Κίτρινα Ποδήλατα: "Ροκ είναι να πηγαίνεις κόντρα"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Έξι χρόνια χωρίζουν τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο Παντελιά. Αγαπημένοι και με κατανόηση αποφάσισαν να χαράξουν κοινό δρόμο στη μουσική. Διαλέξανε τον ροκ ήχο, έχοντας στο δισάκι τους πολύχρονη κλασσική μουσική παιδεία. Χαμηλών τόνων, ανοιχτοί με τον κόσμο, χωρίς ύφος, προσπαθούν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην καλυτέρευση του κόσμου και της ζωής μας. Βοηθάνε, δραστηριοποιούνται, δεν είναι απαθείς και επαναπαυμένοι στις δάφνες της δημοσιότητας. Μας μίλησαν με ειλικρίνεια για τη γενιά που είναι πολιτικοποιημένη, για τη δραστηριοποίησή τους σε συλλόγους όπως η «Φλόγα», για το τι σημαίνει ροκ μουσική και για ένα χώρο που άλλο δείχνει και άλλο είναι τελικά.

Ετοιμάζετε μια μεγάλη συναυλία στο Περιστέρι, μιλήστε μου γι’ αυτήν.
Αλέξανδρος Παντελιάς: Είναι μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένοι στα παιδιά του δήμου Περιστερίου, στους μαθητές, λίγο πριν τις εξετάσεις, μια ανάσα πριν τη μεγάλη δοκιμασία. Θέλουμε επίσης να τους μεταφέρουμε και το μήνυμα που τον τελευταίο καιρό προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε, του συλλόγου Φλόγα –Σύλλογος Γονέων για Παιδιά με Πλασματική Ασθένεια. Θεωρούμε πολύ σημαντικό νέοι άνθρωποι να ενημερώνονται γιατί το έργο του συλλόγου αυτού είναι πολύ σημαντικό.
Γιώργος Παντελιάς: Θα επισκεφτούμε και σχολεία πριν τη συναυλία, μαζί με το δήμαρχο του Περιστερίου για να μιλήσουμε με τα ίδια τα παιδιά για να τα ενημερώσουμε. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείστε με το σύλλογο αυτό, σωστά;
Γ. Π.: Όχι, τα τελευταία δύο χρόνια με εκκίνηση τη συναυλία στο Fuzz , όπου ηχογραφήθηκε και ο live δίσκος, άρχισε η προσπάθεια μας να βρεθούμε κοντά στο σύλλογο Φλόγα. 

Πώς προέκυψε όμως αυτό;
Γ. Π.: Μάθαμε πράγματα που μας συγκλόνισαν και συνειδητοποιήσαμε ότι δε θέλουμε να μείνουμε απαθείς στον ατυχή συνδυασμό παιδί και καρκίνος. Είναι πολύ άδικο γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον και η νόσος η συγκεκριμένη σταματάει τα πάντα κάποια στιγμή. Μάθαμε στατιστικά στοιχεία που μας σόκαραν και μας ώθησαν να κάνουμε πιο ενεργητική την αρωγή μας στο σύλλογο αυτό. Μας αρέσει να ενημερώνουμε τους νέους γονείς, διότι αν είχαν υιοθετήσει την προληπτική ιατρική, τα 2/3 των παιδιών θα είχαν ευτυχισμένη κατάληξη στην περιπέτεια τους. Και έχει φέρει αποτέλεσμα αυτό. Πολλοί γονείς και παιδιά έχουν μάθει για τη Φλόγα.
Α. Π.: Ασχοληθήκαμε λόγω ιδιαιτερότητας του συλλόγου, που δε μπορεί να προβάλλεται συνέχεια, καθώς δε γίνεται προβάλλεις τα παιδιά που δε θέλουν κάμερες και δημοσιότητα.
Γ.Π.: Με ανοιχτή διάθεση και αισιοδοξία πάντα.
Α. Π.: Είμαστε εντυπωσιασμένοι με το έργο του Συλλόγου, που βοηθάει οικογένειες από την περιφέρεια, τις φιλοξενεί, τις βοηθάει ώστε να πάρουν σειρά για τις εξετάσεις τους. Η στήριξη αυτή είναι πολύ σημαντική και νιώθουμε και εμείς στην πορεία αυτή πως συνεισφέρουμε σε κάτι σημαντικό.
Γ. Π.: Θέλω να προσθέσω το εξής γιατί πολλά έχουμε ακούσει. Εμείς έχουμε πολλές φορές βρεθεί κοντά σε συλλόγους και οργανισμούς που το είχαν ανάγκη αλλά εκεί δεν υπήρχε η ανάγκη προβολής. Τώρα, η Φλόγα έχει ανάγκη επικοινωνίας, αυτή είναι η ουσιαστική βοήθεια που μας έχει ζητηθεί, οπότε εκτός από τα έσοδα του δίσκου που πάνε στη Φλόγα και ορισμένων συναυλιών που κάνουμε, κάθε φορά που βρίσκουμε βήμα λέμε για τη Φλόγα. Φέτος, μάλιστα κάναμε και κινήσεις που δε θα κάναμε, πήγαμε σε εκπομπές και χώρους που δε θα πηγαίναμε, ώστε να κοινοποιήσουμε το έργο της. Οπότε εμείς κοιμόμαστε ήσυχα, γιατί η προσπάθεια είναι πολύ τίμια και ευσυνείδητη. Τα έσοδα από το άλμπουμ που περιέχει τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας μας πηγαίνουν στη Φλόγα. Δεν εμπορευόμαστε τίποτα λοιπόν.

