Αμύνεσθαι περί πάρτης
Αν η κυβέρνηση μπορεί (όπως φάνηκε) να πετύχει καλύτερους όρους στο μνημόνιο μήπως οι διαμαρτυρίες του κόσμου έχουν νόημα;
Θα μας τα δώσουνε τα λεφτά οι ξένοι ή δεν θα μας τα δώσουνε; Τι θα πρέπει να υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός για να είναι όντως μειωμένα τα επιτόκια; Θα αναδιαρθρωθεί το σύνολο του ελληνικού χρέους;
Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν τις γνωρίζω. Όλα όμως αυτά με οδηγούν στο να αντιληφθώ μια μεγάλη αλήθεια: Όλη η μνημονιακή κατάσταση στην οποία μπήκε το έθνος στις αρχές της περσινής χρονιάς με τα άτεγκτα και αμείλικτα «πρέπει» της θα μπορούσε τελικά να είναι τελείως διαφορετική εάν είχαν γίνει οι σωστές διαπραγματεύσεις – αυτές που φαίνεται τώρα ότι υπάρχει περιθώριο να γίνουν.
Πέρσι βέβαια δεν μπορούσε ο κόσμος να διανοηθεί μια τέτοια δυνατότητα, αφού συντονισμένα οι ειδήσεις των 20.00 παρουσίαζαν τα όσα προστάζει το μνημόνιο όχι μόνο ως αναπόδραστα, αλλά και ως «τύχη» την οποία οι ξένοι μας χάριζαν ως μη όφειλαν. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα- ούτε η πρώτη προδοσία των ελληνικών media προς τον λαό είναι, ούτε η τελευταία. Καλό είναι βέβαια να ξέρουμε για τη συνέχεια ότι καμία κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, και ότι διαμαρτυρίες και αντιδράσεις έχουν νόημα και δεν είναι απλώς συνδικαλιστικός θόρυβος, όπως θέλησαν οι ίδιες ειδήσεις των 20.00 να διατυμπανίζουν.
Το κίνημα του Δεν Πληρώνω ακόμα και αν τελικά «καπελωθεί» από πιο οργανωμένες ομάδες που ξέρουν τι θέλουν να επιτύχουν μέσω της λαϊκής οργής και δεν είναι στη λογική «βλέποντας και κάνοντας», θα έχει αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό του: Έδειξε στην ελληνική κοινή γνώμη ότι τα «πρέπει» της νέας εποχής δεν είναι ανίκητα και ότι το πόπολο δεν είναι κοπάδι από βόδια.
Και αν σε μια πιεσμένη δυτική χώρα οι πολίτες απλώς αυτοοργανώνονται πίσω από την πλάτη των συμφερόντων για να μποϋκοτάρουν το παράλογο, στις ισλαμικές χώρες το διαδίκτυο γίνεται η νέα τυπογραφία και μαζί πεδίο γέννησης της επόμενης ημέρας για εκατομμύρια ανθρώπους. Κοίταζα τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν με αφορμή την παγκόσμια ημέρα λογοκρισίας στο Internet. Δεν υπάρχει απολυταρχικό καθεστώς που να μην επιβάλει στους υπηκόους του μικρότερες ή μεγαλύτερες απαγορεύσεις στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα μόνο πράγμα: Έρχονται αλλαγές και μάλιστα μεγάλες. Όχι γιατί οι λαοί δεν μπορούν να στερούνται επί μακρόν τα οφέλη του διαδικτύου, αλλά γιατί οι χύτρες που δεν έχουν βαλβίδα στο τέλος σκάνε.
Έλαβα ένα email που έλεγε ότι κατά μέσο όρο κάθε ημέρα 20.000 παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη τροφής ή/και νερού. 20.000 την ημέρα! Αν και είμαι μάλλον επιφυλακτικός απέναντι στους φιλάνθρωπους, σκέφτηκα ότι αν υπήρχε κάτι να κάνω για ένα από αυτά τα πιτσιρίκια, αυτό θα έπαυε αυτόματα να είναι αριθμός και θα γινόταν ανθρωπάκι. Και τότε κανείς σκέφτεται τα διαφορετικά.
Κάνω στην άκρη τις επιφυλάξεις μου και στη σύσκεψη για τα θέματα του μήνα προτείνω να ψάξουμε πως γίνεται να βοηθήσουμε. Μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ξορκίσουμε τις δυτικές μας τύψεις; αναρωτιέμαι.
