανό να φανεί «αντισυστημική πολιτική πρόταση» στον μέσο μπούφο που σήμερα νομίζει ότι αντισυστημική είναι μόνο η Χρυσή Αυγή και που πιστεύει πως αν θέλει να αλλάξουν τα πράγματα και να δει κάτι τελείως διαφορετικό, η άκρα δεξιά είναι η μόνη λύση. Στην περίπτωση αυτή, το «Ποτάμι» και παρόμοιες κινήσεις είναι μια καλή εξέλιξη.
Πως επιλέγει το βασικό μέρος του εκλογικού σώματος ενώπιον της κάλπης; Ψιλοεκδίκηση, ψιλοσυμπάθεια, ψιλοπεριέργεια, για ορισμένους ένα «νοικοκύρικο» comme il faut ή ένα διοριστήριο βόλεμα και για ακόμη λιγότερους αυθεντική ιδεολογική επιλογή. Αυτό είναι το κριτήριο όσων ψηφίζουν και για αυτό τα φλου μορφώματα έχουν πια περισσότερο γκελ από τα συντεταγμένα πολιτικά κόμματα. Είναι για κακό; Κατά τη γνώμη μου όχι. Οτιδήποτε στην κατεύθυνση του λιγότερου κόμματος και της λιγότερης πολιτικής οργάνωσης με βρίσκει σύμφωνο.
Μεσάνυχτα Τρίτης στην Βασιλίσσης Σοφίας και έχει μποτιλιάρισμα. Όχι δεν έχει γίνει κάτι και δεν είναι κάποια αργία, αλλά έχει μποτιλιάρισμα. Μεταξύ άλλων αυτό είναι που μας δένει με αυτή την πόλη: Αν ήταν τύπος που έπινε κάπου ένα ποτό θα ήταν πολύ συμπαθής. Εξωστρεφής, κοινωνικός, λίγο ποζεράς και λίγο λαμόγιο, αλλά έξω καρδιά.
Σκέφτομαι: Δύο Ελλάδες. Η μία που πονοκεφαλιάζει μετά τις 20 του μήνα που τελειώνουν τα λεφτά και η άλλη που δεν σταματά να κυκλοφορεί και να κάνει βόλτες και ας χαλάει λιγότερα. Το παράξενο είναι ότι αυτοί που ανήκουν στις δύο Ελλάδες είναι περίπου οι ίδιοι. Αυτοί που πότε βαρυγκομούν και πότε ξεχνιούνται.
Όταν ξεκινούσε η κρίση φάνηκε ότι το «Lifestyle» όπως εφευρέθηκε στην Ελλάδα, θα γίνει μουσειακό είδος. Τέσσερα χρόνια μετά το σύστημα του lifestyle δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά αναγκαστικά μιλά για κάτι πιο ρεαλιστικό και σαφώς πιο χρηστικό. Από οδηγίες για το πώς θα αυξηθεί το status σου αν ξοδέψεις «σωστά» τα χρήματα που δεν έχεις (Μύκονος, χειροποίητα παπούτσια, ακριβά αυτοκίνητα) μεταμορφώθηκε σε προσεκτικά επιλεγμένες προτάσεις πραγματικής διασκέδασης με βασικό γνώμονα την τιμή. Έτσι, ακόμη και αυτοί που έπαιρναν γραμμή από τα περιοδικά τώρα είναι αναγκασμένοι να έχουν δική τους άποψη για το που θα πάνε και το πόσο θα το ευχαριστηθούν. Η σημερινή αυτή κατάσταση για όσους συνήθισαν στα δεδομένα του ‘80 και του ’90, είναι άλλη μια αντισυστημικότητα.
Το «συστημικός» και το «αντισυστημικός» είναι ο νέος μοδάτος διαχωρισμός που ταιριάζει γάντι στην κουλτούρα του «κάθε- social- media- account- και- ένας- ερασιτέχνης- δημοσιογράφος». Αν και τα πεδία της πνευματικής αυτής εναλλακτικότητας ποικίλουν από την πολιτική έως την διασκέδαση και την ενημέρωση, ένα θεωρώ βέβαιο: Όταν ο αντισυστημισμός θα φτάσει να πουλάει πολύ, θα γίνει μια χαρά μέρος του νέου συστήματος και το παιχνίδι θα αρχίσει πάλι από την αρχή. Ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε η τελευταία.
Αυτοί που ίσως στεναχωρηθούν είναι όσοι κάποτε πίστεψαν ότι με την επιλογή τους θα αλλάξουν τα πράγματα.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
