Δ. Πιατάς - Ν. Βλαβιανού: «Ο κόσμος σήμερα έχει ανάγκη την κωμωδία»

Οι πρωταγωνιστές του Στραβόξυλου του Δ. Ψαθά, που ανεβαίνει στο Θέατρο Γκλόρια σε σκηνοθεσία Κ. Τσιάνου, μιλούν στο in2life για το έργο που παραμένει επίκαιρο, την... αγία ελληνική οικογένεια, τη σημασία της κωμωδίας στις μέρες μας και το μέλλον της εν Ελλάδι θεατρικής σκηνής.
Δ. Πιατάς - Ν. Βλαβιανού: «Ο κόσμος σήμερα έχει ανάγκη την κωμωδία»
της Κατερίνας Σφοντούρη

Με αφορμή τα 30 χρόνια από το θάνατο του θεατρικού -κυρίως- συγγραφέα αλλά και δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαθά, το θέατρο Γκλόρια ανεβάζει την κωμωδία του «Το Στραβόξυλο», σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Εμείς βρεθήκαμε στις πρόβες, λίγες μέρες πριν την avant premiere της παράστασης, όπου είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε με δύο εκ των πρωταγωνιστών: με το «νευρωτικό Στραβόξυλο» Δημήτρη Πιατά και την «κυρία Στραβοξύλου» Νικολέττα Βλαβιανού.

«Επίκαιρο ελληνικό έργο»
Σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται και κατακλύζεται από ποικίλα θεάματα, εκείνοι στηρίζουν την παλιά,καλή κωμωδία. Πόσο επίκαιρη όμως μπορεί να είναι η κωμωδία του Ψαθά;

«Θεωρώ ότι κάθε φορά που προτείνουμε μια παράσταση, έχουμε λόγο για να την προτείνουμε. Δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να κυνηγάμε την πρωτοπορία ή την μόδα, παρόλο που ο Ψαθάς όπως και όλοι οι παλιοί "μάστοροι" της κωμωδίας είναι εξαιρετικά επίκαιροι. Αυτό το βλέπουμε και με παλιές ταινίες, οι οποίες ακόμη παίζονται κι έχουν μάλιστα ένα κοινό που είναι κατεξοχήν νεανικό και παιδικό που τους αρέσει πάρα πολύ να τις βλέπει. Το βλέπουμε όμως και και με συναδέλφους οι οποίοι ανέβασαν αντίστοιχες παραστάσεις, οι οποίες είχαν και τεράστια εμπορική επιτυχία. Κάτι σημαίνει αυτό.» επισημαίνει ο Δ. Πιατάς ενώ η Ν. Βλαβιανού βλέπει κάποια πράγματα να μην έχουν αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου. «Η ελληνική οικογένεια συνεχίζει να είναι η ίδια, απ’την καλή της μεριά και απ’την κακή της βέβαια. Κι ευτυχώς ίσως. Δηλαδή το ότι μπορούν οι οικογένειες ακόμη να μαζεύονται. Ισχύει όμως και κάτι άλλο. Ότι τον συγγενή σου δεν μπορείς να τον διαλέξεις, όπως τον φίλο σου, οπότε δεν ξέρεις και τι θα σου «βγει». Με αυτή την έννοια, το «Στραβόξυλο» είναι ένα επίκαιρο ελληνικό έργο, για την ελληνική οικογένεια, τα ήθη και τα έθιμα».

Οι ίδιοι επιμένουν κωμικά αφού «ο θεατής μέσα από το γέλιο παίρνει μηνύματα που είναι λίγο δύσκολο να τα λάβει αλλιώς, δηλαδή κυρίως την αισιοδοξία και το ότι είναι πολύ ωραίο να ζεις» μάς λέει η Ν. Βλαβιανού για να συμπληρώσει ο Δ. Πιατάς ότι «η ζωή μας είναι αρκετά μελαγχολική, με πάρα πάρα πολλά προβλήματα και αυτό που είναι πιο οδυνηρό είναι αυτή η καθημερινότητα η οποία μας πνίγει. Θεωρώ λοιπόν ότι το χιούμορ, το γέλιο, είναι αναγκαίο».

Ο κύριος και η κυρία Στραβοξύλου
Έναν ρόλο που έγραψε ιστορία, τον Μαρουλή, ερμηνεύει ο Δ. Πιατάς. Είναι το Στραβόξυλο. Ο γκρινιάρης, νευρωτικός και συντηρητικός άνδρας της οικογένειας, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με τη -μοντέρνων αντιλήψεων- ανηψιά. «Είναι συγκλονιστικός ρόλος, είναι ανθρώπινος, πάρα πολύ δύσκολος κι εμένα μου δίνει το ερέθισμα να κάνω μια ερμηνεία, ίσως γιατί στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητά μου και από τη φύση μου μόνο Στραβόξυλο δεν είμαι». Κάνοντας μια αναδρομή στο έργο του Δ. Ψαθά, ο Δ. Πιατάς μάς πληροφορεί ότι ο ρόλος γράφτηκε για έναν πολύ μεγάλο κωμικό της εποχής εκείνης, που δυστυχώς δεν διεσώθη στις μέρες μας. «Ξέρετε, οι κωμικοί όταν παύουν να ζουν, δεν υπάρχουν. Απλώς μένει η κωμωδία και το γέλιο και το βρίσκω αρκετά γοητευτικό. Παρόλα αυτά οφείλουμε να το ομολογήσουμε και να το δηλώσουμε ότι αυτός ο πρώτος κωμικός ήταν ο Βασίλης Αργυρόπουλος. Αργότερα, ο Γιάννης ο Γκιωνάκης, στη δεκαετία του ΄70, το ξαναέκανε επιτυχία».

