Λένε ότι αυτό που μετράει σε μια εμφάνιση είναι το στυλ. Λένε ότι η ατμόσφαιρα και πόσο κοντά έρχεται ο καλλιτέχνης στο κοινό του δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να πετύχει μία συναυλία-παράσταση. Τρεις μουσικοί, τρεις πολυσχιδείς προσωπικότητες, τρεις διαφορετικοί καλλιτέχνες έρχονται να μας διαβεβαιώσουν μέσα από το έργο τους κάτι το τελείως διαφορετικό. Δε θα μπορούσε όμως να γίνει αλλιώς καθώς μιλάμε για τους Tabako Trio, μία... διαφορετική ορχήστρα δωματίου του 21ου αιώνα.
Όταν ο συνθέτης και μουσικός Κώστας Βόμβολος συναντήθηκε με τον τσελίστα και τραγουδιστή Τάσο Μισυρλή αποφάσισαν τη δημιουργία ενός συγκροτήματος όπου κυρίαρχο ρόλο θα είχαν τα θεατρικά μουσικά έργα του πρώτου. Στην παρέα ταίριαξε μοναδικά ο πολυπράγμων μουσικός-συνθέτης-τραγουδιστής-φιλόσοφος-μυστηριώδης ταξιδευτής Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης.
Οι Ταμπάκο είναι ένα τρίο μουσικής δωματίου για τον 21ο αιώνα, που κινείται περί τον μουσικό άξονα του Κώστα Βόμβολου. Το ακορντεόν, το τσέλο, η ηλεκτρική κιθάρα και οι λούπες ανταλλάσσουν νότες και ερωτο-απαντήσεις στη διάλεκτο της κλασσικής μουσικής, των μπλούζ, της ροκ κουλτούρας, της ψυχεδέλεια της Πλάτωνος, του καμπαρέ και ενός σινεματίκ ιδιόρρυθμου. Ο ήχος «βρωμίζει», μελαγχολεί, γλυκαίνει, ανασαίνει και τελικά δημιουργεί κάτι ολοκαίνουριο, κάτι που δεν μπαίνει σε καλούπια. Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται κομμάτια από την εγχώρια και παγκόσμια λογοτεχνία, αποσπάσματα από εφημερίδες εποχής και ό, τι βάλει ο νους.
Υπάρχουν παραστάσεις που μοιάζουν με ελπίδες. Και αυτό είναι οι Tabako Trio, που δημιουργήθηκαν όπως μας είπε ο Τάσος Μισυρλής με σκοπό αποκλειστικά τη μουσική. «Δε θέλαμε να υπάρχουν σταθερές που συναντά κανείς σε ένα γκρουπ, όπως μπάσο, τύμπανα… Θέλαμε να βρούμε όργανα που να είναι μελωδικά και να ανταλλάσουν ρόλους και να τραγουδάμε και οι τρεις. Ο καμβάς ο αρχικός ήταν τα κομμάτια του Κώστα. Ο Γιώργος ο οποίος είναι εξαιρετικός στο ξένο ρεπερτόριο κι εγώ με τις αναφορές στην Πλάτωνος τον συμπληρώσαμε. Όλο αυτό διανθισμένο με κείμενα για να έχει εμφάνιση παράστασης».
Στις ερμηνείες είναι και οι τρεις εξίσου διαφορετικοί, ή αυτούσιοι όπως τους χαρακτηρίζει ο Μισυρλής. Γνήσια χατζιδακική φωνή ο ένας, με στίγματα Tom Waits ο άλλος και ο Βόμβολος με μια γλυκάδα και συγχρόνως ένα ηχόχρωμα άλλες φορές τραχύ και άλλες σαν νανούρισμα.
Θεωρούν ότι η μουσική είναι συνδυασμός πραγμάτων, «αν δε μπορείς να αισθανθείς τη μουσική, δεν μπορείς να παίξεις μουσική. Από την άλλη η μουσική είναι μια κοινωνία με τους ανθρώπους και τους εαυτούς μας. Όλα όμως ξεκινάνε από τον εαυτό μας.» Ο Μισυρλής διαφωνεί ότι η ουσία είναι το στυλ. «Η αλήθεια με την οποία κάνεις τα πράγματα είναι η ουσία. Το στυλ έπεται, αφορά κατηγορίες πραγμάτων που πρέπει να μπουν σε κουτάκια για να έχουν ένα σημείο αναφοράς.»
Το πολύτιμο υλικό τους δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, διότι όλο το ενδιαφέρον ήταν πώς φαινόταν και δενόταν η παράσταση, η διαπλοκή των κομματιών με τα κείμενα, γεγονός που δεν αποτυπώνεται σε CD. Και αυτό είναι πολύ ειλικρινές. Και αυτό είναι στυλ. Και αρκεί.
