Ημέρα 6η: Τρακτέρ, βαμβάκι και φυσίγγια

Μελαγχολικά χιουμοριστικό το The Band's Visit, πρωτότυπα πολύπλοκο το Shotgun Stories και εικαστικά λεπτομερές το Tekkon Kinkurito. Οι Νύχτες Πρεμιέρας συνεχίζονται και οι προτάσεις μας δεν έχουν τέλος. Τι θα δούμε σήμερα, Τετάρτη;
του Λουκά Τσουκνίδα

Έμαθα ότι την Κυριακή το βράδυ στη σχετική συναυλία, ο Αργύρης Μπακιρτζής, αφού ανέφερε πως η προηγούμενη αναβλήθηκε λόγω του δράματος με τις φωτιές, δήλωσε πως ούτε τώρα είναι κατάλληλοι καιροί για τραγούδια και αν θέλει το κοινό, θα μπορούσανε απλά να μιλάνε όλο το βράδυ. Ευτυχώς για όλους τραγούδησαν και μαζί τους και η χορωδία του δήμου Γλυκών Νερών, που προφανώς βρέθηκαν κάπως έξω απ’ τα… νερά τους. Σαν τους ήρωες της παρακάτω ταινίας.

The Band’s Visit

Είναι η ιστορία μιας αραβικής αστυνομικής μπάντας απ’ την Αίγυπτο που πηγαίνει να παίξει στα εγκαίνια ενός κέντρου αραβικής κουλτούρας σε μια μικρή πόλη του Ισραήλ. Φτάνουν όμως σε λάθος πόλη και πρέπει να περάσουν τη νύχτα τους κάπου. Η μαγαζάτορας που τους υποδέχεται τους διευκρινίζει: «Δεν υπάρχει αραβική κουλτούρα εδώ. Ούτε ισραηλινή. Δεν υπάρχει κουλτούρα.»

Κι όμως, οι τρεις ντόπιοι τους βάζουν στα σπίτια τους για ένα βράδυ, φλερτάρουν μαζί τους, αποκαλύπτουν τη μιζέρια τους και τις αδυναμίες τους σε κάτι περίεργους Άραβες μπάτσους με μουστάκια που παίζουν Ουμ Καλτούμ. Κουλτούρα.

Η ταινία είναι μελαγχολική και χιουμοριστική με τον αναμενόμενο τρόπο, όμως οι ερμηνείες της ανεβάζουν ένα επίπεδο. Εμένα πάλι, μου θύμισε έντονα Σταύρο Τσιώλη. Βγαίνει στις αίθουσες τον Οκτώβρη.

Shotgun Stories

Έχοντας μεγαλώσει στο θεσσαλικό κάμπο, σε μια κωμόπολη χωμένη στις βαμβακοφυτείες δεν ένιωσα καθόλου ξένος με το αμερικάνικο σκηνικό της ταινίας, στο αγροτικό Άρκανσο. Μόνο που σε μας τα Belarus, προηγήθηκαν για κάτι χρόνια των John Deere.

Ένας τύπος πεθαίνει αφήνοντας πίσω του δυο οικογένειες. Εκείνη που είχε κάνει ως ρεμάλι και την δεύτερη, που έκανε ως αναμορφωμένο μέλος της τοπικής θεοσεβούμενης κοινωνίας. Ο μεγαλύτερος γιος από την πρώτη, εμφανίζεται και φτύνει στον τάφο του. Η μυρωδιά της βεντέτας πλημμυρίζει την ήδη καυτή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Ο πρωτάρης Τζεφ Νίκολς, δεν σκιαγραφεί ένα αμερικάνικου τύπου μακελειό όπως θα περίμενε κάποιος στην αρχή, ούτε αναπαράγει τα αστεία στερεότυπα μιας κοινωνίας άξεστων που στην Ελλάδα έχουμε σχηματίσει για τέτοιες περιοχές της υπερδύναμης. Αντ’ αυτού, γνωρίζουμε σιγά σιγά τους χαρακτήρες εκείνους που έχουμε ξεγράψει από την περίληψη ακόμα και ανακαλύπτουμε ότι τελικά έχουν κάτι να χάσουν, είναι απομονωμένοι αλλά όχι απόκληροι και σε καμία περίπτωση άξεστοι.

Συγχαρητήρια στο σκηνοθέτη λοιπόν, που δε διάλεξε την εύκολη λύση ούτε για τον εαυτό του ούτε για τους ήρωές του. Θα βγει κι αυτή τον επόμενο μήνα.

Tekkon Kinkurito

Ένας Αμερικάνος που ζει εδώ και 16 χρόνια στην Ιαπωνία, ο Μάικλ Αράιας, υπογράφει αυτή την ταινία κινουμένων σχεδίων, όπου το ιαπωνικό στιλ μπλέκεται με ζωγραφικούς καμβάδες και λεπτομερείς αρχιτεκτονικές απεικονίσεις της πρωταγωνίστριας πόλης, Treasure Town.

Δυο ορφανά με σούπερ ικανότητες, ο δυναμικός Μαύρος και ο μικρότερος Λευκός –όπως το γνωστό σύμβολο του καλού μέσα στο κακό και τούμπαλιν- παίζουν τους αφέντες αυτής της πλευράς της πόλης. Η παλιομοδίτικη Γιάκουζα, ένας εκπρόσωπος απρόσωπων κατασκευαστικών εταιρειών, τρεις εξωγήινοι νίντζα και οι ίδιοι τους οι δαίμονες προσπαθούν να τους αποκαθηλώσουν.

Φοβερά αστικά τοπία, ευφάνταστα κυνηγητά, νουάρ διάλογοι και περισσής εικαστικής ομορφιάς εσωτερικές αναζητήσεις συνθέτουν το σύνολο της ταινίας που δείχνει να μπορεί να αποκωδικοποιηθεί με πολύ περισσότερους τρόπους από τα δυτικά αντίστοιχά της. Μεγάλο πλεονέκτημα η διαφορετική κουλτούρα από κάτω.

Σήμερα θα δω το «Waitress» που διαφημίζεται ως η ανεξάρτητη έκπληξη για φέτος και θα προτείνω το «L’ Age des Tenebres» του Ντενί Αρκάν. Η ιστορία της Ανίτα Ο’ Ντέι και το αφιέρωμα στα μικρά του Νόρμαν Μακλάρεν αξίζουν σίγουρα προσοχής.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v