...μας κάνει πιο δυνατούς
Βαρέθηκα να γκρινιάζω για όσα ενεχόμενος υφίσταμαι, για όσα αδρανών υπομένω, για όσα καιροσκοπών ανέχομαι, όσα υπαιτίως καταπίνω, ηλιθίως αποδέχομαι και δολίως συγχωρώ.
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Να’ μαστε πάλι εδώ, Αντώνη! Εσύ να συν-τονίζεις τους (συν) εταίρους στην διακυβέρνηση της χώρας – όπου ανθεί φαιδρά σοβαροφάνεια – κι’ εμείς να περιμένουμε εναγωνίως τις λύσεις που επεξεργάζεστε, ώστε να επιλέξει η τρόικα την προσφοροτέρα.
Αυτή τη φορά καταφέρατε να ομονοήσετε, μετονομάζοντες το «χαράτσι» σε ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας, με κύριο γνώρισμα την κατά 10 έως 15 % ελάφρυνση των ασθενεστέρων, που όμως θα κληθούν να τσοντάρουν με άλλο τρόπο για να καλυφθεί η διαφορά. Βέβαια, απομένει η αποδοχή εκ των επικυριάρχων μας, αλλά έχουμε βάσιμες ελπίδες να προσδοκούμε την μεγαλοψυχία τους, καθώς η σκληρότητα τους εκδηλώθηκε μόλις πρόσφατα στην Κύπρο. Και, στην περίπτωση μας ισχύει το Νιτσεϊκό ρητό ελαφρώς παραποιημένο στο «ότι δεν ΤΟΥΣ σκοτώνει, ΜΑΣ κάνει πιο δυνατούς».
Ας αφήσουμε ανθρώπους όπως ο «πατριάρχης» του κοινοβουλίου κ. Απ. Κακλαμάνης να καταγγέλλει τον αστέρα της συγκυβέρνησης, Γ. Στουρνάρα ως «μπιζιμπόντη»(= ανακατωσούρας, περί πολλά τυρβάζων, μαστροχαλαστής, χαϊδεμένα ανεπρόκοπος) κι ας επικεντρωθούμε στο σημαίνον, που είναι το ότι ο εν λόγω τραπεζοϋπάλληλος – καθηγητής, είναι το πρόσωπο που χρειάζεται για να μεταφέρει απρόσκοπτα τις αποφάσεις του Διευθυντηρίου στους εντόπιους ιθαγενείς που από «Ρωμιοί» ή «Γραικοί» μετονομάσθηκαν, όλως αυθαιρέτως πριν δύο αιώνες, «Έλληνες».
Βέβαια, η σωτηρία της πατρίδος, ήπρεπε (όπως λένε οι την ακραιφνή πελοποννησιακήν ομιλούντες) να με απασχολεί, η ανεργία να μυρμηγκιάζει (όπως του κ. Μαρκογιαννάκη όταν ακούει την κ. Ζωή) το κεφάλι μου, η ύφεση να με καταπτοεί και η φοροδιαφυγή να με εξαγριώνει. Αυτά είναι προβλήματα, όχι τα παραλειπόμενα των ειδήσεων που προκύπτουν από την επιτροπή που εξετάζει τις ευθύνες του κ. Παπακωσταντίνου στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Αλλά βαρέθηκα να γκρινιάζω για όσα ενεχόμενος υφίσταμαι, για όσα αδρανών υπομένω, για όσα καιροσκοπών ανέχομαι, όσα υπαιτίως καταπίνω, ηλιθίως αποδέχομαι και δολίως συγχωρώ. Σιχάθηκα την ελαστικοποίηση της συνείδησής μου στην κακοποίηση της προσωπικότητάς μου από τον ευτελισμό εσμών, ηθών, νόμων, αξιών, ιερών, δικαιωμάτων και παρακαταθηκών.
Οι γκρίνιες, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις των δεινών που επιτείνουν την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης μας, βοηθούν στην ανακάλυψη ομοιοπαθών, ώστε να σχηματίσουμε ένα πλήθος αδικημένων που θα μοιραστεί τα βάρη που έκαστος «ες ολόκληρον» υφίσταται. Η κοινή μοίρα είναι η απαντοχή του κακομοίρη, που με τη σειρά του είναι ο πύρος ασφαλείας του Συστήματος κατά των επιπλοκών που δημιουργεί η δράση των ακτιβιστών.
