Νίκος Ζουρνής: «Τελικά, τα ονόματα δεν έχουν και τόση σημασία»
Τι σε ώθησε να αρχίσεις να γράφεις και ποια ανάγκη σου εξυπηρετεί η ενασχόληση με το τραγούδι;
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα επειδή έβλεπα έναν ξαδερφό μου να παίζει να γίνεται το επίκεντρο της παρέας κι εγώ ήμουνα στην απέξω και ζήλεψα. Αφορμή για να γράψω ήταν μάλλον τα τραγούδια του Μάλαμα κι ένα βιβλίο του Καραγάτση για το πρώτο τραγούδι, το Γιούγκερμαν.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; Ποντάρουν σε νέο υλικό; Το ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Νομίζω ότι πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα σε όλα τα επαγγέλματα και θέλει πολύ αγώνα και κόπο για οτιδήποτε. Δεν έχει να κάνει με την εποχή. Απλά έχει αλλάξει λίγο το μέσο, δεν υπάρχουν ενδιάμεσοι. Οι δισκογραφικές δε βοηθάνε γιατί δεν πάνε πολύ καλά. Δεν έχουν την δυνατότητα να επενδύσουν σε καινούργια πράγματα που δεν έχουν επιτυχία. Έχει γίνει λίγο ταξική η μουσική. Δηλαδή άμα έχεις λεφτά κάνεις μουσική. Ένα παιδί που είναι από μια λαική οικογένεια, δεν έχει εισοδήματα ή δεν έχει δεύτερη δουλειά πως θα τα καταφέρει αφού πλέον οι παραγωγοί είναι οι ίδιοι οι μουσικοί
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Εμένα με βοηθήσανε. Ο Σωκράτης Μάλαμας πίστεψε σε μένα αλλά και μετέπειτα η Μαρία Λούκα. Αλλά ωραίο είναι να σε βοηθάνε μέχρι ενός σημείου. Άμα σε πάρει ένας καλλιτέχνης υπό την εποπτεία του όταν θα σταματήσει να σε βοηθάει εσύ που θα είσαι; Θα είσαι ξεκρέμαστος. Πρέπει να υπάρχει μια προσοχή σε αυτό το πράγμα. Δηλαδή καλύτερα να σε βοηθήσει λίγο και να σε πετάξει να κολυμπήσεις μόνος σου παρά να σε αναλάβει εξ' ολοκλήρου.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν «πεθάνει»;
Ούτε πιστεύω ότι πέθανε ούτε ότι θα πεθάνει. Ούτε κορεσμός υπάρχει νομίζω. Απλά ό,τι καινούργιο ξεπετάγεται, πέφτουν όλοι πάνω του για ένα χρονικό διάστημα. Άλλα μένουν άλλα φεύγουν. Το καινούργιο αμέσως αποσπά όλα τα βλέμματα και όλα τα αυτιά. Αλλά αυτό που παρατηρώ επίσης είναι μια τεράστια τάση των νέων παιδιών αλλά και όλων των ηλικιών να στρέφονται στα πανηγύρια. Βλέπουν πανηγύρι και διονυσιάζονται, γίνεται χαμός.
