Η ελληνική μουσική φαίνεται τον τελευταίο καιρό να αλλάζει σελίδα, οδηγώντας στο προσκήνιο μια νέα γενιά μουσικών. Δύο από τους πλέον ταλαντούχους εξ αυτών, ο Στάθης Δρογώσης και ο Ζακ Στεφάνου, μιλούν στο in2life, εξηγούν το πως οδηγήθηκαν στην επιτυχημένη συνεργασία τους, και... αυτοψυχαναλύονται.
Συνέντευξη στη Φιλουμένα Ζλατάνου
- Θα ήθελα να αρχίσουμε λέγοντάς μου πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία.
Στάθης Δρογώσης: Τον πήρα τηλέφωνο το Μάρτιο, πέρσι. Έψαχνα να βρω έναν καλλιτέχνη πιο κοντό από μένα και υπήρχαν πάρα πολύ λίγοι στην αγορά. Είναι τέσσερις οι κοντοί, ο Ζακ, εγώ, ο Απόστολος Ρίζος και ο Χρήστος Θηβαίος.
Ζακ Στεφάνου: Κι ένιωσε ότι ήταν πιο κοντά στο ύψος μου.
ΣΔ: Όχι μόνο αυτό, έχω την τύχη να συνεργαστώ με πάρα πολλούς ανθρώπους, αλλά ήθελα αυτή τη φορά να κάνω ένα πρόγραμμα ισότιμο, να μοιραστώ τη σκηνή με κάποιον που θα είναι στο ίδιο βεληνεκές με μένα και πήρα τον Ζακ τηλέφωνο κι εκείνος δέχτηκε.
ΖΣ: Τον πείραξε που είμαι πιο αδύνατος, αλλά επειδή είμαι κοντύτερος δε δημιουργήθηκε πρόβλημα.
- Τι ρόλο έχει ο αυτοσαρκασμός στη ζωή σας;
ΖΣ: Όπως κατάλαβες, είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα τεράστια κόμπλεξ μας.
ΣΔ: Συμφωνώ απόλυτα.
- Δηλαδή εξωτερικεύετε τις ανασφάλειες σας;
ΣΔ: Και βγάζουμε λεφτά από αυτό.
- Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό ”παραμυθάδες”;
ΣΔ: Παρόλο που εκτιμά ο ένας τον άλλον, είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν τραγουδοποιοί και στη μουσική και στους στίχους. Ο Ζακ είναι περισσότερο παραμυθάς. Έχει μια ευχέρεια στους στίχους, και ζηλεύω πάρα πολλά τραγούδια όσον αφορά τους στίχους. Εγώ είμαι πιο απλός...
ΖΣ: Εγώ ζηλεύω πολλά τραγούδια του Στάθη όσον αφορά τις μελωδίες. Θα ήθελα να μπορώ να γράψω ένα τραγούδι για να το ερμηνεύσει ένας τραγουδιστής. Αυτά που γράφω είναι αποκλειστικά για μένα. Μπορεί να τα πει ο οποιοσδήποτε, αλλά ουσιαστικά είναι γραμμένα για μένα, γιατί τα λέω με έναν δικό μου τρόπο. Θα ήθελα να γράψω στίχους σε μια μελωδία του Στάθη.
ΣΔ: Ναι, αυτό θα το κάνουμε κάποια στιγμή.
- Εντούτοις, εσύ γράφεις τραγούδια-ιστορίες, ενώ στα τραγούδια του Ζακ υπάρχει ο κοινωνικός σχολιασμός κτλ.
ΣΔ: Ναι, έχει τον τρόπο του ο Ζακ, να περάσει πολύ δυνατά μηνύματα με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο. Εγώ δεν το έχω αυτό. Μου έρχεται να βρίσω, οπότε δεν ασχολούμαι με πολιτικό τραγούδι, αν και μέσα στις ερωτικές μου ιστορίες περνάνε κάποια μηνύματα για το πώς βλέπω τη ζωή. Λίγο μαύρη δηλαδή. Σιχαίνομαι τα πολιτικά τραγούδια. Του Ζακ δεν θεωρείται πολιτικό. Έχει μια διαφορετική τεχνική που σε κάνει να ξεχνάς τη βαρύτητα των στίχων.
