Γιώργος Στιβανάκης: "Πολλοί ζηλεύουν αυτό που εμείς φτιάξαμε"
Γιώργος Στιβανάκης: "Πολλοί ζηλεύουν αυτό που εμείς φτιάξαμε"
-Τι σημαίνει η Σπείρα για σένα;
-Η Σπείρα ήταν μια συνειδητή επιλογή για μένα, γιατί πάντα έκανα θέατρο με μικρές ομάδες, με συγκεκριμένους στόχους, είτε πειραματικό θέατρο, είτε χοροθέατρο. Οπότε για μένα η Σπείρα εξαρχής ήταν σχολείο και εξελίχθηκε στο μόνο μέρος όπου μπορούσα να δοκιμάσω αυτά που ήθελα σ’ όλο το φάσμα που λέγεται μουσικό θέατρο. Από το 2000 μέχρι και σήμερα είναι και οικογένεια. Ειδικά με τα βασικά μέλη (Ελεάννα, Μουστάκα, Παρθένα) έχουμε ζήσει απίστευτα πράγματα μαζί. Οπότε πάνω απ’ όλα είναι οικογένεια τελικά.
-Πως δέχεται ένα παλιό μέλος τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις;
-Εξαρτάται από τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις. Υπήρξαν αναχωρήσεις που ήτανε δακρύβρεχτες και επίπονες και υπήρξαν και άλλες που το "έχε γεια" ήτανε πολύ φυσιολογικό είτε γιατί φαινόταν ότι αυτός ο άνθρωπος πέρασε για να πάρει κάποια πράγματα, να κάνει ένα κύκλο και πάει για αλλού, είτε επειδή ήταν τέτοια η ανάγκη του να κάνει κάτι άλλο φεύγοντας. Είναι και με χαρά και με πίκρα όλα, απλά κάποιες φορές είναι περισσότερη η πίκρα.
Τώρα για τους νέους, επειδή εγώ ήμουν από την πρώτη χρονιά μαζί με τον Μουστάκα που ήταν το νέο αίμα στην νέα παράσταση κ.λ.π., κι επειδή έχω νιώσει το όλο αίσθημα των παιδιών το να μπαίνεις σε κάτι ήδη έτοιμο. Τα παιδιά που έρχονται απλώς τα μελετώ στο αν έχουν πραγματικά κάτι ιδιαίτερο, μια προσωπικότητα που με αφορά μέσα στην ομάδα και στη σκηνή. Αν περάσουν αυτό το τεστ, που συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, είναι καλοδεχούμενοι όλοι. Σημασία έχει να είναι εντάξει στη δουλειά τους, στην ομάδα και να γεννιούνται πράγματα μέσα απ’ αυτή τη σχέση.
-Ανοίγει τις πόρτες το όνομα "σπείρα";
-Αλλού ανοίγει κι αλλού κλείνει. Πολλοί από διαφορετικούς χώρους ζηλεύουν αυτό που εμείς φτιάξαμε μόνοι μας χωρίς αφεντικά. Δηλαδή υπάρχουν πολλοί κουλτουριάρηδες ή λαικοπόπ ή του θεάτρου και της μουσικής που έχουν ενοχληθεί. Προσπαθούν να το περιχαρακώσουν και τσιτώνουν. Αλλά σε άλλες περιπτώσεις σου ανοίγει τις πόρτες γιατί ξέρουν την δουλειά, ξέρουν τον Σταμάτη, έχουν δει παραστάσεις, έχουν δει τις δυνατότητες των ανθρώπων κι είναι πολύ πιο ανοιχτοί στο να σε εμπιστευτούν σε μια άλλη δουλειά.
-Ένα σχόλιο για τον Σταμάτη;
-Εγώ τον Σταμάτη τον αγαπώ. Ο πρώτος ελληνικός δίσκος που αγόρασα ήταν δικός του. Θυμάμαι που μου πήρε η μαμά μου την Λιλιπούπολη,το Κάτω από ένα κουνουπίδι του Λοΐζου κ.λ.π., έρχεται ξαφνικά στο σπίτι Η σωτηρία της ψυχής και χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τους στίχους, ακούγοντάς το είχα κολλήσει. Έχω περάσει τη φάση του να με εμπνεύσει σαν θεατή, σαν ακροατή, έχω νιώσει το δέος της γνωριμίας και το να τον έχω δάσκαλο και τέλος είναι συνεργάτης και φίλος. Είναι περίεργη φάση γιατί ο Σταμάτης είναι ένας τύπος χειμαρρώδης, που τα εμπεριέχει όλα και σου βγάζει όλα τα συναισθήματα. Υπάρχουν όλες οι σχέσεις ταυτόχρονα. Είναι πάρα πολλά ο Σταμάτης. Βασικά είναι η ψυχή της Σπείρας, δεν το συζητώ.
