Αυτή τη φορά ένιωθα σίγουρος για τις επιλογές μου. Κι αν δεν έπεσα πάνω σε αριστουργήματα έπεσα σε δυο ταινίες που με σεβάστηκαν και μου έδωσαν και κάτι για το δρόμο.
Έπρεπε να δω μια Κορεάτικη ταινία (The Unforgiven) για το στρατό και τις διαπροσωπικές σχέσεις εντός του, για να διαπιστώσω ότι τελικά δε μας χωρίζουν και τόσα πολλά. Το ίδιο σενάριο με ελάχιστες αλλαγές και Έλληνες ηθοποιούς δεν θα απείχε πολύ από τη δική μας πραγματικότητα. Είναι εκπληκτικό το πόσες σκηνές μου θύμισε απ’ τη θητεία μου.
Ένας φαντάρος βρίσκει το φίλο του που απολύθηκε πριν από αυτόν για να του πει ένα άσχημο νέο και να ζητήσει στήριξη. Όμως στον έξω κόσμο τα πράγματα είναι διαφορετικά και όσα φαίνονταν να τους ενώνουν είναι σχεδόν ανύπαρκτα πια. Το πλέξιμο του παρόντος με τα φλας μπακ από το κοινό τμήμα της θητείας τους, μας δίνει όμορφα τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για το παρελθόν. Το τέλος προδιαγράφεται όσο γνωρίζουμε καλύτερα τον πρωταγωνιστή. Δεν με κούρασε αν και ξεπέρασε το δίωρο.
Αντίστοιχης διάρκειας αλλά και ενδιαφέροντος, ήταν η καινούργια ταινία του Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε-έντα, ”Χάνα” με θέμα την εκδίκηση ενός νεαρού Σαμουράι για το φόνο του πατέρα του.
Ο νεαρός φεύγει από το προστατευμένο περιβάλλον της ”φυλής-σχολής” για να βρει το φονιά και να τον σκοτώσει. Έξω ανακαλύπτει ότι η εποχή των Σαμουράι και της τιμημένης βίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί και ο κόσμος δε ψαρώνει με τα σπαθιά και τους κότσους. Αντί για ξιφομαχία μαθαίνει στα γειτονάκια του γράμματα και εναρμονίζεται με τον ιδιόρρυθμο περίγυρό του μέχρι να νιώσει άνετα με τη νέα του ειρηνική ταυτότητα.
Χαριτωμένη απεικόνιση της εποχής της παρακμής των Σαμουράι, ζεστοί χαρακτήρες και εξαιρετικά απλό χιούμορ από το σκηνοθέτη. Πέρασα πολύ καλά.
Το πρωί φρόντισα να δω το ψυχαναλυτικό παραλήρημα του Σλαβόι Ζίζεκ πάνω σε κλασσικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου, ”A Pervert’s Guide to Cinema”. Ο διάσημος φιλόσοφος και ψυχαναλυτής κρατάει τις αναλύσεις του αρκετά απλές, τόσο, που όταν σταματήσεις να βρίσκεις την προφορά του διασκεδαστική χάνεις και το ενδιαφέρον σου για την ταινία. Περίεργο πείραμα.
Όσο για το φιλμ-αφιέρωμα στο Νιλ Γιανγκ, είναι απλά η κινηματογράφιση από τον Τζόναθαν Ντέμι της συναυλίας του μεγάλου τραγουδοποιού στο Νάσβιλ του Τενεσί πριν από μια περιοδεία. Για φανς και ορεξάτους για μουσική γνώση.
Σήμερα θα δω σερί μια Αργεντίνικη και μια Ρώσικη, το ”Οικογενειακό Δίκαιο” και την ”Ελεύθερη Πλεύση”. Ο λαός θα μαζευτεί στο ”Shortbus” του Τζον Κάμερον Μίτσελ και το ”Science of Sleep” του Μισέλ Γκοντρί. Για τους υπόλοιπους υπάρχει η επετειακή προβολή του κλασσικού ”Η Μάχη της Αλγερίας” και οι πολύ καλές επαναλήψεις του ”Blue Spring” και του ”The Lost” στο ”Δαναό 2”.
Λουκάς Τσουκνίδας
