Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αποφάνθηκε ότι οι άντρες πλέον περνούν πολύ περισσότερη ώρα στην κουζίνα σε σύκριση με τη δεκαετία του 60. Αυτό φαίνεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα είναι πολύ πιο κοινωνικά αποδεκτό (για να μην πω επιθυμητό, ή και αναμενόμενο) να μαγειρεύει ο άντρας σε σχέση με το παρελθόν, και σε αυτό βοηθάει και η συνεχής αύξηση της δημοτικότητας "macho" αντρικών προτύπων στο χώρο της γαστρονομίας όπως ο Gordon Ramsay, o Jamie Oliver, o Ferran Adria. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, αντίστοιχα, ο χρόνος ενασχόλησης στην κουζίνα για τις γυναίκες έχει μειωθεί σημαντικά. Σε αυτή την περίπτωση φαντάζομαι ότι ευθύνεται η στροφή της πλειονότητας των γυναικών προς την καριέρα (και άρα μακριά από το σπίτι και την κουζίνα), αλλά και η απουσία, ενδεχομένως, δυνατών γυναικείων προτύπων με μεταδοτικότητα και υψηλό προφίλ (μία Nigella δεν φέρνει την άνοιξη...).
Ο νέος όρος που έχει αρχίσει να "παίζει" πολύ τον τελευταίο καιρό αναφορικά με τον άντρα που βάζει ποδιά, μπαίνει στην κουζίνα και δημιουργεί με κέφι είναι ο Gastrosexual (κατά το Metrosexual, κλπ). Δεν ξέρω αν εγώ ασπάζομαι τη νέα αυτή κατηγορία - ή και αν ταιριάζω στο προφίλ της - πάντως σας έχω σήμερα μία συνταγή εύκολη, νόστιμη, ελαφριά και άκρως καλοκαιρινή. Επιπλέον είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη, καθώς διάγουμε την εποχή που οι ντομάτες - οπτικώς και γευστικώς - είναι στα καλύτερά τους. Πρόκειται για την Χωριάτικη Tarte Tatin.
Η Tarte Tatin είναι η περίφημη "ανάποδη τάρτα" και συνήθως γίνεται με μήλο, αχλάδι ή κάποιο άλλο φρούτο. Το μυστικό της είναι το γεγονός ότι ψήνεται ανάποδα, έτσι ώστε το φρούτο να καραμελώνει στον πάτο του ταψιού, όσο η ζύμη ροδίζει στην εξωτερική του επιφάνεια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μία συνταγή για αλμυρή Tarte Tatin με βάση τη ντομάτα, και αποφάσισα να την "πειράξω" αρκετά, για να της δώσω μία αυστηρά Ελληνική και καλοκαιρινή απόχρωση. Μπορεί λοιπόν το copyright της αρχικής συνταγής να μη μου ανήκει, αυτό όμως της χωριάτικης που σας προτείνω είναι απόλυτα δικό μου. Ας τη δούμε...
Για μία τάρτα για 4 άτομα (μέγεθος ατομικής πίτσας) θα χρειαστείτε:
- 6 μέτριες (ή πιο πολλές μικρότερες) ώριμες ντομάτες
- 350 γραμμάρια μανούρι
- 1/2 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη
- 1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 1 φύλλο χωριάτικης σφολιάτας (όποιος προτιμάει ανοίγει φύλλο)
- 2 κορφούλες φρέσκο βασιλικό
- 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, 1 κύβο βούτυρο λιωμένο
- 1 αυγό χτυπημένο μαζί με 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα Dijon
- χοντρό αλάτι, φρέσκο πιπέρι κατά βούληση
Ξεκινάμε αποφλοιώνοντας τις ντομάτες (αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν τις ζεματίσουμε σε ζεστό νερό πρώτα). Στη συνέχεια τις κόβουμε στη μέση και αφαιρούμε τα σπόρια και τα πολλά ζουμιά. Τις εναποθέτουμε σε ταψάκι με σχάρα και τις μαραίνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά, έτσι ώστε να αφυδατωθούν αρκετά και να βγάλουν την όμορφη γεύση της ψητής ντομάτας
Λαδώνουμε το ταψί στον πάτο και στα γύρω τοιχώματα, και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Στρώνουμε τις ντομάτες πρώτες στον πάτο του ταψιού (η κομμένη πλευρά προς τα πάνω), προσέχοντας να είναι η στρώση συμπαγής και με όσο λιγότερα κενά γίνεται. Πασπαλίζουμε από πάνω ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά και βασιλικό, και αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε μία στρώση μανούρι κομμένο σε λεπτές φέτες, προσέχοντας να είναι επίσης συμπαγής με ελάχιστα κενά.
