Τώρα θα τους πιστέψουν και τα ζώα
Το πνεύμα του νομοσχεδίου για τα ζώα μου φάνηκε ταιριαστό σε βορειοευρωπαϊκή χώρα- πιθανότατα στην Μεγάλη Βρετανία,
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Έριξα μια ματιά στο νομοσχέδιο για τα αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα- αυτό που τελικά αποσύρθηκε μετά τις αντιδράσεις. Το πνεύμα του μου φάνηκε ταιριαστό σε βορειοευρωπαϊκή χώρα, πιθανότατα στην Μεγάλη Βρετανία, η οποία έχει παράδοση στη νομοθεσία για τα ζώα συντροφιάς και μια δέσμη αυστηρών κανόνων που ρυθμίζουν τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των ιδιοκτητών. Εκεί (και) αυτοί οι κανόνες λειτουργούν και οι πάντες αισθάνονται άνετα με αυτούς.
Αρκετοί από τους κανόνες που πρότεινε το υπουργείο, αν και θα μπορούσε να πει κανείς ότι έτειναν προς τη ρύθμιση του πεδίου φάνηκαν ελαφρώς απάνθρωποι για το μεσογειακό περιβάλλον της ελληνικής δικαιικής τάξης. Έτσι, αν και ο στόχος της εξάλειψης των αδέσποτων ζώων είναι γενικά στη σωστή κατεύθυνση, είναι αντικοινωνική σκληρότητα να επιβάλεται πρόστιμο στον γιατρό που περιθάλπει ζωάκι χωρίς τσιπ ή στην οικογένεια που γλιτώνει ένα κουτάβι από το κρύο υιοθετώντας το.
Η θέσπιση ανώτερου αριθμού ζώων ανά τετραγωνικό μέτρο, λογικά έχει πίσω της την αρχή της άνετης διαβίωσης των ζώων και όχι το στρίμωγμά τους κατά τη βούληση του ίσως ζωομανούς αφεντικού τους, δεν είναι λάθος σαν σύλληψη. Δεν αρκεί όμως για να δικαιολογήσει την νομοθέτηση οριζόντιας περιοριστικής αναλογίας, όπως το «δύο ζώα για κάθε 60 τετραγωνικό».
Ομοίως το να θεωρείται όποια φιλοζωική οργάνωση βρει σπίτι σε αδέσποτο «παράνομος έμπορος» μοιάζει αδικαιολόγητα σκληρό και μάλλον ταιριάζει στα τελευταία στάδια ρύθμισης της σχέσεις με τα ζώα συντροφιάς- ένα τελικό στάδιο που απέχει πάρα πολύ και που πριν πρέπει να συζητήσουμε αν το επιθυμούμε ή όχι.
Το θέμα είναι πολιτισμικό και απαντά και σε άλλες περιπτώσεις όπου υπάρχουν διαμαρτυρίες για νομοθετήματα. Ως κοινή γνώμη δεν είμαστε υπέρ των νόμων. Δεν τους σεβόμαστε και σε γενικές γραμμές όλοι κάποιον από αυτούς παραβιάζουμε. Τις συντριπτικά περισσότερες φορές με μηδενικές και ανώδυνες συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο.
Όταν η νομοθεσία έρχεται να ακουμπήσει τα έμψυχα του Έλληνος ο τράχηλος υποφέρει τον ζυγό ακόμη λιγότερο και το πιθανότερο είναι να κατηγορηθεί για ασπλαχνία ο εμπνευστής του νομοθετήματος. Αν η κατηγορία για ασπλαχνία είναι όμως υπερβολική, εκείνη για την αδυναμία να γίνει αντιληπτή η τάση εντός της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς, αν όχι γκάφα, την κίνηση να στρέψεις εναντίον της κυβέρνησης όλους τους φιλόζωους- πολλοί εκ των οποίων πρόσκεινται στην αριστερά;
Η απόσυρση βέβαια έδειξε αντανακλαστικά. Τόσο, που σκεφτόμουν μήπως αυτά με τις αποσύρσεις τα κάνουν επίτηδες για να δίνουν στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι έχει μερίδιο στις αποφάσεις. Ίσως τελικά, σε αντιστροφή αυτού που λένε οι αγγλοσάξωνες, “you can teach an old dog new tricks”
Αρκετοί από τους κανόνες που πρότεινε το υπουργείο, αν και θα μπορούσε να πει κανείς ότι έτειναν προς τη ρύθμιση του πεδίου φάνηκαν ελαφρώς απάνθρωποι για το μεσογειακό περιβάλλον της ελληνικής δικαιικής τάξης. Έτσι, αν και ο στόχος της εξάλειψης των αδέσποτων ζώων είναι γενικά στη σωστή κατεύθυνση, είναι αντικοινωνική σκληρότητα να επιβάλεται πρόστιμο στον γιατρό που περιθάλπει ζωάκι χωρίς τσιπ ή στην οικογένεια που γλιτώνει ένα κουτάβι από το κρύο υιοθετώντας το.
Η θέσπιση ανώτερου αριθμού ζώων ανά τετραγωνικό μέτρο, λογικά έχει πίσω της την αρχή της άνετης διαβίωσης των ζώων και όχι το στρίμωγμά τους κατά τη βούληση του ίσως ζωομανούς αφεντικού τους, δεν είναι λάθος σαν σύλληψη. Δεν αρκεί όμως για να δικαιολογήσει την νομοθέτηση οριζόντιας περιοριστικής αναλογίας, όπως το «δύο ζώα για κάθε 60 τετραγωνικό».
Ομοίως το να θεωρείται όποια φιλοζωική οργάνωση βρει σπίτι σε αδέσποτο «παράνομος έμπορος» μοιάζει αδικαιολόγητα σκληρό και μάλλον ταιριάζει στα τελευταία στάδια ρύθμισης της σχέσεις με τα ζώα συντροφιάς- ένα τελικό στάδιο που απέχει πάρα πολύ και που πριν πρέπει να συζητήσουμε αν το επιθυμούμε ή όχι.
Το θέμα είναι πολιτισμικό και απαντά και σε άλλες περιπτώσεις όπου υπάρχουν διαμαρτυρίες για νομοθετήματα. Ως κοινή γνώμη δεν είμαστε υπέρ των νόμων. Δεν τους σεβόμαστε και σε γενικές γραμμές όλοι κάποιον από αυτούς παραβιάζουμε. Τις συντριπτικά περισσότερες φορές με μηδενικές και ανώδυνες συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο.
Όταν η νομοθεσία έρχεται να ακουμπήσει τα έμψυχα του Έλληνος ο τράχηλος υποφέρει τον ζυγό ακόμη λιγότερο και το πιθανότερο είναι να κατηγορηθεί για ασπλαχνία ο εμπνευστής του νομοθετήματος. Αν η κατηγορία για ασπλαχνία είναι όμως υπερβολική, εκείνη για την αδυναμία να γίνει αντιληπτή η τάση εντός της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς, αν όχι γκάφα, την κίνηση να στρέψεις εναντίον της κυβέρνησης όλους τους φιλόζωους- πολλοί εκ των οποίων πρόσκεινται στην αριστερά;
Η απόσυρση βέβαια έδειξε αντανακλαστικά. Τόσο, που σκεφτόμουν μήπως αυτά με τις αποσύρσεις τα κάνουν επίτηδες για να δίνουν στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι έχει μερίδιο στις αποφάσεις. Ίσως τελικά, σε αντιστροφή αυτού που λένε οι αγγλοσάξωνες, “you can teach an old dog new tricks”
