Ημέρα 9η: Ωμός ρεαλισμός

του Λουκά Τσουκνίδα

Αρχίζω να νομίζω ότι η μυθοπλασία αποδίδει κάποια συναισθήματα και ξυπνάει την ανθρώπινη συνείδηση πολύ πιο αποτελεσματικά από οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ. Το μισανθρωπικό δράμα του Ροντρίγκο Πλα είναι μια τέτοια ταινία.

La Zona

Σε ένα παλιό NPQ περί αρχιτεκτονικής –όταν έβγαινε η αείμνηστη ελληνική έκδοση- έγινε λόγος για τις μικρές ιδιωτικές πόλεις της Ντίσνεϊ, όπου η ασφάλεια και η υγιής οικογενειακή ζωή πουλιόταν σαν ύψιστο ιδανικό μαζί με τα πανάκριβα σπίτια. Υπήρχαν μαρτυρίες ανθρώπων που επειδή είχαν αντίθετες απόψεις με τους πολλούς απομονώθηκαν, τρομοκρατήθηκαν και τελικά σκότωσαν όσο όσο την επένδυσή τους για μια πιο επισφαλή αλλά και κανονική ζωή στον πραγματικό κόσμο.

Σε μια τέτοια προνομιούχα γειτονιά στην πόλη του Μεξικού, που περιβάλλεται από τείχος και απολαμβάνει ειδικό νομικό καθεστώς πάνω αλλά και κάτω απ’ το τραπέζι, ένα ατύχημα ανοίγει το δρόμο για τρεις περιστασιακούς κλέφτες μ’ ένα πιστόλι. Μπαίνουν, βρίσκουν αντίσταση και πάνω στην υποχώρηση σκοτώνονται οι δυο. Ο τρίτος αποκλείεται στον εχθρικό κόσμο της «ζώνης». Οι κάτοικοί της δε θέλουν να βγει το γεγονός προς τα έξω και χάσουν τα προνόμιά τους. Το κρυφτό με την αστυνομία και το ιδιωτικό κυνήγι κεφαλών παίρνει μπρος.

Ο Πλα παρακολουθεί την πορεία των κατοίκων προς την αυτοδικία, όχι για λόγους ευθιξίας αλλά για την περιχαράκωση συμφερόντων, πράξη δηλαδή ηθικά μετέωρη, καταδικασμένη να εξελιχθεί σε μακελειό. Βρίσκει μια αχτίδα φωτός στο πρόσωπο του νεαρού Αλεχάντρο, ο οποίος πάει να σώσει την παρτίδα για το ανθρώπινο είδος αλλά αποδεικνύεται πολύ αδύναμος να σταματήσει τους συμπολίτες του, που με μπουνιουελικό τρόπο γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι στο κυνήγι του μικρού που απειλεί τα κεκτημένα τους.

Καλή σκηνοθεσία, όμορφα κλιμακούμενη αγωνία και ενδιαφέρουσα κατάληξη, στην ταινία που βραβεύτηκε από τους κριτικούς στο Τορόντο.

Απόψε θα δω το Ουγγρικό «Tejut» που φαίνεται βέβαια αρκετά εκκεντρικό, μακριά από τη μυθοπλασία που έχω συνηθίσει τελευταία. Προτείνω το εξαιρετικό «Hallam Foe» και το «Teeth» που είναι αρκετά αβανταδόρικο αν και αλλόκοτο ως ιδέα. Την Κυριακή θα δω την ταινία λήξης, το «I’m not there» του Τοντ Χέινς που είναι «sold out», ενώ οι βρετανικές «This is England» και «Death at a Funeral» μου φαίνονται ως πιο ασφαλείς προτάσεις απ’ τις υπόλοιπες.