Χτες έμαθα ότι ο Γιάγκος Ραυτόπουλος, δημιουργός της ερασιτεχνικής υπερπαραγωγής ”Γιαγκόναν ο Βάρβαρος”, κατεβαίνει για διαμερισματικός σύμβουλος στο πλευρό του Γιάννη Δημαρά στην Πάτρα. Είμαι ήσυχος, το σινεμά εκπροσωπείται και μάλιστα στην πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Με γαλήνιο το πνεύμα μου μπήκα στο ”Δαναό” για να παρακολουθήσω το Κινέζικο ”Luxury Car”. Αυτή η ηρεμία δεν αποδείχτηκε γόνιμη αφού στο πρώτο μέρος γλάρωσα για λίγο παρ’ ότι έπινα καφέ.
Αργοί ρυθμοί, απλό σενάριο αλλά χωρίς προφανή στόχο. Βαρετό αποτέλεσμα αλλά φανταστικοί οι δύο γηραιότεροι ηθοποιοί. Απολαυστικά φυσικοί. Η ατάκα ”Luxury Car” ακούγεται σε κάποια στιγμή στην ταινία αλλά δεν εξηγεί και πολλά.
Εκείνοι οι τύποι που παίζουν μουσική στην Ερμού το βραδάκι μου κράτησαν παρέα μέχρι την επόμενη προβολή στο ”Απόλλων”. Πόσο καλύτερα θα ήταν να έπαιζαν στην Κλαυθμώνος για χάρη του Φεστιβάλ αντί για τα πομπώδη μεγάφωνα του πράσινου υποψηφίου! Τριάντα χρόνια και βάλε, μα η αισθητική ίδια.
Το ”Air Guitar Nation” είναι το πιο απολαυστικό ντοκιμαντέρ που είδα εδώ και πολύ καιρό. Αλλά ήμουν ήδη τόσο προκατειλημμένος ότι θα περάσω καλά που οι κραυγές και τα χειροκροτήματα κατά τη διάρκεια του φιλμ μπορεί και να ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Αυτό που μένει είναι ότι η γνήσια τρέλα θα είναι πάντα γοητευτική και θα βγάζει τη γλώσσα στην ιδεολογία.
Οι καλύτερες δύο ώρες μου στο φεστιβάλ- αναμφισβήτητα.
Δεν πρόλαβα δυστυχώς ν’ ακούσω τις ερωτήσεις στη σκηνοθέτιδα Αλεξάντρα Λίπσιτς, που φαινόταν πολύ νορμάλ άτομο παρ’ όλ’ αυτά, αφού είχα ήδη χάσει 10 λεπτά από το θρίλερ ”The Lost” που παιζόταν στο ”Αττικόν”. Μαζί μου, τα έχασε κι ένας φίλος που κρατούσα το εισιτήριό του.
Στο τσακ προλάβαμε να καταλάβουμε ότι κάτι πιτσιρικάδες ξέκαναν δυο κοπέλες και συγκάλυψαν την υπόθεση. Τέσσερα χρόνια μετά, βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα να οδηγείται σιγά σιγά στο να επαναλάβει την πράξη του, πιο δραματικά και συνειδητοποιημένα αυτή τη φορά.
Η ταινία σε υπνωτίζει καθώς ασχολείται πολύ ώρα με τον ήρωα και τη γκόθικ καρικατούρα που έχει φτιάξει με το ντύσιμο και το μακιγιάζ του. Οι βιντεοκλιπίστικες σκηνές και η ενδιαφέρουσα μουσική βοηθάνε να κρατηθεί το οπτικό τουλάχιστον ενδιαφέρον.
Την κατάλληλη στιγμή ο πρωταγωνιστής ξεσπάει και το μακελειό που όλοι περίμεναν έρχεται: Είναι αψυχολόγητο και καρτουνίστικο από έναν ήρωα γελοίο αλλά πολύ- πολύ τσατισμένο, με μπόνους έναν πληγωμένο εγωισμό. Το τέλος της ταινίας ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε, χωρίς φλυαρίες ή υποψίες σίκουελ. Μπράβο.
Σήμερα έχω κλείσει για το ”Bliss” ελπίζοντας να μη με κοιμίσει όπως η χτεσινή κινέζικη και το ”Ένας διαφορετικός άνθρωπος” το βράδυ στο ”Δαναό” για να πιω και καμιά μπύρα εκεί γύρω μετά. Οι υπόλοιπες, φαίνονται όλες ενδιαφέρουσες χωρίς να δίνουν εγγυήσεις οπότε είναι καλή μέρα για λίγο τζόγο.
Με την ευχή μου...
Λουκάς Τσουκνίδας
