Το συμβολικό "έγκλημα" και η σημασία του
Συχνά ο συμβολισμός εκτονώνει την πραγματική προσήλωση της κοινής γνώμης στις αξίες- ή τις απαξίες- που συμβολίζονται.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μα πόσο υποκριτικός είναι ο κόσμος των συμβολισμών! Δεν νοιάζεται καθόλου για την ουσία, για την αξία που μπορεί να θίγεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις και σπουδαιολογεί εκείνη τη μόνη φορά που ένα τέτοιο συμβάν- ακόμη και ελάχιστη σχέση αν έχει με την ουσία, θα πάρει δημοσιότητα.
Έτσι, ανάθεμά με και αν όλοι αυτοί που εξανέστησαν με τη φωτογραφία που έδειχνε έναν τύπο να ακουμπά το πόδι του στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη τιμούν στην καθημερινότητά τους- έστω με τη μνήμη τους- τους άγνωστους στρατιώτες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, τη σημαία ή ό,τι άλλο ο καθένας από αυτούς θεωρεί «ιερό».
Κατά τη νεοελληνική ηθική, μπορεί να αδιαφορούμε πλήρως για διάφορες «εθνικές αξίες» και να τις θυμόμαστε μόνο όταν χρειαστεί για να δείξουμε πόσο τιμάμε την πατρίδα και την ιστορία της. Δεκάρα δεν δίνει για το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη το 99% των ελλήνων. Μέχρι να δει ένα πόδι πάνω του. Τότε λυσσάει. Αισθάνεται την αδικία και με τον τρόπο του διατρανώνει την εθνική του συνείδηση. Έξω τα πόδια από τα μνημεία μας! Όλα τα ανεχόμαστε αλλά όχι και να πατά κάποιος τα ιερά και τα όσια του λαού μας!
Δεν ασχολούμαι με την ταυτότητα του εικονιζόμενου με το κομπολόι. Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει αν είναι συνδικαλιστής της ΔΕΗ ή κάποιος περαστικός· αν έβαλε το πόδι του εκεί για να ακουμπήσει ράθυμα το χέρι του ή αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν μπορεί να στέκεται για ώρα όρθιος. Ωστόσο, όπως φάνηκε, η πιθανή συνδικαλιστική ταυτότητα του «δράστη» εξόργισε ακόμη περισσότερο την ελληνική κοινή γνώμη, η οποία πιθανώς θεώρησε ότι όποιος έχει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα έχει ακόμη λιγότερο δικαίωμα να βάζει το πόδι του πάνω στο εθνικό μνημείο από ό,τι ο μέσος έλληνας.
Έτσι η φωτογραφία αυτή λειτουργεί συμβολικά σε δύο επίπεδα. Πρώτον αφυπνίζει το… εθνικό μας φρόνημα και δεύτερον λειτουργεί ως «κατηγορώ» έναντι του συνδικαλισμού-έτσι, γενικώς και αδιακρίτως- και του σκοτεινού τους ρόλου.
Οι συμβολισμοί που επιλέγει κάθε λαός και ο τρόπος που τους φορτίζει λένε πράγματα για το επίπεδο και τις αξίες του. Η ελληνική κοινή γνώμη και ο κόσμος των social media φαίνεται να φόρτισε την εν λόγω φωτογραφία σαν να πρόκειται για κάποιο έγκλημα. Γιατί στην αντίδραση κάθε αγανακτισμένου από το θέαμα της φωτογραφίας έλληνα διοχετεύεται όλη του η επιθυμία για την «ελληνικότητα» και την «εθνική ανεξαρτησία» που αμφισβητούνται.
Στην πραγματικότητα κάθε ένας από όσους απηύδησαν με το θράσος του εικονιζόμενου στη φωτογραφία θα έπρεπε όντως να ευχόταν όλη και όλη η αμφισβήτηση να προέρχονταν από το πόδι πάνω στο μνημείο και να μπορούσε να αρθεί με την έκφραση της απαράσκειάς μας για την κίνηση.
Αλλά τι μας νοιάζει αυτό τώρα; Ας κράξουμε σήμερα και το βλέπουμε από αύριο.
Έτσι, ανάθεμά με και αν όλοι αυτοί που εξανέστησαν με τη φωτογραφία που έδειχνε έναν τύπο να ακουμπά το πόδι του στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη τιμούν στην καθημερινότητά τους- έστω με τη μνήμη τους- τους άγνωστους στρατιώτες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, τη σημαία ή ό,τι άλλο ο καθένας από αυτούς θεωρεί «ιερό».
Κατά τη νεοελληνική ηθική, μπορεί να αδιαφορούμε πλήρως για διάφορες «εθνικές αξίες» και να τις θυμόμαστε μόνο όταν χρειαστεί για να δείξουμε πόσο τιμάμε την πατρίδα και την ιστορία της. Δεκάρα δεν δίνει για το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη το 99% των ελλήνων. Μέχρι να δει ένα πόδι πάνω του. Τότε λυσσάει. Αισθάνεται την αδικία και με τον τρόπο του διατρανώνει την εθνική του συνείδηση. Έξω τα πόδια από τα μνημεία μας! Όλα τα ανεχόμαστε αλλά όχι και να πατά κάποιος τα ιερά και τα όσια του λαού μας!
Δεν ασχολούμαι με την ταυτότητα του εικονιζόμενου με το κομπολόι. Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει αν είναι συνδικαλιστής της ΔΕΗ ή κάποιος περαστικός· αν έβαλε το πόδι του εκεί για να ακουμπήσει ράθυμα το χέρι του ή αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν μπορεί να στέκεται για ώρα όρθιος. Ωστόσο, όπως φάνηκε, η πιθανή συνδικαλιστική ταυτότητα του «δράστη» εξόργισε ακόμη περισσότερο την ελληνική κοινή γνώμη, η οποία πιθανώς θεώρησε ότι όποιος έχει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα έχει ακόμη λιγότερο δικαίωμα να βάζει το πόδι του πάνω στο εθνικό μνημείο από ό,τι ο μέσος έλληνας.
Έτσι η φωτογραφία αυτή λειτουργεί συμβολικά σε δύο επίπεδα. Πρώτον αφυπνίζει το… εθνικό μας φρόνημα και δεύτερον λειτουργεί ως «κατηγορώ» έναντι του συνδικαλισμού-έτσι, γενικώς και αδιακρίτως- και του σκοτεινού τους ρόλου.
Οι συμβολισμοί που επιλέγει κάθε λαός και ο τρόπος που τους φορτίζει λένε πράγματα για το επίπεδο και τις αξίες του. Η ελληνική κοινή γνώμη και ο κόσμος των social media φαίνεται να φόρτισε την εν λόγω φωτογραφία σαν να πρόκειται για κάποιο έγκλημα. Γιατί στην αντίδραση κάθε αγανακτισμένου από το θέαμα της φωτογραφίας έλληνα διοχετεύεται όλη του η επιθυμία για την «ελληνικότητα» και την «εθνική ανεξαρτησία» που αμφισβητούνται.
Στην πραγματικότητα κάθε ένας από όσους απηύδησαν με το θράσος του εικονιζόμενου στη φωτογραφία θα έπρεπε όντως να ευχόταν όλη και όλη η αμφισβήτηση να προέρχονταν από το πόδι πάνω στο μνημείο και να μπορούσε να αρθεί με την έκφραση της απαράσκειάς μας για την κίνηση.
Αλλά τι μας νοιάζει αυτό τώρα; Ας κράξουμε σήμερα και το βλέπουμε από αύριο.