Και έρχομαι στο Σύστημα του οποίου ως κακο-μοιραίοι, ήμαστε πύρος, αμφισβητουμένης, όμως, ασφάλειας. Η αμφιβολία αυτή των Κεντρωευρωπαίων- προεξαρχόντων των Γερμανών- ελάχιστα απέχει από την υποψία ότι ως γένος, ως φυλή (των Κυπρίων περιλαμβανομένων) είμαστε κίβδηλοι, ρέμπελοι. Γενικώς ανάξιοι να καταστούμε υποτελείς, αν πρώτα δεν εξαγνιστούμε μέσω της βασάνου, η οποία είναι η δοκιμασμένη μέθοδος που τόσους απέδωσε καρπούς ώστε να οδηγηθεί η Ευρώπη στην Αναγέννηση σφυρηλατημένη από τον Μεσαίωνα.
Αυτόν τον εξαγνισμό επιχειρεί να επιβάλλει με λουθηρανική θέρμη η κατισχύουσα οικονομικά πρώτη τη τάξει Δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης, ακριβώς όπως οι Αθηναίοι τιμωρούσαν τους εταίρους που δυστροπούσαν στις αρχές που οι ίδιοι επέβαλαν εν ονόματι της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Της Συμμαχίας στην οποία όλες οι πόλεις –εταίροι είχαν ίδιους φίλους και ίδιους εχθρούς, που είχαν ίση ψήφο ανεξαρτήτως μεγέθους και είχαν ελευθερία στις αποφάσεις.
Το πουλόβερ όμως της ισότητας και της ελευθερίας, πηρέ να ξηλώνει όταν οι Αθηναίοι μετέφεραν το Ταμείο από την Δήλο στην Αθήνα.
Η κ. Μέρκελ σε ρόλο Περικλέους, μοιάζει να βρίσκεται λίγο πριν την ανακοίνωση της μεταφοράς του Ταμείου στο έδαφός της, μη αρκούμενη σ’ αυτό που έως τώρα μέσω των Τραπεζών καρπωνόταν. Μένει να δούμε με ποια λαμπρά έργα, ποιους Παρθενώνες, θα κοσμήσει τη χώρα της ως άλλος Περικλής, όσο διαρκέσει ο Χρυσούς Αιών που ήδη έχει ανατείλει για την Γερμανία.
Να’ μαστε πάλι εδώ, Αντώνη! Εσύ να συν-τονίζεις τους (συν) εταίρους στην διακυβέρνηση της χώρας – όπου ανθεί φαιδρά σοβαροφάνεια – κι’ εμείς να περιμένουμε εναγωνίως τις λύσεις που επεξεργάζεστε, ώστε να επιλέξει η τρόικα την προσφοροτέρα.
Αυτή τη φορά καταφέρατε να ομονοήσετε, μετονομάζοντες το «χαράτσι» σε ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας, με κύριο γνώρισμα την κατά 10 έως 15 % ελάφρυνση των ασθενεστέρων, που όμως θα κληθούν να τσοντάρουν με άλλο τρόπο για να καλυφθεί η διαφορά. Βέβαια, απομένει η αποδοχή εκ των επικυριάρχων μας, αλλά έχουμε βάσιμες ελπίδες να προσδοκούμε την μεγαλοψυχία τους, καθώς η σκληρότητα τους εκδηλώθηκε μόλις πρόσφατα στην Κύπρο. Και, στην περίπτωση μας ισχύει το Νιτσεϊκό ρητό ελαφρώς παραποιημένο στο «ότι δεν ΤΟΥΣ σκοτώνει, ΜΑΣ κάνει πιο δυνατούς».
Ας αφήσουμε ανθρώπους όπως ο «πατριάρχης» του κοινοβουλίου κ. Απ. Κακλαμάνης να καταγγέλλει τον αστέρα της συγκυβέρνησης, Γ. Στουρνάρα ως «μπιζιμπόντη»(= ανακατωσούρας, περί πολλά τυρβάζων, μαστροχαλαστής, χαϊδεμένα ανεπρόκοπος) κι ας επικεντρωθούμε στο σημαίνον, που είναι το ότι ο εν λόγω τραπεζοϋπάλληλος – καθηγητής, είναι το πρόσωπο που χρειάζεται για να μεταφέρει απρόσκοπτα τις αποφάσεις του Διευθυντηρίου στους εντόπιους ιθαγενείς που από «Ρωμιοί» ή «Γραικοί» μετονομάσθηκαν, όλως αυθαιρέτως πριν δύο αιώνες, «Έλληνες».
