Η (χρυσή;) αυγή της αριστεράς
Η αριστερά θα γίνει «εξουσία» ή η Χρυσή Αυγή θα κάψει τη Βουλή και θα κάνει χούντα; Πρώτα θα πάμε όλοι στην κηδεία του ΠΑΣΟΚ.
Ένα από τα θετικότερα αυτών των εκλογών είναι ότι δεν ακούμε την κακοφορμισμένη ατάκα για «το μήνυμα των εκλογών»- ίσως ακριβώς επειδή οι εκλογές αυτές όντως εξέπεμψαν πληροφορίες προς όλους. Ακόμη και προς αυτούς που δεν έτειναν “ευήκοον ους” και που την Κυριακή το βράδυ χάλασε η ζαχαρένια τους.
Το ελληνικό εκλογικό σώμα αποφάσισε να θάψει το ΠΑΣΟΚ της νεότητάς του και να κάνει ένα βήμα προς τα αριστερά έχοντας βέβαια την ασφάλεια του «Ευρώπη, ναι- Μνημόνιο όχι». Θεωρώ ότι θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ καμία δυναμική παρά μόνο την ιδιότητα της δεξαμενής αντι-ΠΑΣΟΚ.
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρα αριστερά και, από τον Αλαβάνο και δώθε, είναι και πολύ λιγότερο «ροζ» και ναι, οι ψηφοφόροι που τον επέλεξαν το γνωρίζουν. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ψήφος στον Καμένο, ο οποίος θα αναζητήσει ιδεολογική πλατφόρμα κάποια στιγμή στο μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δομημένη γραμμή που, όπως είχε συμβεί και με την ΕΔΑ στη δεκαετία του ’50, εμφανίζεται αρκετά μετριοπαθής ώστε να μην φοβίζει τους κεντρώους.
Πόσοι όμως από τους αγανακτισμένους ΠΑΣΟΚους το λαμβάνουν υπόψη τους; Οπωσδήποτε λιγότεροι από όσους επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ και μάλλον περισσότεροι από ό,τι θα επιθυμούσε το σύστημα του αστικού δικομματισμού.
Το 20% του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αν και δεν σημαίνει ιδεολογική στροφή της ελληνικής κοινωνίας, βάζει στα σοβαρά στο κεντρικό σκηνικό την αριστερά, παρουσιάζοντάς την πρωτίστως στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου ως μια ρεαλιστική επιλογή και όχι ως μια φοιτητικής χροιάς ψήφο διαμαρτυρίας.
Κατά ένα περίεργο τρόπο στους απογοητευμένους της σεκάνς περιλαμβάνεται και το ΚΚΕ που είδε το ποσοστό του να μένει σταθερό αν και οι κοινωνικές αλλαγές εις βάρος των εργαζομένων είναι τεκτονικές. Προφανώς, ο λόγος είναι ότι το πολιτικό προϊόν «έξω από την κακή Ευρώπη» δεν πουλάει.
Δεν τους νοιάζει να «πουλάει», λένε. Κατανοητό. Το μη κατανοητό είναι ότι έχουν κάνει σημαία τους τη χαρισματική και ελληνορθόδοξη Λιάνα Κανέλλη, πράγμα που ξεκάθαρα αποτελεί επικοινωνιακή επιλογή.
Κάθε φορά που ακούω για τη Χρυσή Αυγή- και μάλλον από εδώ και πέρα θα ακούω περισσότερο- θυμάμαι τον τοίχο της φοιτητικής λέσχης Κομοτηνής κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στην μπροστινή του όψη για πολύ καιρό, κάτω από το επιβλητικό «Χρυσή Αυγή» που είχαν γράψει οι χρυσαυγίτες, ο συμφοιτητής Νίκος είχε σημειώσει με… νόημα «Μπακιρένιο Σούρουπο».
Η ερμηνεία της εκλογικής επιτυχίας της Χρυσής Αυγής είναι αρκετά εύκολη. Ως κοινωνία θεωρήσαμε σημαντικότερο να κατηγορούμε αλλήλους για «ρατσισμό» από το να αναγνωρίσουμε το ότι η υπερβολική συγκέντρωση μεταναστών (παράνομων ή νόμιμων) αποτελεί πρόβλημα. Όσοι φώναζαν χαρακτηρίζονταν «φασίστες», οπότε δεν είχαν μεγάλη διαδρομή να διανύσουν για να φτάσουν όντως εκεί. Ακόμη και τώρα όμως ισχύει: όσο περισσότερο «απαγορεύεται» η Χρυσή Αυγή, τόσο η προσχώρηση σε αυτήν θα δελεάζει τους ανασφαλείς μετέφηβους.
Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτελεί βαλβίδα του συστήματος. Αν δεν περιθωριοποιήσουμε τους ψηφοφόρους της, η παρουσία τους εκεί θα είναι παροδική και θα αλλάξει όταν αλλάξουν λίγο τα συμφέροντά τους. Θέλει υπομονή και όχι οργή όσο και αν το κοινό «λατρεύει να μισεί» τον κ. Μιχαλολιάκο και τους μπράβους του.
Για αυτόν τον τελευταίο λόγο, είναι θέμα χρόνου να δούμε όχι λίγη αλλά πολλή Χρυσή Αυγή σε τηλεοράσεις και γενικά στα media, μια και το «απόλυτο κακό» πουλάει τρελά. Κάθε φορά που τους θυμώνεις λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη, τους βοηθάς να αποκτήσουν βήμα.
Ας έχουμε το νου μας, αλλά ας μην κινδυνολογούμε.
Είναι τώρα η εποχή που θα φανεί αν όσοι κινδυνολογούσαν για την ακυβερνησία και τις συμβατικές μας υποχρεώσεις έναντι των εταίρων είχαν δίκιο, αν τους είχαν ψαρώσει ή αν πούλαγαν οι ίδιοι φούμαρα για να διογκώσουν το ρόλο τους και να προστατεύσουν «τα συμφέροντα του Συστήματος».
Ήδη βλέπουμε σε εξέλιξη ένα πραγματικό σκάκι όπου ο προσφιλής δικομματισμός θα προσπαθήσει να χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης και το ΚΚΕ στον Τσίπρα την διαπραγμάτευση με το καθεστώς του κεφαλαίου- έστω και έμμεσα μέσω της αναγνώρισης της ευρωπαϊκής πρωτοκαθεδρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποδείξει αν όντως εκπροσωπεί τους διαδόχους του δικομματισμού ή αν απλώς κρατάει την πόρτα ανοικτή για να περάσουν πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν τις ιδεολογίες παντεσπάνι.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Υ.Γ. Αλήθεια, με τις επιδοτήσεις που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχουν προεισπράξει στη βάση του ότι θα είναι πρώτο και δεύτερο κόμμα με ποσοστά γύρω στο 40% έκαστο, τι θα γίνει;
Το ελληνικό εκλογικό σώμα αποφάσισε να θάψει το ΠΑΣΟΚ της νεότητάς του και να κάνει ένα βήμα προς τα αριστερά έχοντας βέβαια την ασφάλεια του «Ευρώπη, ναι- Μνημόνιο όχι». Θεωρώ ότι θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ καμία δυναμική παρά μόνο την ιδιότητα της δεξαμενής αντι-ΠΑΣΟΚ.
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρα αριστερά και, από τον Αλαβάνο και δώθε, είναι και πολύ λιγότερο «ροζ» και ναι, οι ψηφοφόροι που τον επέλεξαν το γνωρίζουν. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ψήφος στον Καμένο, ο οποίος θα αναζητήσει ιδεολογική πλατφόρμα κάποια στιγμή στο μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δομημένη γραμμή που, όπως είχε συμβεί και με την ΕΔΑ στη δεκαετία του ’50, εμφανίζεται αρκετά μετριοπαθής ώστε να μην φοβίζει τους κεντρώους.
Πόσοι όμως από τους αγανακτισμένους ΠΑΣΟΚους το λαμβάνουν υπόψη τους; Οπωσδήποτε λιγότεροι από όσους επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ και μάλλον περισσότεροι από ό,τι θα επιθυμούσε το σύστημα του αστικού δικομματισμού.
Το 20% του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αν και δεν σημαίνει ιδεολογική στροφή της ελληνικής κοινωνίας, βάζει στα σοβαρά στο κεντρικό σκηνικό την αριστερά, παρουσιάζοντάς την πρωτίστως στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου ως μια ρεαλιστική επιλογή και όχι ως μια φοιτητικής χροιάς ψήφο διαμαρτυρίας.
