Κρίση άκριτα;

Με τι όρους θα ζήσουμε την κρίση; Μπορούμε να την διαμορφώσουμε ή όχι; Το τηλεοπτικό κοινό μπροστά στην αλήθεια της ζωής του.    
Κρίση άκριτα;
Ένας εκ των δύο bloggers του In2life, o Εγγαστρίμυθος, διατείνεται στο «νέο» υου προφίλ ότι «εξασκεί σε ακραίο βαθμό το δικαίωμά του να μην έχει άποψη για την κρίση». Αφού χαμογέλασα, το σκέφτηκα λίγο: Έχει κανείς δικαίωμα να αγνοεί τόσο πολύ την επικαιρότητα;

Για να το πάρουμε από την αρχή. Τι είναι η επικαιρότητα και πώς δημιουργείται; Υπάρχουν κινητήριοι μοχλοί της και πόσο ανεξάρτητοι είναι;

Όταν το δημοφιλέστερο μέγεθος οργανωμένης κοινωνικής ομάδας ήταν το χωριό, τα πράγματα ήταν απλά. Την επικαιρότητα τη διαμόρφωναν οι τοπικές ειδήσεις: Γέννησε η Μαρία του Τάκη, είναι στα τελευταία του ο κυρ Βασίλης ο μπουφετζής, έριξε χαλάζι και χάλασαν τα σπαρτά.

Οι εξωτερικές ειδήσεις που έφταναν μέσω μπαγιάτικων εφημερίδων προκαλούσαν μόνο δευτερεύουσας σημασίας συζητήσεις- μια που ούτως ή άλλως πέρα από τον δάσκαλο και τον παπά λίγοι ήξεραν ανάγνωση.

Σήμερα την επικαιρότητα τη διαμορφώνει η τηλεόραση. Ό,τι παίζουν τα κανάλια είναι αυτό που πρέπει να βλέπεις, τηλεθεατή. Είναι αυτό για το οποίο πρέπει να έχεις άποψη. Είναι αυτό για το οποίο θα συζητούν όλοι και αυτό που όποιος δεν μπορεί η δεν επιθυμεί να σχολιάσει, θα είναι «φρούτο».

Από αυτή την άποψη, το να μην έχει κανείς γνώμη για την καθημερινή επικαιρότητα αποτελεί βαθιά πολιτική πράξη αντίδρασης.

Εκεί ωστόσο που υποχρεούται κανείς να έχει άποψη είναι στα του οίκου του, σε αυτό που οι αρχαίοι αθηναίοι περιφρονητικά ονόμαζαν «ιδιωτεύειν». Μια τέτοια στάση δίνει ακλόνητο άλλοθι κατά των συλλογικών ενεργειών και ως τέτοια μου είναι κατ΄ αρχήν συμπαθής.

Εδώ όμως υπάρχει και αντίλογος. Το βάσιμο επιχείρημα των οπαδών του σοσιαλισμού (και όχι μόνο αυτών) είναι ότι αν περιμένει κανείς το πρόβλημα να φτάσει στο κατώφλι του σπιτιού του, μετά δεν θα είναι διαχειρίσιμο. Άρα, λέει η αριστερά, βγείτε στους δρόμους τώρα ώστε να αποτρέψουμε μαζικά την επιδείνωση των όρων διαβίωσής μας.

Πιθανότατα απώτερη επιδίωξή της αριστεράς είναι όχι η αποτροπή της μείωσης του μέσου μισθού, αλλά η τροτσκιστικής ιδιοσυγκρασίας «ολοκληρωτική ανατροπή»- μια που άλλωστε πάντα έβλεπε τους ανθρώπους ως αναλώσιμους και ανώνυμους εργάτες στην υπηρεσία του «μεγάλου σκοπού». Είναι ωστόσο μια εποχή κατά την οποία πιθανότατα οι πρακτικές της οργανωμένης αντίστασης που επικαλείται ο λενινισμός είναι χρήσιμες και στους υπόλοιπους.

Ίσως πάλι και όχι.

Ίσως να είναι πιο λογικό να θεωρήσουμε ότι τα μέτρα- αυτά και άλλα έτι αυστηρότερα που έρχονται- είναι αναπόφευκτα και ότι πάλι τυχεροί είμαστε που επιβιώνουμε. Να καθίσουμε ήσυχοι και να πληρώσουμε «όσα δεν είχαμε πληρώσει επί δεκαετίες». Να πούμε «συγγνώμη» στους ευρωπαίους και «να γίνουμε κράτος».

Τα μεγάλα «ναι» και τα μεγάλα «όχι», του ποιητή, τα αποφασίζει κανείς μόνος του. Ή, όπως λέει και ο απλός λαός, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Και υποψιάζομαι ότι οι αποφάσεις θα παρθούν με μεγαλύτερη διαύγεια από όποιον σβήσει την τηλεόραση.

Τουλάχιστον θα γλιτώσει λίγη τρομοκρατία.

Δημήτρης Γλύστρας  
[email protected]

Υ.Γ. Το μήνα που έρχεται, το In2life αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών και της… τσέπης του και σχεδιάζει διακοπές Low budget στην Ελλάδα και εκτός αυτής. Ψάχνει τρόπους να ξεχρεώσει τις πιστωτικές, να οργανώσει τα οικονομικά του και να ανταλλάξει αντικείμενα που δεν θέλει. Ακόμα, βρίσκει παραλίες στην Αττική (με ελεύθερη είσοδο) και διαπιστώνει που και πόσο φθηνότερα είναι να κάνει κάποιος διακοπές τον Ιούνιο.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v