Κι από αυγό τίποτα

Είναι σχεδόν τέσσερα χρόνια που παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την “εξέγερση” διαρκείας που λαβαίνει χώρα απ' το Δεκέμβρη του 2008 και δώθε... Τέσσερα χρόνια σχεδόν, ώσπου οι ποιητές μας να καταφέρουν να οργανωθούν και να βγουν στους δρόμους εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους σε οποιοδήποτε σκοπό “παίζει” ετούτες τις ημέρες αλλά κυρίως, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην κρίση, κάνοντας χρήση του αποκλειστικού δικαιώματός τους να αοριστολογούν, αυτό που ονομάζουμε ποιητική αδεία. Μπορεί να άργησαν αλλά πάντως το 'καναν και μάλιστα για όπλα τους κρατούσαν πλακάτ με στίχους πιο διάσημων συναδέλφων τους, αφού τέσσερα χρόνια μάλλον ήταν πολύ λίγα ώστε να γράψουν δικούς τους που να μιλούν για τις σημερινές περιστάσεις με σημερινή γλώσσα.

Απ' την άλλη βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που αντιδρούν πολύ πιο γρήγορα όταν οι περιστάσεις το απαιτούν και δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο απ' το να μάθουμε την ύπαρξή τους. Σα χθες θυμάμαι το κάλεσμα των ντιζάινερς σε δημιουργία αφισών με θέμα το νεκρό Αλέξη, την κρίση, τους νεκρούς της Μαρφίν, το μνημόνιο κ.ο.κ. Άμεσο και ταχύ, πυροδοτημένο απ' την φρενήρη παρουσία τους στα σόσιαλ-μίντια και τον κόσμο της διαδικτυακής ενημέρωσης, το κάλεσμα αυτό μπορεί να οδήγησε και στην παραγωγή... 20-30 αφισών που τα “λένε έξω απ' τα δόντια”. Κάποιες απ' αυτές μπορεί και να τυπώθηκαν και να κολλήθηκαν κάπου στην πόλη, οι υπόλοιπες έμειναν τζέι-πεγκ λείψανα στα κατάστιχα των μπλονξ, ενθύμια ακόμη μιας περίπτωσης αντανακλαστικού σπασμού που περνιέται για πραγματική κίνηση ενώ παράγει μηδενική ενέργεια και ακόμη μηδενικότερη σκέψη.

Αυτός είναι σήμερα ο ευρέως διαδεδομένος ακτιβισμός, τεμπέλικος και με μισή καρδιά όπως όλες οι δραστηριότητές μας, ποτισμένος με λάιφ-στάιλ και ψευτοσυναίσθημα, συνθηματοποιημένες λογοτεχνικές αναφορές απομονωμένες απ' το περιβάλλον κείμενο και έξω απ' το νοηματικό πλαίσιο που τους έδωσε τη δύναμή τους εξαρχής. Ένας ακτιβισμός γηπεδικός και αυτιστικός που αποτελεί σκοπό και τέλος κάθε προσπάθειας από μόνος του, δίνοντας στους μετέχοντες τη δυνατότητα να βγάλουν λίγο ατμό, να γιορτάσουν τη συμμετοχή τους με μια μπίρα και να γυρίσουν σπίτι τους ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και την εδραίωση της ύπαρξής τους στα κοινά.

Το σύνθημα που λέει ότι “η συμμετοχή ισοδυναμεί με νίκη” όμως, είναι κάτι που έχει ισχύ όταν το λέμε στα μικρά παιδιά, για να μη χάσουν το κίνητρό τους και στις παραολυμπιάδες, για τον ίδιο λόγο. Χρησιμοποιείται δε συχνά και στις ολυμπιάδες, ως πρόσχημα για να πειστούμε να πιστέψουμε, έστω κι επιδερμικά, ότι όσα βλέπουμε γίνονται στο όνομα κάποιου ανώτερου ιδεώδους κι ότι οι αθλητές “περνούν καλά κι αυτό βγαίνει και στον κόσμο”. Ή ακόμη, για να δελεαστεί κάποιος αρσιβαρίστας απ' τις Ολλανδικές Αντίλλες ή κάποιος σκιέρ απ' τη Βανουάτου να πάρουν μέρος, να ξεφτιλιστούν και με τη σειρά τους να γίνουν οικειοθελώς διαφημιστικά σύμβολα για την εκάστοτε διοργάνωση και τους χορηγούς της, αγνοί φορείς του ιδεώδους της αγίας συμμετοχής.

Δε βαριέσαι. Με τα λόγια του υποτιμημένου μας ποιητή Γιάννη Καραλή που πολύ αμφιβάλλω αν συμμετείχε στη μεγαλύτερη μεγάλη πορεία ποιητών στην ιστορία της χώρας:

Πολύ μιλάς
λίγο φιλάς
Πολύ μιλάς
λίγο φιλάς
Πολύ μιλάς
λίγο φιλάς
Και πιο λίγο
και πιο λίγο
σουμπουντουμπουντάν