Στην Αμερική έχουν δει πολλά καρφώματα Αντώνη

Στην Αμερική έχουν δει πολλά καρφώματα Αντώνη
Την ώρα που το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ σημείωνε και πάλι τεράστια επιτυχία, όπως και πέρσι... και πρόπερσι, αλλά και κάθε χρόνο, ένας νεαρός Νιγηριανός δεύτερης γενιάς συναντιόταν με τον Πρωθυπουργό. Μια συνάντηση που, σε διαφορετικές εποχές, θα μπορούσε να συμβολίζει την έναρξη της λήξης της περιπέτειας κάθε ανθρώπου που γεννήθηκε, μεγάλωσε, μορφώθηκε κι εργάζεται στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους Έλληνες και ένα μεγάλο τμήμα των συμπολιτών του —πέρα απ' αυτούς που τον εχθρεύονται ξεκάθαρα— δεν καλοβλέπει το να τ' αποκτήσει. Κι όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζει να μη σημαίνει απολύτως τίποτα.

Την ώρα λοιπόν, που χιλιάδες αντιρατσιστές συνέρρεαν στο ΟΑΚΑ για να πιστοποιήσουν ότι έχουν δίκιο συνομιλώντας με άλλους αντιρατσιστές, να υποστούν όλες τις πιθανές ζυμώσεις, να συν-χτυπηθούν στις συναυλίες της κεντρικής σκηνής, αλλά και να περάσουν στο διάλλειμα απ' τη “μεταναστευτική σκηνή” (!!!) για λίγες δόσεις εθνίκ ηχοχρωμάτων, ο Γιάννης Αντετοκούμπο άκουγε τα κοπλιμέντα του Αντώνη Σαμαρά για την επιμονή του στη ζωή και το πώς κατάφερε να φορέσει τα εθνικά χρώματα και να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού —που λένε κι οι μπασκετικοί. Άλλωστε κι εκείνος κάποτε υπήρξε εργαζόμενος μετανάστης στο Αμέρικα κι η πιτσαρία του έσκισε, αν θυμάμαι καλά, οπότε ξέρει τι σημαίνει ξενιτιά και καθημερινός μόχθος. Βέβαια, για τον μικρό δεν ισχύει ο όρος ξενιτιά, αλλά τέλος πάντων.

Παρεπιπτόντως, αν είσαι μπασκετικός, δεν μπορεί όλο αυτό να μη σου θυμίζει ονόματα όπως Άιβαρ Μαγουλάς, Μίλαν Γιαννακόπουλος, Μίροσλαβ Μυλωνάς, Ντέγιαν Βρυώνης ή ακόμη και Άγκρον “Άκι” Ξιάρχος, καθώς και τον υπέροχο όρο “νατουραλιζέ” που οι γάλλοι χρησιμοποιούσαν για τους δικούς τους εθνοποιημένους αθλητές. Προφανώς, ουδεμία σχέση έχουν όλοι εκείνοι οι εξώγαμοι “γόνοι” άτακτων ελλήνων που έσπευδαν μεταμελημένοι κι εν μία νυκτί ν' αναγνωρίσουν τους καρπούς των one-night stand τους στην αλλοδαπή με τον Γιάννη Αντετοκούμπο, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ, τέλειωσε το σχολείο κι έμαθε μπάσκετ εδώ, τα ελληνικά είναι η πρώτη του γλώσσα και ως Έλληνας μόνο θα μπορούσε να χτίσει το μέλλον του όπου τον φέρει το ταλέντο του.

