Με τα μάτια στην Ευρώπη
Δύο χρόνια "έζησε" η πρώτη δημοκρατία έως τη στιγμή που ο Κόκκινος Στρατός με την βοήθεια των ντόπιων κομμουνιστών την κατέλυσε θέτοντας το Αζερμπαϊτζάν εντός των ορίων της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δεκαετίες που πέρασε η χώρα ενταγμένη στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο έβαλαν το λιθάρι στο σημερινό κοσμικό χαρακτήρα της. Άλλωστε, η επίσημη γραμμή του Σοβιετικού πολίτ μπιρό ήταν σύμφωνη με την διάσημη ρήση του Μαρξ, «η θρησκεία είναι το όπιο των Λαών».
Μανάτ είναι το επίσημο νόμισμα της χώρας και για εμάς, όσο υπάρχουμε ακόμα στη ζώνη του ευρώ, δεν χρειάζεται να κάνουμε υπολογισμούς για την αντιστοιχία. Το Μανάτ –παραφθορά της Ρώσικης λέξης για τα κέρματα- είναι ισοδύναμο με το ευρώ, με διαφορά ενός λεπτού (ισοτιμία 30/5). Ακόμη και η αισθητική των χαρτονομισμάτων είναι παρόμοια. Η υπογραφή του Αυστριακού Ρόμπερτ Καλίνα, του καλλιτέχνη που σχεδίασε τα χάρτινα ευρώ, βρίσκεται τυπωμένη στα αζέρικα χαρτονομίσματα, που κοσμεί ο χάρτης της Ευρώπης. Αυτές οι επιτηδευμένες ομοιότητες μαρτυρούν τον προσανατολισμό της χώρας προς τη Δύση. Για τις συναλλαγές του ο επισκέπτης πρέπει να γνωρίζει ότι οι αξίες σε χαρτί ξεκινούν από 1 Μανάτ και φτάνουν στα 100. Η υποδιαίρεση του Μανάτ είναι το καπίκ. Τα κέρματα είναι από τα ίδια κράματα μετάλλου με αυτά του Ευρώ, με ανώτερη αξία το διμεταλλικό μισό μανάτ. Κατάλοιπο της σοβιετικής αλλά και της τσαρικής εποχής είναι η υποδιαίρεση των… 3 καπικίων.
Όπως και η ισοτιμία έτσι και οι τιμές στην πρωτεύουσα δεν διαφέρουν με αυτές μίας ευρωπαϊκής πόλης. Ο καφές, το φαγητό, η είσοδος στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους (όπως το Εθνολογικό-Αρχαιολογικό μουσείο με εισιτήριο 5 Μανάτ) προξενεί τις ίδιες απώλειες στο πορτοφόλι με τις αντίστοιχες στην Αθήνα.
Μια ανάσα πριν από τη Eurovision
Μήνα Μάιο, περιμένοντας λεπτό προς λεπτό την Eurovision, την πρώτη μεγάλη διοργάνωση που ανέλαβε η χώρα, η πόλη του Μπακού, η οποία ξαφνικά γινόταν διεθνώς πασίγνωστη, βρισκόταν σε αναστάτωση. Ο λόγος δεν ήταν να κρύψει τις ατέλειές της -άλλωστε τα πάντα φαίνεται ή να έχουν αλλάξει ή να αλλάζουν ριζικά. Αρχιτέκτονες με διεθνείς διακρίσεις επανασχεδιάζουν απ’ το μηδέν τον χαρακτήρα του Μπακού. Η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε μία πόλη που μπορεί να συγκριθεί με αυτές που εξελίχθηκαν στην αραβική χερσόνησο. Με σχέδια ακόμα και φαραωνικών προδιαγραφών, όπως ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης επί της γης. Οράματα στα οποία φυσά ο αέρας της πραγματικότητας δημιουργώντας μία εικόνα ριζικά διαφορετική από αυτή που είχε η πόλη όταν αντικαθιστούσε τη σύνθεση με σφυροδρέπανα και πύργους πετρελαίου, τον θυρεό, με άλλα λόγια, της Σοβιετικής Δημοκρατίας, με το οκτάκτινο άστρο που περιβάλει μία φλόγα, το νέο εθνικό διακριτικό της χώρας.
Στα 70 χρόνια που διήρκησε η ΕΣΣΔ το Αζερμπαϊτζάν δεν ήλεγχε τον πλούτο του. Οι αγωγοί και τα δεξαμενόπλοια μετέφεραν τον μαύρο χρυσό όπου χρειαζόταν καύσιμο το Σοβιέτ. Τρία χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας μπήκαν -μετά από έναν πόλεμο- οι υπογραφές σε μία συμφωνία που θα γέμιζε τα ταμεία της. «Η Συμφωνία του Αιώνα», όπως είναι γνωστή στη χώρα, αφορά την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων από μία ομάδα εταιρειών από όλο τον κόσμο. Τα «παζάρια» απέφεραν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για το Αζερμπαϊτζάν.
