Με τον Αθήναιο (κατά κόσμον Βίβιαν Ευθυμιοπούλου) έχουμε συμ-φάγει αρκετές φορές και σε σπίτι και εκτός, οπότε έχουμε πλέον μάθει τα οινο-γαστρονομικά γούστα ο καθένας του άλλου. Για το δε πbox είχα ακούσει πολλά (και καλά) από ανθρώπους που εμπιστεύομαι, και ήθελα να το δοκιμάσω. Μιας λοιπόν και, αρχικά, η ιδέα μου ήταν να έχω τη χαρά της παρέας του Αθήναιου εκείνο το βράδυ, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να του προτείνω να κάνουμε μία κοινή παρουσίαση του εστιατορίου - εφ' όσον στο τέλος θα πιστεύαμε ότι άξιζε και ανεξάρτητα από τo αν θα συμφωνούσαμε. Και ιδού το αποτέλεσμα:
- Αθήναιος: Κάθε επίσκεψης στο καινούργιο εστιατόριο ενός μεγάλου σεφ, προηγείται μια ανυπομονησία που τη συγκρίνω μόνο με αυτή που νιώθω όταν περιμένω να εκδοθεί το καινούργιο βιβλίο ενός αγαπημένου μου συγγραφέα ή να δω την έκθεση ενός καλλιτέχνη που θεωρώ σημαντικό. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για σεφ σαν τον Χριστόφορο Πέσκια οι μαγειρικές δημιουργίες του οποίου έχουν χαρακτηριστεί conceptual, έναν όρο που τον χρησιμοποιούμε αναφερόμενοι στη σύγχρονη τέχνη. Αν και ανηκω σ’αυτούς που πιστεύουν ότι η μαγειρική δεν είναι τέχνη αλλά τεχνική αναγνωρίζω στα μενού του Χριστόφορου Πέσκια το concept. Ένα κονσεπτ που υλοποιείται πατώντας σταθερά τόσο στην έμπνευση όσο και στην τεχνική επάρκεια η οποία στην κουζίνα του Πέσκια είναι από μόνη της ένα statement.
Πρέπει να ήμασταν από τους τελευταίους που δεν είχαμε πάει στο Π-box και έτσι όταν ο Θόδωρος μου το πρότεινε, γέμισα απ’αυτό το αίσθημα ανυπομονησίας που περιέγραψα πιο πάνω. Πώς θα ήταν ο Πέσκιας μετά το θρυλικό “48” το οποίο σφράγισε με την παρουσία του μια ολόκληρη εποχή στα γαστρονομικά δρώμενα της Αθήνας;
Η εποχή, μας ευνόησε να βρούμε σχετικά εύκολα τραπέζι γιατί το χειμώνα οι διαθέσιμες θέσεις είναι ελάχιστες αφού το εστιατόριο λειτουργεί κι αυτό ως open kitchen. Δεν με χάλασε γιατί μου αρέσει να συγκεντρώνομαι στο πιάτο μου και ο δωρικός αλλά ελαφρώς υποφωτισμένος εξωτερικός χώρος ήταν ό,τι έπρεπε. Δύσκολο να επιλέξεις πιάτο σ’ενα τέτοιο εστιατόριο γιατί από τη μια υπάρχουν οι γεύσεις που θες να δοκιμάσεις και από την άλλη τα πιάτα που κρίνουν ένα εστιατόριο. Μέρος του “ιδιώματος” του Πέσκια, στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω, είναι ακριβώς αυτό: όποιο πιάτο και να δοκιμάσεις έχεις μια πλήρη εικόνα όλων όσων συμβαίνουν στην κουζίνα. Πόσο καιρό είχα να φάω βραστό κολοκυθάκι al dente. Συνόδευε το κυρίως πιάτο μου, μια χοιρινή μπριζόλα με σάλτσα ροδιού. Με το που δάγκωσα το κολοκυθάκι χαμογέλασα: ναι, ακόμα και να μην μου το είχε πει κανείς από την πρώτη μπουκιά από το ταπεινό βραστό κολοκυθάκι, θα καταλάβαινα πως βρισκόμουν σ’εστιατόριο υψηλής κουζίνας και ότι τα λαχανικά είχαν βράσει υπό την αυστηρή επίβλεψη του σεφ. Όχι πως ό,τι είχαμε δοκιμάσει νωρίτερα δεν ήταν εξαιρετικό. Ένα πεϊνιρλί με foie-gras από την κουζίνα του Πέσκια θα ήταν καλό και πράγματι ήταν εξαιρετικό. To ίδιο και το χαμόν με ζελέ PedroXimenez και ζελέ πράσινου μήλου. Τα γλυκά τα δοκιμάσαμε όλα (Oh well...) και ξεχώρισα τη μαρέγκα με κρέμα καρύδας και φράουλες.