Αλείφουμε την σφολιάτα με το μείγμα αυγού και μουστάρδας και από τις 2 μεριές, και κλείνουμε με το φύλλο της σφολιάτας την τάρτα, πιέζοντας τις γύρω άκρες προς τα μέσα.
Ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 225 βαθμούς για 35 λεπτά, ή μέχρι να ροδίσει όμορφα το φύλλο από πάνω.
Όταν η τάρτα ψηθεί, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει, περνάμε το μαχαίρι γύρω-γύρω από τις άκρες του ταψιού για να αποφύγουμε οποιοδήποτε ενδεχόμενο να έχει κολλήσει κάποια ακρούλα, και αναποδογυρίζουμε γρήγορα σε στρογγυλή πιατέλα. Προσθέτουμε φρέσκο βασιλικό από πάνω και σερβίρουμε.
Αν είστε σαν κι εμένα, και δεν μπορείτε να φανταστείτε γεύμα χωρίς κρέας, τι πιο ταιριαστό (και εξίσου καλοκαιρινό) για να το συνοδεύσει από τηγανητά κεφτεδάκια (μμμ...);
Όσο για το κρασί που θα συνδυάσουμε με το πιάτο αυτό, η πρότασή μου - όπως είμαι σίγουρος ότι φαντάζεστε - έχει χρώμα ροζέ. Και μάλιστα, για να ταιριάξουμε απόλυτα με το όμορφο άρωμα της ντομάτας, θα διάλεγα ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, ας πούμε τις Ακακίες 2008 του Κυρ-Γιάννη. Σούπερ!
Κλείνω λέγοντας ότι η ίδια έρευνα που ανέφερα στην αρχή παρατήρησε επίσης ότι η έννοια του γεύματος στο οικογενειακό τραπέζι έχει εξασθενήσει απίστευτα. Λόγω ωραρίων, δουλειάς, lifestyle, κλπ, τρώμε πλέον στα όρθια, στον καναπέ, στο γραφείο, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά όχι όπως παλιά, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι - κάτι που φαίνεται ότι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε καλεσμένους. Η στιγμή που η οικογένεια (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι) τρώει μαζί στο τραπέζι είναι ιερή - και το λέω με την κοινωνική, και όχι με καμία θρησκευτική έννοια. Κρίμα δεν είναι ο τρόπος ζωής μας να μας την στερεί;...
Ο νέος όρος που έχει αρχίσει να "παίζει" πολύ τον τελευταίο καιρό αναφορικά με τον άντρα που βάζει ποδιά, μπαίνει στην κουζίνα και δημιουργεί με κέφι είναι ο Gastrosexual (κατά το Metrosexual, κλπ). Δεν ξέρω αν εγώ ασπάζομαι τη νέα αυτή κατηγορία - ή και αν ταιριάζω στο προφίλ της - πάντως σας έχω σήμερα μία συνταγή εύκολη, νόστιμη, ελαφριά και άκρως καλοκαιρινή. Επιπλέον είναι και ιδιαίτερα επίκαιρη, καθώς διάγουμε την εποχή που οι ντομάτες - οπτικώς και γευστικώς - είναι στα καλύτερά τους. Πρόκειται για την Χωριάτικη Tarte Tatin.
Η Tarte Tatin είναι η περίφημη "ανάποδη τάρτα" και συνήθως γίνεται με μήλο, αχλάδι ή κάποιο άλλο φρούτο. Το μυστικό της είναι το γεγονός ότι ψήνεται ανάποδα, έτσι ώστε το φρούτο να καραμελώνει στον πάτο του ταψιού, όσο η ζύμη ροδίζει στην εξωτερική του επιφάνεια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μία συνταγή για αλμυρή Tarte Tatin με βάση τη ντομάτα, και αποφάσισα να την "πειράξω" αρκετά, για να της δώσω μία αυστηρά Ελληνική και καλοκαιρινή απόχρωση. Μπορεί λοιπόν το copyright της αρχικής συνταγής να μη μου ανήκει, αυτό όμως της χωριάτικης που σας προτείνω είναι απόλυτα δικό μου. Ας τη δούμε...
