Ημέρα 5η: Τόπο στην εξιλέωση

Ημέρα 5η: Τόπο στην εξιλέωση
του Λουκά Τσουκνίδα

Την ώρα που έβγαινα βαριεστημένος από την ταινία του Κερέτ, δυο-τρία χιλιόμετρα πιο πέρα, μια φίλη γεννούσε το πρώτο της παιδί, ένα γιο τρίκιλο όλο υγεία. Λίγο αργότερα είδα μια καταπληκτική ταινία, το καλύτερο ξεκίνημα για τη νέα σεζόν, αλλά για κάποιο λόγο αυτό δε μου φαίνεται και πολύ σπουδαίο. Φαίνεται μεγαλώνω.

Meduzot

Ίσως περίμενα πολλά από τον πολυσχιδή Έτγκαρ Κερέτ -έχει ήδη μια βραβευμένη μικρού μήκους στο ενεργητικό του- και γι’ αυτό απογοητεύτηκα από την ταινία που γύρισε μαζί με τη γυναίκα του Σίρα Γκέφεν, πάνω σ’ ένα σενάριο της ίδιας. Απόρησα παράλληλα για το πόσο αδιάφορες μπορεί να ήταν οι ταινίες των υπόλοιπων πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών στις Κάνες για να πάρει το βραβείο η συγκεκριμένη.

Μία σειρά από μικρές ιστορίες που συνδέονται χαλαρά όσον αφορά την πλοκή, αλλά έχουν άμεση σχέση στην ουσία τους, παρατίθενται χωρίς ιδιαίτερο συνεκτικό ιστό παρά μόνο τη φανερή έλλειψη επικοινωνίας που βιώνουν οι πρωταγωνιστές τους.

Το δεύτερο μέρος είναι πιο λυρικό, αφαιρετικό σε δράση και διαλόγους, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να μου φαίνεται παρωχημένο. Τελικά το θέμα της μοναξιάς ίσως είναι και παγίδα που οδηγεί σε πεπατημένες, εις βάρος εν προκειμένω της φρεσκάδας που ο Κερέτ διαθέτει ως γραφιάς.

Atonement

Εδώ μιλάμε σίγουρα για μία από τις ταινίες της χρονιάς. Ο νέος στα μεγάλα σαλόνια Τζο Ράιτ, που πρόσφατα γύρισε το πετυχημένο «Pride and Prejudice», αναλαμβάνει την πρόκληση να μεταφέρει στην οθόνη μια ιστορία του Ίαν Μακγιούαν και θριαμβεύει.

Είναι η ιστορία του Ρόμπι και της Σεσίλια, που προδίδονται από τη μικρή Μπραϊόνι πριν προλάβουν να έχουν μια ευκαιρία στην ευτυχία. Με σκηνικό τις αρχές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ο Ράιτ ξετυλίγει με υπέροχο τρόπο την αφήγηση, πηγαίνοντας μπρος πίσω χωρίς να σε μπερδεύει ούτε στιγμή, κρατώντας σε στην άκρη της θέσης σου μέχρι την άψογη εκτέλεση του μεγαλειώδους τέλους, που προφανώς είναι επινόημα του Μακγιούαν.

Υπέροχες η Κίρα Νάιτλι και η Ρομόλα Γκαράι, αλλά ο εκπληκτικός Τζέιμς Μάκαβοϊ απεκδύεται πλήρως της τυποποίησης που παραλίγο να υποστεί και επικοινωνεί όλη την ουσία της ταινίας, μέσα απ’ το μαρτύριο του χαρακτήρα του. Τι άλλο να πω για μια ταινία που μπορεί να σε ρουφήξει τόσο, που να γίνει εμπειρία. Υπομονή μέχρι να βγει στις αίθουσες. Θα την ξαναδώ σίγουρα και θα επανέλθω πιο εκτενώς.

Σήμερα θα επισκεφθώ τη νέα μάνα κι ύστερα θα μπω στον κόσμο του ιαπωνικού τύπου ανιμέισιον του Μάικλ Αράιας «Tekkonkinkreet». Η ιστορία του Θρας Μέταλ περιμένει τους σκληροτράχηλους και το αφιέρωμα στους τρεις λαρυγγιστές των Άλπεων τους πιο περίεργους. Για πιο ασφαλείς επιλογές, το περιθωριακό «Paranoid Park» του Γκας Βαν Σαντ και το ρομαντικό «Broken English» της κόρης του Τζον Κασαβέτις, Ζόι.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v