Ημέρα 8η: Άλλος για την έκπληξη

του Λουκά Τσουκνίδα

Χτες βράδυ, έξω από το Αττικόν, μια κυρία κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε: «Ζητώ εισιτήριο για την ταινία έκπληξη». Το χαρτί βρέθηκε δίπλα σε κάποιον φίλο που ήταν μέσα, άρα κάποιος πούλησε το εισιτήριό του στη μαύρη αγορά και η κυρία εξεπλάγην. Η μεγάλη έκπληξη ήταν τρεις μικρού μήκους ταινίες, οι πρώτες του Τοντ Χέινς, σκηνοθέτη της ταινίας λήξης του φεστιβάλ. Για μένα, η έκπληξη ήταν να παρακολουθήσω στην άλλη αίθουσα, μια ταινία με κακό συγχρονισμό κατά διαστήματα, ήχου και εικόνας. Δε βαριέσαι, άλλωστε κάποτε τα φεστιβάλ θα γίνουν περισσότερα απ’ τα ζώα, τα φυτά και τους θεούς και να δω τότε τι ονόματα θα δίνουν στα βραβεία.

Grace is Gone

Δεν είναι συχνό φαινόμενο μια ταινία να είναι ακριβώς αυτό που λέει η περίληψη, χωρίς ανατροπές ή σεναριακές εκπλήξεις. Η συγκεκριμένη πέφτει σ’ αυτήν την κατηγορία, αφού δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί πιο απλά και στρωτά το μίνιμαλ σενάριο, η ιστορία ενός πατέρα που πρέπει να πει στις δυο κόρες του ότι η μητέρα τους σκοτώθηκε πολεμώντας στο Ιράκ.

Ο Στάνλεϊ δε βρίσκει το κουράγιο να το πει αμέσως κι έτσι ξεκινά ένα ταξίδι με τα κορίτσια προς το πάρκο που πάντα ήθελαν να επισκεφθούν, ελπίζοντας να βρει τα λόγια του στο δρόμο. Ο Τζον Κιούζακ είναι ιδιαίτερα διακριτικός, σ’ ένα ρόλο που προσφέρεται και για υπερβολές ακόμα και καταφέρνει να συγκινήσει νομίζω με το σιωπηλό μαρτύριό του. Σ’ αυτό βοηθάει και η παρουσία των κοριτσιών που παίζουν τις κόρες, εξαιρετικές και οι δύο, στους αντίθετους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν.

Η πολιτική άποψη κάνει αμυδρά την εμφάνισή της, αφού ο προσωπικός πόνος είναι πάνω απ’ όλα κι αυτή είναι μια οικουμενική αλήθεια. Στη σχετική σκηνή πάντως, είναι ξεκάθαρη η απλοϊκότητα και των δυο πλευρών, που ωχριούν και μοιάζουν αδύναμες μπροστά στην ουσία των γεγονότων.

Ειλικρινής, με πολύ καλές ερμηνείες, αλλά χωρίς σκηνοθετική άποψη και υπερβολικά λιτή, κατάφερε να συγκινήσει το κοινό του Σάντανς και να βραβευτεί από αυτό.

Απόψε θα δω το «La Zona» του Ροντρίγκο Πλα, που βραβεύτηκε πρόσφατα από τους κριτικούς στο Τορόντο και άρεσε στη Βενετία. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν η δραματική βιογραφική ταινία του Τζούλιαν Σνάμπελ «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» το νέο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «Ψηφιακά Νεκροταφεία» και η αυτοβιογραφική πρώτη δουλειά της Τζέιν Μπίρκιν.