Η άλλη όψη του ηρωισμού

Το πιο σημαντικό στην ιστορία με την πτώση του μαχητικού αεροσκάφους και τον θάνατο του πιλότου είναι αυτό που είδα γραμμένο στον τίτλο μιας κατά τα άλλα προβλέψιμης και λίγο εθνοκεντρικής άποψης: Αυτό είναι το πρόσωπο του πολέμου.

Αρκετές φορές δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει πολεμική αναμέτρηση, εμπλοκή ή πολεμική ένταση. Οι έννοιες αυτές, λίγο αόριστες και λίγο προϊόν της διπλωματικής διαλέκτου και της δημοσιογραφικής γλώσσας, δεν μεταφέρουν συναισθηματική φόρτιση.

Όταν τέτοια περιστατικά όμως ταυτιστούν με ένα ή περισσότερα πρόσωπα, η κλίμακα της παρατήρησης αμέσως αλλάζει, το ίδιο και οι εντυπώσεις που προκαλούνται. Ο χαμένος σμηναγός είχε μια οικογένεια. Είχε τρία παιδιά και μια σύζυγο. Είχε μια ζωή που μετά το τραγικό συμβάν έρχεται στο φως και κάνει τον χαμό του πιο εμφατικό. Η απώλεια προσωποποιείται. Έτσι είναι το πρόσωπο του πολέμου. Τέτοιες τραγικές ιστορίες υπάρχουν πίσω από κάθε νεκρό.

Όλες οι αντιπαραθέσεις- μεγάλης ή μικρής κλίμακας- που ικανοποιούν τους απανταχού πολεμόχαρους είναι γεμάτες από τέτοιες ιστορίες ανώνυμων ζωών που διακόπτονται πρόωρα και που δεν μαθαίνουμε τίποτα για αυτές.

Όλα τα πολεμικά σχέδια επί χάρτου που εκπονούνται από επιτελικούς της δεκάρας και των δελτίων εμπλέκουν και πολλούς «σμηναγούς» νεκρούς και άγνωστους. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε και να το προσέχουμε.

Τα λοιπά με αφήνουν αδιάφορο. Το αν στην ανακοίνωση της πτώσης του αεροσκάφους αναφέρθηκε ή όχι το όνομα του πιλότου, το αν ο Καμμένος φόραγε στολή παραλλαγής ή φρου φρου μπαλαρίνας ή αν κρίθηκε ότι πέθανε "στη μάχη" δεν μου κάνει την παραμικρή διαφορά. Αυτά ενδιαφέρουν όσους θεωρούν ότι η πόλωση και το πολιτικό ξεκατίνιασμα θα τους φέρουν πιο γρήγορα στην εξουσία ή θα τους διατηρήσουν σε αυτήν.

Οι υπόλοιποι έχουμε να σκεφτούμε πιο σημαντικά πράγματα.