Βέβαια, η σωτηρία της πατρίδος, ήπρεπε (όπως λένε οι την ακραιφνή πελοποννησιακήν ομιλούντες) να με απασχολεί, η ανεργία να μυρμηγκιάζει (όπως του κ. Μαρκογιαννάκη όταν ακούει την κ. Ζωή) το κεφάλι μου, η ύφεση να με καταπτοεί και η φοροδιαφυγή να με εξαγριώνει. Αυτά είναι προβλήματα, όχι τα παραλειπόμενα των ειδήσεων που προκύπτουν από την επιτροπή που εξετάζει τις ευθύνες του κ. Παπακωσταντίνου στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Αλλά βαρέθηκα να γκρινιάζω για όσα ενεχόμενος υφίσταμαι, για όσα αδρανών υπομένω, για όσα καιροσκοπών ανέχομαι, όσα υπαιτίως καταπίνω, ηλιθίως αποδέχομαι και δολίως συγχωρώ. Σιχάθηκα την ελαστικοποίηση της συνείδησής μου στην κακοποίηση της προσωπικότητάς μου από τον ευτελισμό εσμών, ηθών, νόμων, αξιών, ιερών, δικαιωμάτων και παρακαταθηκών.
Οι γκρίνιες, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις των δεινών που επιτείνουν την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης μας, βοηθούν στην ανακάλυψη ομοιοπαθών, ώστε να σχηματίσουμε ένα πλήθος αδικημένων που θα μοιραστεί τα βάρη που έκαστος «ες ολόκληρον» υφίσταται. Η κοινή μοίρα είναι η απαντοχή του κακομοίρη, που με τη σειρά του είναι ο πύρος ασφαλείας του Συστήματος κατά των επιπλοκών που δημιουργεί η δράση των ακτιβιστών.
Και έρχομαι στο Σύστημα του οποίου ως κακο-μοιραίοι, ήμαστε πύρος, αμφισβητουμένης, όμως, ασφάλειας. Η αμφιβολία αυτή των Κεντρωευρωπαίων- προεξαρχόντων των Γερμανών- ελάχιστα απέχει από την υποψία ότι ως γένος, ως φυλή (των Κυπρίων περιλαμβανομένων) είμαστε κίβδηλοι, ρέμπελοι. Γενικώς ανάξιοι να καταστούμε υποτελείς, αν πρώτα δεν εξαγνιστούμε μέσω της βασάνου, η οποία είναι η δοκιμασμένη μέθοδος που τόσους απέδωσε καρπούς ώστε να οδηγηθεί η Ευρώπη στην Αναγέννηση σφυρηλατημένη από τον Μεσαίωνα.
Αυτόν τον εξαγνισμό επιχειρεί να επιβάλλει με λουθηρανική θέρμη η κατισχύουσα οικονομικά πρώτη τη τάξει Δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης, ακριβώς όπως οι Αθηναίοι τιμωρούσαν τους εταίρους που δυστροπούσαν στις αρχές που οι ίδιοι επέβαλαν εν ονόματι της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Της Συμμαχίας στην οποία όλες οι πόλεις –εταίροι είχαν ίδιους φίλους και ίδιους εχθρούς, που είχαν ίση ψήφο ανεξαρτήτως μεγέθους και είχαν ελευθερία στις αποφάσεις.
Το πουλόβερ όμως της ισότητας και της ελευθερίας, πηρέ να ξηλώνει όταν οι Αθηναίοι μετέφεραν το Ταμείο από την Δήλο στην Αθήνα.
Η κ. Μέρκελ σε ρόλο Περικλέους, μοιάζει να βρίσκεται λίγο πριν την ανακοίνωση της μεταφοράς του Ταμείου στο έδαφός της, μη αρκούμενη σ’ αυτό που έως τώρα μέσω των Τραπεζών καρπωνόταν. Μένει να δούμε με ποια λαμπρά έργα, ποιους Παρθενώνες, θα κοσμήσει τη χώρα της ως άλλος Περικλής, όσο διαρκέσει ο Χρυσούς Αιών που ήδη έχει ανατείλει για την Γερμανία.