Το παραδοσιακό ενώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Νεότητα, ταλέντο, φήμη και...ματαιοδοξία; Πώς ελέγχεται και τελικά χρειάζεται να την ελέγξει ένας καλλιτέχνης;
Κοίταξε να δεις, αν είναι ματαιόδοξος ένας καλλιτέχνης που απευθύνεται σε ένα μικρό κοινό (επειδή είναι σε μια μικρή χώρα), τι να πει ο Bob Dylan; Θεωρώ μάλλον μάταιο να είσαι ματαιόδοξος γιατί δεν έχει υπόσταση, ποτέ δεν είσαι ο καλύτερος, ποτέ δεν είσαι ο πρώτος, πάντα υπάρχει το καλύτερο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δουλεύεις πάρα πολύ και να προσπαθείς για το καλύτερο. Η ματαιοδοξία γιατί πρέπει να υπάρχει στους καλλιτέχνες; Γιατί να μην την έχει ένας ταβερνιάρης ο οποίος κάνει ένα καλό φαγητό; Δεν υπάρχει καμιά διαφορά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κάποιος ματαιόδοξος. Σε κανένα από τα επαγγέλματα. Ένας καλός υδραυλικός έχει την ίδια αξία με έναν καλό τραγουδοποιό. Άμα σου χαλάσουν τα υδραυλικά δεν θα φωνάξεις τον Μάλαμα να σου τα φτιάξει. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι καλλιτέχνες θεωρούν ότι "υπερέχουν". Είναι βλακεία μάλλον αυτό.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Όνειρα είναι να ασχολούμαι με την μουσική για όλη μου τη ζωή. Να είμαι καλά και να ασχολούμαι με την μουσική. Αυτό. Και κυρίως να γράφω τραγούδια. Περισσότερο αυτό με ελκύει.
Θα προτιμούσες να γνωρίζουν τα τραγούδια σου χωρίς να σε έχουν ταυτίσει, ή να είχες φήμη ως Ζουρνής αλλά τα τραγούδια σου να μην αντέχανε στο χρόνο;
Το πρώτο φυσικά. Δεν τρέχει και τίποτα να μην ξέρουν ποιος το έγραψε, όπως συμβαίνει και με τα παραδοσιακά. Δεν ξέρουμε ποιός τα έγραψε, πότε, πού, τίποτα. Και μπορεί μετά από χρόνια και τους σημερινούς να μην τους θυμούνται. Τα ονόματα δεν έχουν και τόση σημασία σε βάθος χρόνου. Εγώ κάθομαι και ψάχνομαι ποιός έχει γράψει στίχους μουσική ποιός τραγουδάει, αλλά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται πολύ με την μουσική ούτε έχουν πολύ χρόνο να μπουν σε λεπτομέρειες, θέλουν το τραγούδι να το ευχαριστηθούν και τελειώνει εκεί το θέμα.
Η φωτογραφία του Νίκου Ζουρνή είναι του Κώστα Βάγια.
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα επειδή έβλεπα έναν ξαδερφό μου να παίζει να γίνεται το επίκεντρο της παρέας κι εγώ ήμουνα στην απέξω και ζήλεψα. Αφορμή για να γράψω ήταν μάλλον τα τραγούδια του Μάλαμα κι ένα βιβλίο του Καραγάτση για το πρώτο τραγούδι, το Γιούγκερμαν.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; Ποντάρουν σε νέο υλικό; Το ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Νομίζω ότι πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα σε όλα τα επαγγέλματα και θέλει πολύ αγώνα και κόπο για οτιδήποτε. Δεν έχει να κάνει με την εποχή. Απλά έχει αλλάξει λίγο το μέσο, δεν υπάρχουν ενδιάμεσοι. Οι δισκογραφικές δε βοηθάνε γιατί δεν πάνε πολύ καλά. Δεν έχουν την δυνατότητα να επενδύσουν σε καινούργια πράγματα που δεν έχουν επιτυχία. Έχει γίνει λίγο ταξική η μουσική. Δηλαδή άμα έχεις λεφτά κάνεις μουσική. Ένα παιδί που είναι από μια λαική οικογένεια, δεν έχει εισοδήματα ή δεν έχει δεύτερη δουλειά πως θα τα καταφέρει αφού πλέον οι παραγωγοί είναι οι ίδιοι οι μουσικοί
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Εμένα με βοηθήσανε. Ο Σωκράτης Μάλαμας πίστεψε σε μένα αλλά και μετέπειτα η Μαρία Λούκα. Αλλά ωραίο είναι να σε βοηθάνε μέχρι ενός σημείου. Άμα σε πάρει ένας καλλιτέχνης υπό την εποπτεία του όταν θα σταματήσει να σε βοηθάει εσύ που θα είσαι; Θα είσαι ξεκρέμαστος. Πρέπει να υπάρχει μια προσοχή σε αυτό το πράγμα. Δηλαδή καλύτερα να σε βοηθήσει λίγο και να σε πετάξει να κολυμπήσεις μόνος σου παρά να σε αναλάβει εξ' ολοκλήρου.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν «πεθάνει»;
Ούτε πιστεύω ότι πέθανε ούτε ότι θα πεθάνει. Ούτε κορεσμός υπάρχει νομίζω. Απλά ό,τι καινούργιο ξεπετάγεται, πέφτουν όλοι πάνω του για ένα χρονικό διάστημα. Άλλα μένουν άλλα φεύγουν. Το καινούργιο αμέσως αποσπά όλα τα βλέμματα και όλα τα αυτιά. Αλλά αυτό που παρατηρώ επίσης είναι μια τεράστια τάση των νέων παιδιών αλλά και όλων των ηλικιών να στρέφονται στα πανηγύρια. Βλέπουν πανηγύρι και διονυσιάζονται, γίνεται χαμός.
