Αυτές τις μέρες, όλοι εμείς που γράφουμε σχετικά με το κρασί είθισται να δημοσιεύουμε αφιερώματα με συμβουλές, ιδέες και προτάσεις για τα κρασιά που ενδείκνυνται για το Πάσχα. Προσωπικά το έχω κάνει πολλάκις και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα το ξανακάνω στο μέλλον. Για φέτος, όμως, είπα να πρωτοτυπήσω και αντί να σας προτείνω τι κρασιά να πιείτε εσείς αυτές τις Γιορτινές μέρες, να σας μιλήσω για τα κρασιά που έχω εγώ στο μυαλό μου, για το δικό μας οικογενειακό τραπέζι. Πώς σας φαίνεται αυτό;
Ναι, δεν το κρύβω. οι επιλογές είναι σχεδόν ατέλειωτες και όσοι μαζεύουμε κρασιά σε κάβες, κελάρια και συντηρητές είμαστε λίγο καλοκακομαθημένοι. Κάτι τέτοιες μέρες όμως έχουμε "πρόβλημα" γιατί, όσο περισσότερες οι εναλλακτικές, τόσο δυσκολότερη η τελική απόφαση!...
Εγώ αρχικά το είχα σχεδόν λύσει το θέμα. Το πρώτο πλάνο ήταν να πάρω την καλή μου και να γιορτάσουμε το Πάσχα στην Ελληνική ύπαιθρο, και συγκεκριμένα στη Ρούμελη, στα χωριουδάκια που βρίσκονται στους πρόποδες του Παρνασσού. Χρόνια τώρα ονειρεύομαι ένα παραδοσιακό Ρουμελιώτικο Πάσχα, με την Κυριακή της Λαμπρής να ξημερώνει και η τσίκνα από το ψήσιμο του οβελία να μπαίνει στα σπίτια από χαραμάδες και γρίλιες παραθύρων και πορτών από πολύ νωρίς. Και στη συνέχεια να βγαίνεις στο δρόμο και το μάτι σου να βλέπει (σχεδόν) μόνο σούβλες. Καταλαβαίνετε... Δυστυχώς όμως τα πλάνα αναβλήθηκαν για ένα ακόμα χρόνο, καθώς ο τεράστιος φόρτος εργασίας και τα ταξίδια που ξεκινούν αμέσως μετά το Πάσχα απλά δεν επέτρεπαν μια τέτοια εξόρμηση...
Πάσχα στην Αθήνα, λοιπόν. Κανένα πρόβλημα - απεναντίας. Η περίφημη "έξοδος των Αθηναίων" αναμένεται μαζική και μόνο καλό θα κάνει σε όλους εμάς που θα μείνουμε πίσω, ο καιρός προβλέπεται φανταστικός και γενικά υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για όμορφες Γιορτές με την οικογένεια και καλούς φίλους.
Επανερχόμαστε στο πρόβλημά μας, όμως: τι κρασί να διαλέξω για το τραπέζι της Λαμπρής; Βλέπετε, αν φεύγαμε, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θα έπαιρνα (όπως πάντα άλλωστε) τα κρασιά μου μαζί, και τότε η πίεση και του χρόνου αλλά και του χώρου θα με υποχρέωναν σε μία γρήγορη απόφαση, έστω κι αν αυτό γινόταν δια της μεθόδου του α-μπε-μπα-μπλομ, όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδάκια. Τώρα όμως, μέχρι τελευταία στιγμή θα έχω όλη μου τη συλλογή στη διάθεσή μου, το οποίο σημαίνει ότι μέχρι τελευταία στιγμή θα είμαι αναποφάσιστος...
Τα κριτήρια είναι συγκεκριμένα. Για την οικογένειά μου θέλω να σερβίρω μόνο το καλύτερο (έχω κι έναν επιπλέον λόγο, καθώς η Ανάσταση είναι και η ονομαστική εορτή του πατέρα μου). Πάσχα Ελλήνων, οπότε το κρασί θα είναι αυστηρά Ελληνικό, αλλά και Πάσχα... σαρκοφάγων, οπότε το κρασί θα είναι αυστηρά (προφανώς) κόκκινο. Σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ κλίνω προς το πικάντικο Syrah, το οποίο θεωρώ "ταμάμ" για την κρεατοφαγία της ημέρας, ωστόσο και το Ξινόμαυρο είναι πάντα μια σίγουρη και δοκιμασμένη εναλλακτική. Καλά όλα αυτά, βέβαια, αλλά ποιος μπορεί να πει όχι σε ένα καλό Αγιωργίτικο; Και τα blends που τα πας; Βλέπετε τι τραβάω;...
