Ασφα-ληστές
Αν οι ασφαλισμένοι δεν δανείζουν το δημόσιο, αυτοί χάνουν. Αφού δεν στέργουν να τα δώσουν, τους τα παίρνεις προσποιούμενος τον αδιάφορο.
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Τα αποθεματικά των ταμείων κοινωνικής ασφάλειας άρχισαν να ξυπνούν αρπαχτικά ένστικτα στους κυβερνώντες από τότε που η κοινωνική ασφάλεια κατέστη «εκ των ων ουκ άνευ» στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.
Στην δεκαετία του ’70 ξεκίνησε η υποχρεωτική άτοκη κατάθεση τους στην Εθνική Τράπεζα για να φθάσουμε, τα χρόνια του Κοσκωτά, στην αλήστου μνήμης Τράπεζα Κρήτης, την πρώτη κομματική τράπεζα, όπου η αρχική απιστία ως προς τα συμφέροντα των ασφαλισμένων, έλαβε την χροιά της μικροαπάτης, καθώς έπρεπε να κατατίθενται υπέρ ΠαΣοΚ σχεδόν ατόκως τα αποθέματα των ταμείων.
Ακολούθησαν τα κρατικά ομόλογα με ελάχιστο τόκο λόγω του εγγυημένου της απόδοσης και ύστερα ήρθε το Χρηματιστήριο, η μεγάλη λωποδυσία, όπου βάσει μιας ποσόστωσης ροκανίστηκαν δυσθεώρητα ποσά.
Μετά από την μεταμέλεια της κυβέρνησης Σημίτη για την πιεστική προτροπή της σε όλους εκείνους που είχαν κομπόδεμα να το τζογάρουν, ήρθε η εποχή των ομολόγων, που η σημερινή κυβέρνηση τα θεωρεί ίδια με τα δικά της δομημένα και οι επικριτές της, αξιωματικώς αντιπολιτευόμενοι, τα θεωρούν αδόμητα ή ξεΐγκλωτα ή απλώς ειδικά- πάντως προσφορότερα για δανεισμό από τα δάνεια διεθνών ταμείων και τραπεζών.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. που ήρθε για να νοικοκυρέψει τα κακώς κείμενα, βελτίωσε την πρακτική αυτή με τη συνδρομή οικονομικών εγκεφάλων των οποίων η αφερεγγυότητα, ουδεμιάς άλλης απόδειξης πλην του πορτρέτου τους χρήζει. Κανένας ενήλικος εχέφρων άνθρωπος δεν θα ήθελε να έχει δοσοληψίες με όλους αυτούς τους Γραμματείς η Φαρισαίους που βρέθηκε υποχρεωμένη η κυβέρνηση να αποπέμψει, μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2007 και εάν ήταν υποχρεωμένος να ανταλλάξει χειραψία μαζί τους, θα τους έδινε το χέρι, στο οποίο δεν φορά τη βέρα του.
Αποτέλεσμα τα δομημένα, οι μίζες και οι βαλίτσες, που ξεσήκωσαν θύελλα.
Κι’ όμως τα λωποδητο-δάνεια αυτά, ήταν μια κάποια λύση για τον επιπολλασμό των χρηματικών διαθεσίμων. Αν οι ασφαλισμένοι δεν ήθελαν να τα δανείσουν μακροχρόνως στο δημόσιο, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.
Αφού δεν στέργουν να τα δώσουν και να έχουν ένα «διάφορο», τους τα παίρνεις προσποιούμενος τον αδιάφορο. Αλλωστε, «πενία τέχνας κατεργάζεται» και η μηχανή στήνεται μάνι – μάνι φθάνει να εφαρμόσει κανείς την αποστολικήν ρήση, «ερευνάτε τας γραφάς».
Ψάχνοντας λοιπόν τις κείμενες διατάξεις οι φωστήρες του κ. Αλογοσκούφη επικουρούμενοι από εκείνους του κ. Μαγγίνα, βρήκαν ότι νόμος ορίζει, πως το κράτος εγγυάται την σύνταξη των Ελλήνων. Άρα τι χρείαν αποθεματικών έχομεν; Ουδεμίαν.
Λαμβάνομεν, λοιπόν, κατά την συνταγή, τα αποθεματικά των ταμείων, όσων νομίζουν πως όποιος προνοεί καλείται φρόνιμος - χωρίς να λογαριάσουν την βασική αρχή που διέπει το Αστικό Δίκαιο, βάσει της οποίας «τα τυχερά πλήττουν τον κύριο» - και τα τοποθετούμε σε έναν ειδικό λογαριασμό, τον οποίο θα διαχειρίζεται το κράτος.