Ανεργία σχεδόν μηδενική
Στα χρόνια που πέρασαν, η χώρα απορρόφησε τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τον πόλεμο με την γειτονική Αρμενία. Αύξησε το βιοτικό επίπεδο, μείωσε την ανεργία στην εξωπραγματική για εμάς μία ποσοστιαία μονάδα. Διατηρώντας κάποια «αγαθά» του Σοσιαλισμού, όπως δωρεάν παιδεία, υγεία και συγκοινωνίες με ελάχιστο αντίτιμο. Μία εύρωστη γενιά είναι αυτή που ανάθρεψε η ανεξαρτησία της χώρας η οποία ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγάλωσαν οι γονείς τους.
Μανάτ είναι το επίσημο νόμισμα της χώρας και για εμάς, όσο υπάρχουμε ακόμα στη ζώνη του ευρώ, δεν χρειάζεται να κάνουμε υπολογισμούς για την αντιστοιχία. Το Μανάτ –παραφθορά της Ρώσικης λέξης για τα κέρματα- είναι ισοδύναμο με το ευρώ, με διαφορά ενός λεπτού (ισοτιμία 30/5). Ακόμη και η αισθητική των χαρτονομισμάτων είναι παρόμοια. Η υπογραφή του Αυστριακού Ρόμπερτ Καλίνα, του καλλιτέχνη που σχεδίασε τα χάρτινα ευρώ, βρίσκεται τυπωμένη στα αζέρικα χαρτονομίσματα, που κοσμεί ο χάρτης της Ευρώπης. Αυτές οι επιτηδευμένες ομοιότητες μαρτυρούν τον προσανατολισμό της χώρας προς τη Δύση. Για τις συναλλαγές του ο επισκέπτης πρέπει να γνωρίζει ότι οι αξίες σε χαρτί ξεκινούν από 1 Μανάτ και φτάνουν στα 100. Η υποδιαίρεση του Μανάτ είναι το καπίκ. Τα κέρματα είναι από τα ίδια κράματα μετάλλου με αυτά του Ευρώ, με ανώτερη αξία το διμεταλλικό μισό μανάτ. Κατάλοιπο της σοβιετικής αλλά και της τσαρικής εποχής είναι η υποδιαίρεση των… 3 καπικίων.
Όπως και η ισοτιμία έτσι και οι τιμές στην πρωτεύουσα δεν διαφέρουν με αυτές μίας ευρωπαϊκής πόλης. Ο καφές, το φαγητό, η είσοδος στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους (όπως το Εθνολογικό-Αρχαιολογικό μουσείο με εισιτήριο 5 Μανάτ) προξενεί τις ίδιες απώλειες στο πορτοφόλι με τις αντίστοιχες στην Αθήνα.
Μια ανάσα πριν από τη Eurovision
Μήνα Μάιο, περιμένοντας λεπτό προς λεπτό την Eurovision, την πρώτη μεγάλη διοργάνωση που ανέλαβε η χώρα, η πόλη του Μπακού, η οποία ξαφνικά γινόταν διεθνώς πασίγνωστη, βρισκόταν σε αναστάτωση. Ο λόγος δεν ήταν να κρύψει τις ατέλειές της -άλλωστε τα πάντα φαίνεται ή να έχουν αλλάξει ή να αλλάζουν ριζικά. Αρχιτέκτονες με διεθνείς διακρίσεις επανασχεδιάζουν απ’ το μηδέν τον χαρακτήρα του Μπακού. Η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε μία πόλη που μπορεί να συγκριθεί με αυτές που εξελίχθηκαν στην αραβική χερσόνησο. Με σχέδια ακόμα και φαραωνικών προδιαγραφών, όπως ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης επί της γης. Οράματα στα οποία φυσά ο αέρας της πραγματικότητας δημιουργώντας μία εικόνα ριζικά διαφορετική από αυτή που είχε η πόλη όταν αντικαθιστούσε τη σύνθεση με σφυροδρέπανα και πύργους πετρελαίου, τον θυρεό, με άλλα λόγια, της Σοβιετικής Δημοκρατίας, με το οκτάκτινο άστρο που περιβάλει μία φλόγα, το νέο εθνικό διακριτικό της χώρας.
Στα 70 χρόνια που διήρκησε η ΕΣΣΔ το Αζερμπαϊτζάν δεν ήλεγχε τον πλούτο του. Οι αγωγοί και τα δεξαμενόπλοια μετέφεραν τον μαύρο χρυσό όπου χρειαζόταν καύσιμο το Σοβιέτ. Τρία χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας μπήκαν -μετά από έναν πόλεμο- οι υπογραφές σε μία συμφωνία που θα γέμιζε τα ταμεία της. «Η Συμφωνία του Αιώνα», όπως είναι γνωστή στη χώρα, αφορά την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων από μία ομάδα εταιρειών από όλο τον κόσμο. Τα «παζάρια» απέφεραν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για το Αζερμπαϊτζάν.
Ανεργία σχεδόν μηδενική
Στα χρόνια που πέρασαν, η χώρα απορρόφησε τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τον πόλεμο με την γειτονική Αρμενία. Αύξησε το βιοτικό επίπεδο, μείωσε την ανεργία στην εξωπραγματική για εμάς μία ποσοστιαία μονάδα. Διατηρώντας κάποια «αγαθά» του Σοσιαλισμού, όπως δωρεάν παιδεία, υγεία και συγκοινωνίες με ελάχιστο αντίτιμο. Μία εύρωστη γενιά είναι αυτή που ανάθρεψε η ανεξαρτησία της χώρας η οποία ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγάλωσαν οι γονείς τους.
