Να της πεις ότι πέρασε ο Ντίνος

Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα με δυο φίλους στο Μέγαρο για να παρακολουθήσουμε ένα αφιέρωμα στο έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου με καλεσμένο τον ίδιο. Η συνταγή ήταν η γνωστή: πρόλογοι, απαγγελίες κλπ χωρίς όμως ένα βασικό συστατικό. Έλειπαν εντελώς οι φιλοφρονήσεις, αφού ο ποιητής δεν ήταν διατεθειμένος να εμπλακεί σ' αυτό το καθιερωμένο σε τέτοιες περιστάσεις θέατρο. Αντ' αυτού, καταφέρθηκε σχετικά ήπια, με το γνώριμο πλέον ύφος του, εναντίον διαφόρων διαδεδομένων προκαταλήψεων γύρω απ' το υποτιθέμενο μεγαλείο του και ομολόγησε στο κοινό που αποτελούνταν κατά το 80% από θαμώνες του χώρου ότι “δεν τον εμπνέει και ιδιαίτερα...” Αλίμονό του, όμως, όλες οι απόπειρές του να μας προσβάλλει χωρίς να γίνει επιθετικός ή χυδαίος έπεσαν στο κενό, αφού απαντήθηκαν με υστερικά χειροκροτήματα και επευφημίες.

Δεν έχω τηλεόραση κι έτσι δεν αντιλαμβάνομαι πια τι συμβαίνει καθημερινά στον υπέροχο αυτό εικονικό κόσμο που για πολλούς έχει αντικαταστήσει τον πραγματικό. Πού και πού όμως, κάποιος φίλος μου στέλνει ένα βίντεο και μου υπενθυμίζει τις μεγάλες στιγμές που χάνω και που κάποτε γέμιζαν το 50% περίπου των άχρηστων πληροφοριών που χρησιμοποιούσα για να διατηρηθώ “μέσα στη συζήτηση”. Είδα κι εγώ την εμφάνιση του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο παράθυρο της κυρίας Πόπης, λοιπόν, και όσο την έβλεπα τόσο μου θύμιζε εκείνη τη μέρα στο Μέγαρο, μόνο που αντί για χειροκρότημα, ο διορισμένος από μια αστεία μάζα οπαδών και μη ως Μεσσίας της Αλήθειας και της Αντισυμβατικότητας εισέπραξε συγκίνηση. Αυθόρμητη μεν εντελώς απρόκλητη δε και σίγουρα ανεξήγητη.



Πρέπει να είναι εξοντωτικό να προσπαθείς να πείσεις κάποιον που σε θαυμάζει ότι έχει κάνει λάθος ή ότι δε θες αυτή τη γελοία ευθύνη στο κεφάλι σου, βρε αδερφέ. Τι κι αν ο Σοφός Ποιητής προσπαθούσε να δηλώσει την καθαρή, ειλικρινή άγνοιά του για οτιδήποτε πλην των ποιημάτων του, πόσο μάλλον για την επικαιρότητα. Φαίνεται ότι αν σου καρφώσουν μια φορά στην πλάτη το “Γάιδαρος Πωλείται Βαράτε Όσο μπορείτε” παίρνουν όλοι τους το δικαίωμα να σε κλωτσάνε για μια ζωή.

Πριν από 21 χρόνια ένας αμερικάνος πιονέρος της στεντ-απ κωμωδίας, ο Άντριου Ντάις Κλέι, βγήκε για μιάμιση ώρα στη σκηνή κι έβγαλε μια ολόκληρη παράσταση χωρίς έτοιμα αστεία παρά μόνο ανταλλάσσοντας προσβολές με το κοινό του. Το όνομα που έδωσε στο θρυλικό πια σόου του τα λέει όλα: “The Day The Laughter Died”. Το γέλιο κόπηκε μόλις το κοινό έγινε ευθέως ο στόχος αντί για κάποια αόριστα πρόσωπα που “ευτυχώς δεν είμαστε σαν κι αυτούς”.

Ποιος ξέρει; Τώρα που ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι πια πολύ ήπιος για τη χοντροπετσιά μας κι ο Τζίμης Πανούσης πέρασε και δε μας ακούμπησε καν, ίσως να ήρθε η ώρα για τον δικό μας Ντάισμαν... Για λίγη ωμή απροκάλυπτη φραστική βία προς κάθε πιθανή κατεύθυνση.