-Μετά την Σπείρα, τι;
-Θέτει κάποιος standards, στον εαυτό του βασικά ο καθένας, για αυτά που έχει περάσει και πώς διαχειρίζεται την περιουσία του. Μετά την Σπείρα δεν ξέρω τι! Αν έφευγα αυτή τη στιγμή, δηλαδή ήμουν συνειδητοποιημένος, θα σου έλεγα αλλά δεν ξέρω. Εγώ είμαι και μια περίεργη περίπτωση γιατί ενώ είμαι ηθοποιός, δεν έχω δουλέψει τόσο πολύ στο κλασσικό θέατρο, όσο σε χοροθέατρα σε μιούζικαλ κλπ. Δεν ξέρω, μια ομάδα άλλη που να ‘χει κάτι καινούριο να προτείνει, με συγκεκριμένη μορφή και κώδικα, αλλά αυτό είναι πολύ φλου γιατί αυτό που το συνθέτει αυτό είναι και οι άνθρωποι, το υλικό, οι συνθήκες, ο χρόνος. Πάντως πιο πολύ παράσταση, live.
-Ποια είναι τα όρια της σάτιρας;
-Εγώ έχω σαν στάνταρ το κλασσικό, τον Αριστοφάνη. Έχεις δει τι έχει πει ο Αριστοφάνης για τον Ευριπίδη; Αυτό δεν εξαλείφει το τι ήταν ο Ευριπίδης, δεν τον μικραίνει σαν μέγεθος. Σημασία έχει ότι η σάτιρα, ακριβώς επειδή λέει την αλήθεια και μάλιστα την αλήθεια που όλοι ξέρουμε αλλά κανείς δεν κατονομάζει -γι' αυτό έχει και τέτοια δύναμη-, είναι λυτρωτική. Ίσως όταν είναι πολύ δεικτική, δηλαδή ξεσκίζει κάποιον και γίνεται μονομανία σε ένα πρόσωπο και όχι σε κατάσταση... Άμα δεν γελάσεις τότε ίσως να μην έχει γίνει σωστά η σάτιρα γιατί μπορεί να μην είναι αληθινό αυτό που σου λέει ή να μην σε εκφράζει. Άμα γελάσεις πάει να πει ότι και το πιο σκληρό πράγμα το' χεις κάνει δικό σου και συμφωνείς μαζί του.
-Η Σπείρα ήταν μια συνειδητή επιλογή για μένα, γιατί πάντα έκανα θέατρο με μικρές ομάδες, με συγκεκριμένους στόχους, είτε πειραματικό θέατρο, είτε χοροθέατρο. Οπότε για μένα η Σπείρα εξαρχής ήταν σχολείο και εξελίχθηκε στο μόνο μέρος όπου μπορούσα να δοκιμάσω αυτά που ήθελα σ’ όλο το φάσμα που λέγεται μουσικό θέατρο. Από το 2000 μέχρι και σήμερα είναι και οικογένεια. Ειδικά με τα βασικά μέλη (Ελεάννα, Μουστάκα, Παρθένα) έχουμε ζήσει απίστευτα πράγματα μαζί. Οπότε πάνω απ’ όλα είναι οικογένεια τελικά.
-Πως δέχεται ένα παλιό μέλος τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις;
-Εξαρτάται από τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις. Υπήρξαν αναχωρήσεις που ήτανε δακρύβρεχτες και επίπονες και υπήρξαν και άλλες που το "έχε γεια" ήτανε πολύ φυσιολογικό είτε γιατί φαινόταν ότι αυτός ο άνθρωπος πέρασε για να πάρει κάποια πράγματα, να κάνει ένα κύκλο και πάει για αλλού, είτε επειδή ήταν τέτοια η ανάγκη του να κάνει κάτι άλλο φεύγοντας. Είναι και με χαρά και με πίκρα όλα, απλά κάποιες φορές είναι περισσότερη η πίκρα.
Τώρα για τους νέους, επειδή εγώ ήμουν από την πρώτη χρονιά μαζί με τον Μουστάκα που ήταν το νέο αίμα στην νέα παράσταση κ.λ.π., κι επειδή έχω νιώσει το όλο αίσθημα των παιδιών το να μπαίνεις σε κάτι ήδη έτοιμο. Τα παιδιά που έρχονται απλώς τα μελετώ στο αν έχουν πραγματικά κάτι ιδιαίτερο, μια προσωπικότητα που με αφορά μέσα στην ομάδα και στη σκηνή. Αν περάσουν αυτό το τεστ, που συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, είναι καλοδεχούμενοι όλοι. Σημασία έχει να είναι εντάξει στη δουλειά τους, στην ομάδα και να γεννιούνται πράγματα μέσα απ’ αυτή τη σχέση.
