Εαρινές συμβουλές θετικής(;) σκέψης
Ακόμα και η εαρινή αισιοδοξία δε μπορεί να αντιμετωπίσει τη γκρίνια μας. Ίσως αν σκεφτόμασταν τα χειρότερα;
Κατ’ αρχάς, και πέρσι και φέτος όλοι αυτοί οι γκρινιάρηδες που εδώ και περίπου μια δεκαετία λένε ότι οι εποχές καταργήθηκαν ότι δεν υπάρχει πια άνοιξη και φθινόπωρο και λοιπά καταστροφολογικά, διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Η άνοιξη είναι εδώ και δίνει δια της παρουσίας της τις καλύτερες απαντήσεις στην οικολογική υστερία, που είναι μεν χρήσιμη, αλλά δε σταματά να φαίνεται όψιμη.
Η επιστροφή από τις διάφορες θεσμοθετημένες και συνήθως με θρησκευτική αφορμή διακοπές- που από την παιδική ηλικία και ένθεν δεν είναι παρά τριήμερα ή τετραήμερα, είναι δυσάρεστη. Και το "μετά" είναι τόσο πιο δυσάρεστo, όσο περισσότερη προσδοκία τους είχαμε φορτώσει "πριν".
Αναγκαστικά λοιπόν επιστρατεύουμε λίγη από την αισιοδοξία που προσφέρει στους ρομαντικούς η άνοιξη. Δεν σας φαίνεται αρκετό; Υπάρχει πάντα και ο άλλος τρόπος: Σκεφτείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σκεφτείτε ας πούμε τη θέση των πιτσιρικάδων που δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις σε δεκαπέντε ημέρες (μια εικοσαετία σχεδόν μετά, εξακολουθεί να σφίγγεται το στομάχι μου όταν αναφέρομαι στις πανελλήνιες!) . Έχουν επί δύο χρόνια ακονίσει την ικανότητά τους να μαθαίνουν μια συγκεκριμένη ύλη, η εξέταση επί της οποίας θα ανοίξει τις πύλες του ονείρου για τους γονείς, και της ξένοιαστης επί 4-5 χρόνια ζωής για τους ίδιους.
Για ορθότητα διαδικασίας επαγγελματικής επιλογής βέβαια, ούτε λόγος. Αλλά όταν υποχρεώνεις ένα παιδί να αποφασίσει στα δεκαεπτά να αποφασίσει με τι θα ασχολείται τα επόμενα 50 χρόνια μέχρι να του δώσεις σύνταξη, τι περιμένεις να γίνει; Σίγουρα όχι να βλέπεις τα επόμενα χρόνια ευτυχισμένους και παραγωγικούς εργαζόμενους, αφού το να διαλέξει κάποιος στην εφηβεία κάτι που θα του αρέσει στα τριάντα είναι τόσο πιθανό όσο πιθανή είναι και η ολοκλήρωση της τετραετίας για την Κυβέρνηση Καραμανλή.
Και στην ίδια τη διαδικασία των εξετάσεων όμως, πως άραγε αποφασίζονται τα θέματα των εξετάσεων; Με τι κριτήρια; Μήπως με γνώμονα το πώς θα φανεί καλύτερα η μελέτη των παιδιών; Το πώς θα αναδειχτούν οι πτυχές της ύλης που αποκαλύπτονται μόνο στον εμβριθή μελετητή των εγχειριδίων; Θα μπορούσε να είναι έτσι.
Όμως, σκέπτομαι, το τι μπάχαλο θα γίνει στην περίπτωση που, φερ΄ειπειν, στη Νομική, οι βάσεις ανεβούν πάνω από τις 20.000 μονάδες επειδή τα θέματα στο αυξημένης βαρύτητας μάθημα των αρχαίων ήταν εύκολα ή τι θα συμβεί αν οι βάσεις πέσουν κάτω από τις 10.000 μονάδες, στην περίπτωση που είναι πολύ δύσκολα.