Το highlight του μενού είναι κατσικάκι "φουριάρικο" (αγρίμι δηλαδή) από τη Λέρο, από αυτά που, λόγω της αλμύρας της θάλασσας είναι πεντανόστιμα "απ' τη μάνα τους". Θα (σιγο)ψηθεί στον ξυλόφουρνο και θα συνοδεύεται από άλλα κλασικά εδέσματα της αυτής συνομοταξίας όπως κοκορέτσι, γαρδουμπάκια, λουκάνικο κλπ.
Τα κρασιά από τα οποία έχω να επιλέξω τώρα... Με κόπο περιόρισα των αριθμό των... επιλαχόντων στα 6 και είναι τα εξής (από δεξιά προς αριστερά):
- Το Syrah 2005 του Κτήματος Γεροβασιλείου. Το θεωρώ ένα μεγάλο κρασί, εκπληκτικό δείγμα Ελληνικού Syrah, που αποδεικνύει τα θαύματα που μπορεί να κάνει η συγκεκριμένη ποικιλία στα χέρια ενός... βιρτουόζου. Εν τω μεταξύ, το εικονιζόμενο μπουκάλι μου το χάρισε ο ίδιος ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου σε κάποια επίσκεψή μου στο όμορφο Κτήμα του στην Επανομή...
- Η Νάουσα 1996 από το Κτήμα Χρυσοχόου. Κάποιες φιάλες που μέχρι πρόσφατα κοιμούνταν βαθιά στην υπόγεια κάβα του Κείμη Χρυσοχόου έφτασαν στα χέρια μου, προς μεγάλη μου χαρά. Το θεωρώ την επιτομή της παλαιωμένης Νάουσας και νομίζω ότι ακόμα και κάποιος που θα έλεγε "δεν αντέχω το Ξινόμαυρο γιατί είναι πολύ δυνατό και άγριο", από αυτό το κρασί απλά θα μαγευόταν...
- Το Syrah 2008 Wild Fermentation από το Κτήμα Βρυνιώτη στην Εύβοια. Το καμάρι του Κώστα Βρυνιώτη, και όχι άδικα, γιατί από αυτήν την (αρχικά πειραματική) οινοποίηση με τις άγριες ζύμες του σταφυλιού, προέκυψε ένα κρασί με απίστευτη αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα, δομή και τον πικάντικο χαρακτήρα που μπορεί να τα βάλει με οποιοδήποτε έντονο κρέας...
- Το ΝΟΗΜΑ 2005/6 του Κτήματος Παλυβού. Απλά εντυπωσιακό. Κέρδισε το Μεγάλο Χρυσό φέτος στη Θεσσαλονίκη επάξια. Το εμπνευσμένο χαρμάνι ποικιλιών (Αγιωργίτικο, Cabernet Sauvignon και Syrah) και εσοδειών (2005 & 2006) έδωσε ένα ασύλληπτο αποτέλεσμα. Από την πρώτη φορά που το δοκίμασα, φοβάμαι ότι έχω εθιστεί...
- Η Ραψάνη 2007 Grand Reserve της Οινοποιίας Τσάνταλη. Ένα εξαιρετικό ερυθρό κρασί, που συνδυάζει με απαράμιλλη μαεστρία την φινέτσα με την αγριάδα, γι αυτό και ενδείκνυται για εκλεκτές κρεατοφαγίες. Επιπλέον μου ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις από τον πανέμορφο αμπελώνα της Ραψάνης, στον οποίο ελπίζω να ξαναβρεθώ σύντομα...
- Το (ξαπλωτό) Μονοπάτι 2007 του φίλου μου του Χρήστου Αϊβαλή. Δεν θα πω ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου Αγιωργίτικα, γιατί θα είναι μόνο η μισή αλήθεια... Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κρασιά - τέλος! Τα τελευταία 2 χρόνια έχω γιορτάσει το Πάσχα στη Νεμέα με τον Χρήστο στο Κτήμα του, απολαμβάνοντας Μονοπάτι με τον οβελία και το ταίριασμα ήταν τέλειο...
Φοβάμαι ότι η αγωνία μου θα συνεχιστεί μέχρι και την ημέρα του Πάσχα (άντε μέχρι την προηγούμενη, γιατί έχουμε να "ντύσουμε" οινικά και το δείπνο της Ανάστασης). Τι άλλο να πω; Εύχομαι τόσο σοβαρά να είναι τα προβλήματα όλων μας φέτος το Πάσχα. Χρόνια Πολλά!...
