Συμβαίνει και εις Παρισίους...
Πολιτική επικαιρότητα που σε σπρώχνει μακριά. Βγάζω εισιτήριο και πάω στο Παρίσι. Ανακαλύπτω τη "σοφία του τουρίστα" και είμαι ευτυχής που μένω εδώ.
Ένας κύκλος πολιτικής δραστηριότητας κλείνει με τις εκλογές ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας χώρο στην επικαιρότητα να οσμιστεί στην ατμόσφαιρα την έλευση των Χριστουγέννων, που όπως κάθε χρονιά που το πόπολο είναι πιεσμένο, θα τα υποδεχτούμε πολύ πριν της ώρας τους.
Τι συμπεράσματα αφήνει η ήττα Βενιζέλου; Για μία ακόμη φορά δικαιώθηκε το κλισέ των απανταχού πολιτικών αναλυτών περί "απουσίας ιδεολογικών κριτηρίων". Εξηγούμαι: Δύο είναι οι κύριοι φόβοι των ιδεολογιών και οι λενινιστές ως προνοητικοί άνθρωποι τα έχουν ήδη περιγράψειι: Οι συμπάθειες και το συμφέρον. Στην ελληνική πραγματικότητα, κατά κανόνα, οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους ψηφοφόρους με ένα από τα δύο αυτά κριτήρια.
Αυτό που φαίνεται ακατανόητο, είναι το πώς τα κόμματα εξουσίας επιμένουν να διεκδικούν για τους εαυτούς τους μια τρυφερή ή έστω ρεαλιστική φιλοσοφία, αναλώνοντας εκεί αρκετή από την επικοινωνιακή τους δύναμη.
Δεν είναι προς λύπη η διαπίστωση, εκτός και αν κανείς ανήκει στην κατηγορία εκείνη του «πονηρού πολιτευτή» που στηλίτευε ο Σαββόπουλος. Και στην περίπτωση αυτή όμως, τα πράγματα δεν είναι απελπιστικά. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα στρατηγική πολιτικού marketing. Ένα «ΝΕΟ!» στις κομματικές ταμπέλες. Η αλήθεια είναι πως «πιασιάρικο» πολιτικό σύνθημα έχουμε να δούμε από την αποχή της εμπνευσμένης «Αλλαγής». Πώς να «ψωνίσει» ο κόσμος;
Πολιτική, αθλητισμός και καλλιτεχνικές παραστάσεις λοιπόν σε πλήρη άνθιση, μεσούσης μιας εποχής που οι γκρινιάρηδες νοσταλγοί των «παλιών και καλών ημερών» επιμένουν να μας λένε ότι, όπως και η άνοιξη, δεν υπάρχει πια.
Ακολουθούμε την τάση των ημερών και επιλέγουμε ελαφρά και ξένοιαστα θέματα. Ρίχνουμε μια πρώτη σοβαρή ματιά στους χριστουγεννιάτικους προορισμούς, κοιτάμε φωτογραφίες που διάσημοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν, ανακαλύπτουμε το «κρυφό Λονδίνο» , ψωνίζουμε από στοκατζίδικα, βλέπουμε την έκθεση του Γκρέκο στο Κυκλαδικής Τέχνης και τρώμε χορτοφαγικά.
Κοιτάω τα θέματα του μήνα, που από μόνος του είναι κάθε φορά ένα ευσύνοπτο δείγμα του πως περνάμε. Σκέφτομαι: Αν έκανα όλα αυτά που προτείνουμε, θα αισθανόμουν πιο πλήρης; Η λίστα πραγμάτων που κάθε φορά «πρέπει να γίνουν» περικλείει αναμφισβήτητα μια μιζέρια και άρα η απάντηση που μου έρχεται είναι «όχι». Ευτυχώς που η αισθητική της διαδικασίας σπάνια επηρεάζει αυτή της ουσίας.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στο Παρίσι. Ήταν μια απόφαση που πήρα σχετικά απότομα ένα μήνα πριν όταν έκλεισα τα εισιτήρια εντός δεκαλέπτου. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως είχα σχεδιάσει, και εν τέλει φαινόταν λογικό το συγκεκριμένο ταξίδι να αναβληθεί. Όμως, πήγα.
Το ερώτημα ακούγεται λίγο φιλοσοφικό, και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να φεύγουμε; Για ταξίδια, για περιπέτειες, από σχέσεις από καταστάσεις από ό,τι τέλος πάντων μπορεί να αποτελεί ένα «σημείο». Δύο πιθανές απαντήσεις μου έρχονται. Πρώτον φεύγεις από κάτι όταν δεν μπορείς να είσαι άλλο εκεί και δεύτερον όταν θεωρείς ότι εκεί που θα πας είναι καλύτερα από εκεί που είσαι. Ή ίσως, όπως λέει και η Ηρώ με την ορμή της νεότητας, να είναι η ίδια η μονιμότητα που τρομάζει και δημιουργεί τάσεις φυγής, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν.
Σκέφτηκα για άλλη μια φορά πως όλο το κέφι που έχουμε για να κάνουμε βόλτες και να δούμε πράγματα όταν είμαστε σε μια πόλη του εξωτερικού εξανεμίζεται όταν βρισκόμαστε στην πόλη της κατοικίας μας. Από την άποψη αυτή, το «τουρίστας στην πόλη σου» ακούγεται ελπιδοφόρο.
Είναι δυο μέρες τώρα που κάνω βόλτες στην Αθήνα και σφυρίζω κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο των Χειμερινών Κολυμβητών- μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά που μόλις κυκλοφόρησε. Ρομαντικός και απλοϊκά θρασύς, ανεπιτήδευτος και πνευματώδης ο Αργύρης Μπακιρτζής φορτίζει αρκετά το μυαλό μου ώστε το τελείωμα όλων των πραγμάτων να φαίνεται αφόρητα βαρύ.
