Praetor carnifex
H πράξη του πυροβολισμού από τον «praetorianus carnifex» (=φρουρό-δήμιο), ηλιθίως καλείται "δολοφονία".
γράφει ο Χριστόδουλος Δ. Γλύστρας
«Praetor urbanis», δηλαδή αστυδίκες αποκάλεσε ο τελευταίος υπουργός δημοσίας τάξεως του αστυνομικούς για να αποφύγει να τους πει πραιτωριανούς. Όμως αυτοί από πολλού είχαν διολισθήσει στον ρόλο του «praetorianus carnifex», δηλαδή του φρουρού – δημίου.
Ηλιθίως αποκαλείται δολοφονία η πράξη του ειδικού φρουρού να πυροβολήσει (σκοπεύσας προηγουμένως) τον 15χρονο μαθητή. Δολοφονώ, σημαίνει δολίως, κρυφά, μυστικά, κατόπιν ενέδρας, σκοτώνω κάποιον. Εδώ όμως πρόκειται περί δημοσίας εκτελέσεως (από έναν από το δημόσιο αμειβόμενο, άρα κρατικό υπάλληλο), ενός ανήλικου, (άρα μη ικανού προς δικαιοπραξία) άοπλου ατόμου, δια αγχεμάχου πυροβόλου όπλου.
Έχουμε δηλαδή, κάποιον που η πολιτεία εξουσιοδότησε να φυλάττει την τάξη και να παραδίδει στον Νόμο τους αδικοπραγούντες, ο οποίος αυθαιρέτως περιέβαλε εαυτόν με τις εξουσίες: του ανακριτή, του δημόσιου κατήγορου, του δικαστή και εντέλει του δημίου, που εκτελεί την καταδικαστική απόφαση. Με συνοπτικές διαδικασίες, διαρκείας μερικών δευτερολέπτων. Έχουμε έναν οιηματία.
Και το καθήκον να διερευνήσουμε ως κράτος δικαίου, τις ευθύνες όσων συνέβαλαν στην δημιουργία της καταστροφικής αυτής οίησης. Αυτό καλείται «απόδοσις ευθυνών», κύριε Κωστάκιε Καραμανλή Β΄.
Της Πολυδωρείου ρήσεως, είχε προηγηθεί η απονομή διασήμων από τον Κ. Μητσοτάκη, που απευθυνόμενος στους αστυνομικούς είπε «το κράτος είστε εσείς». Αλλά και η θεωρία, ότι οι ένστολοι αστυνομικοί υπάλληλοι – κλητήρες , τους ονόμαζαν κατά τα ξένα ευρωπαϊκά πρότυπα στις αρχές της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους – είναι οι «Ηρακλειδείς του στέμματος», που θα αποτρέψουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Η σαβούρα (των γερμανοτσολιάδων) που σώρευσαν στις τάξεις Αστυνομίας και Χωροφυλακής, οι διαχειριστές της εξουσίας που προέκυψε από την (πρώτη στην Ευρώπη ) ήττα των επαναστατών κομμουνιστών, αλλά και οι επίγονοί τους, δεν θα συνταξιοδοτηθούν πριν από 10 με 15 χρόνια. Ως τότε όμως, και παρά τις ανασυγκροτήσεις και τις «αλλαγές» του Α. Παπανδρέου, που ενέταξε στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ, γόνους «αριστερών» οικογενειών, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Γιατί οι καινούργιοι, υποχρεώθηκαν να προσαρμοσθούν στις συνήθειες των παλιών .