Επειδή, μάλιστα τα ταμεία αυτά είναι ευγενή και στην Ελλάδα δεν έχουμε ευγενείς, παίρνουμε το 10%, για να το διαθέσουμε υπέρ άλλων, μη ευγενών σκοπών. Αυτό καλείται «δήμευση», αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, χώρια που και το ποσοστό είναι ανάξιο λόγου. Εξάλλου, η δήμευση ως πρακτική, παραπέμπει σε αρχαιοελληνική πράξη υπέρ του δήμου, δηλαδή του σημερινού δημόσιου.
Όσο για το ποσοστό, δεν έχει σημασία, αφού το θέμα είναι να μπήξεις, να θεσπίσεις έναν φόρο ή ένα τέλος, μια επιβάρυνση. Μετά, το 10 γίνεται 12, 15, ή 17% και αναλόγως των αναγκών μπορεί να αυξάνει, έως ότου εξαντλήσομεν όλους τους διαθέσιμους πόρους ή στην προκείμενη περίπτωση, ολόκληρο το αποθεματικό του Ταμείου των δημοσιογράφων, των δικηγόρων και των μηχανικών που είναι το μεγαλύτερο.
Εγκυκλοπαιδικά τώρα, η δήμευση, εφεύρημα των Ελλήνων, που εν συνεχεία υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους, ήταν ποινή που επακολουθούσε ετέρα ποινή κατά φυσικού προσώπου, συνήθως θάνατον ή εξορία, συνεπεία κακουργηματικής πράξεως ή πλημμελληματικής- δολίως διαπραχθείσας. Συνίσταται στην αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων του κακούργου (ενίοτε επεβάλετο και σε εχθρούς) τα οποία περιήρχοντο στο δημόσιο. Κατάχρηση δημεύσεων παρατηρήθηκε στους χρόνους του Μεσαίωνα και στην συνέχεια υπήρξαν γνώρισμα όλων των αυταρχικών καθεστώτων, με τελευταία τη ναζιστική Γερμανία, που με διάφορα τερτίπια την εφάρμοσε κατά των Εβραίων.
Ήδη από τους νεότερους χρόνους, καταργήθηκε σε όλα τα κράτη δικαίου και στην Ελλάδα απαγορεύτηκε με το Σύνταγμα του 1843, του 1864 και τελικώς με εκείνο του 1927, το οποίο καθιέρωσε μόνον την ειδική δήμευση και μόνον για όσες περιπτώσεις ρητώς αναφέρονται από αυτό και πάντα μετά από δικαστική απόφαση.
Βέβαια η παρούσα δήμευση, δεν είναι παρακολούθημα κακουργηματικών πράξεων των δημοσιογράφων, των δικηγόρων των μηχανικών, των γιατρών και των φαρμακοποιών, ούτε αποφασίσθηκε μετά από την καταδίκη τους από κάποιο αρμόδιο δικαστήριο. Μπορεί μάλιστα ασφαλώς να ισχυρισθεί κανείς, ότι δεν σχετίζεται με την επίλυση του ασφαλιστικού, αφού το να ενθυλακώσει το κράτος αλλότρια αγαθά, δεν προϋποθέτει το ότι θα τα διαθέσει για τα θυλάκια των φτωχών ταμείων, τα οποία άλλωστε φτώχυναν, συνεπεία των εις βάρος τους αθλιοτήτων από θετικές ή αποθετικές πράξεις και παραλήψεις της δημόσιας διοίκησης.
Ερευνητέες είναι πάντως οι διαθέσεις αυτών των επιτηδευματιών. Σίγουρα κάτω από τις παρούσες συνθήκες, μπορεί να θεωρηθούν τουλάχιστον εχθρικές προς την κυβέρνηση. Όπερ έδει δείξε.
Επιπόλαιοι επίσης φαντάζουν, όσοι λέγουν πως έπεσαν από τα σύννεφα ακούγοντας τις προθέσεις του κ. Μαγγίνα. Είναι προφανές ότι δεν κατάλαβαν τον Πρωθυπουργό, που σε όλους τους τόνους διευκρίνιζε προεκλογικώς, ότι προσφεύγει στις κάλπες ενώπιον του μεγάλου προβλήματος της σύνταξης του προϋπολογισμού.
Τώρα ξέρουν τι ακριβώς εννοούσε…
Τα αποθεματικά των ταμείων κοινωνικής ασφάλειας άρχισαν να ξυπνούν αρπαχτικά ένστικτα στους κυβερνώντες από τότε που η κοινωνική ασφάλεια κατέστη «εκ των ων ουκ άνευ» στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.