Ο Χριστόφορος Πέσκιας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο κρασί. Για τη λίστα θα γράψει, βέβαια ο Θοδωρής, χάρις στον οποίο φέτος το καλοκαίρι δεν σταμάτησα στιγμή να πίνω κόκκινο κρασί.
Το Π-box είναι ένα πραγματικά καλό εστιατόριο. Φινετσάτο στις λεπτομέρειες και καθόλου πομπώδες, ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αποπνέει αυτό το είδος της χωνεμένης κομψότητας που τη διαθέτει κάποιος “από παλιά”. Στα υπέρ του το ήρεμο, φιλικό και κυρίως διακριτικό σέρβις.
Θα επιστρέψω για να ξαναζήσω αυτή τη φορά την εμπειρία στον πάγκο, στην ανοιχτή κουζίνα, απολαμβάνοντας το γρατσανιστό κολοκυθάκι και το κρουστό foie-gras και χαζεύοντας τους μάγους-σεφ να ανακατεύουν τις κατσαρόλες τους. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που όλοι όσοι αγαπούν το φαγητό οφείλουν να την παρέχουν στον εαυτό τους, πότε-πότε.
|ig:all|
- TeLeGourmet: Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στο πbox ήταν θετική: όμορφη ατμόσφαιρα, καλός κόσμος, επιλογή για να κάτσει κανείς στη μπάρα του open kitchen (μου έκανε κάτι από Joel Robuchon αυτό, και μ' άρεσε...), αλλά και κάτι πολύ βασικό: ο ίδιος ο Σεφ παρών, όχι για PR με τους πελάτες, αλλά μέσα στην κουζίνα να μαγειρεύει μαζί με την ομάδα του.
Το κλίμα στο πbox γενικά είναι πολύ άνετο. Καθόλου βαρύ, πρόκειται για ένα ωραίο Κηφισιώτικο στέκι για lunch, το οποίο το βράδυ εξελίσσεται πολύ φυσικά σε... στέκι για dinner. Το σέρβις είναι πολύ φιλικό, με highlight (τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση) τον Σομελιέ Afshin Molavi, ο οποίος όμως δεν περιορίζεται αυστηρά στον ρόλο του, αλλά χαίρεται να περιγράφει πλήρως κάθε πιάτο, να συμβουλεύει (προφανώς) στο θέμα της επιλογής του κρασιού, και τελικά να επιμελείται όλης της παραγγελίας.
Η λογική του καταλόγου μου άρεσε επίσης - γιατί σου δίνει την εντύπωση ότι έχεις βγει "για να τσιμπήσεις". Υπάρχουν όντως πολλές επιλογές σε ορεκτικά, μικρά πιάτα και σαλάτες, καθώς και μεγάλη ποικιλία σε σπάνια Ελληνικά και ξένα τυριά και αλλαντικά, τα οποία μπορούν να συνοδεύσουν όμορφα ένα καλό κρασί.
