Τρίτη μέρα χτες, τρεις ταινίες σερί στο ”Αττικόν”. Κατάφερα επίσης κι έμεινα μακριά από Ασιατικές, μετά από παράκληση του στομαχιού μου.
Στο ”Quinceanera” μπήκα χωρίς να γνωρίζω περί τίνος πρόκειται παρά μόνο όσα έγραφε το πρόγραμμα. Μια νεαρή κοπέλα κι ο ομοφυλόφιλος εξάδελφός της βρίσκονται σε παράλληλους δρόμους. Εκδιώκονται από τα αυστηρών αρχών Μεξικανοαμερικάνικα σπίτια τους και μένουν με τον ογδοντάχρονο θείο τους.
Ο θείος εκπροσωπεί μια γενιά θεοσεβούμενη που δούλεψε σκληρά για να επιβιώσει. Κι όμως, αυτός είναι πιο ελαστικός από τους άτεγκτους πατεράδες που βάζουν τα’ όνομά τους πάνω απ’ τα παιδιά τους.
Η επόμενη γενιά αποδεικνύεται πιο συντηρητική παρ’ ότι μόχθησε λιγότερο για τα κεκτημένα της. Ή μήπως όσο ο άνθρωπος πλησιάζει το θάνατο βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά; Λίγο πριν το τέλος του 2006 πάντως, ο συντηρητισμός και η ηθικολογία καραδοκούν πίσω από κάθε ανοιχτό ντεκολτέ κι από κάθε τρέντι κόμμωση.
Η ταινία ήταν πολύ καλή και προβάλλεται ξανά την Τρίτη 26/9 στις 18.15 στο ”Δαναός 2”.
Τρίτη ταινία με καθηγητές σ’ αυτό το φεστιβάλ μέσα σε τρεις μέρες.
Στο πολύ καλογραμμένο και καλοπαιγμένο ”Half Νelson”, ο Ράιαν Γκόσλινγκ (Stay) υποδύεται έναν καθηγητή ιστορίας που ξαναπέφτει σιγά σιγά σε παλιές κακές συνήθειες ενώ το μόνο που τον κρατάει όρθιο είναι το μάθημα και τα παιδιά, ειδικά μια πολύ έξυπνη μαθήτρια. Τα κλισέ και οι ηθικολογίες λείπουν τελείως ενώ στιγμές από τη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία μπαίνουν σφήνες ενδιάμεσα μέσω των παιδιών.
Μου άρεσε αρκετά ώστε να συγχωρέσω τους υποτιτλιστές που μετέφρασαν τη λέξη ”ebonics” (αργκό των αφροαμερικανών) ως ”εβονικά” γεμίζοντας απορημένα πρόσωπα την πλατεία.
Μετά απ’ όλ’ αυτά ίσως ν’ αδικώ την ταινία ”Red Road” της Άντρεα Αρνολντ αλλά με κούρασε και μ’ έκανε να αδιαφορήσω για το ζουμί που είναι τα κίνητρα της πρωταγωνίστριας. Μέχρι την διαβόητη (σιγά τα’ αυγά!) ερωτική σκηνή απλά επαναλαμβάνεται και φαίνεται ότι για να γίνει μεγάλου μήκους τραβήχτηκε απ’ τα μαλλιά. 2 στα 3 όμως είναι πολύ καλά.
Σήμερα, μετά το λάθος μου να πάρω δύο εισιτήρια για ταινίες που παίζοντα την ίδια ώρα, θ’ ακολουθήσω το συρμό στο ”Φώτα στο σούρουπο” του Άκι Καουρισμάκι αλλά όχι και στο ”Miami vice” που βγαίνει την Πέμπτη στις αίθουσες και δε βλέπω το λόγο της επιλογής του. Ο Τογιόντα με περιμένει στο καπάκι με το ”Blue Spring”, ενώ για τους οπαδούς των Pixies προβάλλεται η σχετική ταινία.
Ή εγώ είμαι τυχερός μέχρι στιγμής ή οι επιλογές του φεστιβάλ είναι πράγματι πάρα πολύ καλές. Για να δούμε...
Λουκάς Τσουκνίδας