Το ίδιο ίσχυσε και για όσους εντάχθηκαν με το σύστημα των Πανελληνίων, ενώ η επαναστατική γυμναστική στην οποία όλους μας υποχρέωσε η 17η Νοέμβρη, μαζί με τους λιτοδίαιτους –άρα ευκίνητους – Αλβανούς, Ρουμάνους και Γεωργιανούς κακοποιούς, φανέρωσε μια άλλη ανάγκη. Οι νωθροί κοιλαράδες πρώην χωροφύλακες, δεν ήταν ικανοί να κρατήσουν ακόμα και όσους από κακοτυχία έπεφταν επάνω τους, καθώς έμεναν με το …μπουφάν των συλληφθέντων στα χέρια. Σταδιακά οργανώθηκαν βοηθητικές μονάδες με κύριο χαρακτηριστικό το νεαρόν της ηλικίας, την σωματική διάπλαση , την εκγύμναση και το… αγωνιστικό πνεύμα των προσλαμβανομένων.
Οι Μονάδες Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας, οι μηχανοκίνητοι Ζητά-δες και τέλος οι Ειδικοί Φρουροί, στελεχώθηκαν από πρώην λοκ-ατζήδες, βατράχια και λογής – λογής άλλα ασπόνδυλα πλην ευκίνητα όντα, που ενδημούν στα μποντιμπιλντεράδικα γυμναστήρια.
Βέβαια, οι εμπνευστές της προσπάθειας, στην σπουδή τους να φτιάξουν γρήγορα τις μονάδες –εργαλεία καταστολής και δράσης, δεν σκέφτηκαν πως οι «σκληροί» που επέλεγαν, εμφορούντο από το πλέγμα της σωματικής υπεροχής, της δύναμης και λόγω αυτής, της υπεροχής, τουλάχιστον ως προς τους ολιγότερον δυνάμενους. Δεν συνυπολόγισαν επίσης την μειωμένη ευφυΐα των επιδιδομένων σε επαύξηση των σωματικών προσόντων ατόμων («αχμάκ ογλάν - πεχλιβάν ογλού»= κουτό παιδί, παλαιστής γίνεται, λένε οι Τούρκοι), ούτε στην ανάγκη τους να υπακούουν σε ηγέτες με υπέρτερα των ιδικών τους χαρίσματα, επομένως με βλακεία μεγαλύτερη η ίση.
Σε περιπτώσεις σαν αυτές, η λύση που προτείνουν οι ειδικοί, είναι η ανάπτυξη του πνεύματος μονάδας και η πειθαρχία. Και τα δύο ζητούμενα όμως, προσκόπτουν στην ελληνική πραγματικότητα καθώς, οι μισοί από τους «ειδικούς» αστυνομικούς βρίσκουν πως οι άλλοι μισοί, κακώς περιελήφθησαν στις τάξεις τους, λόγω ρουσφετιών του αντίπαλου απ’ το δικό τους κόμμα, αφ ενός και αφ ετέρου, λόγω καταχρηστικής χρησιμοποιήσεως των Μονάδων, σε καθήκοντα που αφίστανται των θεσμοθετημένων κανόνων.
Υπάρχει όμως ακόμα μία παράμετρος. Για να συνεχίσει να υπάρχει το αίσθημα της υπεροχής, ο «μάτσο», πρέπει να έχει απτά δείγματα, αντιπάλoυς, τους οποίους θα κατατροπώσει. Εχθρούς, που μετά την αναμέτρηση θα παραδεχθούν την ήττα τους και ταπεινωμένοι θα επιζητήσουν το έλεος. Κι’ αν δεν βρίσκονται – που να βρεις εχθρό ξεροσταλιάζοντας έξω απ’ τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στην Χαρ. Τρικούπη; - θα τους εφεύρει
Δεν επιτρέπουν οι ηλίθιοι κανονισμοί να μπαγλαρώσει εκείνο το χαμαντράκι που περνάει από απέναντι και τον κοιτάζει περιφρονητικά. Να του χώσει το πιστόλι μεσ’ τη μύτη και να του σφυρίξει δίπλα απ’ τ’ αυτί «θες να σου τινάξω τα σκατομυαλά στον τοίχο;» Ντάξει, το βράδυ, θα πάρει Μπάμπη (άμα δεν υπάρχει μάρτυρας, τζάμπα η μαγκιά) να βγουν μια τσάρκα κι’ όποια κουφάλα κουνηθεί, θα κλάψει μια μανούλα. Έσκασε ο Χάρης κι’ η παρέα του, λαμόγια. Σούζα!
