Η κρίση και το lifestyle
Το δίλλημα "κρίση ή lifestyle;" αφορά όσους πίστεψαν κάποτε ότι η λάμψη του τρόπου ζωής τους μπορεί να τους δώσει αξία.
Το βλέπαμε πέρσι και το βλέπουμε ακόμη περισσότερο φέτος. Τα ζόρια είναι εδώ και, από ό,τι όλα δείχνουν, θα γίνουν χειρότερα και όχι καλύτερα.
Και το λεγόμενο Lifestyle; Τι ρόλο παίζει σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς; Όπως το γνωρίσαμε εκεί στη δεκαετία του ΄90 μας έχει αφήσει χρόνους, όπως αποδεικνύει, μεταξύ άλλων και η χρεοκοπία της εταιρίας του «πρύτανη» Πέτρου Κωστόπουλου.
Μας άφησε χρόνους γιατί πάψαμε να είμαστε ανερχόμενοι νεόπλουτοι ή/και γιατί το χρηματιστήριο έπαψε να μοιράζει εκατοντάδες ευρώ κάθε μέρα; Μήπως επειδή καταλάβαμε ότι «το νόημα της ζωής είναι αλλού». Έχω άποψη, αλλά το ερώτημα είναι ούτως ή άλλως ρητορικό: δεν έχει σημασία.
Εκείνο το παλιό Lifestyle δαιμονοποιήθηκε, κυρίως αφού για χρόνια ταύτιζε την επιτυχία με την οικονομική ευμάρεια. Άμα δε δεν “ψώνιζες” το σύστημα αξιών του, ήσουν «η αλεπού που τα κάνει κρεμαστάρια».
Τα δημοσιογραφικά μέσα «ποικίλης ύλης» στην αρχή αυτής της καταιγίδας στάθηκαν λίγο αμήχανα. Για ποια έξοδο να μιλήσουμε όταν πρέπει ο άλλος να ζήσει με 400 και 500 ευρώ; Ποια δώρα και ποια εκδρομή; Μέσα σε ένα χρόνο η κατανάλωση έγινε ντεμοντέ και όποιος δεν το έχει καταλάβει είναι πολύ πιθανό να λιθοβολιστεί δημοσίως.
Για εμάς στο In2life δεν υπήρχε αμφιταλάντευση. Λέμε ότι το να περνάμε καλά στον ελεύθερο χρόνο μας είναι ανάγκη και όχι κακομαθιά. Όπως ανάγκη θεωρούμε και το να βρούμε τρόπους να ζούμε με λιγότερα χρήματα και το να σαρκάζουμε το σύστημα που έφαγε πια τα ψωμιά του και ψάχνει τρόπο να διαχειριστεί τον παρόντα θάνατό του.
Κατά τη γνώμη μου, όποιος σταματήσει να θέλει να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του, επειδή του πετσοκόβουν το μισθό ή τη σύνταξη, θα κάνει ένα τεράστιο λάθος.
Όσοι εξ ημών έχουν αποφασίσει να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου και να μπουν σε τροχιά αυτού που λέμε «επανάσταση» έχουν το δικό τους ανήφορο και δεν έχω κάτι να τους πω. Θεωρητικά οι ακραιφνείς επαναστάτες είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για τον «σκοπό», και μπροστά σε αυτή την αποφασιστικότητα μένω άφωνος.
Οι υπόλοιποι, που απέχουμε αρκετά από αυτό, ας μην νιώθουμε ενοχή επειδή εξακολουθεί να μας αρέσει το νόστιμο φαγητό, επειδή εξακολουθούμε να συγκινούμαστε με ένα καλό βιβλίο και επειδή τα ταξίδια δεν έπαψαν ποτέ να είναι μια από τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες μας.
Όταν κανείς αντιδρά, το σημαντικότερο πράγμα δεν είναι το αποτέλεσμα που θα έχει (ή δεν θα έχει) η αντίδρασή του- αυτό εξαρτάται και από πολλά πράγματα που δεν μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει. Κατά τη δική μου γνώμη, το σημαντικότερο όταν κανείς μπει σε διαδικασία αντιπαράθεσης με ό,τι του επιβάλλεται, είναι ότι έτσι διατηρεί το μυαλό και την κρίση του οξυμένα και σε εγρήγορση. Και αυτό τον κάνει και καλύτερο πολίτη και καλύτερο άνθρωπο.
Αν δεν πιστεύαμε ότι ένα μέσο ποικίλης ύλης, όπως το In2life, μπορεί να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, θα αλλάζαμε γραμμή και θα δημοσιεύαμε μόνο μπροσούρες για διαδηλώσεις και κείμενα προβληματισμού.