Το παραδοσιακό ενώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Νεότητα, ταλέντο, φήμη και...ματαιοδοξία; Πώς ελέγχεται και τελικά χρειάζεται να την ελέγξει ένας καλλιτέχνης;
Κοίταξε να δεις, αν είναι ματαιόδοξος ένας καλλιτέχνης που απευθύνεται σε ένα μικρό κοινό (επειδή είναι σε μια μικρή χώρα), τι να πει ο Bob Dylan; Θεωρώ μάλλον μάταιο να είσαι ματαιόδοξος γιατί δεν έχει υπόσταση, ποτέ δεν είσαι ο καλύτερος, ποτέ δεν είσαι ο πρώτος, πάντα υπάρχει το καλύτερο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δουλεύεις πάρα πολύ και να προσπαθείς για το καλύτερο. Η ματαιοδοξία γιατί πρέπει να υπάρχει στους καλλιτέχνες; Γιατί να μην την έχει ένας ταβερνιάρης ο οποίος κάνει ένα καλό φαγητό; Δεν υπάρχει καμιά διαφορά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κάποιος ματαιόδοξος. Σε κανένα από τα επαγγέλματα. Ένας καλός υδραυλικός έχει την ίδια αξία με έναν καλό τραγουδοποιό. Άμα σου χαλάσουν τα υδραυλικά δεν θα φωνάξεις τον Μάλαμα να σου τα φτιάξει. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι καλλιτέχνες θεωρούν ότι "υπερέχουν". Είναι βλακεία μάλλον αυτό.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Όνειρα είναι να ασχολούμαι με την μουσική για όλη μου τη ζωή. Να είμαι καλά και να ασχολούμαι με την μουσική. Αυτό. Και κυρίως να γράφω τραγούδια. Περισσότερο αυτό με ελκύει.
Θα προτιμούσες να γνωρίζουν τα τραγούδια σου χωρίς να σε έχουν ταυτίσει, ή να είχες φήμη ως Ζουρνής αλλά τα τραγούδια σου να μην αντέχανε στο χρόνο;
Το πρώτο φυσικά. Δεν τρέχει και τίποτα να μην ξέρουν ποιος το έγραψε, όπως συμβαίνει και με τα παραδοσιακά. Δεν ξέρουμε ποιός τα έγραψε, πότε, πού, τίποτα. Και μπορεί μετά από χρόνια και τους σημερινούς να μην τους θυμούνται. Τα ονόματα δεν έχουν και τόση σημασία σε βάθος χρόνου. Εγώ κάθομαι και ψάχνομαι ποιός έχει γράψει στίχους μουσική ποιός τραγουδάει, αλλά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται πολύ με την μουσική ούτε έχουν πολύ χρόνο να μπουν σε λεπτομέρειες, θέλουν το τραγούδι να το ευχαριστηθούν και τελειώνει εκεί το θέμα.
Η φωτογραφία του Νίκου Ζουρνή είναι του Κώστα Βάγια.