Πάνω από 20 περιστατικά τυχαίας εκπυρσοκρότησης ή εξοστρακισμού, καταμέτρησε προχθές από τον Ρ/Σ «City» ο Αντρέας Ρουμελιώτης. Οι άτυχοι αστυνομικοί υπάλληλοι που είχαν τα ελαττωματικά όπλα, δια των συνηγόρων τους, επικαλέστηκαν «την κακιά την ώρα» κι’ όλα μέλι –γάλα. Μαρτυρες “ήταν εξαιρέτου ο κατηγορούμενος”, “κάνουμε υπερωρίες και δεν πληρωνόμαστε”, “δεν είχε σκοτώσει ούτε μερμύγκι”, τέτοια.
Ατύχημα, μέτρια σύγχυση, πρότερος έντιμος, εφετείο, ΑΘΩΟΣ.
Έτσι τόχανε σκεφτεί κι’ αυτή τη φορά, έτσι βάδιζε ο Καπερνάρος, μα βγήκανε αυτά τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα, τα κακομαθημένα και χάλασαν τον κόσμο. Αλλά, πίσω από τις λέξεις, ήλθε ο Αλέξης, ο τέως της Εύης και αλλάζει το σκηνικό. Κα-καν, κα-καν, επίθεση!
Προπυλακισθήκαμε, κύριε πρόεδρε, μας εξύβρισαν, μας φοβέρισαν, μας πέταξαν μολότοφ, τούβλα, μάρμαρα, τασάκια και κονσερβοκούτια. Χεστήκαμε κύριε πρόεδρε και ρίξαμε δυο - τρείς κούφιες, κι αυτό, το θανόν, πήγε και έβαλε, ως μη όφειλε, την καρδία του στην πορεία της σφαίρας.
Αλλά δεν έκαμε μονό αυτό! Πρώτον και κύριον , τι γύρευε από το Ψυχικό στο Εξάρχειο, αν όχι φασαρίες; Ύστερις, γιατί πήγε στο γήπεδο και βάραγε κοτζαμάν πολίστες, γιατί άλλαζε συνέχεια σχολεία, γιατί τον δίωξανε απ’ του Μωραϊτη ; Ρε, σε τα μας, ρε; Τον έκοψα, εγώ, παραβατικός ήταν. Τον έκοψε όμως κι’ ο Θεός και τούστειλε από ψηλά, τη σφαίρα –σφοντύλι.
Άλλο δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω.
Δεν τον παρεξηγώ, εγώ, τον Αλέξη. Πρώτον, είχε πολύ καιρό να βγει γυαλί και τον έπιασε σύνδρομο στέρησης. Δεύτερον, μπορεί να μην κοιμάται στα σανίδια τώρα, που η Εύη, του ‘φαγε όλα τα δαχτυλίδια κι έφυγε, αλλά προέχει να βρει «μιαν –άλλη – που – νάχει – τ’ άρωμά – της – τα – ίδια – τα – φιλιά - της – τα - ωραία – της – μαλλιάαα». Και αυτό, χωρίς να παίζεις στα παράθυρα, δε γίνεται. Χώρια που είναι και αφιλοκερδής.
Αλλά, να. Διαπρεπής ποινικολόγος αυτός, μου θυμίζει χαμερπείς συναδέλφους του, που υπερασπίζονταν βιαστές: Μάλιστα, κύριε πρόεδρε, τη βιάσαμε ολίγον, αλλά ξέρετε τι χαμούρα ήταν αυτή; Δέκα γκόμενους- οι τρεις παντρεμένοι- είχε!
