Γιατί χαίρεται ο κόσμος;
Και ξαφνικά μας έπιασε η αισιοδοξία. Πόσο θα κρατήσει; Νομίζω όσο κρατήσουν οι επικοινωνιακές δάφνες του Γιωργάκη.
Όσο χαμηλά και να πέσει ο άνθρωπος θέλει να ελπίζει. Θεωρητικά είναι γνωστό. Πρακτικά αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά- όχι με την εκλογή Παπανδρέου, αλλά με την ελπίδα που αυτή εμφύτευσε στην συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος- ακόμα και σε αυτούς που δεν τον ψήφισαν.
Εν μία νυκτί ο «Γιωργάκης» έγινε «Γιώργος» και η χώρα διαθέτει πλέον Πρωθυπουργό που πείθεται ότι δεν τον διάλεξε ως «το μη χείρον», αλλά ως τον άνθρωπο που θα τα αλλάξει όλα.
Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα «όλα» που θέλουν αλλαγή; Τα ακούγαμε και από τον πατέρα του τα ακούμε και από αυτόν. Αναρρωτιέμαι: Όσο και αν γκρινιάζουμε για τα χάλια του ελληνικού κράτους, την παρακμή της ελληνικής κοινωνία και την καταβαράθρωση των αξιών θέλουμε πραγματικά «να αλλάξουν όλα»;
Εχετε προσέξει στις εθνικές οδούς που ορισμένες φορές οι ερχόμενοι από το απέναντι ρεύμα σας «παίζουν τα φώτα»; Από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα, η ερμηνεία ταξιδεύει: Είναι για να μας ειδοποιήσουν ότι παρακάτω έχει μπλόκο ώστε να μειώσουμε ταχύτητα. Ετσι. Μια βοήθεια αγνώστων προς αγνώστους. Χωρίς οφέλη. Με μόνη χαρά το να ζημιωθεί το κράτος και να γλιτώσει ο πολίτης.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ακούω για την «ανάγκη να παταχθεί η φοροδιαφυγή» και είδα την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων να επιλέγει κυβερνητικά προγράμματα τα εκτιμώμενα έσοδα των οποίων στηρίζονται σε αυτήν ακριβώς τη λύση. Σκέφτηκα μια απλή και καθημερινή φράση που δεν τη ξεστομίζει κάποιος ποινικός εγκληματίας, αλλά ο οποιοσδήποτε από εμάς: «Ρε συ, ξέρουμε κανέναν στην εφορία; Όχι για μένα. Ο Γιάννης μωρέ έχει ένα φίλο που έχει μπερδέματα και θα τον σκίσουν».
Αυτό, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε με καμάρι και κρυφό χαμόγελο, είναι η ιδιαιτερότητα του Έλληνα. Είναι ο χαρακτήρας του. Είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τους ευπειθείς κουτόφραγκους και που του δίνει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, οι οποίες με τη σειρά τους τον κάνουν πρώτο σε όλα…
Είναι οι νοοτροπίες για τις οποίες συνήθως υπερηφανευόμαστε, αλλά όταν μας ρωτούν στα σοβαρά καθαρίζουμε το λαιμό μας και δηλώνουμε ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι τριτοκοσμικές και πρέπει να εκλείψουν.
Το θέμα λοιπόν με αυτούς που εκλέγει ο λαός ως επικεφαλής της χώρας δεν είναι ότι δεν έχουν τη βούληση «να τα αλλάξουν όλα», αλλά ότι μετά από λίγο καταλαβαίνουν ότι μια τέτοια κίνηση είναι αντιδημοφιλής και μάλλον κανείς δεν την επιθυμεί πραγματικά. Και μετά αρχίζουν να διαχειρίζονται την οπισθοχώρηση και τις ηθικές εκπτώσεις.
Δεν βρίσκω κανένα λόγο ώστε η νέα Κυβέρνηση να αποτελέσει εξαίρεση και άρα επιχειρώ να βρω την απαιτούμενη για το χειμώνα αισιοδοξία αλλού.
Ρίχνω μια ματιά στο πρόγραμμα του μήνα: Εκδρομή για 28η (σιγά το ταξίδι- πέφτει Τετάρτη), βόλτες για κινέζικο στην Αθήνα, επισκέψεις στα «ποτάδικα» του κέντρου και στο βάθος οι Χειμερινές Διακοπές.
Ο οδηγός του In2life με τις καλύτερες ιδέες για τους εν Ελλάδι και εκτός αυτής χειμερινούς προορισμούς έρχεται στις αρχές Νοεμβρίου. Ξενοδοχεία, χιονοδρομικά, διαδρομές, σπορ και προτάσεις αναψυχής. Γιατί από τους «τζίτζικες» μού φαίνεται πιο συμπαθής όχι αυτός του Αισώπου, αλλά ο άλλος του ανεκδότου.