Στην δεκαετία του ’70 ξεκίνησε η υποχρεωτική άτοκη κατάθεση τους στην Εθνική Τράπεζα για να φθάσουμε, τα χρόνια του Κοσκωτά, στην αλήστου μνήμης Τράπεζα Κρήτης, την πρώτη κομματική τράπεζα, όπου η αρχική απιστία ως προς τα συμφέροντα των ασφαλισμένων, έλαβε την χροιά της μικροαπάτης, καθώς έπρεπε να κατατίθενται υπέρ ΠαΣοΚ σχεδόν ατόκως τα αποθέματα των ταμείων.
Ακολούθησαν τα κρατικά ομόλογα με ελάχιστο τόκο λόγω του εγγυημένου της απόδοσης και ύστερα ήρθε το Χρηματιστήριο, η μεγάλη λωποδυσία, όπου βάσει μιας ποσόστωσης ροκανίστηκαν δυσθεώρητα ποσά.
Μετά από την μεταμέλεια της κυβέρνησης Σημίτη για την πιεστική προτροπή της σε όλους εκείνους που είχαν κομπόδεμα να το τζογάρουν, ήρθε η εποχή των ομολόγων, που η σημερινή κυβέρνηση τα θεωρεί ίδια με τα δικά της δομημένα και οι επικριτές της, αξιωματικώς αντιπολιτευόμενοι, τα θεωρούν αδόμητα ή ξεΐγκλωτα ή απλώς ειδικά- πάντως προσφορότερα για δανεισμό από τα δάνεια διεθνών ταμείων και τραπεζών.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. που ήρθε για να νοικοκυρέψει τα κακώς κείμενα, βελτίωσε την πρακτική αυτή με τη συνδρομή οικονομικών εγκεφάλων των οποίων η αφερεγγυότητα, ουδεμιάς άλλης απόδειξης πλην του πορτρέτου τους χρήζει. Κανένας ενήλικος εχέφρων άνθρωπος δεν θα ήθελε να έχει δοσοληψίες με όλους αυτούς τους Γραμματείς η Φαρισαίους που βρέθηκε υποχρεωμένη η κυβέρνηση να αποπέμψει, μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2007 και εάν ήταν υποχρεωμένος να ανταλλάξει χειραψία μαζί τους, θα τους έδινε το χέρι, στο οποίο δεν φορά τη βέρα του.
Αποτέλεσμα τα δομημένα, οι μίζες και οι βαλίτσες, που ξεσήκωσαν θύελλα.
Κι’ όμως τα λωποδητο-δάνεια αυτά, ήταν μια κάποια λύση για τον επιπολλασμό των χρηματικών διαθεσίμων. Αν οι ασφαλισμένοι δεν ήθελαν να τα δανείσουν μακροχρόνως στο δημόσιο, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.
Αφού δεν στέργουν να τα δώσουν και να έχουν ένα «διάφορο», τους τα παίρνεις προσποιούμενος τον αδιάφορο. Αλλωστε, «πενία τέχνας κατεργάζεται» και η μηχανή στήνεται μάνι – μάνι φθάνει να εφαρμόσει κανείς την αποστολικήν ρήση, «ερευνάτε τας γραφάς».
Ψάχνοντας λοιπόν τις κείμενες διατάξεις οι φωστήρες του κ. Αλογοσκούφη επικουρούμενοι από εκείνους του κ. Μαγγίνα, βρήκαν ότι νόμος ορίζει, πως το κράτος εγγυάται την σύνταξη των Ελλήνων. Άρα τι χρείαν αποθεματικών έχομεν; Ουδεμίαν.
Λαμβάνομεν, λοιπόν, κατά την συνταγή, τα αποθεματικά των ταμείων, όσων νομίζουν πως όποιος προνοεί καλείται φρόνιμος - χωρίς να λογαριάσουν την βασική αρχή που διέπει το Αστικό Δίκαιο, βάσει της οποίας «τα τυχερά πλήττουν τον κύριο» - και τα τοποθετούμε σε έναν ειδικό λογαριασμό, τον οποίο θα διαχειρίζεται το κράτος.
Επειδή, μάλιστα τα ταμεία αυτά είναι ευγενή και στην Ελλάδα δεν έχουμε ευγενείς, παίρνουμε το 10%, για να το διαθέσουμε υπέρ άλλων, μη ευγενών σκοπών. Αυτό καλείται «δήμευση», αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, χώρια που και το ποσοστό είναι ανάξιο λόγου. Εξάλλου, η δήμευση ως πρακτική, παραπέμπει σε αρχαιοελληνική πράξη υπέρ του δήμου, δηλαδή του σημερινού δημόσιου.