Νομίζω η παραγγελία μας ήταν άκρως αντιπροσωπευτική: η πατατοσαλάτα με μπέικον και λάδι τρούφας, την οποία μου είχαν εκθειάσει φίλοι εκ των προτέρων, ήταν όντως νόστιμη και δροσερή, το jamon ταίριαζε πρωτότυπα με το ζελέ από PX, αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ στο πεϊνιρλί με foie-gras και σύγκλινο, το οποίο ήταν (συγχωρήστε μου την απόπειρα λογοπαιγνίου)... συγκλινιστικό! Είναι βέβαια ένα πλούσιο και γεμάτο πιάτο - δεν το λες καλοκαιρινό - ωστόσο και η βραδιά ήταν δροσερή, και το ερυθρό από το Priorat το οποίο μας έκανε παρέα καθόλη τη διάρκεια του γεύματος (και η Βίβιαν και εγώ είμαστε φαν των ερυθρών all year around) δεν "μάσησε" ούτε λεπτό. Σημειωτέον ότι οι βάσεις για τα πεϊνιρλί έρχονται μισοψημένες από το εστιατόριο του πρώτου διδάξαντα στην Μικρασιατική αυτή σπεσιαλιτέ (και πλέον γείτονά μου) Τεχλικίδη, στη Δροσιά. Τέλος, δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα - δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά είπα να το αφήσω για την επόμενη φορά - και δεν παρήγγειλα το "Βρώμικο των βορείων προαστίων", ένα ορεκτικό με βάση το χωριάτικο λουκάνικο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από το όνομα και μόνο. Το κύριο πιάτο μου (Μπριζόλα με pesto από θυμάρι και σουσάμι - Σερβίρεται με baby πατάτες στο φούρνο) ήταν άψογο και σε ψήσιμο και σε γεύση. Τα γλυκά επίσης έφεραν τον τέλειο επίλογο στο γεύμα μας. Πρέπει όμως να σταθώ σε ένα από αυτά που παραγγείλαμε εκτός καταλόγου και το θυμάμαι πολύ έντονα. Πρόκειται για ένα Ελληνικό cheesecake με ανθότυρο, γλυκό του κουταλιού κεράσι, μαστίχα, και (αντί βάσης από crumble) τριμμένο παξιμάδι κριθαρένιο από πάνω. Το τελευταίο αυτό στοιχείο, σε συνδυασμό με το ανθότυρο έδωσαν μία τόσο όμορφη Ελληνικότητα σε αυτό το γλυκό που νομίζω ότι τη γεύομαι ακόμα!...
Και πάμε στα κρασιά. Επικροτώ με ενθουσιασμό την επιλογή του Σομελιέ να δώσει έμφαση στα κρασιά του Ισπανικού αμπελώνα. Πέρα του ότι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και είναι (δυστυχώς) άγνωστα και υποτιμημένα στο ευρύ Ελληνικό κοινό, ταιριάζουν απόλυτα με το στυλ αλλά και με τις γεύσεις της κουζίνας του πbox. Βέβαια η λίστα δεν Ισπανο-κρατείται 100%, αλλά περιλαμβάνει και ετικέτες από τον Ελληνικό, τον Γαλλικό και τον Ιταλικό αμπελώνα. Όλες τους σωστά διαλεγμένες - σε αρκετές περιπτώσεις δυσεύρετες για το ευρύ κοινό στην Ελληνική αγορά - και σε καλές τιμές. Εμείς, όπως προανέφερα, προτιμήσαμε Priorat, επιλέγοντας ένα GinèGinè 2007 της Bodega Buil & Ginè, το οποίο τελευταία φορά είχα πιει στο ίδιο το οινοποιείο, στο Gratallops του Priorat (σε κάποιους πρέπει να θυμίζει κάτι, ή κάνω λάθος;). Τα επιδόρπια συνοδεύτηκαν από ένα απολαυστικά καραμελωμένο ΡΧ, για να μην βγαίνουμε εκτός κλίματος, αλλά και από μία πρωτότυπη δοκιμή παλαιωμένων ρουμιών...
Βεβαίως και θα ξαναπάω στο πbox - και όχι μόνο επειδή έχω αφήσει το... βρώμικο σε εκκρεμότητα. Το βρήκα σωστό σε όλα, έφαγα πολύ καλά, εξυπηρετήθηκα άψογα και θεωρώ ότι, από πλευράς τιμής, είναι καλό value γι αυτό που προσφέρει, με τον τρόπο που το προσφέρει. Μπράβο στον Χριστόφορο Πέσκια και την ομάδα του, για μία πολύ καλή δουλειά που έχει σίγουρα μέλλον.
