Η παιδεία... παίζει

Τα κρίματα της ελληνικής παιδείας που τώρα φαίνεται να έχουν ”βάση” το... 10, ξεκινούν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, η δεξιά, η χούντα, ο Παπανούτσος και οι ΠΑΣΟΚοι του Ανδρέα, όλοι υπέγραψαν στα αναγνωστικά των σημερινών πιστιρικάδων. Λίγο δυσανάγνωστα, είναι η αλήθεια...
Η παιδεία... παίζει

Γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας

”’Οτε τα ζώα φωνήν είχε”, όπως έγραφε στο αναγνωστικό της ”Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης” ο Ζούκης επιχειρώντας επιτυχώς να διδάξει την ”Αττική Σύνταξη”, δηλαδή τελευτούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της εμφυλίο– (κατά Αριστεράν) συμμοριτό- (κατά Δεξιάν) συρράξεως, άρχισε η αναδιοργάνωση του ξεχαρβαλωμένου κράτους και της βαρύτερα νοσούσης Παιδείας.

Ενας Αχαιός Βενιζελικός καθηγητής ονόματι Γ. Παπανδρέου και ο γιός του ο Ανδρέας, μαζί με τον φόβο της επελάσεως της σοσιαλιστικής ”λαίλαπας”, ευθύνονται για τα πάνω και τα κάτω της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Η λειτουργία των σχολείων, κατά την κατοχική περίοδο, με κύριο λόγο την διανομή συσσιτίου στα λιμοκτονούντα παιδιά και ο συγχρωτισμός μέσα σ΄ αυτά, καθημαγμένων (εκ του καθαιμάσσω= ματώνω, βάφω με αίμα, κηλιδώνω) εφήβων, που ψάχνοντας μέσα στα ερείπια και τα σκουπίδια εύρισκαν περισσότερα όπλα παρά τρόφιμα, επέφεραν θλιβερές μαθησιακές εκπτώσεις, καθώς οι διδάσκοντες έτρεμαν μπροστά στα περίστροφα που πρότειναν οι δυστροπούντες μαθητές, αξιώνοντας την προαγωγή τους με... συνοπτικές διαδικασίες.

Επιστρατεύθηκαν τότε, έγκυροι ελληνιστές- φιλόλογοι, όπως ο Τριανταφυλλίδης, ο Τζάρτζανος και ο Ζούκης, τα βιβλία των οποίων ξανά– εγκρίθηκαν, παρά την μεσολαβήσασα οκταετή περίοδο της Τεταρτοαυγουστιανής σκοταδιστικής περιόδου, βοηθούσης, ίσως και της αναγορεύσεως του λαμπρού πανεπιστημιακού καθηγητή και υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου, Γ. Παπανδρέου, ως μετακατοχικού– δυστυχώς και τότε ανεπαρκή, έως... ολίγου, όπως αργότερα αποδείχτηκε– πρωθυπουργού.

Το ”αμερικανικό” (όχι απλώς δεξιό, τότε) κράτος, συναίνεσε στην επιστροφή στα Βενιζελικά πρότυπα Παιδείας, λόγω του ότι οι συνθήκες ήσαν εν πολλοίς, όμοιες: Το κράτος του Βενιζέλου είχε να αντιμετωπίσει τους 500.000 σχεδόν ανελλήνιστους μαθητές- πρόσφυγες και οι κυβερνήσεις των Θ. Σοφούλη, Σ Βενιζέλου, Π. Τσαλδάρη, Ν. Πλαστήρα, Αλ. Παπάγου, το 1.300.000 των μετακατοχικών αγράμματων, ουσιαστικά, της στοιχειώδους και εγκυκλίου εκπαιδεύσεως. Εκρίθη ως επιτυχής η μέθοδος Γ. Παπανδρέου, που ουσιαστικά οργάνωσε ο Ευαγ. Παπανούτσος, ένας χαρισματικός σοσιαλιστής– εκπαιδευτικός.

Ο ίδιος άνθρωπος, παροπλισμένος επί σειρά ετών στην ακριτική Παιδαγωγική Ακαδημία της Αλεξανδρούπολης, όπου μεγαλούργησε, εις πείσμα των διωκτών του ανά-παράγοντας λαμπρούς δάσκαλους, αντίγραφα της προσωπικότητάς του (από αυτούς που σχεδόν κάθε μαθητής της περιόδου ΄49- ΄75 ευτύχησε να έχει για να τον χειραγωγήσουν στα μυστικά της ελληνικής γραμματείας) και μετέπειτα εξουδετερωθείς, με την μέθοδο της προαγωγής σε πόστο– βιτρίνα, επιστρατεύθηκε από τον Γ. Ράλλη, για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της μεταδικτατορικής κυβέρνησης Κ. Καραμανλή.

Η εγχείρησις επέτυχε, ο ασθενής όμως, όχι απλώς απέθανε, αλλά στυγερώς δολοφονήθηκε από τους επίγονους του Παπανούτσου, ο οποίος ευτύχησε να κλείσει τα μάτια του (1982), πριν αντικρύσει την σκύλευση του έργου του. Με σύνθημα ”αν ο Ράλλης έφερε μονοτονικό κι΄ άφησε την οξεία, αμέλεια βαρεία να μείνουμε εκεί” ο εσμός των ΠαΣοΚων όρμισε, ξεθεμελιώνοντας τα πάντα.