Θα αφήσουν οι ιθύνοντες στην τύχη τους αριθμούς των εισακτέων ή τα θέματα θα είναι η προσπάθειά τους να ελέγξουν τις εισαγωγές στα ΑΕΙ για να μην τιναχθεί στον αέρα η ανώτατη εκπαίδευση; Πληρώνουν λοιπόν οι οικογένειες 15.000 έως 20.000 ευρώ για την προετοιμασία των μαθητών και στο τέλος της διαδρομής δεν τους περιμένει ένα ακόμη επεισόδιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά μία λίγο ως πολύ πολιτική απόφαση που μέλημά της είναι να μην αποκαλυφθεί παταγωδώς η ηλιθιότητα του συστήματος.
Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για την ίδια ηλιθιότητα που αυξάνει τα αστυνομικά μέτρα στο κέντρο της Αθήνας και μεταφέρει την εγκληματικότητα στα προάστια. Αλλεπάλληλες ληστείες, επιθέσεις κατά αποστολών και διαρρήξεις ανέλαβαν να μεταφέρουν εκτός του χειμαζόμενου μέχρι πρότινος κέντρου τα προβλήματα που γεννούν παραβάτες.
Πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτεί κανείς ότι ο μέσος (όχι ο κατά συνείδηση και συρροή) κακοποιός δεν θα μπει στον κίνδυνο της τιμωρίας αν μπορεί να βγάλει χρήματα με άλλο τρόπο; Πόσο μυαλό χρειάζεται για να συνδέσουν οι πολίτες την κατά 20% αύξηση της οικονομικής εγκληματικότητας με την ραγδαία αύξηση της ανεργίας σε σχέση με πέρσι;
Και δεν εννοώ ότι όλοι οι παράνομοι του τελευταίου καιρού είναι ταλαίπωροι απολυμένοι, ούτε βαυκαλίζομαι με το όραμα της αριστεράς για «αταξικές και άρα δίκαιες κοινωνίες». Ένα απλό συνειρμό κάνω: Σε κάθε εκατό ή διακόσιες ή χίλιες οικογένειες που στερούνται τα εισοδήματά τους, δεν θα υπάρχει και ένας που θα σκεφτεί της λύση της παρανομίας;
Όπως και σε κάθε εκατό ή διακόσιες ή χίλιες οικογένειες δεν θα υπάρχουν και κάποιοι που θα σκεφτούν ότι οι ερχόμενες εκλογές δεν αξίζουν τη μία ώρα από τη ζωή τους; Να δείτε όμως που για κανένα μήνα μετά τις εκλογές, εκπομπές επί εκπομπών θα αναλύουν το «πρωτοφανές φαινόμενο» της αποχής του 45%.
Μια αποχή που δεν φάνηκε να αφορά τις πασχαλινές διακοπές, αν και από ό,τι καταλαβαίνω ήταν για τους περισσότερους κάπως low budget με τη Σαντορίνη άδεια και την Αίγινα να… βουλιάζει.
Σε αυτό το κλίμα, το In2life αποφασίζει να κάνει μια πρώτη βόλτα στις Κυκλάδες, να τραβήξει φωτογραφίες στις λίμνες της Ελλάδας, να κάψει λίπος, να κάνει αποτελεσματική γυμναστική και να προετοιμαστεί για την παραλία (στο παρά πέντε, όπως πάντα, αδέλφια), να διαλέξει στρώμα ύπνου και νυφικό.
Γράφω "νυφικό" και θυμάμαι αφενός τις φίλες που αυτή την εποχή προετοιμάζουν «τη σημαντικότερη μέρα της ζωής τους» (μπλιαχ!) και αφετέρου την σχετική περίφημη ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ για το γάμο: «Ο πρώτος γάμος είναι ο θρίαμβος του έρωτα επί της λογικής. Ο δεύτερος γάμος είναι ο θρίαμβος της ελπίδας επί της γνώσης». Επρόκειτο, μα την αλήθεια, για ένα καταπληκτικό τσιτάτο υπέρ της εργένικης ζωής.
