Το τίμημα της δόξας
Όταν έμαθα ότι κάποιοι “χάκερς” διέρρηξαν το “σύννεφο” κάποιων “σελέμπριτιζ” κι ύστερα διέρρευσαν γυμνές φωτογραφίες τους στο ίντερνετ, σιχάθηκα τον εαυτό μου και το ανθρώπινο είδος.
Όταν έμαθα ότι κάποιοι “χάκερς” διέρρηξαν το “σύννεφο” κάποιων “σελέμπριτιζ” κι ύστερα διέρρευσαν γυμνές φωτογραφίες τους στο ίντερνετ, σιχάθηκα τον εαυτό μου και το ανθρώπινο είδος. Διπλωμένος σε εμβρυακή στάση κάτω απ’ το καυτό ντουζ, έκλαψα με λυγμούς και θυμήθηκα τα λόγια της Τζένιφερ Λόρενς: “Είναι το δικό μου σώμα και θα ‘πρεπε να είναι δική μου η επιλογή [να το δείξω σε κάποιον]. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να επιλέξω είναι απεχθές. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε.” Θεέ μου, σκέφτηκα, τι κόσμος είναι αυτός που έχουμε φτιάξει με τα δώρα σου, πιο άγριος κι απ’ την πιο απάτητη ζούγκλα, πιο απάνθρωπος κι απ’ την πιο αποτελεσματική πολεμική μηχανή… Σηκώθηκα, έβγαλα μια σέλφι στον καθρέφτη μου κι άρχισα να ψάχνω τις γυμνές.
Εντάξει, εντάξει! Εδώ που τα λέμε, έχει κι η Τζέι-Λο (η 2η) τα δίκια της. Το ότι είναι σελέμπριτι δε σημαίνει ότι πρέπει να μαθαίνουμε τι κάνει κάθε στιγμή της μέρας της, πώς το κάνει και με ποιον και να ζητάμε από πάνω και φωτογραφικό υλικό για προσωπική χρήση. Δεν υπάρχει κανένας νόμος, γραμμένος ή άγραφος, που να λέει ότι, αν είσαι σελέμπριτι, έχεις παραδώσει και το δικαίωμα σου στον ιδιωτικό σου βίο, όσα κάνεις μακριά απ’ τα φώτα, τα ντιζάινερ σύνολα και τα κόκκινα χαλιά που σε τι άλλο χρησιμεύουν απ’ το να εξάπτουν τη φαντασία του κοινού ανθρώπου; Σε τι άλλο, απ’ το να τον κάνουν να λαχταρά για μια ματιά κάτω απ’ τα στρασάτα φορέματα και τους τόνους μακιγιάζ, μια ματιά στο αυθεντικό “ανθρώπινο” πίσω απ’ το κατασκευασμένο “θεϊκό”;
Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο (δικαίως, απ’ τη σκοπιά της) η Τζέι-Λο επιχείρησε να τα περιγράψει στη συνέντευξη που έδωσε σ’ ένα απ’ τα περιοδικά που κατασκευάζουν είδωλα-θεότητες (Vanity Fair) συνοδεία μιας φωτογράφησης μακράν πιο πορνό απ’ τις προσωπικές φωτογραφίες της, εκείνες που διέρρευσαν απ’ τα χέρια των μοχθηρών “χάκερς” κι έχει δει και ξεχάσει ήδη όλη η υφήλιος. Πορνό, με την έννοια της δημοσιοποιημένης εικόνας που κατασκευάζεται με σκοπό να σκανδαλίσει μαζικά κι όχι της αυθόρμητης ιδιωτικής φωτό που τραβιέται για να δώσει “σκανδαλώδη” τόνο σε μια αναμενόμενα συμβατική προσωπική σχέση.
Το ότι αυτό που λέμε “ερασιτεχνικό”, είτε γνήσιο είτε γιαλαντζί, έχει αντικαταστήσει το “επαγγελματικό” στις προτιμήσεις του κοινού καταδεικνύει και τον κορεσμό που απέφερε εν τέλει η διείσδυση της πορνό αισθητικής και των πορνό μεθόδων στη μέινστριμ κουλτούρα της κατασκευής σελέμπριτι. Κοινώς, όλα έγιναν τσόντα, άρα η τσόντα έπρεπε να γίνει κάτι άλλο.