Όσο για το ποσοστό, δεν έχει σημασία, αφού το θέμα είναι να μπήξεις, να θεσπίσεις έναν φόρο ή ένα τέλος, μια επιβάρυνση. Μετά, το 10 γίνεται 12, 15, ή 17% και αναλόγως των αναγκών μπορεί να αυξάνει, έως ότου εξαντλήσομεν όλους τους διαθέσιμους πόρους ή στην προκείμενη περίπτωση, ολόκληρο το αποθεματικό του Ταμείου των δημοσιογράφων, των δικηγόρων και των μηχανικών που είναι το μεγαλύτερο.
Εγκυκλοπαιδικά τώρα, η δήμευση, εφεύρημα των Ελλήνων, που εν συνεχεία υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους, ήταν ποινή που επακολουθούσε ετέρα ποινή κατά φυσικού προσώπου, συνήθως θάνατον ή εξορία, συνεπεία κακουργηματικής πράξεως ή πλημμελληματικής- δολίως διαπραχθείσας. Συνίσταται στην αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων του κακούργου (ενίοτε επεβάλετο και σε εχθρούς) τα οποία περιήρχοντο στο δημόσιο. Κατάχρηση δημεύσεων παρατηρήθηκε στους χρόνους του Μεσαίωνα και στην συνέχεια υπήρξαν γνώρισμα όλων των αυταρχικών καθεστώτων, με τελευταία τη ναζιστική Γερμανία, που με διάφορα τερτίπια την εφάρμοσε κατά των Εβραίων.
Ήδη από τους νεότερους χρόνους, καταργήθηκε σε όλα τα κράτη δικαίου και στην Ελλάδα απαγορεύτηκε με το Σύνταγμα του 1843, του 1864 και τελικώς με εκείνο του 1927, το οποίο καθιέρωσε μόνον την ειδική δήμευση και μόνον για όσες περιπτώσεις ρητώς αναφέρονται από αυτό και πάντα μετά από δικαστική απόφαση.
Βέβαια η παρούσα δήμευση, δεν είναι παρακολούθημα κακουργηματικών πράξεων των δημοσιογράφων, των δικηγόρων των μηχανικών, των γιατρών και των φαρμακοποιών, ούτε αποφασίσθηκε μετά από την καταδίκη τους από κάποιο αρμόδιο δικαστήριο. Μπορεί μάλιστα ασφαλώς να ισχυρισθεί κανείς, ότι δεν σχετίζεται με την επίλυση του ασφαλιστικού, αφού το να ενθυλακώσει το κράτος αλλότρια αγαθά, δεν προϋποθέτει το ότι θα τα διαθέσει για τα θυλάκια των φτωχών ταμείων, τα οποία άλλωστε φτώχυναν, συνεπεία των εις βάρος τους αθλιοτήτων από θετικές ή αποθετικές πράξεις και παραλήψεις της δημόσιας διοίκησης.
Ερευνητέες είναι πάντως οι διαθέσεις αυτών των επιτηδευματιών. Σίγουρα κάτω από τις παρούσες συνθήκες, μπορεί να θεωρηθούν τουλάχιστον εχθρικές προς την κυβέρνηση. Όπερ έδει δείξε.
Επιπόλαιοι επίσης φαντάζουν, όσοι λέγουν πως έπεσαν από τα σύννεφα ακούγοντας τις προθέσεις του κ. Μαγγίνα. Είναι προφανές ότι δεν κατάλαβαν τον Πρωθυπουργό, που σε όλους τους τόνους διευκρίνιζε προεκλογικώς, ότι προσφεύγει στις κάλπες ενώπιον του μεγάλου προβλήματος της σύνταξης του προϋπολογισμού.
Τώρα ξέρουν τι ακριβώς εννοούσε…
το θέμα είναι να μπήξεις, να θεσπίσεις έναν φόρο ή ένα τέλος, μια επιβάρυνση. Μετά, το 10 γίνεται 12, 15, ή 17% και αναλόγως των αναγκών μπορεί να αυξάνει, έως ότου εξαντλήσομεν όλους τους διαθέσιμους πόρους ή στην προκείμενη περίπτωση, ολόκληρο το αποθεματικό του Ταμείου των δημοσιογράφων, των δικηγόρων και των μηχανικών που είναι το μεγαλύτερο.