"Περάσαν τα χρόνια ανύπαντροι μείναμε. Από τη μια λέω καλά είναι. Από την άλλη λέω δεν είναι καλά", φιλοσοφούσε δια στόματος Αργύρη Μπακιρτζή ο Σταύρος Τσιώλης στην ταινία του "Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε", θέτοντας το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων για το δίλημμα της εργένικης ή της εγγάμου ζωής.
«Τιμή σε εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες», έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός.
Εμείς οι υπόλοιποι; Άτιμοι;
Δ. Γλ.
Η επιστροφή από τις διάφορες θεσμοθετημένες και συνήθως με θρησκευτική αφορμή διακοπές- που από την παιδική ηλικία και ένθεν δεν είναι παρά τριήμερα ή τετραήμερα, είναι δυσάρεστη. Και το "μετά" είναι τόσο πιο δυσάρεστo, όσο περισσότερη προσδοκία τους είχαμε φορτώσει "πριν".
Αναγκαστικά λοιπόν επιστρατεύουμε λίγη από την αισιοδοξία που προσφέρει στους ρομαντικούς η άνοιξη. Δεν σας φαίνεται αρκετό; Υπάρχει πάντα και ο άλλος τρόπος: Σκεφτείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σκεφτείτε ας πούμε τη θέση των πιτσιρικάδων που δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις σε δεκαπέντε ημέρες (μια εικοσαετία σχεδόν μετά, εξακολουθεί να σφίγγεται το στομάχι μου όταν αναφέρομαι στις πανελλήνιες!) . Έχουν επί δύο χρόνια ακονίσει την ικανότητά τους να μαθαίνουν μια συγκεκριμένη ύλη, η εξέταση επί της οποίας θα ανοίξει τις πύλες του ονείρου για τους γονείς, και της ξένοιαστης επί 4-5 χρόνια ζωής για τους ίδιους.
Για ορθότητα διαδικασίας επαγγελματικής επιλογής βέβαια, ούτε λόγος. Αλλά όταν υποχρεώνεις ένα παιδί να αποφασίσει στα δεκαεπτά να αποφασίσει με τι θα ασχολείται τα επόμενα 50 χρόνια μέχρι να του δώσεις σύνταξη, τι περιμένεις να γίνει; Σίγουρα όχι να βλέπεις τα επόμενα χρόνια ευτυχισμένους και παραγωγικούς εργαζόμενους, αφού το να διαλέξει κάποιος στην εφηβεία κάτι που θα του αρέσει στα τριάντα είναι τόσο πιθανό όσο πιθανή είναι και η ολοκλήρωση της τετραετίας για την Κυβέρνηση Καραμανλή.
Και στην ίδια τη διαδικασία των εξετάσεων όμως, πως άραγε αποφασίζονται τα θέματα των εξετάσεων; Με τι κριτήρια; Μήπως με γνώμονα το πώς θα φανεί καλύτερα η μελέτη των παιδιών; Το πώς θα αναδειχτούν οι πτυχές της ύλης που αποκαλύπτονται μόνο στον εμβριθή μελετητή των εγχειριδίων; Θα μπορούσε να είναι έτσι.
Όμως, σκέπτομαι, το τι μπάχαλο θα γίνει στην περίπτωση που, φερ΄ειπειν, στη Νομική, οι βάσεις ανεβούν πάνω από τις 20.000 μονάδες επειδή τα θέματα στο αυξημένης βαρύτητας μάθημα των αρχαίων ήταν εύκολα ή τι θα συμβεί αν οι βάσεις πέσουν κάτω από τις 10.000 μονάδες, στην περίπτωση που είναι πολύ δύσκολα.
Θα αφήσουν οι ιθύνοντες στην τύχη τους αριθμούς των εισακτέων ή τα θέματα θα είναι η προσπάθειά τους να ελέγξουν τις εισαγωγές στα ΑΕΙ για να μην τιναχθεί στον αέρα η ανώτατη εκπαίδευση; Πληρώνουν λοιπόν οι οικογένειες 15.000 έως 20.000 ευρώ για την προετοιμασία των μαθητών και στο τέλος της διαδρομής δεν τους περιμένει ένα ακόμη επεισόδιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά μία λίγο ως πολύ πολιτική απόφαση που μέλημά της είναι να μην αποκαλυφθεί παταγωδώς η ηλιθιότητα του συστήματος.
Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για την ίδια ηλιθιότητα που αυξάνει τα αστυνομικά μέτρα στο κέντρο της Αθήνας και μεταφέρει την εγκληματικότητα στα προάστια. Αλλεπάλληλες ληστείες, επιθέσεις κατά αποστολών και διαρρήξεις ανέλαβαν να μεταφέρουν εκτός του χειμαζόμενου μέχρι πρότινος κέντρου τα προβλήματα που γεννούν παραβάτες.
Πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτεί κανείς ότι ο μέσος (όχι ο κατά συνείδηση και συρροή) κακοποιός δεν θα μπει στον κίνδυνο της τιμωρίας αν μπορεί να βγάλει χρήματα με άλλο τρόπο; Πόσο μυαλό χρειάζεται για να συνδέσουν οι πολίτες την κατά 20% αύξηση της οικονομικής εγκληματικότητας με την ραγδαία αύξηση της ανεργίας σε σχέση με πέρσι;
Και δεν εννοώ ότι όλοι οι παράνομοι του τελευταίου καιρού είναι ταλαίπωροι απολυμένοι, ούτε βαυκαλίζομαι με το όραμα της αριστεράς για «αταξικές και άρα δίκαιες κοινωνίες». Ένα απλό συνειρμό κάνω: Σε κάθε εκατό ή διακόσιες ή χίλιες οικογένειες που στερούνται τα εισοδήματά τους, δεν θα υπάρχει και ένας που θα σκεφτεί της λύση της παρανομίας;
Όπως και σε κάθε εκατό ή διακόσιες ή χίλιες οικογένειες δεν θα υπάρχουν και κάποιοι που θα σκεφτούν ότι οι ερχόμενες εκλογές δεν αξίζουν τη μία ώρα από τη ζωή τους; Να δείτε όμως που για κανένα μήνα μετά τις εκλογές, εκπομπές επί εκπομπών θα αναλύουν το «πρωτοφανές φαινόμενο» της αποχής του 45%.
Μια αποχή που δεν φάνηκε να αφορά τις πασχαλινές διακοπές, αν και από ό,τι καταλαβαίνω ήταν για τους περισσότερους κάπως low budget με τη Σαντορίνη άδεια και την Αίγινα να… βουλιάζει.
Σε αυτό το κλίμα, το In2life αποφασίζει να κάνει μια πρώτη βόλτα στις Κυκλάδες, να τραβήξει φωτογραφίες στις λίμνες της Ελλάδας, να κάψει λίπος, να κάνει αποτελεσματική γυμναστική και να προετοιμαστεί για την παραλία (στο παρά πέντε, όπως πάντα, αδέλφια), να διαλέξει στρώμα ύπνου και νυφικό.
Γράφω "νυφικό" και θυμάμαι αφενός τις φίλες που αυτή την εποχή προετοιμάζουν «τη σημαντικότερη μέρα της ζωής τους» (μπλιαχ!) και αφετέρου την σχετική περίφημη ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ για το γάμο: «Ο πρώτος γάμος είναι ο θρίαμβος του έρωτα επί της λογικής. Ο δεύτερος γάμος είναι ο θρίαμβος της ελπίδας επί της γνώσης». Επρόκειτο, μα την αλήθεια, για ένα καταπληκτικό τσιτάτο υπέρ της εργένικης ζωής.
"Περάσαν τα χρόνια ανύπαντροι μείναμε. Από τη μια λέω καλά είναι. Από την άλλη λέω δεν είναι καλά", φιλοσοφούσε δια στόματος Αργύρη Μπακιρτζή ο Σταύρος Τσιώλης στην ταινία του "Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε", θέτοντας το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων για το δίλημμα της εργένικης ή της εγγάμου ζωής.
«Τιμή σε εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες», έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός.
Εμείς οι υπόλοιποι; Άτιμοι;
Δ. Γλ.