Τα βιβλία που μόλις είχαν ξαναγραφεί με γνώμονα την δημοτική, θεωρήθηκαν ”συντηρητικά”, αφού ήταν έργο της δεξιάς, πετάχτηκαν και με ταχείες διαδικασίες άρχισαν να ξανά– ξαναγράφονται. Από ακραιφνείς Σοσιαλιστές δημοτικιστές. Και για την ακρίβεια, περισσότερο σοσιαλιστές από δημοτικιστές, μιας και η δημοτική είναι η γλώσσα του λαού και, είναι γνωστό, ότι οι σοσιαλιστές είναι λαϊκά παιδιά και όχι τίποτα ”μπουρζουάδες”. Με κριτήριο λοιπόν την αγωνιστικότητα ανατέθηκε η συγγραφή και όπως αποδείχθηκε πιο αγωνιστικοί ήταν αυτοί που τελείωσαν τα Πανεπιστήμια απειλώντας με εξανδραποδισμό και δημόσια διαπόμπευση τους καθηγητές, που τους ”έκοβαν” όντες χουντικοί, όπως όλοι γνώριζαν, και με συνοπτικές διαδικασίες μπορούσαν να αποδείξουν οι κομματόσκυλοι της ΠΑΣΠ.

Όλοι αυτοί οι θιασώτες της ”αλλαγής” κορυβαντιούσαν υπέρ δημοκρατίας και ισοπολιτείας απειλώντας κάθε αντιφρονούντα με ισάξια των όσων από την Δεξιά μαρτύρια είχαν υποστεί οι... πατεράδες τους. Την εποχή εκείνη ένας φίλος που πήρε τα παιδιά, την γυναίκα και τα μάτια του για να ζήσει πιο ήρεμα στην Χαλκίδα, απογοητεύτηκε βλέποντας και εκεί τα ίδια. Τόσο πολύ μάλιστα άμπωξε, που όταν τροχονόμος έβγαλε το μπλοκάκι για να τον γράψει για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, του είπε: ”Έλα μωρέ! Κι΄ εγώ ΠαΣοΚ είμαι”. Και τη γλύτωσε.

Ποτέ, ίσως μάλιστα και πουθενά, αν εξαιρέσουμε την περίοδο των σταλινικών προγραφών την περίοδο ΄36 με ΄37 και την Κόκκινη Επανάσταση του τιμονιέρη Μάο, δεν παρήχθησαν περισσότερο– και περισσότεροι- αγράμματοι επιστήμονες, από όσοι στην Ελλάδα την τετραετία 1978 – 1982. Μπορούσε κανείς να συνάντησει τότε βιολόγους, του νέο-ιδρυθέντος Βιολογικού της Πάτρας που διετείνοντο ότι η αμοιβάς, είναι θαλάσσιο είδος, εξάδελφον της αχιβάδας, με μόνην την διαφορά, ότι δεν έχει καύκαλο και ζει τρυπωμένο στην άμμο, εξ ού και ”αμο”ιβάδα, ενώ η γεύση του φέρνει περισσότερο προς το μύδι παρά προς την ”γυαλιστερή”.

Ιστορικούς, που γνώριζαν ότι η ”Pax Romana” είναι η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα της Ρουμανίας με έδρα το Βουκουρέστι που δύο φορές είχε κερδίσει την Δυναμό Μόσχας, είχε όμως χάσει από τον Παναθηναϊκό, την– ένδοξη- εποχή του Γουέμπλεϊ. Αφθονούσαν οι φιλόλογοι που θεωρούσαν ότι το ”ζήτω” είναι άκλιτο μόριο κατευθείαν μετάφραση του Αγγλοσαξονικού ”ούρα” και όχι γ’ ενικό της προστακτικής ενεστώτος του ρήματος ”ζώ” και απέδιδαν το ”μολών λαβέ” του Λεωνίδα, σε ελεύθερη μετάφραση, με το ”τσίμπα μια μολόχα” (που θα παραδοθώ!).

Άσε τους γιατρούς που θεράπευαν πάσαν νόσον κατόπιν φροντιστηρίων από τους ιατρικούς επισκέπτες με εγχειρίδια τα προσπέκτους των φαρμακοβιομηχανιών για τα σκευάσματά τους και μας οδήγησαν στην άνευ προηγουμένου πολυφαρμακία.

Βγήκαν τα δημοκρατικά βιβλία, μοιράστηκαν από τους δημοκρατικούς δασκάλους στους μαθητές και αγρίεψαν οι... αυταρχικοί γονείς. Κατηγορούσαν τους εμπνευσμένους συγγραφείς ότι έδωσαν στα παιδιά τους σκουπίδια. Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίστηκε ότι η Αλλαγή κάνει και λάθη, αλλά τώρα μαθαίνουν, ”κανείς δεν γεννήθηκε τέλειος, πάντα μαθαίνει ο άνθρωπος”.