-Ανοίγει τις πόρτες το όνομα "σπείρα";
-Αλλού ανοίγει κι αλλού κλείνει. Πολλοί από διαφορετικούς χώρους ζηλεύουν αυτό που εμείς φτιάξαμε μόνοι μας χωρίς αφεντικά. Δηλαδή υπάρχουν πολλοί κουλτουριάρηδες ή λαικοπόπ ή του θεάτρου και της μουσικής που έχουν ενοχληθεί. Προσπαθούν να το περιχαρακώσουν και τσιτώνουν. Αλλά σε άλλες περιπτώσεις σου ανοίγει τις πόρτες γιατί ξέρουν την δουλειά, ξέρουν τον Σταμάτη, έχουν δει παραστάσεις, έχουν δει τις δυνατότητες των ανθρώπων κι είναι πολύ πιο ανοιχτοί στο να σε εμπιστευτούν σε μια άλλη δουλειά.
-Ένα σχόλιο για τον Σταμάτη;
-Εγώ τον Σταμάτη τον αγαπώ. Ο πρώτος ελληνικός δίσκος που αγόρασα ήταν δικός του. Θυμάμαι που μου πήρε η μαμά μου την Λιλιπούπολη,το Κάτω από ένα κουνουπίδι του Λοΐζου κ.λ.π., έρχεται ξαφνικά στο σπίτι Η σωτηρία της ψυχής και χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τους στίχους, ακούγοντάς το είχα κολλήσει. Έχω περάσει τη φάση του να με εμπνεύσει σαν θεατή, σαν ακροατή, έχω νιώσει το δέος της γνωριμίας και το να τον έχω δάσκαλο και τέλος είναι συνεργάτης και φίλος. Είναι περίεργη φάση γιατί ο Σταμάτης είναι ένας τύπος χειμαρρώδης, που τα εμπεριέχει όλα και σου βγάζει όλα τα συναισθήματα. Υπάρχουν όλες οι σχέσεις ταυτόχρονα. Είναι πάρα πολλά ο Σταμάτης. Βασικά είναι η ψυχή της Σπείρας, δεν το συζητώ.
-Μετά την Σπείρα, τι;
-Θέτει κάποιος standards, στον εαυτό του βασικά ο καθένας, για αυτά που έχει περάσει και πώς διαχειρίζεται την περιουσία του. Μετά την Σπείρα δεν ξέρω τι! Αν έφευγα αυτή τη στιγμή, δηλαδή ήμουν συνειδητοποιημένος, θα σου έλεγα αλλά δεν ξέρω. Εγώ είμαι και μια περίεργη περίπτωση γιατί ενώ είμαι ηθοποιός, δεν έχω δουλέψει τόσο πολύ στο κλασσικό θέατρο, όσο σε χοροθέατρα σε μιούζικαλ κλπ. Δεν ξέρω, μια ομάδα άλλη που να ‘χει κάτι καινούριο να προτείνει, με συγκεκριμένη μορφή και κώδικα, αλλά αυτό είναι πολύ φλου γιατί αυτό που το συνθέτει αυτό είναι και οι άνθρωποι, το υλικό, οι συνθήκες, ο χρόνος. Πάντως πιο πολύ παράσταση, live.
-Ποια είναι τα όρια της σάτιρας;
-Εγώ έχω σαν στάνταρ το κλασσικό, τον Αριστοφάνη. Έχεις δει τι έχει πει ο Αριστοφάνης για τον Ευριπίδη; Αυτό δεν εξαλείφει το τι ήταν ο Ευριπίδης, δεν τον μικραίνει σαν μέγεθος. Σημασία έχει ότι η σάτιρα, ακριβώς επειδή λέει την αλήθεια και μάλιστα την αλήθεια που όλοι ξέρουμε αλλά κανείς δεν κατονομάζει -γι' αυτό έχει και τέτοια δύναμη-, είναι λυτρωτική. Ίσως όταν είναι πολύ δεικτική, δηλαδή ξεσκίζει κάποιον και γίνεται μονομανία σε ένα πρόσωπο και όχι σε κατάσταση... Άμα δεν γελάσεις τότε ίσως να μην έχει γίνει σωστά η σάτιρα γιατί μπορεί να μην είναι αληθινό αυτό που σου λέει ή να μην σε εκφράζει. Άμα γελάσεις πάει να πει ότι και το πιο σκληρό πράγμα το' χεις κάνει δικό σου και συμφωνείς μαζί του.