Ως Ουρανία, σύζυγος Στραβοξύλου, η Ν. Βλαβιανού θα επιδιώξει να «φέρει την ηρεμία μέσα στο σπίτι». «Είναι η κλασική μητέρα η οποία έχει μάθει να κρατάει τις ισορροπίες, ζώντας με έναν δύσκολο άνθρωπο, όχι κακό, απλά δύσκολο, νευρικό, φωνακλά. Παρόλο που δεν έχει δικό της παιδί, έχει την ανηψιά της την Καίτη. Αυτό είναι κάτι που το συνήθιζαν πάρα πολύ παλιά, να μεγαλώνουν τα ανήψια τους, και ειδικά ελλείψει παιδιού. Βλέπετε τότε δεν είχαν τα "παιδιά του σωλήνα" (γέλια)». Πόσο όμως έχει αλλάξει ο ρόλος της γυναίκας από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα; «Η γυναίκα έχει δυσκολέψει τον ρόλο της πάρα πολύ. Αυτή είναι η άποψή μου ως γυναίκα εργαζόμενη και που έχει μεγαλώσει παιδί. Έχουμε επωμιστεί πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν ξέρω αν μπορούμε να τα αντέξουμε. Όντως είμαστε και λίγο νευρωτικές..».

Όσο για την σκηνοθετική προσέγγιση, η γλυκιά ηθοποιός απλά επιβεβαιώνει ότι «ο Κώστας Τσιάνος είναι μάγος σε αυτά τα έργα, γιατί την ξέρει πολύ καλά την εποχή αυτή του ΄50, που δεν έχει μεγάλη διάσταση από το τώρα, από το σήμερα που ζούμε. Επειδή φοράμε άλλα ρούχα, δεν σημαίνει ότι έχουμε αλλάξει σαν ιδιοσυγκρασίες οι Έλληνες -ευτυχώς ίσως. Η νοσταλγία βεβαίως είναι διάχυτη στο έργο και για τους νέους ανθρώπους είναι ενδιαφέρον το να βλέπουν ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ». «Νομίζω ότι η ματιά του και η σκηνοθεσία του είναι καταλυτική για την ποιότητα της δουλειάς μου» αναφέρει ο Δ. Πιατάς, ο οποίος μάς υπόσχεται ότι θα γελάσουμε με την παράσταση αυτή.

Τις χορογραφίες έχει αναλάβει ο Φωκάς Ευαγγελινός ενώ το δίδυμο Δ. Πιατά-Ν. Βλαβιανού πλαισιώνουν μεταξύ άλλων οι Τάκης Παπαματθαίου, Κώστας Φλωκατούλας, Αντιγόνη Δρακουλάκη κ.ά.

Αισιοδοξία για το μέλλον στα θεατρικά πράγματα
Οι πρόσφατες εκλογές δίνουν το έναυσμα για την επόμενη ερώτηση που δεν μπορεί παρά να αφορά την επιλογή της Άντζελας Γκερέκου ως υφυπουργού Πολιτισμού. Γεμάτος αισιοδοξία, ο Δ. Πιατάς υποστηρίζει ανοιχτά ότι «κάθε αλλαγή είναι ενδιαφέρουσα. Και της Άντζελας Γκερέκου που «χρεώνεται» ένα υπουργείο που έχει σχέση με την ομορφιά, το Τουρισμού. Και δε σας κρύβω, και αισθητικά με καλύπτει απόλυτα. Θα ήθελα να με καλύψει και πολιτικά αλλά είναι πολύ νωρίς να το πω».

Για τα θεατρικά πράγματα, απόλυτα ενημερωμένος για ό,τι συμβαίνει εντός και εκτός των τειχών, θέλει να δει την "τρέλα" που κυριαρχεί στο εξωτερικό να μεταφέρεται και στη χώρα μας. Μας μιλάει με τα καλύτερα λόγια για το Βερολίνο. «Ειλικρινά, θα ήθελα να ήμουν Βερολινέζος. Είναι υπέροχα αυτά τα πράγματα που γίνονται». Στη λίστα του προσθέτει τη Βαρκελώνη, λιγότερο ίσως το Παρίσι και το πιο αυστηρό Λονδίνο. «Θα το άξιζε η Ελλάδα γιατί έχει και το κλίμα και τους ανθρώπους ώστε να κάνει ένα θέατρο πολύ πιο δυνατό, πολύ πιο ζωντανό. Αλλά αυτή δεν είναι πια δικιά μου δουλειά γιατί εγώ μεγάλωσα, είναι δουλειά των νέων συναδέλφων».

Το «Στραβόξυλο» του Δ. Ψαθά ανεβαίνει σύντομα στο θέατρο Γκλόρια (Ιπποκράτους 7, τηλ. 2103609400)
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v