Τραπεζάκια έξω: Αυλές να τις πιεις στο κρασοπότηρο
Οικονομικά ταβερνάκια βγάζουν τα τραπεζάκια τους σε καταπράσινες αυλές και ζωντανούς πεζόδρομους και μας περιμένουν με κρασί, λαχταριστούς μεζέδες και γλυκά- πειρασμούς. Εσείς, θα κλειστείτε μέσα;
των Ηρώς Κουνάδη, Έλενας Μπούλια, Νικόλα Γεωργιακώδη
Δεν είναι πολλές οι αστικές αξίες που παραμένουν σταθερές στο πέρασμα των δεκαετιών. Καθώς η καθημερινότητα αλλάζει, συμπαρασύρει στην αλλαγή γειτονιές, τρόπους ζωής, συνήθειες και διασκέδαση. Αν αναζητούσαμε μία ομοιότητα στην καθημερινότητα της πόλης σήμερα με εκείνη προ τριών δεκαετιών, δύσκολα θα βρίσκαμε άλλη από την έξοδο για φαγητό σε ταβερνάκια που σερβίρουν χύμα κρασί και σπιτικά μεζεδάκια επάνω σε καρό τραπεζομάντηλα, και που βγάζουν –πιστά στους στίχους του Σαββόπουλου– «τραπεζάκια έξω» με το που παίρνει να «ανοίγει» ο καιρός.
Από τα μικρά ηχεία της αυλής ακούγονται παλιά λαϊκά, το κρασί ρέει άφθονο από γυάλινες κανάτες, τα φώτα που κρέμονται από κληματαριές και κορμούς δέντρων δεν είναι ειδικά μελετημένα –μπορεί, όμως, να είναι οικολογικά, και σε κάθε περίπτωση φτιάχνουν ατμόσφαιρα.
Οι παρέες που μαζεύονται γύρω από τα ξύλινα τραπεζάκια δε φορούν τα καλά τους, δε συζητούν ψιθυριστά «για να μη χαλάσουν το ζεν» και συνήθως δεν παραγγέλνουν κυρίως πιάτα –ή, όταν τα παραγγέλνουν, τα βάζουν στη μέση του τραπεζιού και τα τσιμπολογούν όλοι.
Τι και αν, από τη δεκαετία του '60, το γαστριμαργικό γούστο των Ελλήνων στράφηκε και προς την εξεζητημένη γεύση, και η οικονομική μας δυνατότητα στάθηκε (;) ικανή να το υποστηρίξει; Εμείς εξακολουθούμε να αγαπάμε αυτά τα απλά, οικονομικά, παρεΐστικα ταβερνάκια. Όταν, μάλιστα, οι λόγοι για τους οποίους τα αγαπάμε δεν περιορίζονται στο περιβάλλον τους, αλλά επεκτείνονται προς την κουζίνα, η συνήθεια γίνεται… εθισμός.
Αντιμετωπίζουμε και φέτος το στερητικό σύνδρομο σε έξι αγαπημένα ταβερνάκια, εστιατόρια και μεζεδοπωλεία που βγάζουν τραπεζάκια έξω και περιμένουν να μας κακομάθουν με γλυκόπιοτο κρασί, λαχταριστούς μεζέδες και επιδόρπια σκέτους πειρασμούς, πάντα σε άριστη σχέση ποιότητας – τιμής.
* Δείτε ένα προς ένα τα ταβερνάκια στα Άρθρα του Αφιερώματος, στη δεξιά στήλη
Αν δεν… χορταίνετε με τίποτα, κάντε και μια επανάληψη στις περσινές μας προτάσεις, οι οποίες (εννοείται πως) δεν παύουν να ισχύουν.
Δεν είναι πολλές οι αστικές αξίες που παραμένουν σταθερές στο πέρασμα των δεκαετιών. Καθώς η καθημερινότητα αλλάζει, συμπαρασύρει στην αλλαγή γειτονιές, τρόπους ζωής, συνήθειες και διασκέδαση. Αν αναζητούσαμε μία ομοιότητα στην καθημερινότητα της πόλης σήμερα με εκείνη προ τριών δεκαετιών, δύσκολα θα βρίσκαμε άλλη από την έξοδο για φαγητό σε ταβερνάκια που σερβίρουν χύμα κρασί και σπιτικά μεζεδάκια επάνω σε καρό τραπεζομάντηλα, και που βγάζουν –πιστά στους στίχους του Σαββόπουλου– «τραπεζάκια έξω» με το που παίρνει να «ανοίγει» ο καιρός.
Από τα μικρά ηχεία της αυλής ακούγονται παλιά λαϊκά, το κρασί ρέει άφθονο από γυάλινες κανάτες, τα φώτα που κρέμονται από κληματαριές και κορμούς δέντρων δεν είναι ειδικά μελετημένα –μπορεί, όμως, να είναι οικολογικά, και σε κάθε περίπτωση φτιάχνουν ατμόσφαιρα.
Οι παρέες που μαζεύονται γύρω από τα ξύλινα τραπεζάκια δε φορούν τα καλά τους, δε συζητούν ψιθυριστά «για να μη χαλάσουν το ζεν» και συνήθως δεν παραγγέλνουν κυρίως πιάτα –ή, όταν τα παραγγέλνουν, τα βάζουν στη μέση του τραπεζιού και τα τσιμπολογούν όλοι.
Τι και αν, από τη δεκαετία του '60, το γαστριμαργικό γούστο των Ελλήνων στράφηκε και προς την εξεζητημένη γεύση, και η οικονομική μας δυνατότητα στάθηκε (;) ικανή να το υποστηρίξει; Εμείς εξακολουθούμε να αγαπάμε αυτά τα απλά, οικονομικά, παρεΐστικα ταβερνάκια. Όταν, μάλιστα, οι λόγοι για τους οποίους τα αγαπάμε δεν περιορίζονται στο περιβάλλον τους, αλλά επεκτείνονται προς την κουζίνα, η συνήθεια γίνεται… εθισμός.
Αντιμετωπίζουμε και φέτος το στερητικό σύνδρομο σε έξι αγαπημένα ταβερνάκια, εστιατόρια και μεζεδοπωλεία που βγάζουν τραπεζάκια έξω και περιμένουν να μας κακομάθουν με γλυκόπιοτο κρασί, λαχταριστούς μεζέδες και επιδόρπια σκέτους πειρασμούς, πάντα σε άριστη σχέση ποιότητας – τιμής.
* Δείτε ένα προς ένα τα ταβερνάκια στα Άρθρα του Αφιερώματος, στη δεξιά στήλη
Αν δεν… χορταίνετε με τίποτα, κάντε και μια επανάληψη στις περσινές μας προτάσεις, οι οποίες (εννοείται πως) δεν παύουν να ισχύουν.