Κατά ένα περίεργο τρόπο στους απογοητευμένους της σεκάνς περιλαμβάνεται και το ΚΚΕ που είδε το ποσοστό του να μένει σταθερό αν και οι κοινωνικές αλλαγές εις βάρος των εργαζομένων είναι τεκτονικές. Προφανώς, ο λόγος είναι ότι το πολιτικό προϊόν «έξω από την κακή Ευρώπη» δεν πουλάει.
Δεν τους νοιάζει να «πουλάει», λένε. Κατανοητό. Το μη κατανοητό είναι ότι έχουν κάνει σημαία τους τη χαρισματική και ελληνορθόδοξη Λιάνα Κανέλλη, πράγμα που ξεκάθαρα αποτελεί επικοινωνιακή επιλογή.
Κάθε φορά που ακούω για τη Χρυσή Αυγή- και μάλλον από εδώ και πέρα θα ακούω περισσότερο- θυμάμαι τον τοίχο της φοιτητικής λέσχης Κομοτηνής κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στην μπροστινή του όψη για πολύ καιρό, κάτω από το επιβλητικό «Χρυσή Αυγή» που είχαν γράψει οι χρυσαυγίτες, ο συμφοιτητής Νίκος είχε σημειώσει με… νόημα «Μπακιρένιο Σούρουπο».
Η ερμηνεία της εκλογικής επιτυχίας της Χρυσής Αυγής είναι αρκετά εύκολη. Ως κοινωνία θεωρήσαμε σημαντικότερο να κατηγορούμε αλλήλους για «ρατσισμό» από το να αναγνωρίσουμε το ότι η υπερβολική συγκέντρωση μεταναστών (παράνομων ή νόμιμων) αποτελεί πρόβλημα. Όσοι φώναζαν χαρακτηρίζονταν «φασίστες», οπότε δεν είχαν μεγάλη διαδρομή να διανύσουν για να φτάσουν όντως εκεί. Ακόμη και τώρα όμως ισχύει: όσο περισσότερο «απαγορεύεται» η Χρυσή Αυγή, τόσο η προσχώρηση σε αυτήν θα δελεάζει τους ανασφαλείς μετέφηβους.
Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτελεί βαλβίδα του συστήματος. Αν δεν περιθωριοποιήσουμε τους ψηφοφόρους της, η παρουσία τους εκεί θα είναι παροδική και θα αλλάξει όταν αλλάξουν λίγο τα συμφέροντά τους. Θέλει υπομονή και όχι οργή όσο και αν το κοινό «λατρεύει να μισεί» τον κ. Μιχαλολιάκο και τους μπράβους του.
Για αυτόν τον τελευταίο λόγο, είναι θέμα χρόνου να δούμε όχι λίγη αλλά πολλή Χρυσή Αυγή σε τηλεοράσεις και γενικά στα media, μια και το «απόλυτο κακό» πουλάει τρελά. Κάθε φορά που τους θυμώνεις λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη, τους βοηθάς να αποκτήσουν βήμα.
Ας έχουμε το νου μας, αλλά ας μην κινδυνολογούμε.
Είναι τώρα η εποχή που θα φανεί αν όσοι κινδυνολογούσαν για την ακυβερνησία και τις συμβατικές μας υποχρεώσεις έναντι των εταίρων είχαν δίκιο, αν τους είχαν ψαρώσει ή αν πούλαγαν οι ίδιοι φούμαρα για να διογκώσουν το ρόλο τους και να προστατεύσουν «τα συμφέροντα του Συστήματος».
Ήδη βλέπουμε σε εξέλιξη ένα πραγματικό σκάκι όπου ο προσφιλής δικομματισμός θα προσπαθήσει να χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης και το ΚΚΕ στον Τσίπρα την διαπραγμάτευση με το καθεστώς του κεφαλαίου- έστω και έμμεσα μέσω της αναγνώρισης της ευρωπαϊκής πρωτοκαθεδρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποδείξει αν όντως εκπροσωπεί τους διαδόχους του δικομματισμού ή αν απλώς κρατάει την πόρτα ανοικτή για να περάσουν πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν τις ιδεολογίες παντεσπάνι.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Υ.Γ. Αλήθεια, με τις επιδοτήσεις που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχουν προεισπράξει στη βάση του ότι θα είναι πρώτο και δεύτερο κόμμα με ποσοστά γύρω στο 40% έκαστο, τι θα γίνει;
