Λατρεύω τα κοκτέιλς. Μπορώ να βγω και να δοκιμάσω πολλά και διαφορετικά σε ένα βράδυ, μου αρέσει να πειραματίζομαι με κοκτέιλς και φαγητό, και όταν βρίσκομαι σε μπαρ, ειδικά όταν γνωρίζω και εμπιστεύομαι τον bartender, δεν κοιτάω ποτέ κατάλογο - αντιθέτως, αφήνω τον αρχηγό πίσω από τη μπάρα να κάνει παιχνίδι, αφού του εξηγήσω τα γούστα μου και του δώσω λίγο χρόνο να με "ψυχολογήσει".
Και όπως όσοι με ξέρουν ίσως έχουν παρατηρήσει, έχω μια αδυναμία στο gin και στα κοκτέιλς που αναδεικνύουν την καθαρότητα των αρωμάτων του. Ωστόσο "το ποτό μου" είναι άλλο. Αυτό δηλαδή που θα πιω είτε μόνος είτε με παρέα, αυτό που με χαρακτηρίζει, αυτό που απαντάει στην κλασική ερώτηση του Άγγλου bartender "What's your poison?", είναι το παλιότερο κοκτέιλ. Είναι το Old Fashioned.
Ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας του 90 - στα τέλη "του προηγούμενου αιώνα", όπως μου αρέσει να το χαρακτηρίζω πιο... ψαρωτικά. Ζούσα στο Λονδίνο σε μια "χρυσή" (από κάθε άποψη) εποχή και σύχναζα στο MASH, στην Great Portland Street, ένα πολύ κοσμικό bar-restaurant της εποχής που νομίζω δεν υπάρχει πια. Λόγω της θέσης του, ήταν κλασικό στέκι των ανθρώπων της διαφήμισης και του PR, κι έτσι η ομάδα μου κι εγώ είχαμε το δικό μας τραπέζι εκεί αρκετά τακτικά. Σε αυτό το μέρος, λοιπόν, ένας χαμογελαστός bartender μου έφτιαξε το πρώτο Old Fashioned της ζωής μου. Και παρότι έχουν περάσει περισσότερα από 15 χρόνια από τότε (δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο να το λες αυτό βέβαια...) το πίνω ακόμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Διαβάζοντας για το Old Fashioned, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απλά ένα κοκτέιλ. Πρόκειται για το παλιότερο κοκτέιλ της ιστορίας ή, για να ακριβολογούμε, για την πρώτη μορφή κοκτέιλ της ιστορίας. Συγκεκριμένα, έτη φωτός πριν η τέχνη του mixology πάρει τις σημερινές της διαστάσεις, ο μοναδικός τρόπος να "διανθίσεις" ένα σκέτο ποτό, να το κάνεις δηλαδή κοκτέιλ, ήταν ο πατροπαράδοτος τρόπος, ο Old Fashioned. Δηλαδή να το "σπάσεις" με ζάχαρη, λίγο νερό και bitters. Και αυτό γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται) με μια ευρύτατη γκάμα οινοπνευματωδών: με ουίσκυ, με τζιν, με μεζκάλ και πολλά άλλα.
Σύμφωνα με πηγές που το έχουν ψάξει πολύ το θέμα, το Old Fashioned είναι ταυτόχρονα "το πιο αντρικό κοκτέιλ" και "το κοκτέιλ που ξέρουν και πίνουν οι γιαγιάδες". Πράγμα όχι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι μετράει κάποιους αιώνες ηλικίας. Διαβάζω μάλιστα ότι στα παλιά, αυθεντικά Αμερικάνικα speakeasies, τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης, δεν υπήρχε πιο κλασικό θέαμα από τον bartender που έπαιρνε ένα χαμηλό ποτήρι, έριχνε έναν κύβο ζάχαρης που μούσκευε με bitters, πρόσθετε ένα μεγάλο κομμάτι πάγο και ένα μικρό κουταλάκι ανακατέματος και το άφηνε μπροστά στον πελάτη μαζί με το μπουκάλι του ουίσκυ, για να έχει εκείνος το "αντρίκειο" προνόμιο να το σερβίρει ο ίδιος, στα μέτρα του. Κι αυτό κόστιζε, εκείνη την εποχή, 15 σεντς!
Μάθατε και κάτι (ακόμα) και για μένα, λοιπόν. Μπορεί να κάνω κέφι να δοκιμάσω ότι πιο ακραίο ή περίεργο μου σερβίρει ένας καλός bartender, το πραγματικό μου γούστο όμως είναι πολύ πιο... παλιομοδίτικο. Και αν και κυκλοφορούν χίλιες-δυο (κυριολεκτικά) συνταγές για Old Fashioned, και κάθε bartender ενίοτε το "επανεφευρίσκει" με την δική του πινελιά, εγώ παραμένω σταθερός σε αυτήν που πρωτο-δοκίμασα εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο.
Ποια είναι αυτή; Ζάχαρη μουσκεμένη σε Orange Bitters, με μια υποψία club soda για να λιώσει καλύτερα και να ομογενοποιηθεί, πάγος, bourbon (και συγκεκριμένα Maker's Mark - δεν κάνω διαφήμιση, αλλά εδώ και 15 χρόνια σπάνια βάζω άλλη μάρκα στο στόμα μου), φλούδα από πορτοκάλι και ένα κερασάκι. Είναι "macho"; Είναι "παλιομοδίτικο"; Δεν ξέρω. Είναι όμως το ποτό μου. Όπως λέει και το τραγούδι, "Call me old fashioned"...