Και ας μην είναι ο τύπος που θα ψήφιζε.
Δ. Γλ.
Εν μία νυκτί ο «Γιωργάκης» έγινε «Γιώργος» και η χώρα διαθέτει πλέον Πρωθυπουργό που πείθεται ότι δεν τον διάλεξε ως «το μη χείρον», αλλά ως τον άνθρωπο που θα τα αλλάξει όλα.
Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα «όλα» που θέλουν αλλαγή; Τα ακούγαμε και από τον πατέρα του τα ακούμε και από αυτόν. Αναρρωτιέμαι: Όσο και αν γκρινιάζουμε για τα χάλια του ελληνικού κράτους, την παρακμή της ελληνικής κοινωνία και την καταβαράθρωση των αξιών θέλουμε πραγματικά «να αλλάξουν όλα»;
Εχετε προσέξει στις εθνικές οδούς που ορισμένες φορές οι ερχόμενοι από το απέναντι ρεύμα σας «παίζουν τα φώτα»; Από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα, η ερμηνεία ταξιδεύει: Είναι για να μας ειδοποιήσουν ότι παρακάτω έχει μπλόκο ώστε να μειώσουμε ταχύτητα. Ετσι. Μια βοήθεια αγνώστων προς αγνώστους. Χωρίς οφέλη. Με μόνη χαρά το να ζημιωθεί το κράτος και να γλιτώσει ο πολίτης.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ακούω για την «ανάγκη να παταχθεί η φοροδιαφυγή» και είδα την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων να επιλέγει κυβερνητικά προγράμματα τα εκτιμώμενα έσοδα των οποίων στηρίζονται σε αυτήν ακριβώς τη λύση. Σκέφτηκα μια απλή και καθημερινή φράση που δεν τη ξεστομίζει κάποιος ποινικός εγκληματίας, αλλά ο οποιοσδήποτε από εμάς: «Ρε συ, ξέρουμε κανέναν στην εφορία; Όχι για μένα. Ο Γιάννης μωρέ έχει ένα φίλο που έχει μπερδέματα και θα τον σκίσουν».
Αυτό, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε με καμάρι και κρυφό χαμόγελο, είναι η ιδιαιτερότητα του Έλληνα. Είναι ο χαρακτήρας του. Είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τους ευπειθείς κουτόφραγκους και που του δίνει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, οι οποίες με τη σειρά τους τον κάνουν πρώτο σε όλα…
Είναι οι νοοτροπίες για τις οποίες συνήθως υπερηφανευόμαστε, αλλά όταν μας ρωτούν στα σοβαρά καθαρίζουμε το λαιμό μας και δηλώνουμε ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι τριτοκοσμικές και πρέπει να εκλείψουν.
Το θέμα λοιπόν με αυτούς που εκλέγει ο λαός ως επικεφαλής της χώρας δεν είναι ότι δεν έχουν τη βούληση «να τα αλλάξουν όλα», αλλά ότι μετά από λίγο καταλαβαίνουν ότι μια τέτοια κίνηση είναι αντιδημοφιλής και μάλλον κανείς δεν την επιθυμεί πραγματικά. Και μετά αρχίζουν να διαχειρίζονται την οπισθοχώρηση και τις ηθικές εκπτώσεις.
Δεν βρίσκω κανένα λόγο ώστε η νέα Κυβέρνηση να αποτελέσει εξαίρεση και άρα επιχειρώ να βρω την απαιτούμενη για το χειμώνα αισιοδοξία αλλού.
Ρίχνω μια ματιά στο πρόγραμμα του μήνα: Εκδρομή για 28η (σιγά το ταξίδι- πέφτει Τετάρτη), βόλτες για κινέζικο στην Αθήνα, επισκέψεις στα «ποτάδικα» του κέντρου και στο βάθος οι Χειμερινές Διακοπές.
Ο οδηγός του In2life με τις καλύτερες ιδέες για τους εν Ελλάδι και εκτός αυτής χειμερινούς προορισμούς έρχεται στις αρχές Νοεμβρίου. Ξενοδοχεία, χιονοδρομικά, διαδρομές, σπορ και προτάσεις αναψυχής. Γιατί από τους «τζίτζικες» μού φαίνεται πιο συμπαθής όχι αυτός του Αισώπου, αλλά ο άλλος του ανεκδότου.
Και ας μην είναι ο τύπος που θα ψήφιζε.
Δ. Γλ.