Παρεμπιπτόντως, το πbox βρίσκεται στο κέντρο της Κηφισιάς (Λεβίδου 11 / 210-8088818).
- Αθήναιος: Κάθε επίσκεψης στο καινούργιο εστιατόριο ενός μεγάλου σεφ, προηγείται μια ανυπομονησία που τη συγκρίνω μόνο με αυτή που νιώθω όταν περιμένω να εκδοθεί το καινούργιο βιβλίο ενός αγαπημένου μου συγγραφέα ή να δω την έκθεση ενός καλλιτέχνη που θεωρώ σημαντικό. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για σεφ σαν τον Χριστόφορο Πέσκια οι μαγειρικές δημιουργίες του οποίου έχουν χαρακτηριστεί conceptual, έναν όρο που τον χρησιμοποιούμε αναφερόμενοι στη σύγχρονη τέχνη. Αν και ανηκω σ’αυτούς που πιστεύουν ότι η μαγειρική δεν είναι τέχνη αλλά τεχνική αναγνωρίζω στα μενού του Χριστόφορου Πέσκια το concept. Ένα κονσεπτ που υλοποιείται πατώντας σταθερά τόσο στην έμπνευση όσο και στην τεχνική επάρκεια η οποία στην κουζίνα του Πέσκια είναι από μόνη της ένα statement.
Πρέπει να ήμασταν από τους τελευταίους που δεν είχαμε πάει στο Π-box και έτσι όταν ο Θόδωρος μου το πρότεινε, γέμισα απ’αυτό το αίσθημα ανυπομονησίας που περιέγραψα πιο πάνω. Πώς θα ήταν ο Πέσκιας μετά το θρυλικό “48” το οποίο σφράγισε με την παρουσία του μια ολόκληρη εποχή στα γαστρονομικά δρώμενα της Αθήνας;
Η εποχή, μας ευνόησε να βρούμε σχετικά εύκολα τραπέζι γιατί το χειμώνα οι διαθέσιμες θέσεις είναι ελάχιστες αφού το εστιατόριο λειτουργεί κι αυτό ως open kitchen. Δεν με χάλασε γιατί μου αρέσει να συγκεντρώνομαι στο πιάτο μου και ο δωρικός αλλά ελαφρώς υποφωτισμένος εξωτερικός χώρος ήταν ό,τι έπρεπε. Δύσκολο να επιλέξεις πιάτο σ’ενα τέτοιο εστιατόριο γιατί από τη μια υπάρχουν οι γεύσεις που θες να δοκιμάσεις και από την άλλη τα πιάτα που κρίνουν ένα εστιατόριο. Μέρος του “ιδιώματος” του Πέσκια, στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω, είναι ακριβώς αυτό: όποιο πιάτο και να δοκιμάσεις έχεις μια πλήρη εικόνα όλων όσων συμβαίνουν στην κουζίνα. Πόσο καιρό είχα να φάω βραστό κολοκυθάκι al dente. Συνόδευε το κυρίως πιάτο μου, μια χοιρινή μπριζόλα με σάλτσα ροδιού. Με το που δάγκωσα το κολοκυθάκι χαμογέλασα: ναι, ακόμα και να μην μου το είχε πει κανείς από την πρώτη μπουκιά από το ταπεινό βραστό κολοκυθάκι, θα καταλάβαινα πως βρισκόμουν σ’εστιατόριο υψηλής κουζίνας και ότι τα λαχανικά είχαν βράσει υπό την αυστηρή επίβλεψη του σεφ. Όχι πως ό,τι είχαμε δοκιμάσει νωρίτερα δεν ήταν εξαιρετικό. Ένα πεϊνιρλί με foie-gras από την κουζίνα του Πέσκια θα ήταν καλό και πράγματι ήταν εξαιρετικό. To ίδιο και το χαμόν με ζελέ PedroXimenez και ζελέ πράσινου μήλου. Τα γλυκά τα δοκιμάσαμε όλα (Oh well...) και ξεχώρισα τη μαρέγκα με κρέμα καρύδας και φράουλες.
