Η κριση γεννά και μοιράζει πούρα, μπουκέτα και θέαμα

Αν η βία είναι η μαμή της ιστορίας —φυσικά και ΔΕΝ είναι— τότε η κρίση πρέπει να είναι η μαμά της, αφού από τότε που την πρωτογνωρίσαμε, πιπίνι ακόμα με σταράκια και κοτσίδες, γεννοβολάει διαρκώς. Ένα απ' τα πιο υπέροχα παιδιά της λοιπόν, είναι οι δημόσιες μονομαχίες διαννοούμενων, αυτό το ζωντανό στριτ-φάιτερ σιμιουλέιτορ μεταξύ γραφιάδων, καλλιτεχνών ή και άλλων θαμώνων του ευρύτερου χώρου που αποκαλούμε “πολιτισμό”.

Όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες σκοτεινές εποχές, μια νοητή αρένα έχει στηθεί από τα μίντια και με ιδιαίτερη προθυμία, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και καλλιεργητές του συλλογικού μας πνεύματος έχουν πέσει μέσα και πλακώνονται με κάθε ευκαιρία. Μια απ' τις τελευταίες μονομαχίες που απολαύσαμε στις οθόνες μας ήταν και εκείνη μεταξύ του συγγραφέα/αρθρογράφου Τάκη Θεοδωρόπουλου και του ηθοποιού/σκηνοθέτη Γιώργου Κιμούλη.

Στην αριστερή γωνίααααααααααααααα!

Ο ηθοποιός/σκηνοθέτης που, μη διαθέτοντας καθημερινό δημόσιο βήμα ή έστω, πλούσιο μαλλί, στην ευκαιρία που του δόθηκε εν μέσω μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, θεώρησε εύλογο να εκφράσει και τις δικές του προσωπικές θέσεις για όσα ταλανίζουν τη χώρα του και τους συμπολίτες του αυτά τα μαύρα χρόνια της κρίσης κι εξαπόλυσε στον αέρα ένα μπαράζ από κοφτά άπερκατ σε μορφή δηλώσεων. Προφανώς, με το μειονέκτημα που ενέχει ο προφορικός τηλεοπτικός λόγος οι θέσεις του διατυπώθηκαν σχετικώς σχηματικά και γενικόλογα, αφήνοντας ανοιχτή τη αριστερή του πλευρά για το δεξί κροσέ που ακολούθησε.

Στη δεξιά γωνίααααααααααααααααααα!

Ο συγγραφέας/αρθρογράφος, έχοντας καθημερινή τριβή με τη σύνταξη κειμένων γνώμης καθώς και εξαιρετικά πλούσιο μαλλί, περίμενε υπομονετικά να βρει το αδύνατο σημείο του αντιπάλου που έτυχε να βρεθεί μπροστά του στην πολυπληθή αρένα και μόλις είδε ανοιχτή πλευρά χτύπησε μ' ένα δεξί κροσέ ειρωνείας, το οποίο βρήκε πάνω στο κουμπί που όλοι εμείς, το φιλοθεάμων κοινό, περιμέναμε. Όμως το καθημερινό γράψιμο εμπεριέχει άλλου τύπου παγίδες μιας και η έμπνευση παρουσιάζει διακυμάνσεις και τα γραπτά... μένουν. Ένα άνοιγμα στη δεξιά πλευρά ήταν αρκετό για τον ηθοποιό/σκηνοθέτη που απάντησε με συνδυασμό χτυπημάτων: ένα ευθύβολο ντιρέκτ σε μορφή επιστολής κι ένα αριστερό κροσέ σε μορφή άρθρου.

Νικητής προς το παρόν στα σημεία δείχνει να είναι ο νεοφώτιστος στην αρένα ηθοποιός/σκηνοθέτης λόγω της ορμής του σε σχέση με τη μπλαζέ αντιμετώπιση του συνηθισμένου σ' αυτά συγγραφέα/αρθρογράφου. Η συνέχεια αναμένεται με αγωνία κι αν δε δοθεί, δεν πειράζει... κάποιοι άλλοι θα βρεθούν μπροστά στον προβολέα και για τα υπόλοιπα θα φροντίσει το φέισμπουκ. Άλλωστε, από διαννοούμενους άλλο τίποτε σ' αυτή τη χώρα, ειδικά μέσα στα κρίσιμα χρόνια της κρίσης, όταν και το να μιλάς δημόσια για τα εν δήμω, είτε έχεις πραγματική γνώση του θέματος είτε όχι, απόκτησε στάτους ιερού καθήκοντος και έγινε αυτοσκοπός για έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων που θεωρούν ότι το να εκφέρεις τη γνώμη σου μπροστά σε πολλούς ή πάρα πολλούς ή πάρα πάρα πολλούς ανθρώπους αποτελεί τον ορισμό της “παρέμβασης διαννοούμενου” και αποτελεί αληθινό βήμα προς την επίλυση των ζητημάτων που αφορά.

Κι όμως, τι έκπληξη! Δεν αποτελεί, παρά την πτώση ακόμη μιας άποψης στον μεγάλο λάκκο με τις απόψεις που λέγεται ΜΜΕ απ' τον οποίο ο καθένας πλέον διαλέγει εκείνη που του κάνει, τη φορά καπέλο και τη μοστράρει σαν την πιο μοδάτη, την πιο στιλάτη, την πιο βολική ή την πιο εκκεντρική.

Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού που νοιάζονται για την πρόοδο της κοινωνίας που τους έχει βάλει στο βάθρο προς έναν καινούργιο προορισμό, έξω απ' το λούκι στο οποίο έχει στριμωχθεί, αντί να μας υπενθυμίζουν πόσο γαμάτοι και διαβασμένοι είναι ή πόσο πονούν με τον πόνο του κοσμάκη σε κάθε ευκαιρία, θα έπρεπε να συζητούν μεταξύ τους, μακριά απ' την αρένα που σε εξαναγκάζει να μπεις σε λειτουργία επιβίωσης και σε μπλέκει σε μια μάχη εντυπωσιασμών κι επικράτησης. Μια άποψη που κρέμεται στον αέρα —όπως αυτή που διαβάζετε αυτή τη στιγμή— δε συνιστά καμία έναρξη παραγωγικής διαδικασίας ή παρακίνηση σε εύρεση λύσεων. Όσοι νομίζουν ότι ξέρουν τι πρέπει να γίνει, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να ψάχνουν ο ένας τον άλλον, να συζητούν και αναλαμβάνουν ρόλους πραγματικούς, όχι να ξεφωνίζονται σα γραφικοί παππούδες στο κεντρικό τραπέζι των Γκούντιζ της γειτονιάς και να στριμώχνονται στην ουρά για το βραβείο του “Διαννοούμενου του Μήνα”.

Απ' την άλλη πάλι, ίσως ζητάω πολλά και στο τέλος χάσουμε και τα λίγα, το υπέροχο θέαμα που μας προσφέρεται απλόχερα και, τουλάχιστον, μας κάνει να ξεχνούμε για ένα λεπτό τα προβλήματά μας, ενώ αλατοπιπερώνει λιγάκι και το —κακά τα ψέμματα— βαρετό νταλαβέρι των σόσιαλ-μίντια. Εντάξει λοιπόν...

Ντανννννννννννννν!

Στην αριστερή γωνίαααααααααααααααααααααα...