Έχει όμως κάποια σχέση ο τρόπος με τον οποίο απέκτησε εν μία νυκτί την ελληνική ιθαγένεια, την ώρα που ΣτΕ και Υπουργείο έχουν καταστήσει το νόμο του Ραγκούση —εκείνον που θα διευκόλυνε την ένταξη στο δυναμικό των ελλήνων πολιτών πάρα πολλούς ανθρώπους που πληρούν τις ίδιες προϋποθέσεις με τον νεαρό αθλητή— ανενεργό. Η περίπτωσή του μπήκε σε διαδικασία fast-track, δικαιολογημένη στο βαθμό που όσα ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι γι' αυτήν τα πιστεύουν κιόλας, όσο και εξαιρετικά προκλητική, σε μια περίοδο που η κουβέντα για την ιθαγένεια ξανακυλάει προς τη συντηρητική σκοπιά και δε διαφαίνεται κανενός είδους λύτρωση για όσους ταλαιπωρούνται άδικα απ' τα γεννοφάσκια τους μέχρι κι εγώ δεν ξέρω πότε.

Εντωμεταξύ, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας συγχέει έννοιες όπως μετανάστης και πρόσφυγας, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τους μετανάστες δεύτερης γενιάς με τους αιτούντες πολιτικό άσυλο —άλλη περίπτωση ατέρμονης ταλαιπωρίας και χαμένων ευρωπαϊκών κονδυλίων— και όσους καταφεύγουν στη χώρα μας ως περαστικοί, αναζητώντας απλώς μια οικονομική όαση οπουδήποτε βρεθεί καταφύγιο γι' αυτούς στην “ακμάζουσα” Δύση. Σ' αυτή τη σύγχυση έρχεται να προστεθεί και το τσουβάλιασμα των αριστερών πατρόνων του “μεταναστευτικού” οι οποίοι δε θέλουν να καταλάβουν ότι οι μετανάστες είναι κι αυτοί όπως όλοι οι μικρομεσοαστοί νοικοκυραίοι που τόσο εχθρεύονται στα πηγαδάκια τους πριν πάνε σπίτι και τους προσφωνήσουν “μαμά”, “μπαμπά”, “αδερφέ” ή “θείε”.

Είναι σαν τον μπαμπά Αντετοκούμπο που θέλει το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά του και γι' αυτό δέχτηκε με χαρά το προνόμιο που του έδωσε η Πολιτεία, ενώ κατά τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό και "ωραίο τύπο" δε νομίζω να έθιξε καθόλου το ζήτημα των υπόλοιπων παιδιών που περιμένουν και θα περιμένουν για πολύ ακόμη στην ουρά τη δική τους ιθαγένεια. Εκτός κι αν διέκρινε κι αυτός ότι οι φωστήρες του Υπουργείου σκέφτηκαν να δώσουν κίνητρο σε όλα τα παιδιά των μεταναστών, ώστε να γίνουν τόσο καλοί σε κάτι που η διεθνής κοινότητα θα τους το αναγνωρίσει κι η ιθαγένεια θα είναι η επιβράβευσή τους, επειδή δοξάζουν τα εθνικά μας χρώματα πέραν των συνόρων μας.

Ας είναι. Όποιος εκπλήσσεται διαρκώς απ' το αναμενόμενο είναι καταδικασμένος να κυκλοφορεί με το στόμα ανοιχτό, να ξεσπά κατά της αφόρητης ζέστης εν μέσω Ιούλη και να κατηγορεί τον Βύρωνα Πολύδωρα για αναθεωρητή της αστικής δεξιάς.

Κι όσοι, πάντως, υποτίθεται ότι προσπαθούν να στρέψουν την κοινή γνώμη προς μια σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος, δεν παύουν να πυροβολούν το ίδιο τους το πόδι, επαναλαμβάνοντας τ' αυτονόητα με ένα μίγμα λογικής κι ευαισθησίας που απ' το ενα αυτί μπαίνει κι απ' το άλλο βγαίνει. Στην προκειμένη περίπτωση δε, η λέξη “immigrants” είναι γραμμένη “immigranDs” στον τίτλο για να υπογραμμίζεται και η προχειρότητα του εγχειρήματος όσο και το μέγεθος της αφοσίωσης στον “σκοπό”...



Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v