Ο Χριστόφορος Πέσκιας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο κρασί. Για τη λίστα θα γράψει, βέβαια ο Θοδωρής, χάρις στον οποίο φέτος το καλοκαίρι δεν σταμάτησα στιγμή να πίνω κόκκινο κρασί.
Το Π-box είναι ένα πραγματικά καλό εστιατόριο. Φινετσάτο στις λεπτομέρειες και καθόλου πομπώδες, ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αποπνέει αυτό το είδος της χωνεμένης κομψότητας που τη διαθέτει κάποιος “από παλιά”. Στα υπέρ του το ήρεμο, φιλικό και κυρίως διακριτικό σέρβις.
Θα επιστρέψω για να ξαναζήσω αυτή τη φορά την εμπειρία στον πάγκο, στην ανοιχτή κουζίνα, απολαμβάνοντας το γρατσανιστό κολοκυθάκι και το κρουστό foie-gras και χαζεύοντας τους μάγους-σεφ να ανακατεύουν τις κατσαρόλες τους. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που όλοι όσοι αγαπούν το φαγητό οφείλουν να την παρέχουν στον εαυτό τους, πότε-πότε.
|ig:all|
- TeLeGourmet: Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στο πbox ήταν θετική: όμορφη ατμόσφαιρα, καλός κόσμος, επιλογή για να κάτσει κανείς στη μπάρα του open kitchen (μου έκανε κάτι από Joel Robuchon αυτό, και μ' άρεσε...), αλλά και κάτι πολύ βασικό: ο ίδιος ο Σεφ παρών, όχι για PR με τους πελάτες, αλλά μέσα στην κουζίνα να μαγειρεύει μαζί με την ομάδα του.
Το κλίμα στο πbox γενικά είναι πολύ άνετο. Καθόλου βαρύ, πρόκειται για ένα ωραίο Κηφισιώτικο στέκι για lunch, το οποίο το βράδυ εξελίσσεται πολύ φυσικά σε... στέκι για dinner. Το σέρβις είναι πολύ φιλικό, με highlight (τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση) τον Σομελιέ Afshin Molavi, ο οποίος όμως δεν περιορίζεται αυστηρά στον ρόλο του, αλλά χαίρεται να περιγράφει πλήρως κάθε πιάτο, να συμβουλεύει (προφανώς) στο θέμα της επιλογής του κρασιού, και τελικά να επιμελείται όλης της παραγγελίας.
Η λογική του καταλόγου μου άρεσε επίσης - γιατί σου δίνει την εντύπωση ότι έχεις βγει "για να τσιμπήσεις". Υπάρχουν όντως πολλές επιλογές σε ορεκτικά, μικρά πιάτα και σαλάτες, καθώς και μεγάλη ποικιλία σε σπάνια Ελληνικά και ξένα τυριά και αλλαντικά, τα οποία μπορούν να συνοδεύσουν όμορφα ένα καλό κρασί.
