Το σήμερα του "αυριανισμού"

Ο εκχυδαΐσμός του δημοσιογραφικού λόγου πραγματώθηκε στην Αυριανή της δεκαετίας του '80 και από τότε κάνει δουλίτσα.
Το σήμερα του αυριανισμού
Ο θάνατος του Γιώργου Κουρή έδωσε την ευκαιρία για μια λίγο πιο ψύχραιμη συζήτηση του φαινομένου του «αυριανισμού» και των πολιτισμικών επιρροών που είχε- κυρίως στη δεκαετία του ’80. Όπως φάνηκε, η απόφαση να εκχυδαΐσει κανείς μέχρι εκεί που δεν παίρνει τον δημοσιογραφικό λόγο ήταν μια αποτελεσματική πρακτική. Η πρακτική αυτή δεν εφευρέθηκε, φυσικά, στην Ελλάδα. Απλώς κάποια στιγμή έκανε και εδώ την εμφάνισή της. Και αυτή η στιγμή ήταν η δεκαετία του ’80 και η αφορμή η επιθυμία του νεοανελθέντος τότε ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει μια σειρά από δικά του ΜΜΕ.

Οι ραγδαίες αλλαγές πλεύσης του συγκροτήματος Κουρή, ανάλογα με τις ροές της κρατικής επιχορήγησης ή τις προσδοκίες του για κάτι τέτοιο υπογράμμιζαν έτι περισσότερο τον αγοραίο χαρακτήρα της δημοσιογραφίας που υπηρετούσε και την σχετικοποίηση των ιδανικών και των αξιών- ούτως ή άλλως προβληματικών- που αφορούν τον τύπο.

Ο πεζοδρομιακός λόγος και οι επιθέσεις με… επιχειρήματα από την προσωπική ζωή των αντιπάλων του συγκροτήματος και του Ανδρέα ενίοτε βγήκαν στην πρώτη σελίδα χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς άλλες σκέψεις. Δεν τα λέω αυτά για να δαιμονοποιήσω την Αυριανή. Αν και η αισθητική της με ανατρίχιαζε και με ανατριχιάζει, κανένα κοινωνικό φαινόμενο δεν αξίζει τέτοια τύχη.

Όλα είναι ιστορικά τεκμήρια του τρόπου με τον οποίο κάθε εποχή εκπέμπει τα πολιτισμικά της μηνύματα. Ας πούμε το λαϊκό τραγούδι. Το ρεμπέτικο που κάποτε διωκόταν σαν περιθωριακό στην πορεία αγκαλιάστηκε σαν αυθεντική μουσική μας ρίζα. Τα «σκυλάδικα» του ’70 και του ’80, καταλάβαμε με τον καιρό, ότι ήταν απλώς τα λαϊκά της εποχής τους. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Με αυτή τη λογική η συζήτηση περί αυριανισμού δεν θα πρέπει να μείνει στην περιπτωσιολογία του τότε και του σήμερα. Οι μηχανικές που εξυπηρέτησαν κάποτε την εξουσία και επέβαλαν αυτό το πολιτισμικό πρότυπο είναι πάντα λειτουργικές και πάντα χρήσιμες, όπως δείχνουν οι σημερινοί επίγονοι της Αυριανής που κάπως καταφέρνουν και επιβιώνουν. Ο «αυριανισμός» πρέπει να ενταχθεί σε μια γενικότερη συζήτηση για τον λαϊκισμό, την εξουσία και την σχέση τους με τον Τύπο.

Πολύ φοβάμαι ότι μια τέτοια διαδικασία θα κατέληγε απλώς (;) να διαπιστώσει ότι καμία εξουσία δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς τον λαϊκισμό. Καλοθελητές πάντα βρίσκονται…
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v