Φοράς μπλούζα Διεθνή Αμνηστία. Είναι τρόπος ζωής να βοηθάτε όποιον σύλλογο ή οργανισμό το έχει ανάγκη;
Α. Π.: Είναι ωραίο να μην είσαι απαθής γενικά, να μην κοιτάζουμε δέκα εκατοστά από το κεφάλι μας, αλλά να κοιτάζουμε και πιο μακριά και να συμμετέχουμε σε διάφορα πράγματα. Είτε να είμαστε πιο ενεργοί, όπως εμείς με το σύλλογο, είτε πιο απέξω, όπως με το ζήτημα της Αμνηστίας, όπου ενημερωνόμαστε, είμαστε γραμμένοι, έχουμε κάνει συναυλία και θα ξανακάνουμε αν μας ζητηθεί.
Γ. Π.: Και στις 9 του Ιούνη θα παίξουμε για την Παρέμβαση με άλλους καλλιτέχνες. Και άλλα πολλά που δεν υπάρχει λόγος να τα πεις. Μας ενδιαφέρει ο συνάνθρωπος. Η μουσική έχει δύναμη. Δεν είναι μόνο συναυλίες και σιντί και προσπάθεια να είσαι στα μέσα. Η μουσική έχει δύναμη επικοινωνίας και δε γνωρίζει σύνορα. Μπορείς να επηρεάσεις ανθρώπους και είναι η καλύτερη μέθοδος επικοινωνίας, γιατί έχει χαθεί λίγο και η επικοινωνία.

Αναφέρεις συχνά τη λέξη επικοινωνία. Πιστεύετε ότι έχει χαθεί; Στην εποχή μας ειδικά που με το ίντερνετ έχει επέλθει ως ένα βαθμό μια μορφή παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει επικοινωνία;
Γ. Π.: Είναι απρόσωπο όλο αυτό.
Α. Π.: Η πληροφορία μεταφέρεται πολύ γρήγορα και υπάρχουν πολλά ερεθίσματα και οπτικά και ακουστικά. Απλά ο άνθρωπος με έναν άλλο άνθρωπο επικοινωνούνε πλέον πιο δύσκολα. Και αυτός είναι ο λόγος που δραστηριοποιούμαστε σε πολλά πράγματα διότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που σκέφτεται μόνο τον εαυτό της και προχωράει φοβισμένη. Δεν τους κατηγορούμε, πολλές φορές σκεφτόμαστε και εμείς έτσι. Όταν είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου και δεν έρχεσαι σε επαφή με άλλους για να μη σου αλλάξουν πορεία ή να μη σε τραβήξουν πίσω ή ότι αν μοιραστείς κάτι μαζί τους θα το χάσεις. Αυτά σε πηγαίνουν πίσω σαν άνθρωπο και σαν κοινωνία και σε τραβάνε μακριά από λέξεις όπως φιλανθρωπία ή δε σε αφήνουν να νοιαστείς για το συνάνθρωπό σου.
Γ. Π.: Μια ποιότητα καλύτερη. Υπάρχουν όλα αυτά το ίντερνετ, οι πληροφορίες αλλά ο άνθρωπος δεν το χρησιμοποιεί σωστά. Η χρήση της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου είναι λίγο περίεργη όμως γενικά έχουμε αποξενωθεί. Βρισκόμαστε σε ένα τετράγωνο και δεν ξέρουμε ποιος μένει δίπλα. Η μουσική νομίζω είναι το μόνο κοινό που μπορεί να έχουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι μια πολύ άμεση μορφή επικοινωνίας.

Πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία με το κοινό;
Α. Π.: Μας αρέσει να έχουμε μία επαφή φιλική και ουσιαστική. Κάθε φορά που βλέπουμε υπερβολές, γιατί υπάρχει μια μερίδα του κοινού που έχει υπερβολικές αντιδράσεις σχετικά με το πρόσωπο που έχει προβληθεί, προσπαθούμε να του δείξουμε ότι, ξέρεις είμαστε εδώ και παίζουμε στη σκηνή, στα φώτα, γιατί υπάρχει η ιδιαιτερότητα ότι γράφουμε κάποια τραγούδια και θέλουμε να έρθεις να τα ακούσεις αλλά μέχρι εκεί. Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο που είτε μας ακούει στο σπίτι είτε έρχεται στις συναυλίες να περάσει καλά, αλλά οι ακραίες αντιδράσεις δε μας αρέσουν. Ανοίξαμε και ένα φόρουμ στο ίντερνετ…
Γ. Π.: Όχι εμείς, οι ίδιοι το κάνανε (γελώντας).
Α. Π.: Ναι οι ίδιοι το ανοίξανε αλλά με τις ευλογίες μας. Είναι τα παιδιά που έρχονται στις συναυλίες και ονομαστήκανε μόνοι τους Fellow Yellow, και έχουνε κάνει μια παρέα που έρχεται μας βρίσκει στα live μας, ταξιδεύουν όταν παίζουμε εκτός, συζητάνε μαζί μας, ακούνε τα κομμάτια μας -ακόμα και πριν δισκογραφηθούν. Έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος φίλων για μας, που δεν υπόκεινται στην έννοια του φαν που θα χτυπιέται στις συναυλίες και θα θεωρεί τον καλλιτέχνη σταρ.
Γ. Π.: Είναι οι φίλοι μας. Πολλοί άνθρωποι του χώρου μας μαλώνουν γι’ αυτό.
Α. Π.: Ή οι παραγωγοί που θα κλείσουν τη συναυλία ή η εταιρία γιατί λένε ότι πρέπει να έχεις και κάτι κρυφό από το κοινό σου, μια απόσταση, να δημιουργήσεις ένα μύθο και ίσως έχουνε δίκιο διότι οι άνθρωποι τη δουλειά τους θέλουνε να κάνουνε και έτσι λειτουργεί καλύτερα το σύστημα.
Γ. Π.: Είναι υγιή παιδιά. Δε μασάνε στην εποχή αυτή, δεν παραμυθιάζονται. Στην εποχή που ζούμε παραμυθιάζεται ο κόσμος πολύ εύκολα, ό, τι προβάλλεται πολύ και παντού το ακολουθεί μεγάλη μερίδα του κόσμου. Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα που βρίσκεται στην άλλη μεριά της ζυγαριάς και αυτά τα παιδιά τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας γιατί πιστεύουμε ότι είναι πολύ σωστοί και ενεργοί πολίτες.
Α. Π.: Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε την επικοινωνία μέσω διαδικτύου μας κάνει καλό. Ούτε το έχουμε παρακάνει ούτε απρόσωποι είμαστε.
Γ. Π.: Άλλωστε η αλήθεια είναι στη συναυλία.

Είστε πολιτικοποιημένοι;
Γ. Π.: Πολιτικοποιημένοι ναι, κομματικοποιημένοι όχι. Μα δε γίνεται να μην είσαι. Το απαιτεί η κατάσταση ακόμα και εάν είσαι τύπος που τα περνάει επιδερμικά. Οι ενεργοί πολίτες, η παραγωγική τάξη των επόμενων χρόνων είναι της σειράς μας. Εγώ που είμαι 31 και βλέπω την κατάσταση γύρω μου, όχι απλά πολιτικοποιούμαι, αλλά είμαι συνέχεια με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά και προσπαθώ να δω ποιος με κοροϊδεύει λιγότερο γιατί δεν μπορείς να κάνει τίποτα άλλο.
Α. Π.: Εγώ προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην τα καταφέρνει γιατί δεν ικανοποιούμαι και είμαι αποδιοργανωμένος.
Γ. Π.: Αυτό είναι το κρίμα της υπόθεσης. Ο Αλέξανδρος που είναι και έξι χρόνια μικρότερος, αντιπροσωπεύει μια μεγάλη μερίδα παιδιών, που είναι ενεργά, έξυπνα, επιτυχημένα και η λογική τους δεν μπορεί να εξηγήσει τη λογική των άλλων, γιατί δυσκολεύονται να βρουν λύσεις ακόμα και σε απλά ζητήματα. Γίνονται πράγματα προς το καλύτερο και κάθε αλλαγή έχει στόχο και θύμα τον πολίτη που παιδεύεται. Δε μπορείς να μην είσαι πολιτικοποιημένος. Νομίζω ότι η σχέση πολιτείας και πολίτη περνάει περίεργη φάση. Τα κόμματα πεθαίνουν σιγά σιγά, πρόσωπα μπορούν μόνο να ξεχωρίσουν και αυτά οδηγούν τα κόμματα. Εμείς έχουμε πολλή εμπιστοσύνη στη νέα γενιά των ανθρώπων, ότι θα αλλάξουν τα πράγματα.