Ήταν η κακιά (της) ώρα…
«Praetor urbanis», δηλαδή αστυδίκες αποκάλεσε ο τελευταίος υπουργός δημοσίας τάξεως του αστυνομικούς για να αποφύγει να τους πει πραιτωριανούς. Όμως αυτοί από πολλού είχαν διολισθήσει στον ρόλο του «praetorianus carnifex», δηλαδή του φρουρού – δημίου.
Ηλιθίως αποκαλείται δολοφονία η πράξη του ειδικού φρουρού να πυροβολήσει (σκοπεύσας προηγουμένως) τον 15χρονο μαθητή. Δολοφονώ, σημαίνει δολίως, κρυφά, μυστικά, κατόπιν ενέδρας, σκοτώνω κάποιον. Εδώ όμως πρόκειται περί δημοσίας εκτελέσεως (από έναν από το δημόσιο αμειβόμενο, άρα κρατικό υπάλληλο), ενός ανήλικου, (άρα μη ικανού προς δικαιοπραξία) άοπλου ατόμου, δια αγχεμάχου πυροβόλου όπλου.
Έχουμε δηλαδή, κάποιον που η πολιτεία εξουσιοδότησε να φυλάττει την τάξη και να παραδίδει στον Νόμο τους αδικοπραγούντες, ο οποίος αυθαιρέτως περιέβαλε εαυτόν με τις εξουσίες: του ανακριτή, του δημόσιου κατήγορου, του δικαστή και εντέλει του δημίου, που εκτελεί την καταδικαστική απόφαση. Με συνοπτικές διαδικασίες, διαρκείας μερικών δευτερολέπτων. Έχουμε έναν οιηματία.
Και το καθήκον να διερευνήσουμε ως κράτος δικαίου, τις ευθύνες όσων συνέβαλαν στην δημιουργία της καταστροφικής αυτής οίησης. Αυτό καλείται «απόδοσις ευθυνών», κύριε Κωστάκιε Καραμανλή Β΄.
Της Πολυδωρείου ρήσεως, είχε προηγηθεί η απονομή διασήμων από τον Κ. Μητσοτάκη, που απευθυνόμενος στους αστυνομικούς είπε «το κράτος είστε εσείς». Αλλά και η θεωρία, ότι οι ένστολοι αστυνομικοί υπάλληλοι – κλητήρες , τους ονόμαζαν κατά τα ξένα ευρωπαϊκά πρότυπα στις αρχές της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους – είναι οι «Ηρακλειδείς του στέμματος», που θα αποτρέψουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Η σαβούρα (των γερμανοτσολιάδων) που σώρευσαν στις τάξεις Αστυνομίας και Χωροφυλακής, οι διαχειριστές της εξουσίας που προέκυψε από την (πρώτη στην Ευρώπη ) ήττα των επαναστατών κομμουνιστών, αλλά και οι επίγονοί τους, δεν θα συνταξιοδοτηθούν πριν από 10 με 15 χρόνια. Ως τότε όμως, και παρά τις ανασυγκροτήσεις και τις «αλλαγές» του Α. Παπανδρέου, που ενέταξε στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ, γόνους «αριστερών» οικογενειών, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Γιατί οι καινούργιοι, υποχρεώθηκαν να προσαρμοσθούν στις συνήθειες των παλιών .
Το ίδιο ίσχυσε και για όσους εντάχθηκαν με το σύστημα των Πανελληνίων, ενώ η επαναστατική γυμναστική στην οποία όλους μας υποχρέωσε η 17η Νοέμβρη, μαζί με τους λιτοδίαιτους –άρα ευκίνητους – Αλβανούς, Ρουμάνους και Γεωργιανούς κακοποιούς, φανέρωσε μια άλλη ανάγκη. Οι νωθροί κοιλαράδες πρώην χωροφύλακες, δεν ήταν ικανοί να κρατήσουν ακόμα και όσους από κακοτυχία έπεφταν επάνω τους, καθώς έμεναν με το …μπουφάν των συλληφθέντων στα χέρια. Σταδιακά οργανώθηκαν βοηθητικές μονάδες με κύριο χαρακτηριστικό το νεαρόν της ηλικίας, την σωματική διάπλαση , την εκγύμναση και το… αγωνιστικό πνεύμα των προσλαμβανομένων.