Για μία τάρτα για 4 άτομα (μέγεθος ατομικής πίτσας) θα χρειαστείτε:
- 6 μέτριες (ή πιο πολλές μικρότερες) ώριμες ντομάτες
- 350 γραμμάρια μανούρι
- 1/2 πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη
- 1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
- 1 φύλλο χωριάτικης σφολιάτας (όποιος προτιμάει ανοίγει φύλλο)
- 2 κορφούλες φρέσκο βασιλικό
- 1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, 1 κύβο βούτυρο λιωμένο
- 1 αυγό χτυπημένο μαζί με 1 κουταλιά της σούπας μουστάρδα Dijon
- χοντρό αλάτι, φρέσκο πιπέρι κατά βούληση
Ξεκινάμε αποφλοιώνοντας τις ντομάτες (αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν τις ζεματίσουμε σε ζεστό νερό πρώτα). Στη συνέχεια τις κόβουμε στη μέση και αφαιρούμε τα σπόρια και τα πολλά ζουμιά. Τις εναποθέτουμε σε ταψάκι με σχάρα και τις μαραίνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά, έτσι ώστε να αφυδατωθούν αρκετά και να βγάλουν την όμορφη γεύση της ψητής ντομάτας
Λαδώνουμε το ταψί στον πάτο και στα γύρω τοιχώματα, και προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο. Στρώνουμε τις ντομάτες πρώτες στον πάτο του ταψιού (η κομμένη πλευρά προς τα πάνω), προσέχοντας να είναι η στρώση συμπαγής και με όσο λιγότερα κενά γίνεται. Πασπαλίζουμε από πάνω ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά και βασιλικό, και αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε μία στρώση μανούρι κομμένο σε λεπτές φέτες, προσέχοντας να είναι επίσης συμπαγής με ελάχιστα κενά.
Αλείφουμε την σφολιάτα με το μείγμα αυγού και μουστάρδας και από τις 2 μεριές, και κλείνουμε με το φύλλο της σφολιάτας την τάρτα, πιέζοντας τις γύρω άκρες προς τα μέσα.
Ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 225 βαθμούς για 35 λεπτά, ή μέχρι να ροδίσει όμορφα το φύλλο από πάνω.
Όταν η τάρτα ψηθεί, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει, περνάμε το μαχαίρι γύρω-γύρω από τις άκρες του ταψιού για να αποφύγουμε οποιοδήποτε ενδεχόμενο να έχει κολλήσει κάποια ακρούλα, και αναποδογυρίζουμε γρήγορα σε στρογγυλή πιατέλα. Προσθέτουμε φρέσκο βασιλικό από πάνω και σερβίρουμε.
Αν είστε σαν κι εμένα, και δεν μπορείτε να φανταστείτε γεύμα χωρίς κρέας, τι πιο ταιριαστό (και εξίσου καλοκαιρινό) για να το συνοδεύσει από τηγανητά κεφτεδάκια (μμμ...);
Όσο για το κρασί που θα συνδυάσουμε με το πιάτο αυτό, η πρότασή μου - όπως είμαι σίγουρος ότι φαντάζεστε - έχει χρώμα ροζέ. Και μάλιστα, για να ταιριάξουμε απόλυτα με το όμορφο άρωμα της ντομάτας, θα διάλεγα ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, ας πούμε τις Ακακίες 2008 του Κυρ-Γιάννη. Σούπερ!
Κλείνω λέγοντας ότι η ίδια έρευνα που ανέφερα στην αρχή παρατήρησε επίσης ότι η έννοια του γεύματος στο οικογενειακό τραπέζι έχει εξασθενήσει απίστευτα. Λόγω ωραρίων, δουλειάς, lifestyle, κλπ, τρώμε πλέον στα όρθια, στον καναπέ, στο γραφείο, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά όχι όπως παλιά, μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι - κάτι που φαίνεται ότι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε καλεσμένους. Η στιγμή που η οικογένεια (όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι) τρώει μαζί στο τραπέζι είναι ιερή - και το λέω με την κοινωνική, και όχι με καμία θρησκευτική έννοια. Κρίμα δεν είναι ο τρόπος ζωής μας να μας την στερεί;...
