Οι αθώοι Γιατζόγλου και το φταίξιμό τους

Διάβαζα ένα στρωτό και λίγο φλύαρο κείμενο για το θέμα του Στηβ Γιατζόγλου και της άρον άρον αποπομπής του από την ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου, λόγω των φιλοχρυσαυγίτικων δηλώσεων που είχε κάνει προ καιρού.

Το κείμενο έλεγε ότι δεν υπήρχε πρόθεση της συμπαθούς κατά τα άλλα προπονητικής περσόνας να αυτοτοποθετηθεί υπέρ των σκοτεινών δυνάμεων της ακροδεξιάς, μάλλον δεν ξέρει καλά καλά τι είναι η Χρυσή Αυγή, ότι παρασύρθηκε από το θυμικό του και ότι- ρε παιδί μου- τι να σου κάνει και ένας αφελής άνθρωπος σε αυτό το κλίμα των τελευταίων ετών που μιλάει για «γερμανοτσολιάδες», ζητά το λυντσάρισμα πολιτικών και λοιπά;

Δεν θα διαφωνήσω ότι από τότε που ξεκίνησε η κρίση το πολιτικό κλίμα στη χώρα είναι οξυμένο σε βαθμό που να μοιάζει πιο πολύ με σπορ και λιγότερο με αντιπαράθεση (ψηφοθηρική έστω). Όμως ο Στηβ Γιατζόγλου δεν λιθοβολήθηκε δημοσίως ούτε ρίχθηκε σε κάποιο μπουντρούμι. Έφαγε το κράξιμό του επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο και επειδή οι αγκαλιές και οι φωτογραφίες με τον Μιχαλολιάκο προκάλεσαν δυσμενή αισθήματα για αυτόν σε διάφορο κόσμο. Οι συνέπειες για τον Στηβ Γιατζόγλου ήρθαν επειδή ο κόσμος τον αναγνώρισε και τον στοχοποίησε για τη συμπεριφορά του.

Ίσως η συμπεριφορά του να μην είχε σχέση με τις απόψεις του και ο αρθρογράφος να έχει δίκιο όταν αναφέρεται στον ιδιόμορφο τρόπο με τον οποίο ο Στηβ καταλήγει να έχει άποψη ή δεν έχει καθόλου και συμπεριφέρεται σαν μαλάκιο. Όμως, όπως είπαμε, ο Στηβ είναι αναγνωρίσιμος- σε μεγάλο βαθμό μάλιστα αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει δουλειές. Τι θέλω να πω; Δεν γίνεται να έχεις τα γένια χωρίς τα χτένια. Όταν είσαι διάσημος οι πράξεις σου παρακολουθούνται από πολύ κόσμο και συμβολοποιούνται. Αυτό θα πει ότι μπορείς να κάνεις με τη μία πολύ κόσμο χαρούμενο ή να θυμώσεις πολύ κόσμο- όπως στην περίπτωση Γιατζόγλου.

Υπάρχουν αρκετοί που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις. Είναι αυτοί που τρώνε το κράξιμό τους και που εκ της δημόσιας ιδιότητάς τους, το αξίζουν, όσο δεν αποτελεί προϊόν εμμονής. 

Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν μου αρέσει καθόλου να καρπαζώνω τους πεσμένους στο έδαφος και αυτούς που αποτελούν ευκαιρίες για να δείξουν όλοι οι υπόλοιποι πόσο απίστευτοι είναι και πόσο τα κάνουν όλα σωστά. Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής- και όχι του Γιατζόγλου- είναι μια εξαίρεση. Το θεωρώ υποχρέωση όποιου μπορεί να περιθωριοποιεί ιδεολογικά τους φασίστες- αν μη τι άλλο για να μην δίνει πάτημα σε όσους ζητούν να «απαγορευτεί» η χαζοβιόλικη φωνή τους.