Αν πετύχουμε έστω αυτό, "δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι υποκρισία", λέει ο Σεφέρης στις "Μέρες".
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν τις γνωρίζω. Όλα όμως αυτά με οδηγούν στο να αντιληφθώ μια μεγάλη αλήθεια: Όλη η μνημονιακή κατάσταση στην οποία μπήκε το έθνος στις αρχές της περσινής χρονιάς με τα άτεγκτα και αμείλικτα «πρέπει» της θα μπορούσε τελικά να είναι τελείως διαφορετική εάν είχαν γίνει οι σωστές διαπραγματεύσεις – αυτές που φαίνεται τώρα ότι υπάρχει περιθώριο να γίνουν.
Πέρσι βέβαια δεν μπορούσε ο κόσμος να διανοηθεί μια τέτοια δυνατότητα, αφού συντονισμένα οι ειδήσεις των 20.00 παρουσίαζαν τα όσα προστάζει το μνημόνιο όχι μόνο ως αναπόδραστα, αλλά και ως «τύχη» την οποία οι ξένοι μας χάριζαν ως μη όφειλαν. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα- ούτε η πρώτη προδοσία των ελληνικών media προς τον λαό είναι, ούτε η τελευταία. Καλό είναι βέβαια να ξέρουμε για τη συνέχεια ότι καμία κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, και ότι διαμαρτυρίες και αντιδράσεις έχουν νόημα και δεν είναι απλώς συνδικαλιστικός θόρυβος, όπως θέλησαν οι ίδιες ειδήσεις των 20.00 να διατυμπανίζουν.
Το κίνημα του Δεν Πληρώνω ακόμα και αν τελικά «καπελωθεί» από πιο οργανωμένες ομάδες που ξέρουν τι θέλουν να επιτύχουν μέσω της λαϊκής οργής και δεν είναι στη λογική «βλέποντας και κάνοντας», θα έχει αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό του: Έδειξε στην ελληνική κοινή γνώμη ότι τα «πρέπει» της νέας εποχής δεν είναι ανίκητα και ότι το πόπολο δεν είναι κοπάδι από βόδια.
Και αν σε μια πιεσμένη δυτική χώρα οι πολίτες απλώς αυτοοργανώνονται πίσω από την πλάτη των συμφερόντων για να μποϋκοτάρουν το παράλογο, στις ισλαμικές χώρες το διαδίκτυο γίνεται η νέα τυπογραφία και μαζί πεδίο γέννησης της επόμενης ημέρας για εκατομμύρια ανθρώπους. Κοίταζα τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν με αφορμή την παγκόσμια ημέρα λογοκρισίας στο Internet. Δεν υπάρχει απολυταρχικό καθεστώς που να μην επιβάλει στους υπηκόους του μικρότερες ή μεγαλύτερες απαγορεύσεις στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα μόνο πράγμα: Έρχονται αλλαγές και μάλιστα μεγάλες. Όχι γιατί οι λαοί δεν μπορούν να στερούνται επί μακρόν τα οφέλη του διαδικτύου, αλλά γιατί οι χύτρες που δεν έχουν βαλβίδα στο τέλος σκάνε.
Έλαβα ένα email που έλεγε ότι κατά μέσο όρο κάθε ημέρα 20.000 παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη τροφής ή/και νερού. 20.000 την ημέρα! Αν και είμαι μάλλον επιφυλακτικός απέναντι στους φιλάνθρωπους, σκέφτηκα ότι αν υπήρχε κάτι να κάνω για ένα από αυτά τα πιτσιρίκια, αυτό θα έπαυε αυτόματα να είναι αριθμός και θα γινόταν ανθρωπάκι. Και τότε κανείς σκέφτεται τα διαφορετικά.
Κάνω στην άκρη τις επιφυλάξεις μου και στη σύσκεψη για τα θέματα του μήνα προτείνω να ψάξουμε πως γίνεται να βοηθήσουμε. Μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ξορκίσουμε τις δυτικές μας τύψεις; αναρωτιέμαι.
Αν πετύχουμε έστω αυτό, "δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι υποκρισία", λέει ο Σεφέρης στις "Μέρες".
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
