Dixie Chicks: Δικαιωμένες από τα Grammy

Μετά από 3 χρόνια αισθητής απουσίας από τη μουσική βιομηχανία, οι Dixie Chicks επανέρχονται δυναμικά με 5 βραβεία Grammy και παντελώς αμετανόητες για τα ”λάθη” του παρελθόντος.

Από το 1998, μέχρι το 2003 οι Dixie Chicks ήταν απλά ένα πολύ καλό γυναικείο country συγκρότημα. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητές στον κόσμο και όπως έδειχναν τα πράγματα η πορεία τους θα συνέχιζε να είναι σταθερά ανοδική. Μία φράση της τραγουδίστριας του συγκροτήματος όμως έμελλε για τα επόμενα 3 χρόνια να φέρει τα πάνω κάτω.

Μετά τους Beatles και τους Pink Floyd είχαμε πολύ καιρό να δούμε ένα συγκρότημα, και μάλιστα γυναικείο, που θα κατάφερνε να κάνει μία μικρή αλλά σημαντική ”επανάσταση”. Πόσο μάλλον ένα Αμερικάνικο συγκρότημα που θα τολμούσε, εν έτη 2003, και κατά τη διάρκεια της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ, να δηλώσει ευθαρσώς και δημόσια την αντιπάθειά του προς τον George Bush.

Το έκαναν όμως οι Τεξανές Dixie Chicks που ούτε λίγο ούτε πολύ, στην συναυλία τους στο Λονδίνο, το Μάρτιο του 2003, και μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, δήλωσαν: ”Απλά να ξέρετε, ότι ντρεπόμαστε που ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι από το Τέξας.” Λίγες μέρες μετά τη δήλωση, αυτό που ακολούθησε στην Αμερική ξεπέρασε τα όρια της λογικής.

Το σχόλιο της Natalie Maines, της τραγουδίστριας του συγκροτήματος, γράφτηκε την επόμενη μέρα στην βρετανική εφημερίδα Guardian, παραφράστηκε από το Αμερικανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (Association Press) και ξεσήκωσε μία θύελλα αντιδράσεων άνευ προηγουμένου.

Το συγκρότημα κατηγορήθηκε για τη μη υποστήριξή του στους Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονται στο Ιράκ, ενώ πολλοί είπαν πως δε θα έπρεπε να κριτικάρουν τον Πρόεδρο της Αμερικής σε ξένο έδαφος και εν καιρώ πολέμου. Η απάντηση της Maines, ”Εκεί ήμουν, εκεί το είπα”, έριξε λάδι στη φωτιά.

Η αναστάτωση παίρνει χειρότερη τροπή. Ραδιοφωνικοί σταθμοί μποϋκοτάρουν το συγκρότημα, μουσικοί παραγωγοί σπάνε τα CD τους ζωντανά στον αέρα, τα σπίτια των μελών του συγκροτήματος δέχονται βανδαλισμούς, ενώ οι ζωές των ίδιων απειλούνται. Μία ολόκληρη καμπάνια μίσους οργανώθηκε ενάντια σε τρεις από τις πιο ταλαντούχες γυναίκες τις μουσικής βιομηχανίας.

Ο Bruce Springsteen τις υποστήριξε λέγοντας ”Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για εξαιρετικές Αμερικανίδες καλλιτέχνιδες, που εξέφρασαν τις Αμερικανικές αξίες τους, χρησιμοποιώντας το Αμερικανικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου… η επίθεση και το σαμποτάζ που δέχονται από τη βιομηχανία ραδιοφώνου είναι φαινόμενο Αντί-Αμερικανικό.” Μάταια όμως, ο πόλεμος εναντίον τους έδειχνε να μην έχει τέλος.

Η δε παρεμπόδιση των τραγουδιών τους από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς θύμισε σε πολλούς την εποχή του Μακαρθισμού στην Αμερική του 1950, όταν Χολιγουντιανοί ηθοποιοί έμπαιναν στη μαύρη λίστα για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ή την εποχή του 1930 στη Γερμανία, με το κάψιμο των βιβλίων.

Τι έκαναν τότε εκείνες; Αφού η προσπάθειά τους να εξηγήσουν πως δεν είχαν σκοπό να θίξουν το αξίωμα του Προέδρου, αλλά τις πράξεις του, απέβη άκαρπη, το 2004 ίδρυσαν ένα website μέσω της οργάνωσης διάφορων καλλιτεχνών ”Rock the Vote” με το όνομα ”Chicks Rock, Chicks Vote”. Σκοπός τους ήταν να καταχωρήσουν 100,000 ψηφοφόρους και να τους κινητοποιήσουν, στις προκείμενες εκλογές, να ψηφίσουν τον John Kerry, αντί του George Bush. Παρόλο που οι προσπάθειες τους απέτυχαν, τον πρώτο μόνο μήνα συγκέντρωσαν 150,000.

Φαίνεται πως το θάρρος τους και το πείσμα τους να συνεχίσουν άρχισε να προκαλεί θαυμασμό. Σε μία επιστολή προς τη Chicago Tribune κάποιος σχολίασε πως με αυτή τους την πράξη, οι Dixie Chicks απέδειξαν πως δεν είναι απλά μία καλή μπάντα αλλά μία μπάντα με μυαλό και κοινωνική συνείδηση. Γιατί όσο αυθόρμητο και ασυλλόγιστο να ήταν το σχόλιο της Maines, πέτυχε στο να αποδείξει πως οι Dixie Chicks κάνουν κάτι παραπάνω από το να τραγουδούν και να παίζουν. Σκέφτονται. Και αυτό είναι που θα τις προάγει από διασκεδαστές σε καλλιτέχνες.

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και η επιτροπή των Grammy και στις 11 Φεβρουαρίου 2007, στην 49η διοργάνωση των βραβείων, τους απένειμε όχι ένα αλλά πέντε Grammy, στις κατηγορίες άλμπουμ και δίσκου της χρονιάς, για το ”Taking the Long Way”, τραγούδι της χρονιάς για το συμβολικό ”Not ready to make nice”, καλύτερου country άλμπουμ και καλύτερου country συγκροτήματος. Μία πολύ σημαντική διάκριση που έρχεται να προστεθεί στα άλλα 9 Grammy που ήδη κατέχουν.

Τα πράγματα όμως δείχνουν πως θα χρειαστεί χρόνος για να ενταχθούν ξανά οι Dixie Chicks στους κανόνες πολιτικής της βιομηχανίας του θεάματος. Το ντοκιμαντέρ τους ”Shut Up and Sing”, που περιγράφει λεπτομερώς την αναστάτωση και τα έκτροπα που προκλήθηκαν από τη δήλωση της Maines, απορρίφθηκε από το NBC τον περασμένο Οκτώβρη, ενώ και άλλα, μικρότερα δίκτυα, το απέκλεισαν επιδεικτικά.

Έχει όμως σημασία; Οι Dixie Chicks συμβαίνει αυτή τη στιγμή να είναι το πρώτο σε πωλήσεις γυναικείο συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας, με πάνω από 30 εκατομμύρια CD. Έχουν συμπράξει με κοινωφέλειες οργανισμούς για την προστασία του περιβάλλοντος και έχουν αναγνωριστεί από άλλους με το Βραβείο Υπεράσπισης της Δημοκρατίας. Αυτά και μόνο δεν φαίνονται αρκετά για να λανσάρουν οι Dixie Chicks δική τους πολιτική και ενδεχομένως μία νέα τάξη πραγμάτων στην Αμερικάνικη μουσική βιομηχανία;

Έλενα Μπούλια

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v