- Ο ένας Αθηναίος (σ.σ. Δρογώσης) ο άλλος Θεσσαλονικιός (σ.σ. Στεφάνου). Θα ήθελα ένα σχόλιο για τις μουσικές σκηνές των δυο αυτών πόλεων.
ΣΔ: Το ελληνικό ροκ κατά τη γνώμη μου, χρωστάει πάρα πολλά στη σκηνή της Θεσσαλονίκης. Μάλλον, η σχολή Θεσσαλονίκης ήταν το ελληνικό ροκ. Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά είναι ήρωες, κατά τη γνώμη μου, και άλλοι πολλοί, όπως Μάσκες, Ντίνος Σαδίκης και οι Εν Πλω. Εκεί στηρίζεται. Τέλη δεκαετίας του 80 και αρχές δεκαετίας του 90, η Θεσσαλονίκη ήταν το λίκνο. Αν δεν είχαν βγει αυτοί οι άνθρωποι σαν αθλητές- ”λαγοί” να παρασύρουν τις δισκογραφικές και ο Ζακ και εγώ δε θα είχαμε υπογράψει.
ΖΣ: Αυτό που κάνουμε θα ήταν εκτός. Σκέψου ότι παρόλα όσα κάνανε οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά εκείνη την εποχή, ζούμε αυτή τη στιγμή την παρακμή της Θεσσαλονίκης, δε βρίσκουμε καν μαγαζί να παίξουμε.
ΣΔ: Και βγαίνει ο Ψωμιάδης τον οποίο προσωπικά μισώ.
ΖΣ: Εγώ σκέφτομαι να κάνω μια συναυλία αντι-. Για να μπεις θα πρέπει να υπογράψεις κατά του Ψωμιάδη. (γελώντας)
ΣΔ: Στην Αθήνα υπήρχε ο Σιδηρόπουλος, ο οποίος ήταν παιδικός ήρωας. Υπήρχε επίσης, μια έξαρση σε ξενόγλωσσα συγκροτήματα. Φυσικά, τα Διάφανα Κρίνα και τα Υπόγεια Ρεύματα, που είναι πολύ σημαντικά γκρουπ, αλλά για μένα, τα Σπαθιά και οι Τρύπες ήταν αυτοί που έδωσαν την ελπίδα ότι αυτά τα τραγούδια πουλάνε.
-Δημιουργείται ματαιοδοξία και πώς ελέγχεται;
ΖΣ: Δε νομίζω, διότι έχουμε πάντα κάτι να μας γειώνει, όπως να ζητήσουμε δεύτερο βίντεοκλιπ και να αρνούνται ή να πουλάμε τα standard που πουλάμε. Στις παραστάσεις τουλάχιστον έχουμε επιτυχία, δηλαδή ο κόσμος μας στηρίζει.
ΣΔ: Υπάρχει και ένα πρόβλημα. Επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος έχει συνηθίσει από τα σκυλάδικα και θεωρεί τον καλλιτέχνη παραδουλεύτρα του. Υπάρχει ένας εθισμός στον χαμογελαστό τραγουδιστή που παίζει ό,τι του ζητάνε. Δημιουργείται μια στρέβλωση με τα σκυλάδικα, τα οποία απεχθάνομαι. Εκεί είμαι ματαιόδοξος και αγενής. Ο δικός μας φυσικός χώρος είναι συναυλίες. Ο Σταυρός του Νότου είναι γενικά ένα παρεΐστικο, νεανικό μαγαζί.
ΖΣ: Εγώ πάλι είμαι είρωνας.
-Να κλείσουμε λέγοντας πώς δομήθηκε το πρόγραμμα;
ΣΔ: Πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου και λέγαμε τραγούδια που γουστάραμε και ευτυχώς συνέπιπταν τα γούστα.
ΖΣ: Δεν έχουμε προβεί σε καμιά πρωτοτυπία. Έχουμε μια εισαγωγή, ένα πρόγραμμα δικό μου, ένα δικό του και μετά και οι δυο επί σκηνής μέχρι το τέλος.
ΣΔ: Κάνουμε φωνητικά ο ένας στον άλλον.
ΖΣ: Και...μου παίζει πιάνο που και που!
Ο Στάθης Δρογώσης και ο Ζακ Στεφάνου εμφανίζονται στο Σταυρό του Νότου κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 11.00.
* οι φωτογραφίες είναι της Κυριακής Τσάμπουρα
