Ξύλο στον Παρνασσό; Άρα έχετε λεφτά, κουφάλες!
Τιμή σε όσους βγάζουν συμπεράσματα για έναν λαό ή για μια φάση της ιστορίας του από ένα-δυο ποστ στα σόσιαλ μίντια!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο για μια θέση στο lift πέσανε κάτι ψιλές στον Παρνασσό και αυτό προκάλεσε μια σειρά από σχόλια, τα περισσότερα από τα οποία σχετίζονταν με την εικαζόμενη ευμάρειά μας μια που «γιατί αλλιώς να είχε τόσο κόσμο για σκι;».
Προσθέτω αυτό το περιστατικό σε ένα άλλο που είδε τη δημοσιότητα προ ημερών- εκείνο του τύπου που συνοδεία μιας κάμερας και ενός μαρκουτσιού ρωτούσε στον δρόμο τους περαστικούς πόσα εκατομμύρια είναι ένα δισεκατομμύριο. Διάφοροι άνθρωποι απαντούσαν μπούρδες χωρίς εμείς να μάθουμε ποτέ πόσοι ρωτήθηκαν συνολικά, πόσοι απάντησαν λάθος και πόσοι σωστά.
Το θέμα είναι ότι όλο και συχνότερα θα βρεθούν κάποιοι που με χαρά θα γενικεύσουν τα διάφορα φαινόμενα και θα χρησιμοποιήσουν τα «συμπεράσματα» και τα «ευρήματα» τέτοιων οιονεί ερευνών για να ερμηνεύσουν την σημερινή πραγματικότητα. Θα εξηγήσουν τα «πως φτάσαμε ως εδώ» της κρίσης ή θα θεωρήσουν ότι «αδίκως γκρινιάζουμε αφού είμαστε έτσι» ή ακόμα και ότι «έτσι είναι ο έλληνας».
Η αλήθεια είναι ότι αυτού του τύπου οι γενικεύσεις είναι γοητευτικές. Παραπέμπουν δε σε ξερόλες οδηγούς ταξί και όλους αυτούς που με ευκολία φιλοσοφούν και με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία απαξιώνουν ομάδες πληθυσμού και νοοτροπίες. «Να σου πω εγώ τι θέλει ο Έλληνας» και πάμε…
Δηλαδή επειδή δύο ή δέκα τύποι τσακώθηκαν περιμένοντας στην ουρά για να ανέβουν στον Παρνασσό αυτό σημαίνει ότι «έχουμε χρήματα ως κοινωνία»; Αντίστοιχα, επειδή ορισμένοι δεν ξέρουν πόσα εκατομμύρια αντιστοιχούν στο δισεκατομμύριο είμαστε αμόρφωτοι ως λαός; Και λεφτά μπορεί να έχουμε και αμόρφωτοι να είμαστε, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το συμπεράνουμε.
Αυτά είναι χάιλαϊτς για σοσιαλμιντιακή χρήση και για να βγαίνει κανά meme. Ωστόσο, (και) αυτά διαμορφώνουν την εικόνα της καθημερινότητας- τουλάχιστον για όσους δεν έχουν τον χρόνο ή τη διάθεση να το ψάξουν παραπάνω ή να αμφισβητήσουν όσα βλέπουν στη βολή του ταιμλάιν τους.
Προσθέτω αυτό το περιστατικό σε ένα άλλο που είδε τη δημοσιότητα προ ημερών- εκείνο του τύπου που συνοδεία μιας κάμερας και ενός μαρκουτσιού ρωτούσε στον δρόμο τους περαστικούς πόσα εκατομμύρια είναι ένα δισεκατομμύριο. Διάφοροι άνθρωποι απαντούσαν μπούρδες χωρίς εμείς να μάθουμε ποτέ πόσοι ρωτήθηκαν συνολικά, πόσοι απάντησαν λάθος και πόσοι σωστά.
Το θέμα είναι ότι όλο και συχνότερα θα βρεθούν κάποιοι που με χαρά θα γενικεύσουν τα διάφορα φαινόμενα και θα χρησιμοποιήσουν τα «συμπεράσματα» και τα «ευρήματα» τέτοιων οιονεί ερευνών για να ερμηνεύσουν την σημερινή πραγματικότητα. Θα εξηγήσουν τα «πως φτάσαμε ως εδώ» της κρίσης ή θα θεωρήσουν ότι «αδίκως γκρινιάζουμε αφού είμαστε έτσι» ή ακόμα και ότι «έτσι είναι ο έλληνας».
Η αλήθεια είναι ότι αυτού του τύπου οι γενικεύσεις είναι γοητευτικές. Παραπέμπουν δε σε ξερόλες οδηγούς ταξί και όλους αυτούς που με ευκολία φιλοσοφούν και με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία απαξιώνουν ομάδες πληθυσμού και νοοτροπίες. «Να σου πω εγώ τι θέλει ο Έλληνας» και πάμε…
Δηλαδή επειδή δύο ή δέκα τύποι τσακώθηκαν περιμένοντας στην ουρά για να ανέβουν στον Παρνασσό αυτό σημαίνει ότι «έχουμε χρήματα ως κοινωνία»; Αντίστοιχα, επειδή ορισμένοι δεν ξέρουν πόσα εκατομμύρια αντιστοιχούν στο δισεκατομμύριο είμαστε αμόρφωτοι ως λαός; Και λεφτά μπορεί να έχουμε και αμόρφωτοι να είμαστε, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το συμπεράνουμε.
Αυτά είναι χάιλαϊτς για σοσιαλμιντιακή χρήση και για να βγαίνει κανά meme. Ωστόσο, (και) αυτά διαμορφώνουν την εικόνα της καθημερινότητας- τουλάχιστον για όσους δεν έχουν τον χρόνο ή τη διάθεση να το ψάξουν παραπάνω ή να αμφισβητήσουν όσα βλέπουν στη βολή του ταιμλάιν τους.
