Παπαγεωργίου Χρυσούλα: "Στόχος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. να βάλει αναχώματα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση"

Παπαγεωργίου Χρυσούλα
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Ετών 29

- Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
- Η πολιτική για εμένα δεν είναι επάγγελμα ούτε αποτελεί ενασχόληση στον ελεύθερο χρόνο μου, ούτε συμφωνώ ότι οφείλουν να υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί, άνθρωποι δηλαδή που αντιμετωπίζουν την ενασχόληση με τα κοινά ως βιοποριστικό μέσο και ο υπόλοιπος κόσμος απλώς να επιλέγει ποιος θα τον κυβερνήσει. Ούτε αποδέχομαι το Κοινοβούλιο ως τον κατεξοχήν χώρο άσκησης πολιτικής. Τόσο ως φοιτήτρια και ακόμα περισσότερο ως εργαζόμενη, αποτελεί για εμένα ανάγκη η παρέμβαση στον εκάστοτε κοινωνικό χώρο, ακριβώς από την κατανόηση της αναγκαιότητας να αλλάξουν τα πράγματα, να δουλεύουμε και να ζούμε με καλύτερους όρους.

- Γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο κόμμα;
- Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αποτελεί μέτωπο οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αποτελεί την αφετηρία για να υπάρξει εκείνη η ενωτική, αγωνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά που απαιτούν οι αγωνίες και οι αγώνες των εργαζομένων και των νέων. Ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός, η ανεξαρτησία από το επίσημο πολιτικό παιχνίδι, η κινηματική μαχητικότητα, η άρνηση συνδιαχείρισης της κρίσης είναι αυτά που πρεσβεύει η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Θεωρώντας ότι ο αντικαπιταλιστικός και ριζοσπαστικός προσανατολισμός είναι αυτός που απαιτείται τόσο για την αριστερά όσο και για το σύνολο του τόπου δε θα μπορούσα να εντάσσω τον εαυτό μου κάπου αλλού.

- Ποιοι είναι οι στόχοι σας εάν εκλεγείτε;
- Η εκλογή μου στη Βουλή δεν ορίζεται μέσα από προσωπικούς στόχους, αλλά από την πολιτική πρόταση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Στόχος μας είναι μέσα από κινηματικές διαδικασίες να βάλουμε αναχώματα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Στη δεδομένη στιγμή, όπου η κρίση χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την εφαρμογή σκληρών, αντιλαϊκών μέτρων, η απαγόρευση των απολύσεων, η κατάργηση της ελαστικής εργασίας και η σταθερή εργασία για όλους αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η επιστροφή στο δημόσιο όλων των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν με εφαρμογή εργατικού και λαϊκού ελέγχου στην παραγωγή, η δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους, η διεύρυνση των δημοκρατικών, λαϊκών ελευθεριών, τα πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, η προστασία από την οικολογική καταστροφή θα μπορούσα να πω ότι σκιαγραφούν το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

- Γυναίκα και πολιτική. Πόσο εύκολο είναι και πόσο ρόλο παίζει το φύλο;
- Η γυναίκα σήμερα καλείται να έχει τον ρόλο της εργαζομένης, της μητέρας, της νοικοκυράς. Μετά τα σαράντα θεωρείται μεγάλη και αν δεν έχει ανταποκριθεί στους προηγούμενους ρόλους της άχρηστη. Οι νόμοι στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά προστατεύουν την σύγχρονη Ελληνίδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αλλαγή του ασφαλιστικού νόμου και η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Η πολιτική της δράση αποτελεί, ίσως, άλλο ένα φορτίο, αλλά αυτό δεν είναι ξέχωρο από τη δύσκολη καθημερινότητα που ήδη βιώνει, συν το γεγονός ότι ακόμα οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερα πολιτικά «όντα». Και όπου αυτό αποτελεί εξαίρεση, συνήθως πραγματώνεται με «τηλεοπτικούς-επικοινωνιακούς» όρους και όχι ως στάση ουσίας που προέρχεται από την αναμέτρηση με τα προβλήματα των πολιτών. Σε καμία περίπτωση πάντως η ποσόστωση δεν είναι μέτρο που λύνει το πρόβλημα. Ο αποκλεισμός είναι πραγματικός και δεν επιλύεται με τέτοια μέτρα, δεν αγγίζει την ουσία και λίγο μπορεί να μεταβάλει την κυρίαρχη εικόνα για τις γυναίκες και τα κοινά.

- Μια ρωμαϊκή ρήση λέει "Ποιος φυλάει τους φύλακες?" (Qui custodiet ipsos custodes?) εσείς τι πιστεύετε;
- Από προηγούμενες απαντήσεις φαίνεται, νομίζω ξεκάθαρα, ότι άποψή μας δεν είναι η συνδιαχειριστική λογική. Ο έλεγχος έρχεται από τον λαό και όχι μόνο στις εκλογές, αλλά με την καθημερινή σύγκρουση ενάντια σε ό,τι χειροτερεύει τη ζωή μας.

- Η εξουσία διαφθείρει. Πόσο μπορεί κάποιος και ειδικά νέος να το ελέγξει;
- Νομίζω ότι η ερώτηση πρέπει να τεθεί σε άλλη βάση. Δεν είναι η εξουσία που διαφθείρει, αλλά οι πολιτικοί στόχοι αυτών που την κατέχουν. Η εξουσία διαφθείρει όταν αυτός που την ασκεί νιώθει ότι δεν θα είναι υπόλογος στο πολιτικό σώμα, όταν το πολιτικό σύστημα ευνοεί και συγκαλύπτει τη διαφθορά, γιατί αυτή αποτελεί δομικό του στοιχείο: Τα παραδείγματα διαφθοράς που έχουμε, το Βατοπέδιο, η Siemens, η κατασπατάληση των χρημάτων από τα ασφαλιστικά ταμία δεν αποτελούν ευθύνη μόνο συγκεκριμένων προσώπων, αλλά, συνολικά, της πολιτικής αυτής που ταυτίζεται με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου. Ως εκ τούτο δεν μπορώ να απαντήσω στη συγκεκριμένη ερώτηση ως νέα ούτε ως μέλλουσα διαχειρίστρια της εξουσίας, αλλά ως φορέας μιας διαφορετικής άποψης για την εξουσία και το πώς αυτή ασκείται.

- Τελικά μπορεί να αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα με ό,τι συμβαίνει στο παγκόσμιο πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό στερέωμα;
- Ακριβώς η παραδοχή ότι σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας τα πράγματα γίνονται χειρότερα, αποτελεί ταυτοχρόνως και την παραδοχή ότι το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής και οι κυβερνητικές επιλογές των τελευταίων δεκαετιών σε τίποτα δεν έχουν ωφελήσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Χρειάζεται ριζικός επαναπροσδιορισμός όλων αυτών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας και τη ζωή μας και -κυρίως- ανυποχώρητοι αγώνες παντού, για να αλλάξει η ακολουθούμενη πολιτική προς το φιλολαϊκότερο. Δεν πρέπει η κρίση του οικονομικού συστήματος, δηλαδή του κεφαλαίου να μεταφερθεί σε βάρος όσων δεν φταίνε, μόνο και μόνο για να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Οφείλουμε ακριβώς να αποδείξουμε ότι μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος, άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, ριζικά διαφορετικό από αυτό που προβάλλεται σήμερα ως το μόνο εφικτό και που ευθύνεται για τη χειροτέρευση των όρων ζωής μας όλα αυτά τα χρόνια.