Οι Μονάδες Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας, οι μηχανοκίνητοι Ζητά-δες και τέλος οι Ειδικοί Φρουροί, στελεχώθηκαν από πρώην λοκ-ατζήδες, βατράχια και λογής – λογής άλλα ασπόνδυλα πλην ευκίνητα όντα, που ενδημούν στα μποντιμπιλντεράδικα γυμναστήρια.
Βέβαια, οι εμπνευστές της προσπάθειας, στην σπουδή τους να φτιάξουν γρήγορα τις μονάδες –εργαλεία καταστολής και δράσης, δεν σκέφτηκαν πως οι «σκληροί» που επέλεγαν, εμφορούντο από το πλέγμα της σωματικής υπεροχής, της δύναμης και λόγω αυτής, της υπεροχής, τουλάχιστον ως προς τους ολιγότερον δυνάμενους. Δεν συνυπολόγισαν επίσης την μειωμένη ευφυΐα των επιδιδομένων σε επαύξηση των σωματικών προσόντων ατόμων («αχμάκ ογλάν - πεχλιβάν ογλού»= κουτό παιδί, παλαιστής γίνεται, λένε οι Τούρκοι), ούτε στην ανάγκη τους να υπακούουν σε ηγέτες με υπέρτερα των ιδικών τους χαρίσματα, επομένως με βλακεία μεγαλύτερη η ίση.
Σε περιπτώσεις σαν αυτές, η λύση που προτείνουν οι ειδικοί, είναι η ανάπτυξη του πνεύματος μονάδας και η πειθαρχία. Και τα δύο ζητούμενα όμως, προσκόπτουν στην ελληνική πραγματικότητα καθώς, οι μισοί από τους «ειδικούς» αστυνομικούς βρίσκουν πως οι άλλοι μισοί, κακώς περιελήφθησαν στις τάξεις τους, λόγω ρουσφετιών του αντίπαλου απ’ το δικό τους κόμμα, αφ ενός και αφ ετέρου, λόγω καταχρηστικής χρησιμοποιήσεως των Μονάδων, σε καθήκοντα που αφίστανται των θεσμοθετημένων κανόνων.
Υπάρχει όμως ακόμα μία παράμετρος. Για να συνεχίσει να υπάρχει το αίσθημα της υπεροχής, ο «μάτσο», πρέπει να έχει απτά δείγματα, αντιπάλoυς, τους οποίους θα κατατροπώσει. Εχθρούς, που μετά την αναμέτρηση θα παραδεχθούν την ήττα τους και ταπεινωμένοι θα επιζητήσουν το έλεος. Κι’ αν δεν βρίσκονται – που να βρεις εχθρό ξεροσταλιάζοντας έξω απ’ τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στην Χαρ. Τρικούπη; - θα τους εφεύρει
Δεν επιτρέπουν οι ηλίθιοι κανονισμοί να μπαγλαρώσει εκείνο το χαμαντράκι που περνάει από απέναντι και τον κοιτάζει περιφρονητικά. Να του χώσει το πιστόλι μεσ’ τη μύτη και να του σφυρίξει δίπλα απ’ τ’ αυτί «θες να σου τινάξω τα σκατομυαλά στον τοίχο;» Ντάξει, το βράδυ, θα πάρει Μπάμπη (άμα δεν υπάρχει μάρτυρας, τζάμπα η μαγκιά) να βγουν μια τσάρκα κι’ όποια κουφάλα κουνηθεί, θα κλάψει μια μανούλα. Έσκασε ο Χάρης κι’ η παρέα του, λαμόγια. Σούζα!