Νομίζω η παραγγελία μας ήταν άκρως αντιπροσωπευτική: η πατατοσαλάτα με μπέικον και λάδι τρούφας, την οποία μου είχαν εκθειάσει φίλοι εκ των προτέρων, ήταν όντως νόστιμη και δροσερή, το jamon ταίριαζε πρωτότυπα με το ζελέ από PX, αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ στο πεϊνιρλί με foie-gras και σύγκλινο, το οποίο ήταν (συγχωρήστε μου την απόπειρα λογοπαιγνίου)... συγκλινιστικό! Είναι βέβαια ένα πλούσιο και γεμάτο πιάτο - δεν το λες καλοκαιρινό - ωστόσο και η βραδιά ήταν δροσερή, και το ερυθρό από το Priorat το οποίο μας έκανε παρέα καθόλη τη διάρκεια του γεύματος (και η Βίβιαν και εγώ είμαστε φαν των ερυθρών all year around) δεν "μάσησε" ούτε λεπτό. Σημειωτέον ότι οι βάσεις για τα πεϊνιρλί έρχονται μισοψημένες από το εστιατόριο του πρώτου διδάξαντα στην Μικρασιατική αυτή σπεσιαλιτέ (και πλέον γείτονά μου) Τεχλικίδη, στη Δροσιά. Τέλος, δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα - δεν είμαι τέτοιος τύπος, αλλά είπα να το αφήσω για την επόμενη φορά - και δεν παρήγγειλα το "Βρώμικο των βορείων προαστίων", ένα ορεκτικό με βάση το χωριάτικο λουκάνικο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από το όνομα και μόνο. Το κύριο πιάτο μου (Μπριζόλα με pesto από θυμάρι και σουσάμι - Σερβίρεται με baby πατάτες στο φούρνο) ήταν άψογο και σε ψήσιμο και σε γεύση. Τα γλυκά επίσης έφεραν τον τέλειο επίλογο στο γεύμα μας. Πρέπει όμως να σταθώ σε ένα από αυτά που παραγγείλαμε εκτός καταλόγου και το θυμάμαι πολύ έντονα. Πρόκειται για ένα Ελληνικό cheesecake με ανθότυρο, γλυκό του κουταλιού κεράσι, μαστίχα, και (αντί βάσης από crumble) τριμμένο παξιμάδι κριθαρένιο από πάνω. Το τελευταίο αυτό στοιχείο, σε συνδυασμό με το ανθότυρο έδωσαν μία τόσο όμορφη Ελληνικότητα σε αυτό το γλυκό που νομίζω ότι τη γεύομαι ακόμα!...
Και πάμε στα κρασιά. Επικροτώ με ενθουσιασμό την επιλογή του Σομελιέ να δώσει έμφαση στα κρασιά του Ισπανικού αμπελώνα. Πέρα του ότι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και είναι (δυστυχώς) άγνωστα και υποτιμημένα στο ευρύ Ελληνικό κοινό, ταιριάζουν απόλυτα με το στυλ αλλά και με τις γεύσεις της κουζίνας του πbox. Βέβαια η λίστα δεν Ισπανο-κρατείται 100%, αλλά περιλαμβάνει και ετικέτες από τον Ελληνικό, τον Γαλλικό και τον Ιταλικό αμπελώνα. Όλες τους σωστά διαλεγμένες - σε αρκετές περιπτώσεις δυσεύρετες για το ευρύ κοινό στην Ελληνική αγορά - και σε καλές τιμές. Εμείς, όπως προανέφερα, προτιμήσαμε Priorat, επιλέγοντας ένα GinèGinè 2007 της Bodega Buil & Ginè, το οποίο τελευταία φορά είχα πιει στο ίδιο το οινοποιείο, στο Gratallops του Priorat (σε κάποιους πρέπει να θυμίζει κάτι, ή κάνω λάθος;). Τα επιδόρπια συνοδεύτηκαν από ένα απολαυστικά καραμελωμένο ΡΧ, για να μην βγαίνουμε εκτός κλίματος, αλλά και από μία πρωτότυπη δοκιμή παλαιωμένων ρουμιών...
Βεβαίως και θα ξαναπάω στο πbox - και όχι μόνο επειδή έχω αφήσει το... βρώμικο σε εκκρεμότητα. Το βρήκα σωστό σε όλα, έφαγα πολύ καλά, εξυπηρετήθηκα άψογα και θεωρώ ότι, από πλευράς τιμής, είναι καλό value γι αυτό που προσφέρει, με τον τρόπο που το προσφέρει. Μπράβο στον Χριστόφορο Πέσκια και την ομάδα του, για μία πολύ καλή δουλειά που έχει σίγουρα μέλλον.
Παρεμπιπτόντως, το πbox βρίσκεται στο κέντρο της Κηφισιάς (Λεβίδου 11 / 210-8088818).