Και αρκεί για όλα τα συγκροτήματα αυτά, που αποφάσισαν να ξεχωρίσουν, να ρισκάρουν και τελικά δικαιώνονται σε κάθε εμφάνισή τους. Έχουν στυλ και άποψη, έχουν μουσική πρόταση. Δένουν την παράδοση, το μέλλον, τους ρυθμούς και καινοτομούν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο. Και όταν είσαι στο κοινό βιώνεις τη μουσική συνεύρεση και την κορύφωση σε όλη της την αίγλη.
Όταν ο συνθέτης και μουσικός Κώστας Βόμβολος συναντήθηκε με τον τσελίστα και τραγουδιστή Τάσο Μισυρλή αποφάσισαν τη δημιουργία ενός συγκροτήματος όπου κυρίαρχο ρόλο θα είχαν τα θεατρικά μουσικά έργα του πρώτου. Στην παρέα ταίριαξε μοναδικά ο πολυπράγμων μουσικός-συνθέτης-τραγουδιστής-φιλόσοφος-μυστηριώδης ταξιδευτής Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης.
Οι Ταμπάκο είναι ένα τρίο μουσικής δωματίου για τον 21ο αιώνα, που κινείται περί τον μουσικό άξονα του Κώστα Βόμβολου. Το ακορντεόν, το τσέλο, η ηλεκτρική κιθάρα και οι λούπες ανταλλάσσουν νότες και ερωτο-απαντήσεις στη διάλεκτο της κλασσικής μουσικής, των μπλούζ, της ροκ κουλτούρας, της ψυχεδέλεια της Πλάτωνος, του καμπαρέ και ενός σινεματίκ ιδιόρρυθμου. Ο ήχος «βρωμίζει», μελαγχολεί, γλυκαίνει, ανασαίνει και τελικά δημιουργεί κάτι ολοκαίνουριο, κάτι που δεν μπαίνει σε καλούπια. Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται κομμάτια από την εγχώρια και παγκόσμια λογοτεχνία, αποσπάσματα από εφημερίδες εποχής και ό, τι βάλει ο νους.
Υπάρχουν παραστάσεις που μοιάζουν με ελπίδες. Και αυτό είναι οι Tabako Trio, που δημιουργήθηκαν όπως μας είπε ο Τάσος Μισυρλής με σκοπό αποκλειστικά τη μουσική. «Δε θέλαμε να υπάρχουν σταθερές που συναντά κανείς σε ένα γκρουπ, όπως μπάσο, τύμπανα… Θέλαμε να βρούμε όργανα που να είναι μελωδικά και να ανταλλάσουν ρόλους και να τραγουδάμε και οι τρεις. Ο καμβάς ο αρχικός ήταν τα κομμάτια του Κώστα. Ο Γιώργος ο οποίος είναι εξαιρετικός στο ξένο ρεπερτόριο κι εγώ με τις αναφορές στην Πλάτωνος τον συμπληρώσαμε. Όλο αυτό διανθισμένο με κείμενα για να έχει εμφάνιση παράστασης».
Στις ερμηνείες είναι και οι τρεις εξίσου διαφορετικοί, ή αυτούσιοι όπως τους χαρακτηρίζει ο Μισυρλής. Γνήσια χατζιδακική φωνή ο ένας, με στίγματα Tom Waits ο άλλος και ο Βόμβολος με μια γλυκάδα και συγχρόνως ένα ηχόχρωμα άλλες φορές τραχύ και άλλες σαν νανούρισμα.
Θεωρούν ότι η μουσική είναι συνδυασμός πραγμάτων, «αν δε μπορείς να αισθανθείς τη μουσική, δεν μπορείς να παίξεις μουσική. Από την άλλη η μουσική είναι μια κοινωνία με τους ανθρώπους και τους εαυτούς μας. Όλα όμως ξεκινάνε από τον εαυτό μας.» Ο Μισυρλής διαφωνεί ότι η ουσία είναι το στυλ. «Η αλήθεια με την οποία κάνεις τα πράγματα είναι η ουσία. Το στυλ έπεται, αφορά κατηγορίες πραγμάτων που πρέπει να μπουν σε κουτάκια για να έχουν ένα σημείο αναφοράς.»
Το πολύτιμο υλικό τους δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, διότι όλο το ενδιαφέρον ήταν πώς φαινόταν και δενόταν η παράσταση, η διαπλοκή των κομματιών με τα κείμενα, γεγονός που δεν αποτυπώνεται σε CD. Και αυτό είναι πολύ ειλικρινές. Και αυτό είναι στυλ. Και αρκεί.
Και αρκεί για όλα τα συγκροτήματα αυτά, που αποφάσισαν να ξεχωρίσουν, να ρισκάρουν και τελικά δικαιώνονται σε κάθε εμφάνισή τους. Έχουν στυλ και άποψη, έχουν μουσική πρόταση. Δένουν την παράδοση, το μέλλον, τους ρυθμούς και καινοτομούν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο. Και όταν είσαι στο κοινό βιώνεις τη μουσική συνεύρεση και την κορύφωση σε όλη της την αίγλη.