Στο θέμα μας όμως, που είναι η έκπληξη του ίδιου του υποκειμένου, του προϊόντος, του ανθρώπου τέλος πάντων, που αποκτά σελέμπριτι στάτους και έχει την ειλικρινή, αφελή πεποίθηση ότι το έχει αποκτήσει με το σπαθί του και άρα δεν του αξίζει τίποτε απ’ όσα μπορεί να υποστεί. Δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι η Τζέι-Λο (η 2η) προσποιείται το σοκ. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να μετατραπεί από μια άσημη έφηβη σε μια παγκόσμιας εμβέλειας σελέμπριτι, με ζήτηση και κασέ που ζηλεύουν ντίβες, ήταν πολύ σύντομος και ίσως η ίδια να πιστεύει ειλικρινά ότι όλα έγιναν επειδή είναι καλή ηθοποιός. Και ότι είναι τόσο καλή, δέκα φορές πιο καλή από άλλους ηθοποιούς, ώστε να πληρώνεται με νούμερα δεκαπλάσια των δικών τους μισθών. Ναι, είναι καλή. Αλλά κανείς δεν είναι τόσο πιο καλός απ’ τους άλλους. Είναι όμως, δυνητικά, πιο ευπώλητος, όχι μόνο δέκα, αλλά εκατό και χίλιες φορές πιο πολύ από πολλούς, καλούς κατά τ’ άλλα, συναδέλφους του.
Αυτό που σκανδαλίζει το κοινό όμως, ο λόγος που λαχταρά να γκρεμίσει τα είδωλά του με τον ίδιο ραγδαίο και χυδαίο τρόπο με τον οποίο τα ανέβασε στο βάθρο ή τα ανέβασαν για λογαριασμό του, είναι γιατί, αντίθετα με πολλούς σελέμπριτι, εκείνο έχει αντιληφθεί πιο είναι το παιχνίδι. Όσο δίκιο κι αν έχει η Τζέι-Λο (η 2η), δεν πρόκειται να το βρει γιατί οι αμοιβές της είναι το ίδιο χυδαίες με τις “επαγγελματικές” φωτογραφήσεις της που είναι το ίδιο χυδαίες με τη διάρρηξη του “σύννεφού” της απ’ τους δόλιους “χάκερς”. Αυτούς που αποφάσισαν να δώσουν στο λαό την τσόντα που λαχταρά, την απαγορευμένη κι όχι την επίσημη, εκείνη που οι σελέμπριτιζ του δίνουν κατά βούληση με την στιλιζαρισμένη δημόσια εικόνα τους, τις ημι-πρόστυχες σέλφιζ στα σόσιαλ μίντια, τις εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά στούντιο και τις αφελώς σκανδαλιστικές, ψευτο-αυθόρμητες δηλώσεις τους εδώ κι εκεί.
Ίσως να μην μπορεί να το αντιληφθεί επειδή είναι ήδη πολύ μέσα, αλλά η Τζέι-Λο (η 2η) έχει επιτρέψει να τη “βγάλουν στο κλαρί” με αντάλλαγμα μια αξιοζήλευτη καριέρα, πολλά χρήματα και τους καλύτερους ρόλους που κυκλοφορούν εκεί έξω για μια εικοσάχρονη με τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά της. Είναι το περίφημο “κλαρί” που έχει “κάψει” πολύ κόσμο ποικιλοτρόπως, μα άλλους τους έφτιαξε και τους έδωσε την ευκαιρία να σημαδέψουν το σινεμά και την τέχνη τους για πάντα. Καλώς ή κακώς πρέπει κανείς να το διαχειριστεί και το να κλαίγεται ημίγυμνος σε σαλόνια περιοδικών που ακροβατούν μεταξύ πορνό και γελοιότητας δεν είναι ο καλύτερος τρόπος.
Καλύτερα με χιούμορ, ίσως; Ποιος ξέρει… Όπως είπε κάποτε και ο Σακίλ Ο’ Νιλ, γνωστός και ως “Ο Μεγάλος Αριστοτέλης”: “Έχω βαρεθεί ν’ ακούω να μιλούν όλοι για χρήμα, χρήμα, χρήμα, χρήμα, χρήμα. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πίνω Pepsi και να φοράω Reebok.”