Όμως η πολιτική είναι παντού. Αρκεί να υπάρχει άποψη. Και η άποψη σμιλεύεται από ένα εκατομμύριο πράγματα που κάνουμε ή δεν κάνουμε κάθε μέρα, και όχι από κορώνες επαναστατικής ρητορικής.
Δημήτρης Γλύστρας
Και το λεγόμενο Lifestyle; Τι ρόλο παίζει σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς; Όπως το γνωρίσαμε εκεί στη δεκαετία του ΄90 μας έχει αφήσει χρόνους, όπως αποδεικνύει, μεταξύ άλλων και η χρεοκοπία της εταιρίας του «πρύτανη» Πέτρου Κωστόπουλου.
Μας άφησε χρόνους γιατί πάψαμε να είμαστε ανερχόμενοι νεόπλουτοι ή/και γιατί το χρηματιστήριο έπαψε να μοιράζει εκατοντάδες ευρώ κάθε μέρα; Μήπως επειδή καταλάβαμε ότι «το νόημα της ζωής είναι αλλού». Έχω άποψη, αλλά το ερώτημα είναι ούτως ή άλλως ρητορικό: δεν έχει σημασία.
Εκείνο το παλιό Lifestyle δαιμονοποιήθηκε, κυρίως αφού για χρόνια ταύτιζε την επιτυχία με την οικονομική ευμάρεια. Άμα δε δεν “ψώνιζες” το σύστημα αξιών του, ήσουν «η αλεπού που τα κάνει κρεμαστάρια».
Τα δημοσιογραφικά μέσα «ποικίλης ύλης» στην αρχή αυτής της καταιγίδας στάθηκαν λίγο αμήχανα. Για ποια έξοδο να μιλήσουμε όταν πρέπει ο άλλος να ζήσει με 400 και 500 ευρώ; Ποια δώρα και ποια εκδρομή; Μέσα σε ένα χρόνο η κατανάλωση έγινε ντεμοντέ και όποιος δεν το έχει καταλάβει είναι πολύ πιθανό να λιθοβολιστεί δημοσίως.
Για εμάς στο In2life δεν υπήρχε αμφιταλάντευση. Λέμε ότι το να περνάμε καλά στον ελεύθερο χρόνο μας είναι ανάγκη και όχι κακομαθιά. Όπως ανάγκη θεωρούμε και το να βρούμε τρόπους να ζούμε με λιγότερα χρήματα και το να σαρκάζουμε το σύστημα που έφαγε πια τα ψωμιά του και ψάχνει τρόπο να διαχειριστεί τον παρόντα θάνατό του.
Κατά τη γνώμη μου, όποιος σταματήσει να θέλει να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του, επειδή του πετσοκόβουν το μισθό ή τη σύνταξη, θα κάνει ένα τεράστιο λάθος.
Όσοι εξ ημών έχουν αποφασίσει να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου και να μπουν σε τροχιά αυτού που λέμε «επανάσταση» έχουν το δικό τους ανήφορο και δεν έχω κάτι να τους πω. Θεωρητικά οι ακραιφνείς επαναστάτες είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για τον «σκοπό», και μπροστά σε αυτή την αποφασιστικότητα μένω άφωνος.
Οι υπόλοιποι, που απέχουμε αρκετά από αυτό, ας μην νιώθουμε ενοχή επειδή εξακολουθεί να μας αρέσει το νόστιμο φαγητό, επειδή εξακολουθούμε να συγκινούμαστε με ένα καλό βιβλίο και επειδή τα ταξίδια δεν έπαψαν ποτέ να είναι μια από τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες μας.
Όταν κανείς αντιδρά, το σημαντικότερο πράγμα δεν είναι το αποτέλεσμα που θα έχει (ή δεν θα έχει) η αντίδρασή του- αυτό εξαρτάται και από πολλά πράγματα που δεν μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει. Κατά τη δική μου γνώμη, το σημαντικότερο όταν κανείς μπει σε διαδικασία αντιπαράθεσης με ό,τι του επιβάλλεται, είναι ότι έτσι διατηρεί το μυαλό και την κρίση του οξυμένα και σε εγρήγορση. Και αυτό τον κάνει και καλύτερο πολίτη και καλύτερο άνθρωπο.
Αν δεν πιστεύαμε ότι ένα μέσο ποικίλης ύλης, όπως το In2life, μπορεί να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, θα αλλάζαμε γραμμή και θα δημοσιεύαμε μόνο μπροσούρες για διαδηλώσεις και κείμενα προβληματισμού.
Όμως η πολιτική είναι παντού. Αρκεί να υπάρχει άποψη. Και η άποψη σμιλεύεται από ένα εκατομμύριο πράγματα που κάνουμε ή δεν κάνουμε κάθε μέρα, και όχι από κορώνες επαναστατικής ρητορικής.
Δημήτρης Γλύστρας