Καινούργιοι επιστήμονες πήραν τη σκυτάλη, παντελονιάσανε το επιμίσθιο και ρίχτηκαν στη δουλειά. Τα νέα βιβλία θα ήσαν στρωτά εύληπτα και κατανοητά, θα είχαν μόνο τα απαραίτητα για να μην ξεθεώνονται τα παιδιά με πράγματα άχρηστα στην υπόλοιπη ζωή τους, κ.λ.π., κ.λ.π.

Τα δεύτερα βιβλία αποδείχτηκαν εξ ίσου άθλια με τα πρώτα – και πως αλλιώς να ήταν, αφού οι συγγραφείς στους οποίους ανατέθηκαν από τους κομματικούς υπευθύνους, ήταν απλώς οι επόμενοι στη λίστα των κλαδικών της εκπαίδευσης- και μ΄ αυτά και με εκείνα, φτάσαμε στο 1986. Όπου ήδη το ΠαΣοΚ διένυε τη δεύτερη περίοδο διακυβέρνησης και πολλά είχαν αλλάξει, όπως η σύνθεση του καθηγητικού κατεστημένου στα Πανεπιστήμια, με απίθανους φοιτητές να αναγορεύονται σε δόκτορες προκειμένου να δύνανται να διεκδικήσουν διδακτικούς θώκους, όπως ο πολύς Θ. Κατσανέβας, ως πρωθυπουργικός γαμβρός.

Η φοίτηση στα Πανεπιστήμια που επιπολλάζοντο συνεχώς, ως εάν το χουντικό σύνθημα ”κάθε πόλις και στάδιο- κάθε χωριό και γήπεδο” να είχε αντικατασταθεί με τα Πανεπιστήμια- ή τα ΚΑΤΕΕ –ΣΕΛΕΤΕ της εποχής εκείνης– έγινε όνειρο της ελληνικής οικογένειας μαζί με το σπίτι και το αυτοκίνητο και οι υπουργοί Παιδείας άλλαζαν συνεχώς, προκειμένου να πραγματώσουν τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

Η εξεταστέα από τις Πανελλήνιες και αδιάβλητες εισαγωγικές εξετάσεις ύλη, άλλαζε συνεχώς και μαζί της τα σχολικά βιβλία. Που πλέον δεν ”γράφονταν” αλλά επαναδιατυπώνονταν, με κύρια προσπάθεια των ”συγγραφέων” να μην καταλάβει κανείς πως επρόκειτο για τα ίδια κείμενα, ατάκτως ερριμμένα στα τυπογραφικά, ώστε ο αναγνώστης να χάνει τον μπούσουλα μη αναγνωρίζοντάς τα.

Ταυτόχρονα οι αδιάβλητοι βαθμολογητές εχρειάζοντο, ένα σταθερό κριτήριο, για την εγκυρότητα της βαθμολογίας τους που δεν μπορούσε να είναι άλλο από την πίστη απόδοση των διδαγμένων στις αίθουσες, δηλαδή όσων αναγράφονται στα σχολικά βιβλία. Από την πλευρά τους οι φροντιστές που ήδη θησαύριζαν, απαιτούσαν από τους ταλαίπωρους υποψηφίους αποστήθιση της ύλης, καθώς η απλή γνώση δεν εξασφάλιζε επιτυχία. Έφτασε έτσι η κακογραμμένη Ιστορία, η ανόητη (μη νοητή) Βιολογία και η άθλια Κοινωνιολογία που έπρεπε να αποστηθίζουν οι τελειόφοιτοι, να γίνουν τα δυσκολότερα μαθήματα, μαζί με την Έκθεση της οποίας η ανάπτυξη για τους ίδιους βαθμολογικούς λόγους ήταν ”διδακτέα”, ώστε η κρίση να είναι αντικειμενική.

Αλλά όταν η παιδεία παίζει εν ού παικτοίς- για να παραφράσουμε την Αττική Σύνταξη του Ζούκη, αναπόφευκτα οι βαθμολογίες ακολουθούν την απόδοση στην αποστήθιση μη κατανοητών κειμένων. Και μόνον την διάθεση των κυβερνώντων προδίδει η απόφαση της προς τα κάτω φραγής στην εισαγωγή, αφού εκτρέπεται ο διαγωνιζόμενος από την βασική επιδίωξη κάθε διαγωνισμού, που είναι να αποδείξει πως είναι καλύτερος από άλλους, άρα πρέπει αυτός και όχι οι χειρότεροι του βαθμολογικώς να καταλάβει την προς άλωση θέση.

Ποιος, όμως, θα ομολογήσει ότι 3.000 ιχθυολόγοι δεν θα διορισθούν σε θέση ανάλογη με την ειδικότητά τους και 600 αδιόριστοι ναυπηγοί θα βρουν δουλειά, μόνον αν θελήσουν να εργαστούν ως διακινητές εμπορευμάτων στα σούπερ μάρκετ, πράγμα για το οποίο άδικα ξοδεύτηκαν εκατομμύρια για εργαστήρια, αμφιθέατρα και πειραματική εξάσκηση;

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v