Ακόμα και αν είναι ένας απλός επίλογος σε ένα κείμενο.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Τι συμπεράσματα αφήνει η ήττα Βενιζέλου; Για μία ακόμη φορά δικαιώθηκε το κλισέ των απανταχού πολιτικών αναλυτών περί "απουσίας ιδεολογικών κριτηρίων". Εξηγούμαι: Δύο είναι οι κύριοι φόβοι των ιδεολογιών και οι λενινιστές ως προνοητικοί άνθρωποι τα έχουν ήδη περιγράψειι: Οι συμπάθειες και το συμφέρον. Στην ελληνική πραγματικότητα, κατά κανόνα, οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους ψηφοφόρους με ένα από τα δύο αυτά κριτήρια.
Αυτό που φαίνεται ακατανόητο, είναι το πώς τα κόμματα εξουσίας επιμένουν να διεκδικούν για τους εαυτούς τους μια τρυφερή ή έστω ρεαλιστική φιλοσοφία, αναλώνοντας εκεί αρκετή από την επικοινωνιακή τους δύναμη.
Δεν είναι προς λύπη η διαπίστωση, εκτός και αν κανείς ανήκει στην κατηγορία εκείνη του «πονηρού πολιτευτή» που στηλίτευε ο Σαββόπουλος. Και στην περίπτωση αυτή όμως, τα πράγματα δεν είναι απελπιστικά. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα στρατηγική πολιτικού marketing. Ένα «ΝΕΟ!» στις κομματικές ταμπέλες. Η αλήθεια είναι πως «πιασιάρικο» πολιτικό σύνθημα έχουμε να δούμε από την αποχή της εμπνευσμένης «Αλλαγής». Πώς να «ψωνίσει» ο κόσμος;
Πολιτική, αθλητισμός και καλλιτεχνικές παραστάσεις λοιπόν σε πλήρη άνθιση, μεσούσης μιας εποχής που οι γκρινιάρηδες νοσταλγοί των «παλιών και καλών ημερών» επιμένουν να μας λένε ότι, όπως και η άνοιξη, δεν υπάρχει πια.
Ακολουθούμε την τάση των ημερών και επιλέγουμε ελαφρά και ξένοιαστα θέματα. Ρίχνουμε μια πρώτη σοβαρή ματιά στους χριστουγεννιάτικους προορισμούς, κοιτάμε φωτογραφίες που διάσημοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν, ανακαλύπτουμε το «κρυφό Λονδίνο» , ψωνίζουμε από στοκατζίδικα, βλέπουμε την έκθεση του Γκρέκο στο Κυκλαδικής Τέχνης και τρώμε χορτοφαγικά.
Κοιτάω τα θέματα του μήνα, που από μόνος του είναι κάθε φορά ένα ευσύνοπτο δείγμα του πως περνάμε. Σκέφτομαι: Αν έκανα όλα αυτά που προτείνουμε, θα αισθανόμουν πιο πλήρης; Η λίστα πραγμάτων που κάθε φορά «πρέπει να γίνουν» περικλείει αναμφισβήτητα μια μιζέρια και άρα η απάντηση που μου έρχεται είναι «όχι». Ευτυχώς που η αισθητική της διαδικασίας σπάνια επηρεάζει αυτή της ουσίας.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στο Παρίσι. Ήταν μια απόφαση που πήρα σχετικά απότομα ένα μήνα πριν όταν έκλεισα τα εισιτήρια εντός δεκαλέπτου. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως είχα σχεδιάσει, και εν τέλει φαινόταν λογικό το συγκεκριμένο ταξίδι να αναβληθεί. Όμως, πήγα.
Το ερώτημα ακούγεται λίγο φιλοσοφικό, και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να φεύγουμε; Για ταξίδια, για περιπέτειες, από σχέσεις από καταστάσεις από ό,τι τέλος πάντων μπορεί να αποτελεί ένα «σημείο». Δύο πιθανές απαντήσεις μου έρχονται. Πρώτον φεύγεις από κάτι όταν δεν μπορείς να είσαι άλλο εκεί και δεύτερον όταν θεωρείς ότι εκεί που θα πας είναι καλύτερα από εκεί που είσαι. Ή ίσως, όπως λέει και η Ηρώ με την ορμή της νεότητας, να είναι η ίδια η μονιμότητα που τρομάζει και δημιουργεί τάσεις φυγής, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν.
Σκέφτηκα για άλλη μια φορά πως όλο το κέφι που έχουμε για να κάνουμε βόλτες και να δούμε πράγματα όταν είμαστε σε μια πόλη του εξωτερικού εξανεμίζεται όταν βρισκόμαστε στην πόλη της κατοικίας μας. Από την άποψη αυτή, το «τουρίστας στην πόλη σου» ακούγεται ελπιδοφόρο.
Είναι δυο μέρες τώρα που κάνω βόλτες στην Αθήνα και σφυρίζω κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο των Χειμερινών Κολυμβητών- μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά που μόλις κυκλοφόρησε. Ρομαντικός και απλοϊκά θρασύς, ανεπιτήδευτος και πνευματώδης ο Αργύρης Μπακιρτζής φορτίζει αρκετά το μυαλό μου ώστε το τελείωμα όλων των πραγμάτων να φαίνεται αφόρητα βαρύ.
Ακόμα και αν είναι ένας απλός επίλογος σε ένα κείμενο.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