Πάνω από 20 περιστατικά τυχαίας εκπυρσοκρότησης ή εξοστρακισμού, καταμέτρησε προχθές από τον Ρ/Σ «City» ο Αντρέας Ρουμελιώτης. Οι άτυχοι αστυνομικοί υπάλληλοι που είχαν τα ελαττωματικά όπλα, δια των συνηγόρων τους, επικαλέστηκαν «την κακιά την ώρα» κι’ όλα μέλι –γάλα. Μαρτυρες “ήταν εξαιρέτου ο κατηγορούμενος”, “κάνουμε υπερωρίες και δεν πληρωνόμαστε”, “δεν είχε σκοτώσει ούτε μερμύγκι”, τέτοια.
Ατύχημα, μέτρια σύγχυση, πρότερος έντιμος, εφετείο, ΑΘΩΟΣ.
Έτσι τόχανε σκεφτεί κι’ αυτή τη φορά, έτσι βάδιζε ο Καπερνάρος, μα βγήκανε αυτά τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα, τα κακομαθημένα και χάλασαν τον κόσμο. Αλλά, πίσω από τις λέξεις, ήλθε ο Αλέξης, ο τέως της Εύης και αλλάζει το σκηνικό. Κα-καν, κα-καν, επίθεση!
Προπυλακισθήκαμε, κύριε πρόεδρε, μας εξύβρισαν, μας φοβέρισαν, μας πέταξαν μολότοφ, τούβλα, μάρμαρα, τασάκια και κονσερβοκούτια. Χεστήκαμε κύριε πρόεδρε και ρίξαμε δυο - τρείς κούφιες, κι αυτό, το θανόν, πήγε και έβαλε, ως μη όφειλε, την καρδία του στην πορεία της σφαίρας.
Αλλά δεν έκαμε μονό αυτό! Πρώτον και κύριον , τι γύρευε από το Ψυχικό στο Εξάρχειο, αν όχι φασαρίες; Ύστερις, γιατί πήγε στο γήπεδο και βάραγε κοτζαμάν πολίστες, γιατί άλλαζε συνέχεια σχολεία, γιατί τον δίωξανε απ’ του Μωραϊτη ; Ρε, σε τα μας, ρε; Τον έκοψα, εγώ, παραβατικός ήταν. Τον έκοψε όμως κι’ ο Θεός και τούστειλε από ψηλά, τη σφαίρα –σφοντύλι.
Άλλο δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω.
Δεν τον παρεξηγώ, εγώ, τον Αλέξη. Πρώτον, είχε πολύ καιρό να βγει γυαλί και τον έπιασε σύνδρομο στέρησης. Δεύτερον, μπορεί να μην κοιμάται στα σανίδια τώρα, που η Εύη, του ‘φαγε όλα τα δαχτυλίδια κι έφυγε, αλλά προέχει να βρει «μιαν –άλλη – που – νάχει – τ’ άρωμά – της – τα – ίδια – τα – φιλιά - της – τα - ωραία – της – μαλλιάαα». Και αυτό, χωρίς να παίζεις στα παράθυρα, δε γίνεται. Χώρια που είναι και αφιλοκερδής.
Αλλά, να. Διαπρεπής ποινικολόγος αυτός, μου θυμίζει χαμερπείς συναδέλφους του, που υπερασπίζονταν βιαστές: Μάλιστα, κύριε πρόεδρε, τη βιάσαμε ολίγον, αλλά ξέρετε τι χαμούρα ήταν αυτή; Δέκα γκόμενους- οι τρεις παντρεμένοι- είχε!
Ήταν η κακιά (της) ώρα…
Οι Μονάδες Αντιμετώπισης Τρομοκρατίας, οι μηχανοκίνητοι Ζητά-δες και τέλος οι Ειδικοί Φρουροί, στελεχώθηκαν από πρώην λοκ-ατζήδες, βατράχια και λογής – λογής άλλα ασπόνδυλα πλην ευκίνητα όντα