Είναι αδηφάγος ο χώρος σας;
Γ. Π.: Ναι. Αν δεν ήμασταν δύο και αδέρφια με πολύ καλή σχέση μεταξύ μας, με αγάπη και κατανόηση, δε νομίζω ότι ο καθένας μόνος του θα μπορούσε να αντέξει.
Α. Π.: Αν το χώρο μας τον χωρίσουμε στο πιο αληθινά λαϊκό, στο πιο ποπ, στο πιο σκυλέ… 

Όταν λες λαϊκό τι εννοείς;
Γ. Π.: Λαϊκό αληθινό είναι ο Μητροπάνος.
Α.Π.: Αν λοιπόν τα χωρίσουμε και βάλουμε και μας, ας πούμε από τη ροκ σκηνή που είμαστε και λίγο στην έντεχνη, αν και δε μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες, τότε νομίζω ότι ανήκουμε στην πιο περίεργη σκηνή και σκοτεινή και βρώμικη.
Γ. Π.: Στην πίστα ας πούμε που θέλει και το θέαμα και το lifestyle, το περιμένεις ότι μπορεί να γίνεται χαμός, αλλά σε αυτή τη σκηνή που φαίνεται ότι δε θέλουν πολλά πολλά και κοιτάνε μόνο τη μουσική και τη δουλειά τους, γίνονται χειρότερα πράγματα. Δε φανταζόμασταν ποτέ ότι χαλάνε σχήματα για το ποιανού το όνομα θα μπει πρώτο στην ταμπέλα. Αυτή η σκηνή έχει αρχίσει να μπαίνει σε ένα τριπ δημοσιότητας και lifestyle. Έχουν καταλύσει την έννοια της φιλοσοφίας με την οποία κάνουμε μουσική. Μένεις πίσω γατί υπάρχουν τύποι που δε χαμπαριάζουν τίποτα αρκεί να είναι παντού οι φάτσες τους.
Α. Π.: Καταλήξαμε με το Γιώργο ότι η ταμπέλα του να είσαι ροκ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέγανε το ‘60, ‘70, ή το ΄80. Ροκ σήμερα είναι να αντέχεις, να είσαι συνεπής και να μη σε παίρνει η μπάλα και να σε πηγαίνει όπου θέλει αυτή, να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα με ό,τι δίοδο επικοινωνίας σου αφήνει αυτό, γιατί πόρτες θα κλείσουν αν αρνείσαι να πηγαίνεις σε ραδιόφωνα ή τηλεοπτικά που δε σε αντιπροσωπεύουν.
Γ. Π.: Αναγκαστικά, αφού η σκηνή αυτή κάνει όλα αυτά, για να δείξουμε τη δουλειά μας και να μπορέσουμε να σταθούμε πρέπει να κάνουμε ορισμένα από αυτά με όση αξιοπρέπεια μπορούμε. Είναι κάποιοι άνθρωποι με μεγάλη ιστορία στη ροκ που μας έχουνε ορίσει και κάνοντάς μας μεγάλη τιμή έχουν πει ότι τα παιδιά αυτά είναι συνεχιστές αυτής της σκηνής. Κάνουμε λοιπόν μεγάλο αγώνα να σταθούμε αξιοπρεπείς απέναντι στη δική μας ηθική και φιλοσοφία και να μην είμαστε μες τα σημεία των καιρών. Δεν είναι εύκολο όμως.
Α. Π.: Οι περισσότεροι που λένε ότι κάνουν ροκ σήμερα δεν κρατάνε χαρακτήρα…
Γ. Π.: Κρύβονται πίσω από ηλεκτρικές κιθάρες και είναι ροκ. Δε μας ενοχλεί που έχουν επιτυχία, αλλά εμείς δε θέλουμε για παράδειγμα να έχουμε χορηγούς που πουλάνε τσιγάρα, γιατί γεμίζουμε χώρους με νεολαία και θέλουμε να τους έχουμε μες την ενέργεια και να τους ανεβάζουμε. Είναι fair play. Στη ροκ μουσική δε θέλεις κοιλιακούς οπωσδήποτε. Θέλει να πάρεις ενισχυτές στην πλάτη και να γυρίσεις την Ελλάδα, να βρεις το κοινό σου, να το σταθεροποιήσεις και να καταφέρεις να αντέξεις χρόνια για να προσφέρεις κάτι.