Το βραδάκι της Τρίτης 28 Ιουλίου, αγνόησα τον καύσωνα και την (ανυπόφορη) υγρασία των Νοτίων Προαστίων και κατέβηκα - με μεγάλη χαρά και λαχτάρα - στο Matsuhisa Athens, στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Ο λόγος δεν ήταν ένα συνηθισμένο δείπνο (όσο μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο στο εξαιρετικό αυτό εστιατόριο), αλλά ένα σπάνιο προνόμιο: δείπνο υπό την προσωπική επιμέλεια, αλλά και με παρέα στο τραπέζι τον ίδιο τον Nobu-san!
Πρέπει να πω, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, ότι ήταν η δεύτερη φορά που είχα αυτή την εμπειρία. Την πρώτη φορά, στο ίδιο μέρος, το 2010, στο πλαίσιο του παγκόσμιου τελικού του διαγωνισμού World Class, στον οποίο συμμετείχαν διάσημοι bartenders από όλο τον κόσμο και τον οποίο κάλυπτα δημοσιογραφικά, είχε συμπέσει και ο Nobu-san ήταν πάλι στην Αθήνα και είχε επιμεληθεί του μεσημεριανού μας. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τον είχαμε (και) στο τραπέζι μας, μία μικρή ομάδα από 6 δημοσιογράφους, για να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να του κάνουμε διάφορες ερωτήσεις.
Παρά την κούρασή του, ήταν κεφάτος και ομιλητικότατος. Βρέθηκε στην Αθήνα, όπως κάθε χρόνο, στο πλαίσιο της τακτικής του παγκόσμιας "τουρνέ" όλων των εστιατορίων του σε 5 ηπείρους του πλανήτη. Όπως μας είπε, ταξιδεύει (τουλάχιστον) 10 μήνες το χρόνο, το θεωρεί όμως απαραίτητο, για να έχει εικόνα των εστιατορίων του, να ανταλλάσσει εμπειρίες και απόψεις με την κάθε ομάδα και να τους μεταφέρει καινούριες ιδέες και τάσεις.
Το μενού της αποψινής βραδιάς σχεδιάστηκε για εμάς. Είδα σε αυτό ένα "μπαρμπούνι tsukemono" (μαριναρισμένο σε αλατόνερο, μεταξύ άλλων) και τον ρώτησα για το πώς αξιοποιεί τα τοπικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε κάθε περιοχή όπου έχει εστιατόριο. Μου απάντησε ότι σε κάθε του εστιατόριο τα signature dishes είναι σταθερά (βλ. Black Cod, για παράδειγμα), κοιτάζει όμως πάντα να σχεδιάζει πιάτα με βάση τοπικά προϊόντα που του κινούν το ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα αυτά σίγουρα περιλαμβάνουν το φρέσκο ψάρι και τα ψαρικά μας, ομολόγησε δε ότι τον ενθουσιάζει και το πάρε-δώσε με προμηθευτές και ψαράδες που εμφανίζονται ενθουσιασμένοι κάθε φορά που επιστρέφουν με ενδιαφέρουσες ψαριές!
|ig:all|
Μας μίλησε "εφ' όλης της ύλης". Μας είπε, για παράδειγμα, ότι σε κάποια πιάτα χρησιμοποιεί καταΐφι, το οποίο ανακάλυψε την πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα, πριν 25 χρόνια, ενώ μας εξήγησε ακόμα και (κάποια από) τα μυστικά της συντήρησης, αλλά και του "σιτέματος" του ψαριού, που σχετίζεται άμεσα με το μέγεθός του. Κάποια στιγμή δε, δήλωσε ότι τον γοητεύει το Ελληνικό εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, οπότε πήρα την τέλεια πάσα για ερώτηση...
Η απορία μου ήταν, εφόσον το ελαιόλαδο δεν υπάρχει στην Γιαπωνέζικη κουζίνα, πώς εκείνος πήρε την απόφαση να το χρησιμοποιήσει στη δική του. Μου απάντησε ότι, στις περισσότερες χώρες όπου έχει εστιατόρια, και ιδίως στην Ιταλία, τη Γαλλία αλλά και στις ΗΠΑ (και προφανώς και στην Ελλάδα), το ελαιόλαδο είναι κεντρικό στοιχείο της καθημερινής διατροφής. Οπότε και το γνώρισε, και το εκτίμησε, αλλά και αισθάνθηκε την ανάγκη να το αξιοποιήσει και ο ίδιος. "Άλλωστε", συμπλήρωσε, "το ελαιόλαδο είναι νόστιμο και ταυτόχρονα ευεργετικό για την υγεία. Έτσι, ταιριάζει απόλυτα με την προσωπική μου γαστρονομική φιλοσοφία"!
Το μενού μας ήταν πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά νόστιμο. Πέρα από τον διαχρονικά αγαπημένο black cod και το πολύ ενδιαφέρον μπαρμπούνι που προανέφερα, το sushi ήταν, όπως αναμενόταν, συγκλονιστικό, όπως και το Beef Toban, δηλαδή μοσχαρίσιο φιλέτο ψημένο (ή, πιο σωστά, "ψηνόμενο") σε κεραμικό σκεύος, με λαχανικά και Γιαπωνέζικα μανιτάρια. Ιδιαίτερη μνεία έκανε ο ίδιος ο Nobu-san στα Goji berries που μας έκανε ceviche, καθότι τα βρήκε στην αγορά την ίδια μέρα, εγχώρια, και τα οποία έφτιαξε για πρώτη φορά φρέσκα (σε όλες τις άλλες αγορές τα βρίσκει μόνο αποξηραμένα). Και το επιδόρπιο είχε επίσης πολύ ενδιαφέρον, καθότι ήταν ένα "λοφάκι" από τριμμένο (shaved) πάγο που κληθήκαμε να περιχύσουμε με σιρόπι από passion fruit, στο εσωτερικό του όμως έκρυβε Γιαπωνέζικα φασόλια και παγωτό καρύδα! Να πούμε τέλος ότι το μενού συνοδευόταν από επιλεγμένες ετικέτες του Οινοποιείου Σκούρα - ειδικά το Viognier ήταν εξαιρετικό ταίρι για αρκετά από τα πιάτα.
Μετά το σύντομο πέρασμά του από την Αθήνα, ο Nobu-san θα φύγει για Μύκονο, για να κάνει κάτι αντίστοιχο στο εστιατόριό του εκεί. Όσες φορές δε κι αν ερωτήθηκε, απάντησε σταθερά ότι μεταξύ Αθήνας και Μυκόνου δεν μπορεί να κάνει διάκριση - και τα δύο εστιατόρια είναι "παιδιά του"!...
Αν έχετε την όρεξη (και τη δυνατότητα) για fine dining, βάλτε οπωσδήποτε το Matsuhisa Athens στο πρόγραμμα, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Τόσο το - μοναδικό στη Μεσόγειο, κατά τη γνώμη μου - σημείο, όσο και το φαγητό, αλλά και το service, αξίζουν απίστευτα. Βάλτε επίσης στο πρόγραμμα και την (γειτονική) Γαλάζια Χύτρα. Και εκεί παίζει κάτι ιδιαίτερα καινούριο κι ενδιαφέρον, για το οποίο θα σας μιλήσω στο προσεχές μέλλον...
